3- Just Prana | เพียงปราณ --พี่เทค

บทที่3 พี่เทค

เขายังคงจ้องหน้าฉัน ในขณะที่ฉันเอง มองเขาเล็กน้อย แล้วหลุบตาต่ำลง ถึงเขาจะไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมาทางสีหน้า แต่ฉันกลับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในตาของเขา 

ฉันนั่งลงเป็นคนสุดท้าย วันนี้มีกิจกรรมรับน้องพร้อมกับจับฉลากเลือกพี่รหัส มหาวิทยาลัยก็ตั้งชื่อโค้ดเนม แล้วก็ให้น้องปีหนึ่งจับเอา ฉันตื่นเต้นมาก มองเพื่อน ๆที่จับฉลากเเล้วได้คำถาม ไปถามพวกรุ่นพี่ 

 ส่วนฉันจับฉลากเป็นคนสุดท้าย พอจับออกมาเปิดดูก็เป็นตัวเลขแปลก ๆ แล้วก็มีชื่อฉลาม หรืออะไรสักอย่างอยู่ข้างใน 

ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะดูยังไม่ค่อยรู้เรื่อง รุ่นพี่ที่ชื่อเควิลก็ดึงฉลากในมือฉันออก เขาลุกขึ้นแล้วยืนตัวตรง ก่อนจะโน้มตัวมาที่ฉัน 

"ฉันขอเป็นพี่เทคของเธอได้ไหม?"

"หูยย!" เสียงทุกคนฮือขึ้น ฉันยืนนิ่งอึ้ง มองเข้าไปในตาของเขา แต่มันก็ไม่อาจที่จะคาดเดาได้ว่า เขากำลังคิดจะทำอะไร ฉันไม่เข้าใจว่าพี่เทคคืออะไร ฉันบ้านนอก ที่พอรู้ก็เพียงเรื่องพี่รหัสเท่านั้น 

ที่รู้ก็เพราะแฟนพี่ปลาเป็นคนเล่าให้ฟัง ว่าถ้าเราเรียนมหาวิทยาลัย เราก็จะมีพี่รหัสลุงรหัสปู่รหัสอะไรประมาณนี้ 

พี่รหัสก็จะช่วยเหลือ ให้คำแนะนำ ทั้งเรื่องเรียน งาน อาจารย์ ที่ฝึกงาน ที่กินที่เที่ยว บางที่ก็พาน้องในสายไปเลี้ยง ซื้อขนมมาฝาก 

"ว่าไงล่ะ?"  เขามองหน้าฉันนิ่งเหมือนต้องการคำตอบ 

"มึงจะคาดคั้นน้องเขาทำไม เอาฉลากที่น้องเขาจับได้มาให้กู" ผู้ชายอีกคนเเทรกขึ้น

"ให้พี่เป็นพี่เทคน้องนะ" เขาส่งสายตากดดันฉัน 

"ถ้าเธอไม่เอาพี่เป็นพี่เทค พวกเรายินดีเอาพี่นะคะ" เสียงผู้หญิงที่คลั่งไคล้เขาตอนที่ฉันมาเข้าแถวนั้นแหละพูดขึ้น

"...." ฉันนิ่งมองหน้าคมคายแล้วหลบสายตา 

"อย่าปฏิเสธฉัน!" เขาเริ่มเสียงขุ่น

ฉันเม้มปากเล็กน้อยครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้า เขายกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแล้วนั่งลงเก้าอี้ตัวเดิม กิจกรรมการรับน้องได้เริ่มขึ้น ฉันโดนรุ่นพี่แกล้งด้วยการเอาแป้งทาหน้า ตอบคำถามถ้าใครตอบผิด ก็โดนเขียนหน้า ถึงจะโดนแกล้งแต่ก็สนุกมาก

ฉันได้เพื่อนใหม่มาสองคน ชื่อแนนกับพิมพ์ทั้งสองน่ารัก เป็นเด็กบ้านนอกเหมือนกันกับฉัน พวกเธอสองคนอยู่พักที่ติดกับมหาวิทยาลัย พอรับน้องเสร็จเพื่อนใหม่ทั้งสองก็ชวนไปเล่นที่หอ

"มีเบอร์ปะ!" พิมพ์เอ่ยในขณะที่กำลังกดโทรศัพท์ ฉันชะโงกไปดูเพื่อนเล่น แล้วมองมันเงียบ ๆ เทคโนโลยีพัฒนาไปไกล โทรศัพท์กลายเป็นปัจจัยที่ห้าสำหรับทุกคน มีแค่ฉันที่ยังไม่มีเหมือนคนอื่น 

แต่ไม่เป็นไร.... มันไม่ได้จำเป็นกับฉันหรอก ที่ผ่านมาไม่มีก็อยู่ได้ ตอนนี้ไม่มีก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร

"ขอเบอร์หน่อยสิปราณ ฉันจะได้โทรหาแกเวลาที่มีเรื่องต้องคุย"

"ฉันไม่มีโทรศัพท์" ฉันส่ายหน้าไปมา เพื่อนฉันมองหน้าฉันเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา 

