Novels by Hiraya_23

"K-Knight..." narinig ni Knight ang tila tarantang boses ni Flor, kaya sandali siyang tumingin sa rearview mirror. Nanlaki ang mata niya, binalot ng takot at gumapang ang matinding kaba sa dibdib niya, "Fuck! Bakit may dugo?" tarantang tanong niya. Dahil do'n mas binilisan pa niya ang pagpapatakbo. Kinukutuban siya ng masama. Hindi simpleng mga pasa lang ang inaabot ni Fara sa kamay ni Don Rafael. "M..may dugo.. lumalabas sa tainga niya, Knight! Bilisan mo!" naiiyak na saad ng nanay ni Fara. Bakas din sa mukha nito ang takot sa nangyayari sa anak niya. Fuck. Fuck! Mura ng mura si Knight sa isip niya, dinadaga ang puso niya sa sobrang kaba. 'What the fuck is happening? Ba't nagkagano'n si Fara?' tanong niya sa isip niya. Hindi nagtagal ay nakaabot din sila ss ospital, agad silang sinalubong ng mga nurses at doctor. "Kami na po ang bahala, dito lang po kayo!" pigil ng doctor sa kanila ni Flor kaya naiwan silang nakatayo sa labas ng pinto ng emergency room. Natutop niya ang sin

He kissed her, he kissed her softly. Puno ng pagmamahal, puno ng pag-iingat. Kagaya ng dati, kagaya ng nagmamahalan pa sila. Mainit. Malumalay. Isang segundong pagdampi ng labi nila, hanggang sa mismong si Fara ang kumalas dito. Ngumiti ito ulit ng mapakla. "I want to rest na, love, gusto ko ng magpahinga..." anito at yumuko. Pero kitang-kita ni Knight ang pagdausdos ng mga luha nito. 'Magpahinga...' sa isip ni Fara. Sa lahat. Sa lahat ng sakit. "Love... I'm s-sorry..." utal niyang paghingi ng tawad. "I wish, I could just see her—" hindi natapos ni Fara ang sasabihin niya. Napatigil siya ng maramdaman na naman niya ang pag-ikot ng paningin niya, sinapo niya ang sintido niya. Agad naman siyang hinawakan ni Knight sa balikat, "Love, are you okay?" nag-aalalang tanong nito. Hanggang sa unti-unting nagdilim ang paligid. Mabuti nalang at mabilis si Knight, nasalo niya ito bago pa man ito mawalan ng malay. "Fuck!" usal niya. Agad na tumawag ng saklolo si Knight, duma

"Talagang hindi Kit— o Knight! O sino ka man." binitawan nito ang kwelyo niya, tumalikod at itinutop ang kamay sa pader. "Papanagutan mo ang anak ko, pakakasalan mo siya!" Bumuntong hininga si Knight, he knows this will happen, "Gagawin ko po," magalang niyang saad. "Papakasalan ko po si Eleanor," sunod niyang pahayag ng walang pag-aalinlangan. Nakapagpasya na siya, aayusin niya ang gusot sa kaso ni Fara. Babawiin si Eleanor at yayain itong magpakasal— sa ayaw at sa gusto nito. Making sure she won't run away again. "Marami lang akon kailangan pang ayusin, kailangan asikasuhin. Babalik po ako ulit. Isasama ko po siya sa pagbalik ko, pormal ko pong hihingiin ang kamay niya sa inyo." Mahabang saad nito. Kasunod noon ang paglunok niya ng laway, handa siyang pakasalan si Eleanor pero si Fara, paano niya ipapaliwanag kay Fara. Paano niya sasabihin na imbes ito, ay iba ang papakasalan niya, na iba ang bubuuin niyang pamilya. Kumirot saglit ang puso niya, iniisip kung gaano masasakt

"Dinner is ready." saad ni Niro habang nakatayo sa bungad ng pintuan ng kwarto ni Eleanor. Tinigna siya nito at bahagyang nginitian. Ikalawang araw na nila ngayon sa rest house ni Niro. Sa dalawang araw na iyon ay hindi man lang siya hinayaan ni Niro na gumawa ng kahit anong gawaing bahay, mula sa pagluluto hanggang sa pag-aayos ng pinagkakainan nila. Lahat si Niro ang gumagawa, nagpas'ya rin kasi si Niro na pauwiin muna ang kan'yang caretaker pagkatapos niya itong utusan na bumili ng mga iba pang gamit na kailangan nila mula sa damit ni Eleanor pati narin ang stock ng pagkain nila. Hindi alam ni Eleanor kung hanggang kelan sila doon, hanggang kailan siya magtatago kay Knight, kahit pa alam niyang marami itong paraan para lang mahanap siya. "Sige po, lalabas na." nakangiti niyang saad saka tumayo sa kama niyang gawa sa kawayan na pinalambot ng foam. Ngumiti naman pabalik si Niro sa kan'ya, bumuntong hininga nalang siya. Unti-unting napapanatag ang loob niya dito. Ibang-iba si N

