5 (Hired)

Pagkagising ko kinabukasan, mabigat pa rin ang katawan ko. Pero mas mabigat ang isip at damdamin. Ang mga alaala ng kagabi ay parang pelikulang paulit-ulit na tumatakbo sa utak ko, ang lamig ng kuwarto, ang init ng balat niya, at ang mabangis na paraan ng pag-angkin sa akin.

Naupo ako sa gilid ng kama at tinitigan ang sobre ng pera. Selyado pa rin ito, pero parang dinadala nito ang bigat ng lahat ng nangyari. Ito na ang pinakamalaking halagang nahawakan ko... at alam ko kung saan ito galing.

Tumayo ako at dumiretso sa banyo. Binuksan ko ang maliit na kahon sa kabinet at kinuha ang pirasong foil pack ng pills. Walang pag-aalinlangan, ininom ko iyon sabay lagok ng malamig na tubig mula sa gripo.

Hindi ako magbubuntis. Hindi ko hahayaang may mabuo sa gabing iyon.

Matapos maligo at mag-ayos, dumiretso ako sa mall. Bumili ako ng isang eleganteng dress at mamahaling sandals para sa kaibigan ko. Nang makita niya ito, halos maluha siya.

"Zarina, para saan 'to?" tanong niya habang pinipisil ang kamay ko.

"Pasensya na sa lahat... gusto ko lang bumawi." Ngumiti ako kahit may halong bigat ang dibdib ko.

Sumunod na pinuntahan ko ang bahay ng tito ko. Matagal na akong may utang sa kanya, pera na ginamit ko noon para makalipat ng apartment. Kahit abusado siya, gusto kong putulin ang koneksyon na iyon. Inabot ko sa kanya ang pera, malamig ang boses ko

"Wala na akong utang sa'yo." Inirapan ako ng tito ko.

"Yabang mo ah kaya mo na bang mabuhay mag-isa?" Aambahan niya sana ako ng suntok pero hindi niya nagawa.

"Oo kaya ko! Aalis ako sa puder mo at mamamatay kang mag isa dito!" Sigaw ko at sasapakin na sana ako ng humarang si Mia.

"Tama na po! Wag niyong sasaktan ang kaibigan ko."

Tahimik lang siyang tumango, sa amin. Habang ako ay tulala habang umiiyak.

Ang hirap maging mahirap. 

Pero ngayon kaya ko ng humiwalay sa bahay na ito na walang iniisip na mga utang. Makakalayo na ako sa mapang abusong tiyuhin ko

Pagkatapos, dumiretso ako sa bangko. Pinadeposito ko ang malaking porsyento ng natira sa account ko. Habang pinapanood ko ang teller na nagbibilang ng pera, iniisip ko na ito ang magiging pundasyon ng buhay ko, pang-aral, pangpatayo ng maliit na bahay. Pero malinaw sa akin, hindi sapat ito para sa lahat ng pangarap ko. Kailangan ko pa ring magtrabaho.

Kaya naman nang mapansin ko ang malaking tarpaulin sa tapat ng munisipyo

Hiring: Secretary

Parang sumiklab ang pag-asa sa akin. May karanasan naman ako sa pagiging sekretarya, kaya agad akong nagdesisyon na mag-apply.

Kinabukasan, maaga akong pumunta sa munisipyo. Naka-blouse akong puti, fitted pencil skirt, at simple pero eleganteng takong. Sa reception, pinaupo muna ako habang chine-check ang pangalan ko. Ilang minuto lang ang lumipas, tinawag ako ng isang staff.

"Diretso ka po sa opisina ng Mayor para sa interview."

Medyo nagulat ako. Mayor agad? Akala ko may HR muna o panel. Pero sumunod na lang ako.

Pagbukas ng pinto, para akong binuhusan ng malamig na tubig.

Nakita ko ang pamilyar na likod ng isang lalaking nakasuot ng puting long sleeve white at nakatupi ito hanggang  siko niya at kita ko ang pagkislap ng relo niyang kulay pilak.

Nakaupo sa likod ng malaking mesa... siya.

