"ฮือ ๆ"คนร่างเล็กแต่งตัวในชุดเก่ามอซอ ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หน้าโลงของบุพการีทั้งสอง เธอชื่อปรรณพัชร์ เด็กสาวยากจนที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลายที่ต่างจังหวัด สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักอย่างไม่มีวันหวนกลับมาท่านทั้งสองถูกรถชน ขณะที่ขับมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างไปร่วมแสดงความยินดี ในวันงานปัจฉิมนิเทศที่โรงเรียนวันที่เธอเรียนจบคือวันที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต ปรรณพัชร์เอาแต่โทษตัวเอง รู้สึกผิดกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าท่านไม่ไปวันนั้น คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นบิดามารดาของเธอเป็นคนบ้านนอก ขับรถไม่เก่ง ชีวิตลำบากมาตลอด ทำงานรับจ้างหาเงินเลี้ยงดูเธอกับพี่สาวพอพี่เรียนจบก็ไปทำงานหาเงินที่กรุงเทพฯ ไม่ได้เรียนต่อ เพราะอยากหาเงินส่งเสียให้เธอได้เรียน อยากหาเงินมาให้พ่อกับแม่ได้สุขสบาย"ปราณ" มือเล็กวางลงบนบ่าสั่นเทา ปรรณพัชร์ปาดน้ำตาแล้วหันไปมอง เธอโผเข้ากอดพี่สาวเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก"พ่อกับแม่ไม่อยู่แล้ว ฮือ ๆ ปราณจะอยู่กับใครพี่ปลา ฮือ ๆ ปราณผิดเอง พ่อกับแม่ตายเพราะปราณ""มันไม่ใช่ความผิดของน้องเลย ฮึก! ไม่มีใครอยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"ปารวี ร้องไห้ออกมาไม่ต่างกัน ทั้งที่จะมาปลอบผู้เป็น
Terakhir Diperbarui : 2025-08-06
Masuk