Dahan-dahang nagmulat ang mga mata ni Eleanor nang maramdaman ng kakaibang init sa gilid ng kan'yang mga labi. Halos manlaki ang mata niya— hinahalikan siya ni Niro, pero hindi sa mismong labi niya kundi sa pinakagilid na parte lang nito, "N-niro..." mahinang saad niya para malaman ng lalaking gising na siya. Bigla namang bumalik sa katinuan si Niro, agad na inilayo ang sarili kay Eleanor, "S-sorry..." agad na paghingi niya ng tawad. "Nandito na pala tayo..." ani Eleanor at nilibot na lamang ang tingin sa labas para makaiwas sa ilang na nararamdaman niya. "Yes, let's go." sagot naman ni Niro, nauna itong lumabas para pagbuksan pinto si Eleanor. Inalalayan niya itong bumaba, hinapit ang beywang niya na puno ng pag-iingat. "Ang ganda..." mahina at wala sa sariling bulalas ni Eleanor, nasa tapat siya ngayon ng isang may kalakihang bahay pero gawa sa kawayan. Pinalilubutan ng mga puno ng niyog at ilang metro lang ang layo sa mismong dagat. Dumampi sa kan'yang balat ang malamig na ha

"Love, what really happened?" Nakita niya ang biglang pagbabago ng mukha ng kan'yang fiancee at yumuko na parang hindi pa handang magsalita. Bumabalik sa kanyang alaala ang lahat ng mga pangyayari, habang kanyang bibig ay nanatiling tikom, nagpipigil ng anumang salita na maaaring makapagpabigat pa sa kanyang nararamdaman. Unti-unting pumapasok sa kanyang isipan ang lahat ng pinagdaanan niya, na para bang kahapon lamang nangyari ang mga ito. Ang bawat detalye ay malinaw at sariwa sa kanyang memorya— isang bangungot na nangyari sa buhay niya. "For starting price, Ten Million Pesos!" rinig niyang sigaw ng announcer na umalingaw-ngaw sa buong lugar. Napatingin siyang muli sa paligid, lahat ng naroon ay masasabi niyang mayayaman, lahat kalalakihan. Mga lalaking hayok sa pisikal ng pangangailangan at tawag ng laman— mga lalaking propisyonal tignan pero ang mga tingin ay puno ng kalibugan. Napalunok si Fara, mabilis ang pag tibok ng puso niya. Gustong-gusto niyang kumawala o tum

"I-I almost got raped," Eleanor said with newfound courage, her head bowed as tears streamed down her face.She prayed that he would listen to her, that he would believe her.Knight laughed for a moment, but quickly returned to his serious look. He touched Eleanor's chin and lifted her face.He felt a pang of something when he saw her face wet with tears, "Rape? You enjoyed it!" he said sternly, forcing himself not to feel sorry for the woman.Her moans and the scenario of her with Niro kept flashing back in his mind."T-the one with H-heyla..." she tried to speak in the midst of Knight holding her chin. She needed to muster her courage because she knew what Knight was capable of doing to her.Knight raised an eyebrow and immediately let go of her. He chuckled."You're really going to blame Heyla for your horniness!" he said, but suddenly he had a hunch. His chest suddenly pounded. What if— but his belief that he had been shat on was still prevailing.Meanwhile, Eleanor just bowed her

Knight stroked her legs toward the space between her thighs. Knight's anger flared even more when he found out that Eleanor was not wearing underwear.His jaw tightened and looked at her sharply."Did you enjoy that much that you forgot to wear your fucking underwear," Knight said, softly but obviously seething.Eleanor could only swallow because of the fear she felt. That fear was like her fear of the man who almost raped her.While Knight's heart and mind were full of anger. His mind was closed and only his conclusions prevailed, and he didn't even think of giving Eleanor a chance to explain.Knight forcefully inserted his two fingers into Eleanor's hole. The woman closed her eyes because of that."K-knigh—" Eleanor tried to speak."Shut up!" Knight stopped her."I'll show you that I'm better than that fucking Niro," he said firmly and then pressed his finger inside her.He twisted it around, pressed it in and out while focusing on Eleanor's face who was slightly biting her lip and

