Chapter 2-Just Prana | เพียงปราณ--พี่เควิล

ฉันลงจากรถแล้วนั่งรถสามล้อไปที่บ้านพัก บ้านพักพี่สาวฉันอยู่ในซอยลึก สามล้อจึงจอดหน้าซอยแล้วให้พวกฉันเดินไป

ฉันเดินตามพี่ปลาผ่านวงเหล้าของคนที่อาศัยอยู่ระแวกนั้น โดยมีมือเล็กจับมือฉันแน่น สายตาคนพวกนั้นจ้องมองฉันจนฉันรู้สึกไม่ปลอดภัย

"หูย แม่งโคตรสวย ตัวเล็ก ๆ อายุไม่ถึงยี่สิบแน่ ๆ เลย" ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้ทุกคนมองฉันกับพี่เป็นตาเดียว

"ระวังคุกนะไอ้เวร!"

"กูไม่กลัว คุกเข้าได้ก็ออกได้"

"เออจริง"

"ฮ่า ๆ"

"ไม่ต้องสนใจ เดินตามพี่มา" พี่ปลาพูดแล้วพาฉันเดินไป ผ่านบ้านวงเหล้าไปประมาณห้าหลัง เป็นบ้านไม้สองชั้น รอบ ๆ บ้านค่อนข้างมืด เพราะมีป่ากระถินรกทึบของบ้านร้างอยู่ทางด้านหลัง

"ถึงบ้านที่พี่พักอยู่แล้ว"

"ทำไมมันน่ากลัวแบบนี้ล่ะพี่ปลา" ฉันพูดพร้อมกับลูบแขนตัวเองเบา ๆ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ

"ยิ่งหน้ากลัวค่าเช่ายิ่งถูก ไป ๆ มันไม่มีอะไรหรอก พี่มาอยู่นานแล้วไม่เห็นจะมีอะไร"

"พี่เช่าเท่าไหร่บ้านหลังนี้ มันมีผีหรือเปล่า?"

"แปดร้อยเอง ที่สำคัญไม่มีผี ไป ๆ เอาของไปเก็บได้แล้ว จะนอนห้องเดียวกับพี่หรือจะนอนอีกห้อง" พี่ปลาพูดแล้วถอดรองเท้า ฉันมองบ้านที่จัดเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วยิ้มออกมา ถึงบ้านจะเก่าแต่ภายในบ้านก็น่าอยู่ มันดีกว่าบ้านที่บ้านนอกของฉันเยอะ

"นอนคนล่ะห้องก็ได้ เผื่อพี่มีผัว ปราณจะได้ไม่ต้องเป็นกอขอคอ"

"เด็กบ๊อง!" พี่ปลาผลักหน้าผากฉันเบา ๆ เอาของไปเก็บได้แล้ว"

"ค่ะ" ฉันยิ้มแล้วหิ้วกระเป๋าของตัวเองไปอีกห้อง สักพักพี่ปลาก็หอบที่นอนปิกนิกกับผ้าห่มหมอนหนึ่งใบมาให้

"อ่ะ จัดห้องเสร็จแล้วตามพี่ไปข้างล่าง เดี๋ยวพี่จะไปทำอาหารรอ"

"ค่ะพี่ปลา" ฉันพยักหน้าจัดแจงที่นอน เอารูปพ่อกับแม่เหน็บไว้บนไม้ที่หัวนอน แล้วรีบเดินลงไปข้างล่าง พี่ปลาเปิดทีวีเอาไว้ ฉันยืนมองอยู่นานมาก เกิดมาจนอายุสิบเจ็ดจะเข้าสิบแปด ก็เพิ่งจะได้ดูทีวีชัด ๆ เต็มสองตาก็วันนี้

"ไง ชอบไหม?" พี่ปลาถือจานข้าวผัดมาสองใบ วางลงบนพื้นไม้ ฉันนั่งลงตายังคงจ้องทีวีไม่หยุด

"ชอบค่ะ"

"ชอบก็ดู อะไรที่เราไม่เคยมี พี่สัญญา พี่จะพยายามหามาเติมเต็มให้" พี่สาวฉันพูด

"ค่ะ" ฉันยิ้มให้พี่สาวอย่างซึ้งใจ ดีใจเหลือเกินที่เรายังรักกัน แม้ชีวิตจะแย่แค่ไหนก็ตาม

วันต่อมาฉันตื่นแต่เช้ามืด จัดการหุงข้าวเอาไว้ ฉันหุงข้าวทำอาหารเป็น เพราะแม่เคยสอนฉันทำ ฉันเปิดตู้เย็นมีผักกับหมู ฉันเลยเลือกที่จะผัดผักรวม บ้านฉันไม่เคยมีแก๊สใช้ ฉันก็เลยเปิดไม่เป็น พี่สาวฉันลงมาเจอพอดี ก็เลยสอนฉันหลายอย่าง

