5: Huwang Mo Siyang Agawin

Tahimik silang dalawa ni Jamella habang nakaupo sa sala, pareho silang may hawak na kape pero ni isa sa kanila walang gana uminom. Tumigil sa pagkalikot ng ballpen si Sophia at muling tumingin sa orasan.

Bakit parang ang lakas-lakas ng tik-tak nito ngayon?

“Okay,” mahina pero matatag ang boses niya. “Simulan na natin. Gusto kong maisulat lahat ng sasabihin ko. Hindi na ako pwedeng magkamali.”

Tumango si Jamella at agad kinuha ang notepad niya. “Simulan mo sa kung ano talaga yung nararamdaman mo. Walang filter, Soph. Masyado mo nang tinago ‘to sa sarili mo.”

Napakagat si Sophia sa labi habang iniisip ang sasabihin.

“Gusto kong malaman niya kung gaano kasakit ‘yung ginawa niya. Hindi lang ‘to tungkol sa pambababae niya—it’s about trust. Trust na binuo namin ng taon. Tapos ngayon, malalaman kong ninanakawan niya pa ako?”

Mabilis na sinulat ni Jamella ang sinabi niya.

“Tama. Dapat alam niya ‘yon. Tapos idagdag mo na rin ‘yung pregnancy mo. Ipaalala mo sa kanya na hindi lang ikaw ang nasasaktan sa ginagawa niya—pati ‘yung baby mo.”

Napasinghap si Sophia. Bigla na lang bumigat ang dibdib niya. Ang baby niya—walang muwang—pero nadadamay.

“You’re right,” mahina niyang sabi. “I’m not just fighting for myself anymore. I’m fighting for our baby’s future.”

“Exactly!” sagot ni Jamella. “At huwag kang matakot na itanong kung nasaan na ‘yung pera mo. This isn’t just a conversation—it’s a confrontation, girl. Deserve mong malaman kung saan napupunta lahat ng pinaghirapan mo.”

Huminga nang malalim si Sophia, pilit pinapakalma ang sarili.

“I need to demand respect. Wala nang laro. Kailangan niyang malaman kung gaano kabigat ‘tong mga ginawa niya.”

Tahimik na silang dalawa habang tinutuloy ni Jamella ang listahan. Isa-isa niyang sinusulat lahat ng gusto at kailangan sabihin ni Sophia.

“Pero Soph, hindi lang ‘to tungkol sa sasabihin mo. Maghanda ka rin sa pwedeng maging reaksyon niya. Alam mo naman ‘yan, baka ilihis niya ‘yung usapan or i-downplay ang lahat.”

“Handa ako,” matigas na sagot ni Sophia. “I’ll stick to the facts. Hindi ako magpapadala sa emosyon. Hindi ako pwedeng bumigay.”

“Remember this, Soph... You’re not just his wife. You’re a woman. And you deserve honesty and loyalty.”

“I know,” pabulong niyang sagot. “Hindi na ako papayag na manipulahin niya ulit ako.”

Bigla na lang may ilaw ng sasakyan na pumarada sa driveway. Napatingin si Sophia sa bintana, and her heart dropped to her stomach.

“Andiyan na siya…” nanginginig ang boses niya.

“Are you ready?” tanong ni Jamella.

Tumango si Sophia. Pero nang bumukas ang pinto at tumambad sa kanya si Julian, lahat ng pinlano nila ni Jamella... nagkandurog-durog.

Hindi niya kaya. Hindi niya kayang mawala si Julian.

Sa huli, nilunok niya lahat ng salita. Lahat ng dapat sana’y pagtatapat at paniningil—kinimkim na lang niya.

Tinanggap niyang kinuha ni Julian lahat ng ipon niya para pondohan ang negosyo nito. At pinilit niyang maniwala… na sa huli, siya at ang anak nila pa rin ang makikinabang.

---

**SA KAPEHAN**

Nakatayo si Sophia sa labas ng isang maliit na coffee shop. Hindi ito parte ng plano. Pero wala na siyang ibang choice. Desperation was eating her alive.

Binasag ni Julian ang mundo niya nang lokohin siya—at ngayon, kailangang harapin niya ang babae na pilit inaagaw ang lahat sa kanya.

Pagpasok niya, agad niyang nakita si Vanessa. Nakaupo ito sa isang mesa sa sulok, abala sa pag-scroll ng cellphone, walang kamalay-malay sa bagyong papasok.

“Vanessa,” tawag niya, pilit pinapatatag ang boses.

Napatingin ito. May gulat sa mukha—na agad napalitan ng ngisi.

“Well, if it isn’t the little wife. What brings you here?”

“Cut the games,” matalim ang tono ni Sophia. “Kailangan nating mag-usap.”

Tinaasan siya ng kilay ni Vanessa. Amused. “About what? How you miss your cheating husband? Or how you're failing at pretending to still have a marriage?”