"You're really a bitch!" Eleanor heard Knight say.Her heart beat faster, her head bowed as Knight held her hand tightly."Get in," he said sternly when they were in front of the car.Her palms were cold, she felt the heat of Knight's palm and the tightness of his grip.Eleanor obeyed Knight's order, she got in the car and Knight immediately followed. He sat next to her and gently squeezed her hand.She was afraid to look at him, she knew that Knight's eyes were burning with anger. She wanted to speak and explain but her tongue was tied again.While Knight was silent, he was calming his own anger, deep breaths he was taking. Trying to control the heat in his head.After a while, the butler also entered the driver's seat and drove away from the place. No one was speaking in the two, until they arrived at the hotel.Knight was still holding Eleanor's hand tightly as they walked into the lobby, Knight's steps were fast so Eleanor was almost running.The elevator was about to close —someo

Knight laughed sarcastically again. He was very annoyed. Very angry. He felt like he had been shat on.And then a devilish smirk played on his lips, then he also grabbed Niro's collar, "You're really getting into my nerve, man," he said."K-Knight—" Eleanor tried to speak up before the tension between the two got worse, but she was always in Knight's grip, who looked sharply at her for a moment."I didn't permit you to talk, shut your fucking mouth up!" he turned and shouted at Eleanor. She bit her lip and just bowed her head, trying to stop the trembling of her lips and hands.Because of that scene, people around were already staring at them. Knight's butlers also approached, and Niro's bodyguards also positioned themselves not far behind him. As if preparing themselves for the possible chaos between the two."Tsk," Niro exclaimed. "If you're not concerned about her, just let her go," said Niro."Concerned? Seriously man? and let her go? Tsk, she's mine and she knows that," he said i

Eleanor swallowed hard, wiping the tears from her face. "I-I need to get back to Knight," she declared, her voice trembling. She stood abruptly, but Niro reached out, gently taking her hand."I'll go with you," he stated firmly, rising to his feet. His eyes conveyed a sense of unwavering determination, a promise of protection."N-no, please don't," she protested, her voice barely audible. But Niro wouldn't yield.His grip on her hand tightened reassuringly. "I can't let you leave without knowing you'll be safe. I'm not gonna let you walk out of here alone when I can make sure that trash will never reach you again," he stated, giving her hand a reassuring squeeze.Eleanor hesitated for a moment, then reluctantly nodded. She didn't argue further, allowing Niro to accompany her. His presence offered a sense of security, but it also sparked a new wave of anxiety within her.While she was immensely grateful to Niro, it was the impending confrontation with Knight that truly terrified her. S

“Give me the keys," Niro demanded, his voice edged with steel. The receptionist, sensing the urgency in his tone, hastily complied, handing over the keys to the suite.°°°"There's nothing you can do now," the man hissed, his laughter a chilling counterpoint to Eleanor's desperate sobs as he slowly lowered her underwear.She thrashed against her bonds, tears streaming down her face, her body aching from the confines of the ropes that bound her wrists and ankles. But she barely registered the pain, her mind consumed by the terror that emanated from the man who stood before her.With a flourish, he used his knife to slash apart the last remnant of her clothing.He waved the shredded fabric triumphantly, his grin twisting into a grotesque parody of mirth.Eleanor felt a wave of nausea wash over her, the realization of her utter powerlessness settling heavily upon her. She wanted to scream, to cry out for help, to beg Knight to save her.For a fleeting moment, the man paused, looming over

Aayusin ko muna ang lahat sa amin ni Zandrie.Tumingin lang sa 'kin si Kier, "Maghihintay ako." saad niya bago tuluyang umalis.Muli na namang dinurog ang puso ko, ang sakit makitang naglalakad siya palayo sa 'kin.Nang tuluyan ng makaalis si Kier ay bumaling ako kay Zandrie."Pinaglalaruan mo ba ako?" agaw kong sigaw sa kan'ya."What? No!""I-I just wanted you to—""To be happy Zandrie? Pero hindi mo parin ako ibabalik sa kan'ya. What the fuck is this Zandrie? Para saan 'to? To remind me na kahit nasa tapat ko na si Kier hindi mababago ang katutuhanang kasal ako sa 'yo gano'n ba?" sunod sunod na tanong ko. Hindi ko na naman mapiligilan ang pag buhos ng mga luha ko."Shit! No Reign," nasapo niya ang noo niya. Palakad lakad na parang naguguluhan.He brushed his hair pagkuwa'y lumapit sakin, ipanatong ang dalawa niyang kamay sa balikat ko."Free me Zandrie!" matigas kong saad habang matalim na nakatitig sa kan'ya.He chuckled bitterly, "I'm not gonna let you go! Specially I'm not letting