"เมื่อก่อนพี่ก็ทำไม่เป็นหรอก แต่พี่ก็เรียนรู้เอาจากเพื่อนจากประสบการณ์ของตัวเอง ลองผิดลองถูก ทำไงได้ล่ะก็คนมันไม่เคยมีเนอะ พวกของใช้ไฟฟ้าพวกตู้เย็นพวกอะไรต่าง ๆ คนที่เช่าคนก่อนเขายกให้พี่ พี่ก็เลยมีของใช้ ส่วนทีวีพี่เป็นคนซื้อมา"

"เขาใจดีจังค่ะพี่"

"อื้ม บางคนก็ดีมาก บางคนก็ใจร้ายมาก เราต้องใช้ชีวิตอย่างมีสติและต้องระมัดระวังตัว บางคนรู้หน้าไม่รู้ใจ ต่อหน้ายิ้มแย้มพูดดีกับเรา แต่ในใจของเขาอาจจะไม่ได้หวังดีกับเราก็ได้ ปราณพึ่งมาอยู่ปราณต้องเรียนรู้อีกเยอะ"

"ค่ะ"

"วันนี้พี่ต้องทำงาน แต่เป็นงานใหม่ที่ไม่ใช่งานเด็กปั๊มแล้วนะ" พี่สาวฉันยิ้ม หน้าตามีความสุขมาก

"งานดีเหรอพี่ งานอะไรคะ?"

"งานเกี่ยวกับการเป็นผู้ช่วยอะไรแบบนี้แหละ เงินเดือนเยอะกว่าเดิม เดี๋ยวพี่จะถามคุณสมยศว่ามหาวิทยาลัยไหนดี พี่จะพาปราณไปสอบเข้า"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้าเบา ๆ ไม่ได้โต้แย้งอะไร เพราะฉันรู้ดีว่าพี่สาวของฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ฉันเสมอ

วันนี้เราทำไข่เจียวง่าย ๆ ทานกัน พอทานเสร็จพี่ปลาก็เตรียมของใส่กระเป๋าสะพาย แล้วเดินเข้าไปห่อข้าวใส่กระปุก

ก็อก ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ฉันต้องขมวดคิ้ว มองไปที่ประตู พี่ปลาเช็ดมือตัวเอง แล้วเปิดออกไป ผู้ชายหน้าตาดียืนอยู่หน้าประตู เขายิ้มให้พี่ปลาแล้วหันมายิ้มให้ฉัน

"ปราณ"

"ค่ะพี่"

"นี่คุณสมยศ เป็นแฟนพี่ เราเพิ่งคบกันได้สองเดือนจ้ะ"

"สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ผู้ชายคนนั้นเขามองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ ฉันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ไม่ได้คิดไปเอง สายตาที่เขามองฉัน มันทำให้รู้สึกอึดอัด ฉันไม่ชอบสายตาของเขาจริง ๆ

"คุณสมยศคะ นี่ปราณ น้องสาวปลาค่ะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"ค่ะ"

"อ้ะ นี่เงิน เผื่ออยากซื้อขนม"

"ปราณไม่เอาหรอกพี่"

"เอาน่า รับไปเถอะ" พี่ปลาเอาเงินใส่มือให้ฉัน "มีร้านค้าอยู่กลางซอยเผื่ออยากกินขนม พี่ไปแล้วนะ เดี๋ยวเย็น ๆ เจอกัน"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้ามองพี่สาวที่ใส่รองเท้าเดินไปนั่งรถหรู ฉันขมวดคิ้วทันที พี่สาวฉันไปรู้จักคุณท่าทางภูมิฐานแบบนั้นได้อย่างไร ฉันคิดไม่ตกเลยเลิกสนใจ

ฉันเก็บห้องเก็บข้าวของให้เป็นที่เป็นทางแล้วรีบมานั่งดูทีวี ฉันชอบมากที่ได้ดูการ์ตูนที่ฉันอยากดูในวัยเด็กที่ไม่เคยได้ดู

ผ่านไปอีกสามเดือน ชีวิตฉันวนเวียนอยู่กับการทำความสะอาดดูแลบ้าน ฉันรับงานพับเหรียญโปรยทานที่ตลาดมาทำ ได้เงินไม่เยอะ แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไร ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังได้ สร้างความยินดีให้กับพี่สาวของฉันเป็นอย่างมาก

"สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ตั้งหลายวันแล้ว วันนี้พี่ว่างแล้ว พี่จะพาไปกินหมูกระทะ"

"จริงเหรอคะ?"

"จริงสิ รีบไปแต่งตัวสวย ๆ เลย"

"แล้วแฟนพี่ไปไหม?"

