Van's POV"Kuya you're not listening to me. Kanina pa ako nagsasalita dito kung saan-saan ka naman nakatingin. Sino ba kasi tinitingnan mo dyan?" Pagrereklamo ni Veronica sa akin. Lumingon ito sa tinitingna ko pero mabuti nalang at nakatalikod yung babae sa amin ngayon.Andito kami ngayon sa isang coffee shop malapit sa University na pinapasukan niya. Kanina ko pa gustong umalis pero ayaw ko namang iwan ang bunso namin. Minsan lang ito naglalambing sa akin. "Just finish your food Chrystelle and we'll go. Stop looking around." seryoso kong saway sa kanya. "Are you looking at that girl in the counter? She's pretty right? You want me to ask her name?" I glared at her but her smiles became wider. This brat really knows how to annoy me."Oh kalma Kuya. Ayan ka na naman eh, nagsusungit ka na naman. Kaya hindi ka nagkaka-girlfriend kasi ang sungit-sungit mo."Hindi ko na pinansin ang pinagsasabi niya. Who said I need a girlfriend? I can have many girls as many as I want. Hindi ko na kailan
That night I cannot sleep. The little boys' eyes keep flashing in my mind. I can see my small self in him. There's something in his eyes that everytime it flashes to my brain something it reached to my heart. Parang may humahaplos sa puso ko sa tuwing naalala ko ang mga mata nung batang lalaki. I called the owner and requested for the footage that day. To my surprise, I saw how Derick intentionally hide them. Dun na ako naghinala. The next day I called him, ayaw pa sanang akong kitain pero wala siyang nagawa nang tinakot ko siyang pabagsakin ko ang negosyo niya. I already had a haunch that his hiding something from me. "I swear Kuya-" another strong punch landed on his face. Wala akong pakialam kung masira ang buong mukha niya. Galit na galit ako sa kanya dahil halatang nagsisinungaling siya sa akin. "Tell me Vin Derick! You don't want me mad, I'm warning you." Akmang susuntukin ko ito ng bigla itong umamin sa akin. "Yes! They are your twins!" I felt like a bombed just exploded t
"Jill please stop crying, Mama's on the way. Bakit ka ba kasi iyak ng iyak diyan?" Tanong ni Vonn sa kakambal. Sumilip ako serysong nakatingin si Vonn sa binabasang libro habang si Amara naman ay tahimik na umiiyak sa tabi nito."Mama said, if we'll be good pupunta tayo sa mall tomorrow, you like it right?" malambing nitong sabi kay Amara. Tuluyan niya ng binaba ang libro na binabasa niya. "Please, stop crying na."Pagpapatahan niya sa kakambal na mukhang kanina pa umiiyak. Pulang pula na ang ilong nito at namamaga na ang mga mata."Why are you crying ba kasi?""K-kuya, why papa is not with us? Di ba niya tayo love?" Natigilan ako. Hindi ko inaasahan na marinig ito mula sa kanya."Stop it, Jill" supladong putol ni Vonn. Bahagya pa itong lumayo sa kambal niya."Teacher said its family day on friday." humihikbi nitong sabi."So? What about it, Jill?" Andrea said to me that we should bring p- papa and mama together sa family day. But, b-but..." she started crying again dahilan para mulin
"Pagpasensiyahan mo na anak yan lang ang naipadala namin ng papa mo. Na- peste kasi ang pananim sa bukid..." parang pinipiga ang puso ko dahil sa sinabi ni Mama. Mahirap talaga ang buhay sa bukid, minsan sinuswerte sa pananim, minsan din hindi. "Hayaan mo kapag---""Ma salamat po, malaking tulong na po ito sa akin.. wag na po kayong mag alala" putol ko kay Mama. Hindi niya naman na kailangang magpaliwanag sa akin. Naiintindihan ko ang hirap ng buhay namin. Kaya nga nagsisikap ako sa aking pag-aaral para ako naman ang tutulong sa kanila balang araw. "Mahina ang ani ngayon anak. Sinusumpong din minsan si papa mo ng kanyang rayuma. Ayaw naman niyang tulungan ko siya sa bukid. Hayaan mo sa susunod na buwan pagsisikapan namin ng papa mo na makapagpadala sayo pandagdag sa gastusin mo habang nag aaral ka....""Mama, okay lang po ako, wag kayong mag alala sa akin dito. May pera pa naman po ako galing sa sahod ko sa café na aking pinatatrabahuan at saka mama wag na kayong magpadala next mont
