All Chapters of Just Prana เพียงปราณ: Chapter 1 - Chapter 5

"ฮือ ๆ"คนร่างเล็กแต่งตัวในชุดเก่ามอซอ ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หน้าโลงของบุพการีทั้งสอง เธอชื่อปรรณพัชร์ เด็กสาวยากจนที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลายที่ต่างจังหวัด สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักอย่างไม่มีวันหวนกลับมาท่านทั้งสองถูกรถชน ขณะที่ขับมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างไปร่วมแสดงความยินดี ในวันงานปัจฉิมนิเทศที่โรงเรียนวันที่เธอเรียนจบคือวันที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต ปรรณพัชร์เอาแต่โทษตัวเอง รู้สึกผิดกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าท่านไม่ไปวันนั้น คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นบิดามารดาของเธอเป็นคนบ้านนอก ขับรถไม่เก่ง ชีวิตลำบากมาตลอด ทำงานรับจ้างหาเงินเลี้ยงดูเธอกับพี่สาวพอพี่เรียนจบก็ไปทำงานหาเงินที่กรุงเทพฯ ไม่ได้เรียนต่อ เพราะอยากหาเงินส่งเสียให้เธอได้เรียน อยากหาเงินมาให้พ่อกับแม่ได้สุขสบาย"ปราณ" มือเล็กวางลงบนบ่าสั่นเทา ปรรณพัชร์ปาดน้ำตาแล้วหันไปมอง เธอโผเข้ากอดพี่สาวเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก"พ่อกับแม่ไม่อยู่แล้ว ฮือ ๆ ปราณจะอยู่กับใครพี่ปลา ฮือ ๆ ปราณผิดเอง พ่อกับแม่ตายเพราะปราณ""มันไม่ใช่ความผิดของน้องเลย ฮึก! ไม่มีใครอยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"ปารวี ร้องไห้ออกมาไม่ต่างกัน ทั้งที่จะมาปลอบผู้เป็น

บทที่3 พี่เทคเขายังคงจ้องหน้าฉัน ในขณะที่ฉันเอง มองเขาเล็กน้อย แล้วหลุบตาต่ำลง ถึงเขาจะไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมาทางสีหน้า แต่ฉันกลับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในตาของเขา ฉันนั่งลงเป็นคนสุดท้าย วันนี้มีกิจกรรมรับน้องพร้อมกับจับฉลากเลือกพี่รหัส มหาวิทยาลัยก็ตั้งชื่อโค้ดเนม แล้วก็ให้น้องปีหนึ่งจับเอา ฉันตื่นเต้นมาก มองเพื่อน ๆที่จับฉลากเเล้วได้คำถาม ไปถามพวกรุ่นพี่ ส่วนฉันจับฉลากเป็นคนสุดท้าย พอจับออกมาเปิดดูก็เป็นตัวเลขแปลก ๆ แล้วก็มีชื่อฉลาม หรืออะไรสักอย่างอยู่ข้างใน ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะดูยังไม่ค่อยรู้เรื่อง รุ่นพี่ที่ชื่อเควิลก็ดึงฉลากในมือฉันออก เขาลุกขึ้นแล้วยืนตัวตรง ก่อนจะโน้มตัวมาที่ฉัน "ฉันขอเป็นพี่เทคของเธอได้ไหม?""หูยย!" เสียงทุกคนฮือขึ้น ฉันยืนนิ่งอึ้ง มองเข้าไปในตาของเขา แต่มันก็ไม่อาจที่จะคาดเดาได้ว่า เขากำลังคิดจะทำอะไร ฉันไม่เข้าใจว่าพี่เทคคืออะไร ฉันบ้านนอก ที่พอรู้ก็เพียงเรื่องพี่รหัสเท่านั้น ที่รู้ก็เพราะแฟนพี่ปลาเป็นคนเล่าให้ฟัง ว่าถ้าเราเรียนมหาวิทยาลัย เราก็จะมีพี่รหัสลุงรหัสปู่รหัสอะไรประมาณนี้ พี่รหัสก็จะช่วยเหลือ ให้คำแนะนำ ทั้งเรื่องเรียน งาน อาจารย์ ท

5- Just Prana | เพียงปราณ --เลิกยุ่งปรรณพัชร์เล่นโทรศัพท์อยู่ที่บันไดรอพี่สาวกลับมา เธอนั่งรออยู่สองชั่วโมง ปารวีก็เปิดประตูเข้ามาในบ้าน"พี่ปลา" เธอรีบลงบันไดไปหาพี่สาว "ปราณดีใจจังที่พี่กลับมา""พี่ต้องกลับมาสิจ๊ะ ขอโทษที่พี่ไม่ได้ไปรับ" ปารวีเอ่ยอย่างรู้สึกผิด ใบหน้าของเธอเศร้าหมอง เพราะวันนี้เกิดเรื่องทำให้เธอไปรับน้องสาวไม่ได้"ไม่เป็นไร คราวหลังปราณไปกลับเองก็ได้""พี่เป็นห่วงปราณนะ" ปารวีหน้าเศร้า "พี่ขอโทษที่เป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องเลย""พี่เป็นพี่ที่ดีที่สุดของปราณแล้วค่ะ ปราณรักพี่ปลานะ" ปรรณพัชร์เดินกระเผลก ๆ ไปหาพี่สาวแล้วสวมกอด"พี่ก็รักปราณจ้ะ ว่าแต่ขาเป็นอะไร ทำไมเดินแบบนั้น""ปราณล้มตอนรับน้องค่ะ" ปรรณพัชร์พูดปด เพราะไม่อยากให้พี่สาวต้องกังวล แค่นี้เธอก็ทำให้พี่สาวรู้สึกแย่แล้ว"แย่จริง ไหนพี่ดูหน่อย" ปารวีผละกอดแล้วดูหัวเข่าของน้องสาวอย่าอาทร "ทำไมถึงไม่ระมัดระวังตัว เดี๋ยวพี่ทำแผลให้ คราวหลังต้องระมัดระวังกว่านี้นะ""ค่ะ" ปราณพัชร์พยักหน้า มองพี่สาวที่เดินไปหยิบกล่องยาสามัญประจำบ้าน "พี่ปลาทำงานที่ไหนคะ ทำไมถึงกลับค่ำจัง" คำถามของน้องสาวทำเอามือที่กำลังเปิดกล่องยาชะงั