"เขาติดธุระน่ะ วันนี้เราไปฉลองกันสองคน" ฉันแทบจะกระโดดโลดเต้น ที่ไม่มีแฟนของพี่ปลาไปทานหมูกระทะด้วย เพราะฉันไม่ชอบสายตาที่เขามองฉัน

"ค่ะ" ฉันรีบไปอาบน้ำแต่งตัวในชุดใหม่ ที่พี่สาวซื้อให้ แล้วไปร้านหมูกระทะ เราทานกันแบบบุฟเฟต์ ติดกับร้านอะไรสักอย่างที่มีลักษณะมืด ๆ ร้านใหญ่ ๆ อาหารมากมายที่ฉันไม่เคยได้ลิ้มลอง วันนี้ฉันจะได้ทานมันเเล้ว

"น้องพี่เก่งที่สุดเลย กินเยอะ ๆ เลย"

"ค่ะพี่ปลา" ฉันทานไปได้สองสามคำก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล พี่ปลาเห็นว่าห้องน้ำไม่ไกลจากโต๊ะที่เราทานบุฟเฟ่ต์กัน ก็เลยไม่ได้ตามมา

"จริงเหรอ? ใช่พวกมันจริง ๆ ใช่ไหม ?" น้ำเสียงติดกระด้างเอ่ยขึ้น

"ครับ หัวเชื้อยาพีอยู่ที่นั่นด้วยครับนาย! มันเอาไปหมดเลย นายจะเอายังไงต่อไปดี ยาพีที่เหลืออยู่คลับอีทีวัน ผมว่าพวกมันดมกลิ่นของที่เหลือไม่ยากแน่!"

"นรกจริง!" เขาสบถแล้วหันมามองที่ฉันที่ยืนอยู่ไม่ไกล ฉันเห็นหน้าเขาไม่ชัด แต่เขาตัวสูงมาก ฉันรีบถอยหลังอย่างช้า ๆ แล้วหันหลังวิ่งมาที่โต๊ะ

"มีอะไรหรือเปล่า?" พี่ปลาเอ่ยถามเมื่อฉันวิ่ง ทำท่าทางตกใจ

"เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร" ฉันมองไปที่ข้างห้องน้ำอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครอยู่ที่นั่นและ ไม่มีใครตามมา ฉันผ่อนลมหายใจออกมาแรง ๆ อย่างโล่งใจ

"รีบกิน พรุ่งนี้มีรับน้อง"

"ค่ะพี่" ฉันพยักหน้าแล้วทานอาหารต่อ พี่สาวฉันมีความสุขมาก กับข่าวการสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดัง มีหลายคนที่สอบเข้าไม่ได้ แต่ฉันโชคดีเหลือเกินที่สอบได้

วันต่อมาฉันอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดนักศึกษา ส่องกระจกไปมารู้สึกดีใจที่สุด ที่มีโอกาสได้เรียน ฉันหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจก

"ไปทานข้าวได้แล้ว เดี๋ยวพี่จะไปส่ง"

"ค่ะพี่" ฉันรีบเก็บของใส่กระเป๋าสะพาย แล้วลงมาทานอาหาร พอทานเสร็จพี่ปลาก็โทรเรียกสามล้อให้มารับหน้าซอย พี่ปลามาส่งฉัน แล้วก็ให้สามล้อไปส่งที่ทำงานต่อ

ฉันยืนงงอยู่ที่ตึกคณะ ยืนเก้ ๆ กังๆ เพราะไม่รู้จักใครเลย ฉันเป็นคนบ้านนอกยิ่งมาอยู่สถานที่แบบนี้ ยิ่งทำตัวไม่ถูก

"นักศึกษาปีหนึ่งไปรวมตัวกันตรงนั้นเร็ว" นักศึกษาวิ่งไปที่ลานกว้าง ฉันตัดสินใจวิ่งตาม ฉันไปถึงคนสุดท้ายพอดี

"อีเหี้ย! รุ่นพี่ปี่สี่ที่ชื่อเควิลหล่อมากกก กูอยากจะกรี๊ด! ได้สักทีจะไม่ลืมพระคุณ"

"อีร่าน!"

"แล้วไงคะ?" เสียงคุยกันดังเจื้อยเเจ้ว ฉันยืนต่อแถวในขณะที่นักศึกษาเริ่มนั่งลง พลันสายของฉัน ก็ไปสะดุดกับชายร่างสูง เขานั่งนิ่งสีหน้าและนัยน์ตาไร้ความรู้สึก มองมาที่ฉันเช่นกัน

ฉันรู้สึกคุ้นมาก แต่นึกไม่ออก ว่าเคยเจอเขาที่ไหน....

"อีเหี้ย! พี่เควิลมองมาที่กู"

"ที่กูต่างหากล่ะอีเวร!"