Hiyang -hiya ako sa mga empleyadong nakatingin sa akin. Mabuti nalang at mabait yung receptionist at ito na mismo ang lumapit sa akin. "It's okay, Ava. Masasanay ka rin." Mabilis na lumipas ang mga araw. Hindi ko namalayan three weeks na pala akong nagte-training. Mababait ang mga kasamahan ko sa Accounting Department. They treat me as their younger colleague kahit OJT palang ako. Hanga sila sa aking determinasyong matuto at saka madali lang daw akong turuan.Bilib din ang boss ko na si Sir Ethan, lalo na nung nalaman niyang scholar ako sa uninversity. Sir Ethan is the type of boss na palangiti at hindi strikto. Yung boss na tipong hindi ka matatakot pero andun pa rin yung respeto pagdating sa trabaho.One day narinig kong usap-usapan ng mga kasamahan ko na barkada pala ni Big Boss si Sir Ethan. College buddies daw sila, mga hunk daw na magka-tropa. Puro hot, sikat at may kaya sa buhay. Mayaman din daw ang pamilya ni Sir Ethan yun nga lang mas pinili nito magtrabaho sa kumpanya ni
Today is my first day as Mr. Valderma's secretary. Sadyang maaga akong pumasok ayaw ko kasi mapagalitan sa first day ko.Biglaan ang pag-uwi ni Miss Belle kasi sinugod daw sa ospital ang tatay niya. Dati palang family driver nila Boss ang papa ni Miss Belle kaya parang wala lang sa kanya kung tinutupak si Boss. Kabisado na niya ang ugali ng amo namin.Always daw talaga beast mode si Boss kaya parang normal na kay Miss Belle ang mood nito. Iniintindi niya nalang din dahil sa dami ng responsibilad na nakaatang sa balikat nito. Si Boss ang panganay sa kanilang magkakapatid. Sa kanya pinagkatiwala ng Daddy nila halos lahat ng negosyo nila. Bago umalis si Miss Belle sinigurado nitong naituro niya sa akin ang mga dapat at di dapat kong gawin. Naintindihan ko naman lahat. Strikto si Boss pagdating sa trabaho na niintindihan ko naman dahil siya ang pinaka-amo ng lahat. Hindi pwedeng magkamali.Kabilin bilinan din ni Miss Belle na huwag magpapasok kahit sino kung walang appointment kay Boss,
My days as Mr. Valderama's secretary went well. There are times na pinapasama niya ako sa meeting niya outside the office. Di ko akalaing ma survive ko yung first week ko working with him knowing that Boss is so strict, but in fairness mabait din naman si Boss never niya pa akong nabulyawan na ipinagpasalamat ko rin.Never kasi akong sinigawan ng mga magulang ko. Mahal na mahal ako nina papa at mama kasi ako lang daw ang nag-iisa nilang prinsesa. Kaya in return naging mabait din akong anak sa kanila.Nung araw na isinaman ako ni Boss tahimik lang ako sa loob ng sasakyan niya. Di din naman ako kinakausap ni Boss kung hindi related sa trabaho, unlike Sir Ethan na nangangamusta kung ano ng nangyayari sa buhay ko at sa aking pag-aaral. Minsan nga naabutan pa kami ni Boss na nagtatawanan ni Sir Ethan.Ewan ko ba dun kay Sir Ethan simula ng naging temporary secretary ako ni Boss araw -araw din atang binubulabog niya si Boss sa opisina nito. At di maiwasan na makipag-usap ako sa kanya kasi d
Napapadalas ang pag-aya sa akin ni Boss na kumain sa labas pero ni isa wala akong pinagsabihan.Kahit si Jana, hindi ko nababanggit sa kanya kasi nahihiya ako at baka isipin niyang assuming ako. Parang balewala lang din naman siguro yun dahil wala naman kaming ibang napag-uusapan ni Boss. Sobrang awkward nga kasi tahimik lang siya. Palagi lang nakatitig sa akin, wala namang sinasabi. Ako lang yung nagsasalita, nagkukwento ng kung ano-ano sa kanya. Tango at tipid na ngiti lang din naman ang binibigay niya sa akin.Hanggang doon lang dahil pagkatapos naming kumain hinahatid niya na ako pauwi sa bahay. Hindi rin naman siya nagte-text. Ganun lang talaga. So wala namang big deal diba? It's just a normal employee-employer relationship lang naman ata? Ayoko din bigyan ng ibang kahulugan dahil baka ganun din siya kay Miss Belle at sa iba pang mga dumaang secretary sa kanya. Wala namang espesyal sa akin kung tutuusin para magpi-feeling espesyal ako dahil sinasama niya akong magdinner at hi