Kabanata I

Ipinikit ko ang mga mata ko habang nakikinig ng music sa earpods na nakalagay sa tainga ko.

Madaling araw palang kaya antok na antok parin ako. Kasalukuyan kasi kaming bumabyahe ng buong family ko papuntang Manila, kung saan nakabili si Daddy ng bagong bahay.

"Donna, Dana, matulog muna kayo d'yan , gigisingin nalang namin kayo pag nasa Manila na tayo." sabi ni Mom na nasa front seat.

Hindi na kami sumagot ng kapatid ko dahil pareho kaming inaantok, napili kasi ni Dad na madaling araw kami umalis para makaiwas sa traffic.

Mabilis naman akong nakatulog sa b'yahe, hanggang sa kalagitnaan ng pagtulog ko ay nakaramdam ako ng malakas na pagsalpok at hapdi sa iba't-ibang parte ng katawan ko.

Tuluyan kong iminulat ang mga mata ko.

DUGO! Nanginginig ako dahil sa unang nakita ng mga mata ko, punong-puno ng dugo ang kamay ko.

Hindi galing sakin, kundi sa kapatid ko na ngayon ay nakasandal sa'kin— naliligo sa sariling dugo.

"Donna! Donna!" Tawag sa kan'ya habang nanginginig at nangingilid ang luha.

Hindi sumasagot ang kapatid ko, walang kahit anong pagkilos. Kaya minabuti kong iangat siya mula sa pagkakasandal sa akin at niyugyog ang balikat niya. Ngunit nanatili lang na nakapikit ang mga mata niya, hindi sumasagot.

Ano bang nangyari?

Napatingin ako sa unahan, mas lalo akong naiyak, Mom and Dad seems lifeless. Parehong nakayuko sa unahan at punong-puno rin ng dugo.

"Mom! Dad!" Sigaw ko, pinipilit ko ring gumalaw mula sa pagkakaupo para abutin sila pero hindi matanggal ang seat belt ko.

Walang sumagot! Kaya mas lalong lumakas ang paghagulgol ko, parang dinurog ang puso ko. Sobrang kabado na baka hindi na nga magising ang tatlong kasama ko.

"Mom, Dad, Donna!" Sigaw ko uli sa mga pangalan nila. Pero wala talaga.

"Miss!" napatingin ako sa may bintana, may mga tao sa labas na nakapalibot sa amin, ambulance na tumunog ang serina at mga police.

Agad na binuksan ng responders na nasa labas ang kotse, agad akong tinulungang makalabas, habang hindi parin lubos pumapasok sa isip ko ang nangyari.

"Ang mom and dad ko, ang kapatid ko," mahinang sambit ko sa responder sa gitna ng panginginig at pag-iyak.

Inilayo niya ako sa kotse namin pero nagpumiglas ako, binuhos ko ang lahat ng natitirang lakas ko, gusto kong masigurado na buhay pa ang mga kasama ko.

"Ma'am, lalapatan po namin kayo ng paunang lunas." Anito, pero hindi ko pinansin. Nakita kong nilabas nila sa koste ang kapatid ko, inilagay sa streacher — at tinakluban ng itim tela.

Mas lalo akong napahagulgol.

"Donnnaaaa!" Sigaw ko. Gustong-gusto kong lumapit pero namamanhid na ang buong katawan ko. Hindi ko na maigalaw kahit ang mga paa ko. Ang nagawa ko lang ay isunod ang tingin ko dito.

Mas lalong nanlaki ang mga mata ko, ng bumaling ako sa ulit sa kotse namin, dalawang strecher pa ang inalalabas. Pareho ring nakabalot ng itim na tela.

Nanlambot ang tuhod ko, napaluhod sa mismong kalsada. Hindi alintana kung pilit akong pinapatayo ng responder na umalalay sakin. Hindi ko narin naiintindihan ang mga sinasabi niya.

"Mom... dad..." sunod sunod ang pagbuhos ng mainit na luha sa mata ko. Teka! Ang sakit! Durog na durog ang dibdib ko, parang dahan-dahan piniga ang puso ko.

"Mom! Dad!" Sigaw ko pa, pero wala na talagang sumasagot. Punong-puno na ng luha ang mga mata ko, hindi ko na nakikita ng maayos ang mga nasa harap ko.