“Enough!” sigaw ni Sophia, nanginginig ang mga kamay.

“Nagpunta ako rito para makiusap. Buntis ako, Vanessa. At ayokong mawalan ng asawa. Please… ‘wag mo siyang agawin sa ‘kin.”

Umayos ng upo si Vanessa, ang ngisi niya parang kutsilyong pumipilas sa damdamin ni Sophia.

“Oh wow. The *poor pitiful wife* finally speaks. You really think being pregnant gives you the right to keep him?”

“It’s not about rights! It’s about family!” hagulgol ni Sophia. “Mahal ko si Julian. Please, Vanessa. I’m begging you—let him go.”

Tumawa si Vanessa. Malamig. Mapang-asar.

“Mahal? You think love is enough? Newsflash: you’ve already lost him.”

“Hindi mo naiintindihan! Pwede pa ‘to maayos. Kaya ko pang baguhin ang lahat. I just need one chance!”

“You think you can magically change who you are? Girl, you don’t know him like I do.”

“Then *help me* understand!” pakiusap ni Sophia, halos paluhod na sa pagmamakaawa. “If you care about him—even just a little—walk away. He has a child coming!”

“Care about him?” sarkastikong sagot ni Vanessa. “I don’t owe you anything, and guess what? If he wants to be with me, I’m not stopping him.”

“Hindi ka naman niya mahal!” balik ni Sophia, galit na galit na. “You're just a fling!”

“Is that what you tell yourself at night? Sweetheart… if he loved you, bakit nandito siya sa ‘kin ngayon?”

“HE LOVES ME!” pasigaw na ni Sophia. Tahimik ang buong coffee shop.

“We built a life together. Ikaw lang ang pansamantalang aliw sa kanya!”

“Then maybe he got tired of your ‘boring life’,” ani Vanessa na parang walang naririnig na mga tao sa paligid.

“At saka, come on, Sophia. Sino ba’ng mananatili sa babae na ulila na, adopted pa, at walang pamana? You think he loved you? Or was it just your money?”

Nagdilim ang paningin ni Sophia.

“Predictable daw ako?” madiin niyang tanong. “Alam mo bang ‘yung ‘predictable’ na buhay na ‘yan, ‘yan ang pangarap ko para sa anak ko. Stability. Peace. Family. Something real. Not just... lust.”

“Real?” bulong ni Vanessa. “What I have with Julian is *real*. If he wanted you, he would’ve fought for you. Pero hindi, diba? He stayed with me.”

“Maybe he’s confused!”

“No. He knows what he wants. And it’s not you.”

“So ganito na lang?” nanginginig ang boses ni Sophia. “Aagawin mo na lang asawa ng may asawa? Parang okay lang?”

“Julian isn’t some item you can ‘own’, Sophia,” sabay tawa ni Vanessa. “He made his choice. It’s me.”

Umagos ang luha sa pisngi ni Sophia.

“Pamilya ko lang ang gusto ko. Pamilya namin ng anak ko. Bakit mo kailangang gawin ‘to sa isang buntis?”

Tumawa lang si Vanessa at tumagilid sa pagkakaupo. “You let your marriage fall apart. That’s on you. And now, you're fighting a losing battle.”

“Fine!” singhal ni Sophia. Pinunasan niya ang luha, pero hindi niya binura ang galit.

“Pero tandaan mo ‘to, Vanessa. Sa huli, pipiliin pa rin ni Julian ako. *Kami* ng anak ko.”

“Good luck with that,” sabay kibit-balikat ni Vanessa.

Napatingin si Sophia sa kanya—sa ngising puno ng panalo. At doon niya narealize…

Baka nga laban na ‘to na hindi niya kayang ipanalo.

“Julian…” mahina niyang bulong.

Pipiliin ba talaga ni Julian ang buhay kasama si Vanessa... kaysa sa kanila? Kakalimutan niya ba ang lahat ng pinagsamahan nila, ang mga pangarap na sabay nilang binuo—dahil lang sa bagong tukso?

Mapapawi pa kaya ang layo sa pagitan nila, o tuluyan na siyang naiwan?

Napapikit siya habang pinipigilan ang muling pagpatak ng luha. Ang sakit. Ang bigat. Parang hindi na siya makahinga.

Bakit, Julian? Ako ba talaga ang iniwan mo... para sa kanya?

Hindi niya alam kung anong mas masakit—yung unti-unting pagkawala ni Julian sa buhay niya, o yung realization na baka hindi na siya ang pinipili nito.

Pero hindi siya papayag. Hindi pa tapos ang laban.

“No... she can't take my husband from me,” bulong niya sa sarili, mahigpit ang pagkakapit sa laylayan ng damit niya. “Kung kailangan ko pa siyang akitin... kung ako mismo ang kailangang gumawa ng paraan para piliin niya ako…”

Napatingala siya, punong-puno ng determinasyon ang mga mata.

“…then I will.”