"ไม่เป็นไรนะ พอทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง แกต้องยิ้มให้เยอะ ๆ นะรู้ไหม"

"อื้อ" ฉันพยักหน้า

"มานี่ฉันจะสอนเล่น แต่ถ้ามีเงินก็รีบซื้อiPad notebook โทรศัพท์เอาไว้เลยนะ ของทุกอย่างมันจำเป็น ต่อการเรียนของเรามาก"

"จ้ะ" ฉันพยักหน้าให้เพื่อน ใจก็แอบกังวลในสิ่งที่เพื่อนบอกถ้าเกิดว่าต้องซื้อของมากมายขนาดนั้น พี่สาวของฉันคงจะไม่มีเงิน แต่ถ้าเกิดว่ามี ฉันก็เกรงใจพี่ของฉันมาก ที่เอาเงินทุกอย่าง มาส่งเสียให้เรียน และซื้อของให้ฉัน

"เวลามามหาลัยแกมายังไงอะ?"

"เมื่อเช้านั่งรถสามล้อมา"

"เปลืองตายเลย คราวหลังนั่งรถเมล์มาสิ ไปกลับแค่ไม่กี่บาทประหยัดได้ตั้งเยอะ"

"ใช่" พิมพ์เอ่ยเสริม "หรือไม่ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกัน อยู่กันหลายคนสนุกออก เวลาแกไม่มีโน๊ตบุ๊คทำงาน แกจะได้เอาของพวกฉันทำ"

"ต้องปรึกษาพี่ปลาก่อนจ้ะ"

"อื้อ พวกฉันรอแกมาอยู่ด้วยอยู่นะ"

เพื่อนของฉันก็ดีมาก พอรู้ว่าฉันไม่มีโทรศัพท์ ก็ให้ฉันเล่นโทรศัพท์ พวกแอพพลิเคชั่นต่าง ๆ พร้อมกับสอนวิธีการใช้งาน

ฉันตื่นเต้นที่สุด เพราะนี่มันเป็นการได้เล่นโทรศัพท์ครั้งแรก เคยเห็นเพื่อนเล่นสมัยเรียนมัธยมยม เพื่อนฉันค่อนข้างหวง ส่วนฉันก็ไม่มีใครอยากคบ 

ก็อย่างที่ฉันเคยเล่าครอบครัวของฉันจนมาก พ่อแม่หาเงินเลี้ยงดูฉันกับพี่สาว 

เงินที่ได้มาก็เอามาใช้จ่ายในครอบครัว ไม่มีเงินซื้อโทรศัพท์ดี ๆ สักเครื่องเอาไว้หรอก เวลาพี่โทรหา พี่สาวฉันก็โทรหาป้าข้างบ้าน ให้พ่อกับแม่ไปรับสาย

ฉันเล่นกับเพื่อนอีกสักพักฉันก็ขอตัวกลับ ฉันเองก็ไม่ได้บอกพี่ปลาว่าจะให้มารับเวลาไหน เพราะฉันพึ่งมาเรียนที่มหาวิทยาลัยครั้งแรก

 ฉันเลยไม่รู้ว่าเขาเลิกเรียนกันกี่โมง ซึ่งมันต่างจากการเรียนมัธยมของฉันมาก

 ฉันนั่งรอเป็นจังหวะเดียวกันกับที่รถมาจอด พร้อมกับเลื่อนกระจกลง เป็นพี่เควิลพี่เทคของฉัน

"ขึ้นมาสิจะไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันส่ายหน้าและปฏิเสธทันที เขาเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉัน ฉันไม่กล้าไปกับเขาหรอก  พี่เควิลเม้มปากเล็กน้อยเหมือนไม่พอใจ เมื่อถูกขัดใจ สายตาคู่นั้นมันทำให้ฉันรู้สึกกลัว 

"งั้นก็แล้วแต่เหอะ" เขาพูดแล้วเลื่อนกระจกขึ้นขับรถกระชากออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันนั่งรอพี่ปลา จนกระทั่งหกโมงเย็น ก็ไร้วี่แววพี่สาวมา 

ฉันจึงตัดสินใจไปขึ้นรถเมล์ โดยการถามคนละแวกนั้นว่านั่งรถเมล์สายอะไร ถึงจะถึงบ้านของฉัน ซึ่งคนแถวนั้นก็น่ารัก แนะนำฉันอย่างดี

 พอลงจากรถก็กระชับกระเป๋าสะพายของตัวเองเดินเข้าไปในซอย และที่สำคัญมันต้องผ่านวงเหล้า ที่ฉันไม่ชอบเลย

"น้องคนสวย วันนี้กลับคนเดียวเหรอ?"

****

ใจเย็น ๆ นะ ขอเขียนชีวิตนางเอกไปเรื่อย ๆ ไรท์ไม่อยากข้ามมาก ใกล้ถึงจุดเปลี่ยนนางเอกแล้ว ส่วนการเลือกพี่รหัสน้องรหัส แต่ละที่อาจจะไม่เหมือนกัน อย่าดราม่านะคะ ส่วนเรื่องนางเอกสอบได้ ทั้งที่นางบ้านนอกขนาดนั้น ขออุปไว้ก่อนค่ะ