Biglang umikot ang paningin ko at walang lakas na nawalan ako ng malay.

NAGISING ako na nahahiga sa hospital bed, walang ibang tao sa paligid ko liban sa doctor na nakatayo sa gilid.

"You're awake, kamusta ang pakiramdam mo?" Anito.

"Ang mom and dad ko po? Ang kapatid ko?" Mabilis na tanong ko rito habang dahan-dahang umupo at isinandal ang likod ko sa headboard.

Tinignan lang ako ng doctor na parang nakikiluksa.

Muli na naman akong napaiyak at napahagulgol.

"Ikinalulungkot ko Hija," ani ng doctor at iniwan ako sa loob, siya namang pagpasok ng family lawyer namin.

"Miss Florentino," taway nito sa'kin kaya napatingin ako sa kan'ya.

"Who did this to us?" Agad na tanong ko, tinignan siya habang patuloy paring umiiyak.

"I'm so sorry for your loss, Miss Florentino."

"Asan na yung nakabangga samin? Gusto ko siyang makita." Matigas na saad ko.

"Actually, na-hit and run kayo, sa ngayon ay patuloy parin ang imbestigasyon at pinaghahanap parin ang suspect."

Mas lalo akong nanlumo. Gustong-gusto kong makita kung sino man ang taong gumawa nito.

ILANG ARAW ANG LUMIPAS, nakalabas na ako ng ospital, naiburol narin ang pamilya ko pero wala paring update sa kaso.

Sa sobrang disperasyon ko na mapadali ang imbestigasyon ay kumuha pa ako ng isa pang abogado, yung pinakamagaling. Binenta ko lahat ng ari-ari-an namin maging ang bagong bili naming bahay para lang mabigyan ng agarang hustisya ang pamilya ko.

At wakas, tinawagan niya ako.

"Natukoy na kung sino ang nakabangga sa inyo, Miss Florentino." Panimula nito.

Biglang nag-alab ang galit at kagustuhan kong makita ang salarin.

"Pero ikinalulungkot ko, inareglo na niya ang kaso. Mas mabuti pang h'wag mo nalang siyang kilalanin at kalabanin." Nag-igting ang tainga ko sa narinig ko.

Anong ibig niyang sabihin? Inareglo? H'wag kalabanin?

"Anong h'wag kalabanin?? Anong inareglo?" Sunod sunod na tanong ko, napatayo pa ako at nailapag ng malakas ang dalawang palad ko sa mesa.

"Huminaho—" lumilinga ito, at pilit akong pinapahinahon.

"Pano ako hihinahon?" Halos pasigaw kong tanong.

"Tignan mo to," inabot niya sa'kin ang isang sobre. Na agad ko namang binuksan, isang cheque?

Mas lalong kumulo ang dugo ko nang makita ang halaga na naroon.

1 Billion Pesos!

Gano'n lang ba ang halaga ng buhay ng pamilya ko?

Tumingin ako ng malagkit sa lawyer na nasa harap ko. Pinunit sa maliliit na parte ang cheque'ng hawak ko.

— hindi ko man lang natignan kung kanino o anong pangalan ng taong nagpadala ng cheque.

"Wala na akong magagawa, Miss Florentino. I told you, mahirap kalabanin ang taong nasa likod ng aksedente." Anito at walang paalam na tumalikod at umalis.

Iniwan akong mag-isa. Habang unti-unti na namang pumatak sa mga pisgne ko ang mga luha ko.

Tinignan ko ang pira-pirasong cheque na nasa harap ko. Akala ba niya mababayaran niya ang buhay na mga nawala?

Umupo ako, tumingin sa cellphone ko, binuksan ang internet at nanood ng news. Nagbabaka sakaling naibalita na ang tungkol sa aksendente. O kung sino ang tao sa likod nito, na hindi ko man nagawang silipin sa cheque.

Scroll ako ng scroll habang umiiyak, pero walang highlights about sa kaso. Sinubukan kong magsearch pero mas lalo akong naiyak ng walang result na lumabas.

Sinubukan ko ring hanapin ang mga naunang article, at social media posts. Baka sakaling nabanggit na ang pangalan ng taong nakabangga sa amin.

Pero maging ang mga ito, ay walang result, na parang tuluyang binura.

Shit!