Inikot  niya ang swivel chair niya at mariing tumingin sa akin.

Ang lalaking may green eyes.

Ang lalaking gumastos ng 50 million para sa isang gabi sa akin.

Ang lalaking iniwasan kong isipin mula kagabi.

Ngumiti siya, pero hindi inosenteng ngiti, may halong panunukso at pinaglalaruan niya ang ballpen sa mga daliri niya.

"Well, well... look who we have here. Miss Montereal," sabi niya, mabagal at puno ng kumpiyansa.

Parang natuyuan ako ng laway. "A-Ako po ay mag-aapply..."

Tumayo siya mula sa upuan at lumapit nang dahan-dahan. Hindi inaalis ang titig sa akin, hinawakan niya ang kamay ko at marahang inikot ang katawan ko para tingnan mula ulo hanggang paa.

"You look even better in daylight," bulong niya malapit sa tainga ko, sapat para manindig ang balahibo ko.

Sinubukan kong umatras pero natigil ako nang maramdaman kong nakasandal na ako sa gilid ng mesa niya.

"Mr. Mayor, hindi ito tama—"

Bago ko pa matapos, sinakop na niya ang labi ko ng mainit at marahas na halik. Ang kamay niya agad gumapang sa bewang ko, hinahatak ako papalapit habang ang katawan niya sumasabay sa bawat hinga ko.

Inangat niya ako at ipinatong sa mesa. Ang malamig na kahoy ay sumalubong sa balat ng hita ko nang itaas niya ang palda ko. Ang isang kamay niya nakahawak sa batok ko, ang isa naman marahas na naglalakbay mula hita pataas sa ilalim ng palda ko, hanggang sa mapaliyad ako sa kiliti at init.

"Last time was in my hotel... now, in my office," bulong niya habang unti-unting binubuksan ang butones ng blouse ko. Naramdaman ko ang init ng palad niya sa balat ko, halong lambing at pananabik.

Hinawakan ko ang balikat niya, gustong itulak pero imbes na maglayo, lalo akong napakapit. Sa bawat halik niya pababa sa leeg ko, ramdam ko ang pamilyar na apoy na bumabalot sa katawan ko.

"You have no idea how much I wanted to do this again," sabi niya, halos isang ungol.

Hinila niya ako palapit hanggang sa halos wala nang pagitan sa amin. Ang mesa, umuuga sa bawat galaw niya habang ang mga kamay niya gumagalugad sa bawat kurba ko, parang ayaw niyang may bahagi na hindi niya mahawakan.

"Say it," utos niya sa mababang boses.

"Anong... s-sasabihin?" hingal kong tanong.

"Say you're mine."

Sa init ng sandaling iyon, wala nang ibang mundo kundi kaming dalawa. At kahit ayaw ko sanang magpatalo, kusa itong lumabas sa bibig ko.

"I'm yours..."

At para iyong hudyat na wala nang atrasan.

Naging mabangis at mabilis ang bawat galaw niya sa pagitan ng hita ko. ramdam ko ang kalakihan niya sa gitna ko.

"Stand up.... and bend." Sinunod ko ang ginawa niya at pumwesto siya sa likod ko at mabilis umindayog ng sabay ang aming katawan, bawat salpok niya ay sinasalubong ko ito. Sinabunutan niya ako sa likod ng mahina at patuloy pa rin sa paggalaw ng mabilis at bumabagal.

Ang mga papel na nakakalat sa mesa ay nahulog sa sahig, hindi niya alintana. Halos hindi na kami huminga, nilamon kami ng halimuyak ng kanyang pabango at ng tunog ng balat sa balat.

Pagkatapos, parehong hingal na hingal, inayos niya ang blouse ko at hinaplos ang pisngi ko. Ngumiti siya, hindi malambing, kundi parang sigurado siya sa ginawa niya.

"You'll start tomorrow," sabi niya, walang bakas ng pag-aalinlangan. "My secretary."

Lumabas ako ng opisina na nanginginig pa rin, dala ang isang lihim na alam kong magbabago ng lahat.