Kabanata 6

Pagbalik nila sa sasakyan, kitang kita pa rin ang galit ni Shaina. Hindi niya matiis na makitang nasa ganitong kalagayan ang kaibigan. Kung pwede nya lang sugudin ang dalawang mga walang hiyang yun,ginawa na nya. Napansin niyang tahimik lamang si Margaret, nakayuko at abala sa cellphone. Akala niya’y malungkot ito kaya dali-daling lumapit at niyakap nang mahigpit.

"Marga~ Ayos lang ‘yan. Kaya natin to, hihiwalayan mo ang lalaking yon, gagawan ko ng paraan para makakuha ka ng compensation." halos maiyak siya dahil sa awa.

Napayakap si Margaret, ramdam ang pag-aalala ng kaibigan. Nakaramdam siya ng kaunting tuwa dahil nakita niya kung paano mag-alala ang kaibigan, pero agad din siyang napangiwi sa sakit na bigla niyang naramdaman sa balikat.

"Ouch..." bulong niya.

Agad namang tumalima ang kaibigan para suriin si Margaret. "What happened? What's wrong?!" tanong ni Shaina. Hindi pala reklamo si Margaret kaya alam niyang once na umingit ito, talagang masakit ang pakiramdam niya.

"Balikat ko... masakit."

Nanlaki ang mata ni Shaina bigla niyang naalala—kanina, hinarang ni Rio si Margaret gamit ang braso, at sa mismong balikat niya ito tinamaan. Dahil tinted naman ang mga bintana kotse, walang alinlangan niyang ibinuka ang kwelyo ng damit ng kaibigan—at halos bumagsak ang balikat niya sa nakita.

Ang puting-puting balat ni Margaret ay nabalot ng matingkad na pasa. Kuya violet it at halatang halata, bakas na bakas ang pwersang ginamit sa kanya.

"Nasan na ang konsenya ng mga taong iyon! Hindi na ba sapat ang mental stress and emotional na binibigay nila sayo? Mga hayop!" sigaw ni Shaina habang nanginginig sa galit, kasabay ng pagpatak ng kanyang luha.

"Tama na... Ayos lang ako. Lalagyan ko lang ng gamot tapos magpapahinga. Dala na to ng cold compress" pilit na pinakalma ni Margaret ang kaibigan.

Para maibsan ang tensyon, inabot niya ang cellphone at iniharap kay Shaina. "Look"

Napahinto sa pag-iyak si Shaina. Nang tingnan ang screen, napatayo ito sa gulat at halos mauntog sa bubong ng kotse. "I thought—how?"

Nasa screen ang larawang kinuhanan ni Margaret—It was a clear photo of her husband with his third party. Kitang kitang katatapos lang nilang gumawa ng milagro, at ang makalat na lipstick na kanina'y ibina-brag ni Cassandra, ngayon ay isang malaking ebidensya.

Ngumiti si Margaret habang muling isinara ang kwelyo. "Nakalimutan mo na ata kung anong trabaho ko."

Kahit pa hindi niya mahal ang kursong Computer Science, pinilit niya ito dati para sa asawa. Kahit hindi ito na-appreciate ng lalaki, nagsikap siya at naging dalubhasa. Ang pagbawi ng mga "deleted" files? Maliit na bagay.

"Ay oo nga pala! Ang galing mo talaga!" kinikilig na wika ni Shaina, sabay iwas sa balikat ng kaibigan at niyakap siya ng maingat.

Sa kabila ng galit niya kay Xander, hanga pa rin si Shaina kay Margaret—hindi biro ang mag-excel sa isang bagay na hindi mo mahal, lalo pa’t umabot siya sa PhD at mataas na posisyon sa trabaho.

"Huwag kang mag-alala, even if I'm not the best candidate for your divorce case, gagawin ko ang lahat. Kung kailangan kong bumalik sa university para humingi ng tulong sa mga dati nating professors, gagawin ko. Bibigyan kita ng magandang laban—hindi ko hahayaang makalusot ang dalawang iyon!" Pangako ni Shaina.

"Kalilimutan na natin ang walang kwentang lalaking 'yon. Hindi nya deserve ang pag-usapan sya ng dalawang magandang babae katulad natin!" Ngumiti si Margaret, pilit na itinatago ang kirot sa puso. Mas concerned siya ngayon sa sinabi ni Rio kanina. "Pero paano kung totoo ang banta ni Rio? Paano ang career mo?"