No. Hindi pwedeng mawala ulit sa 'kin si Kier. Sobrang tagal kong hinintay ang pagkakataon na 'to. Ang makita siya ulit. Kaya hinding-hindi ako papayag na mauwi nalang sa wala ang chance na 'to. "Zandrie, ano ba? Bitiwan mo ko!" usal ko. Pinipilit na makawala sa yakap niya para mahabol ko si Kier. Kailangan kong maayos ang lahat sa 'min. Marami pa akong gustong sabihin."Reign," narinig kong saad niya at hinigpitan ang pagkakahawak sa 'kin. Fuck him! Kailan ba niya matatanggap na kahit buntis ako sa kan'ya, hinding-hindi ko siya kayang mahalin. Na kahit buntis ako sa kan'ya si Kier ang hinahanap-hanap ko."Zandrie please, hayaan mo naman akong maging okay! Hayaan mo naman akong maging maayos at masaya!" sigaw ko sa gitna ng paghikbi. Narinig kong napalunok siya ng laway, bahagyang kumakalas ang yakap niya sa 'kin hanggang sa tuluyan na niya akong mabitawan. Dapat lang! He has nothing to hold on. Mabilis akong tumakbo para habulin si Kier, saktong nasa baba pa siya kaya't mabilis an

"What happen? You should be happy right?" mahinang saad niya. "Kier you knew that I'm not gonna be happy if its not you. Please hear me out now." This is my chance to explain everything. I want to tell him how much I regretted this mistake."Even if mag-explain ka, you're already married." saad niya. Mahina pero halatang may lungkot sa bawat salita."We'll file an annullment. Please Kier. Pakinggan mo ko," tumingin siya ulit sa'kin at hinawakan ako sa pisgne."Do you still love me?" seryosong tanong niya, titig na titig ang mga mata niya sa 'kin. Mahina ang boses niya, sapat lang para marinig ko pero parang biglang tumatahimik ang mundo— tanging kabog ng dibdib ko at boses lang niya ang tanging ingay na naririnig ko."Yes, Kier. Ikaw lang ang minahal ko." agad na sagot ko. Confirming him. Na kahit kasal na ako kay Zandrie ay sa kan'ya parin tumitibok ang puso ko. Na kahit magkakaanak ako kay Zandrie ay sa nasa kan'ya parin ang pagmamahal ko."Then come with me. Sumama ka sakin." hina

Zandrie's Point Of View Hindi ko alam kung tama ang naging desisyon ko. I know, nagpapakamartyr ako dahil sa ginawa ko but still I don't want to hand her over him. Hindi ko kaya. Mahal ko Reign, pero hindi ko kayang basta-basta nalang siyang isauli sa ex niya. Asawa ko na siya. But shit! Ano ba tong ginagawa ko? Dahan-dahan kong binuksan ang pinto, naroon siya. Nakatalikod lang siya sa'kin but I know she's crying again. She's suffering, and I need to stop her from being stressed right now, even if it hurts my ego. "Reign," tawag ko sa kan'ya pero hindi siya sumagot. Ano bang aasahan ko? I'm just his unwanted husband. "Reign." tawag ni Kier sa kan'ya na nasa likod ko. Pinilit kong maging kalmado, h'wag magpadala sa emosyon ko at selos— kasi ako naman ang nagdala kay Kier dito. Agad na lumingon sa gawi namin si Reign. Her face was shocked. Nanlalaki ang mugto niyang mata. But I can clearly see her excitement. Shit! Parang tinurok ng milyon-milyong karayom ang puso ko. Naiyukom ko

Zandrie's POV She run. After all my efforts, tumakbo lang siya. Humihikbi na parang gusto na talaga niyang takasan ang mundo —takasan ako. Gusto niyang ilayo ang sarili niya sa'kin, kahit pa dito. Sa madilim at mabuhanging dalampasigan, na taning liwanag nalang ng buwan at ng mumunting apoy sa siga namin ang nagbibigay liwanag sa lugar. "Hey, Reign!" tawag ko at agad na tumayo. Agad akong sumunod sa kan'ya, kahit pa hindi ko alam kung sa'n siya pupunta. Hindi rin nagtagal ay naabutan ko siya, she's crying. Her hands are covering her face, pero hindi no'n naitatago na wala talagang silbi ang mga effort na ginawa ko. Na kahit anong gawin ko hindi niya ako makikita bilang asawa niya. Hindi niya nakikita na mahal ko siya, it's always Kier, never me. I tapped her shoulder, pero agad niyang winakli iyon, "Don't touch me, Zandrie." She said. Tumingin sa akin, revealing to me her tears, revealing how much she's hurt. Bakit ang sakit? Makita mo yung taong pinaglalaban mo na t

Reign's POV “Palagi kang kumain ng mga masusutansyang pag-kain Mrs. And stay away from your source of stress," napatingin ako kay Zandrei na nakatayo sa likuran ko na parang kinakausap ko siya ng tahimik gamit ang mga titig, 'layuan daw kita.'"Yes po. Thank you po Doc."Pasasalamat ko, ang totoo'y nag-alala ako sa baby ko. Baka lumaki siyang iyakin, dahil puro iyak ako. Minsan pinipigan ko naman talagang lukubin ng lungkot pero hindi ko talaga naiiwasan, lalo na kapag pumapasok sa isip ko si Kier. Nag paalam na kami sa OB ko at nauna na akong nag lakad habang nakasunod lang sa likod ko si Zandrie.Pumasok na ako sa sasakyan at gano'n din siya. Walang salita ang namagitan sa aming dalawa habang bumabyahe, pero teka? Parang hindi yata ito ang daan pauwi sa bahay namin."Sa'n mo ko balak dalhin, Zandrie? Ano ba pagod ako!" imik ko. Ngumiti lang siya bilang sagot.At dahil ayaw kong i-stress ang sarili ko kay kumalma ako at hindi nalang din siya napansin. Sinaksak ko nalang sa taenga k

"Marry me, I'll give you everthing you need. Money, love— and reason to live."Pagkasabi noon ay bigla kaming nagtitigan, muling kumidlat, at kumulog pero tanging pintig lang ng puso ako ang naririnig ko.Ano ba to?Ilang saglit pa ay hinigpitan niya ang pagkakahawak sa likod ko, ang isang kamay ay dumapo sa pisnge ko, touching it soflty.Napalunok ako ng sunod, sobrang bilis ng tibok na puso ko. Parang kinukuryente ang buong katawan ko dahil sa ginagawa niya. Gusto ko siyang itulak, gusto kong magsalita pero walang salit ang lumalabas sa bibig ko, walang lakas ang katawan ko. Tanging nagagawa ko lang ay ipako ang tingin ko sa mga mata niyang nakatitig sakin. Maya-maya pa, dahan dahang bumaba ang mukha niya, papalapit ng papalapit. Hanggang sa hindi ko namalayang napapikit nalang ako. Dumapo ang malambot niyang labi sa labi ko, hindi ko maintindihan pero nababaliw ako sa init na nararamdaman ko, hindi ako makagalaw— hindi man lang ako tumutol. He moved his lips, he started teasing

"So you have to stay here with me... and do it again." anito. Bumuga ako ng hangin, anong oras na— pero balak pa yata akong pag-overtime-min ng matagal dito. "H'wag kang mag-alala, marami pa rin naman akong ginagawa kaya may makakasama ka dito sa office, and by the way. Dito mo na gawin sa loob." dugtong pa niya. Gusto kong magdabog, maganda naman na ang gawa ko pero siguro nga ay hindi pumasa sa standards niya. "Here use my laptop," an'ya. Lumapit ako para sana kunin ang laptop niya but he put his hand in his lap na para bang punauupo ako sa lap niya— he's looking seriously at me. Kahit kailan talaga si Mon, pilyo talaga. Pinaningkitan ko siya ng mata, I'm not gonna do that. "Just kidding," saad niya. Suminghap nalang akong at inabot ang laptop niya, saka dinala iyon sa isa pang table sa loob ng office niya. Umupo ako sa couch at salubong ang kilay na inulit ang ginagawa ko. "Just make it more simplier, just use one or two fonts." saad niya. Nagsimula na siya uling magbukas ng

Nakatingin siya sakin habang naniningkit ang mata niya, "To my office now!" he commanded na para bang galit siya.Teka may nagawa ba akong mali?Bumuntong hininga ako, medyo kinakabahan pero naisip kong wala naman akong nagawang mali kaya't wala akong dapat ipag-alala.Pero kahit gano'n, nakakatakot ang mukha ni Mon kaya't alam kong may kinainisan siya.Agad akong naglakad at pumasok sa kan'yang opisina, nakaupo na siya ngayon sa kan'yang swevil chair. Yung mga tingin niya— naniningkit.Sabi ko na nga ba't may kinaiinisan siya, ano naman kaya iyon?"Y-yes sir?" tanong ko, utal dahil sa kabang nararamdaman ko."I didn't hire to to flirt in front of my eyes!" matigas nitong saad, "Tapos mo na ang presentation?" sunod niyang tanong.Flirt in front of his eyes? Anong ibig niyang sabihin, wala naman akong ginagawang gan'yan— ah! Dahil kasama kong kumain si Yami? Pero sa table ko, kami kumain, may CCTV ba malapit sa table ko? At bakit niya naman ako babantayan sa CCTV gayo'ng marami rin siya

Humugot ako ng malalim na paghinga habang tinitignan ang schedule sa mini calendar na nasa table ko. Kakapasok lang namin sa opisina dahil nga lumipat pa ako ng tirahan.Almost 10 na kaya late na talaga kami. Si Mon kasi! Ang dami dami niya talagang naiisip."Hayst," singhap ko. Inopen ang PC ko at nagsimula ng gawin ang mga dapat kong gawin ngayong araw.Bukas na kasi ang board meeting, at narinig kong darating daw ang Executive Chairman— father ni Mon, kaya medyo na pressure ako. Hindi naman sa wala akong idea sa mga gawain bilang secretary. Graduate din naman sa ganitong field pero ito ang unang beses kong magtrabaho sa iba— sa business lang ako ni Dad dati nagkaroon ng experience.Bumuntong hininga ako. Talagang na-pe-pressure ako pero kailangan ko paring subukan."Bahala na." saad ko sa sarili.Nagsimula na akong gumawa ng slides, tutok na tutok ako sa PC. Hanggang sa hindi ko namalayang lunch break na pero wala parin akong natatapos— sa katunayan ay pang-ilang beses na akong u

"I want to know you more and more Dana, that's why gusto kong malapit ka lang sakin." he said.Napasinghap ako sa sinabi niya. Sobrang cringe. Pinaglihi ba sa ka-cringe-han ang lalaking 'to."Mon, please. Okay na ako dito," pilit ko."I'll refuse," saad ko pa at itinaas ang dalawang kamay ko.Nakita kong biglang sumeryoso ang tingin niya, tahimik pero parang tinutusok ako ng mga tingin niya."I told you, I didn't accept rejections when I offered the best."He seriously said. I just rolled my eyes at padabog na naglakad pabalik sa kwarto ko. He's really bossy and dominant. Lahat nalang gusto niya nasususnod siya. Even if hindi ko naman siya kaano-ano, he's still acting like he can make me obey him. Pero kahit gano'n, I felt how genuine he is yesterday. His apology, his hugs. "Tulungan na kitang mag-impake," anito. Habang may dala-dalang dalawang empty na maleta. At talagang ready siya. Hindi nga talaga siya tumatanggap ng 'hindi' bilang sagot."No ako na," saad ko, padabog ang galaw

"I want to have that kind of family with you, perfect, happy, comp—" Napalunok ako, memories are coming back to my head. Agad akong tumayo at tumakbo papasok sa kwarto ko. "He's so insensitive," mahinang saad ko habang yakap yakap ang unan. Hindi ko mapigilan ang pag-agos ng luha ko. Ang sakit parin. I remembered how perfect my family is, complete! Happy! Pero wala na! That is bacuse of the man who crashed our car! At higit pa dun, he payed for justice. They all died, living me in despare. Isa pang nagpapalugmok sa'kin ay ang katotohanang buhay ako, pero ni hindi ko magawang bigyan ng hustisya ang pamilya ko. "Hey," narinig kong may bumulong sa tainga ko, "Did I say something wrong?" Malumalay nitong tanong at pilit na inaabot ang pisnge ko. Hindi ako sumagot, kasabay ng malakas ng buhos ng ulan, pabilis ng pabilis ang luhang nagsisilaglagan sa pisngi ko. I felt his warm hand wiping my tears. But it can't remove the cold feeling I felt right now. Andito na naman 'yung saki