"Kung hindi ko nga kayang ipaglaban ang best friend ko, para saan pa ang pagiging abogada ko?" sagot ni Shaina. "Mas mabuti pang umuwi na lang ako at magmana ng negosyo."

Alam ni Margaret na sinadya lang ni Shaina ang pagsasabi ng ganoon upang hindi siya mag-alala. Pangarap ni Shaina ang maging abogado, kaya nga tiniis nito ang lahat ng hirap para marating ang kinalalagyan ngayon. Hindi ito basta-basta susuko.

Hindi na siya tumutol pa. Sa halip, hinawakan niya ang kamay ni Shaina. "Sige, ikaw na bahala. Basta babalik ako sa art design. Kapag wala na akong ibang option, kukunin na lang kita bilang personal kong abogado para naman kapag may nang away sakin masasabi ko yung 'You'll hear from my private attorney'— mas malaki ang sweldo."

"For real? Tutuloy kay sa AD?! Finally! Natauhan ka rin!" bulalas ni Shaina.

Si Margaret ay magaling pagdating sa art—bata pa lang siya ay kilala na sa modern and traditional style nya. Ang mga trainers niya ay isa sa mga kilalang may-ari ng pinakamalalaking luxury brands sa mundo. Ngunit dahil sa kasal at desisyong mag-aral ng computer science para kay Xander, nakalimutan niya pansamantala ang pangarap.

Pero ngayon… babalik siya at sisiguraduhin nyang mas makikilala pa sya.

Naghiwalay na rin sila ng landas pauwi. Pagkarating ni Margaret sa kanyang inuupahang bahay malapit sa opisina, bigla na lamang nag-vibrate ang kanyang cellphone.

Hatinggabi na—Sino pa kaya ang magte-text sa kanya?

Pagkabukas niya ng message, nanlaki ang kanyang mga mata. Mula iyon sa kanyang auntie.

Hindi siya tumawag kanina dahil baka busy ito sa Milan Fashion Week at dahil na rin nahihiya siya. Hindi rin siya umasa ng reply. Kaya laking gulat niya nang makatanggap ng response mula sa kanya.

"Nasa Milan Fashion Week pa ako, tapos babalik ako ng Paris para sa Haute Couture Week. Pagbalik ko sa katapusan ng buwan, mag-usap tayo. Dalhin mo ang mga bago mong design."

Pagkaraan ng pitong taon, tila walang nagbago sa tiyahin niya—seryoso, maawtoridad, at hindi basta-basta nagpapakita ng emosyon. Pero ang ang simpleng mensaheng ito ay tanda ng pag-asa.

Sa wakas, may magandang balita rin.

May higit sampung araw pa bago matapos ang buwan. Maliban sa pagtatapos ng kasalukuyang trabaho, kailangan niyang ihanda ang sarili. Kilala niya ang kanyang tiyahin—hindi sya basta basta tumatanggap ng excuses lalo na kung dahil ito sa relasyon.

Nag-isip-isip si Margaret habang naliligo, nilagyan ng gamot ang kanyang balikat, at saka natulog. Ngunit bago tuluyang mahimbing, parang may nakalimutan siya.

Sa sobrang pagod, hindi na niya ito maalala.

Samantala, sa mansyon ng mga Ramirez,

Tulog na ang mga kasambahay. Si Leo lamang ang gising pa sa kanyang silid, abala sa paglalaro ng video games.

Nang madaling araw, nagsawa rin siya. Wala siyang mapaglibangan, ayaw niyang tawagan si Margaret, dahil para dito, puro sermon lang ang ina.

"If mom wasn't so boring, baka tawagan ko sya at mamiss." bulong niya sa sarili.

Mas gusto niya si Tita Cass—mas masaya itong kasama. Kanina lang ay nasa kumpanya siya ng kanyang ama at naglaro sila. Pero pagkatapos noon, pinauwi siya ng driver at sinabing may aasikasuhin pa sila.

"Liar! Wala naman silang inasikaso!" Galit na tinawagan ni Leo ang kanyang ama. Matagal bago ito sumagot. "Daddy, kailan ka uuwi?"

"Isn't your mommy there? Siya muna ang kasama mo." sagot ni Xander.

"Ayoko, She's not here! No one's here!" sigaw ng bata. "Sinungaling ka, Daddy!"

Napakunot-noo si Xander. "Hindi pa ba umuuwi ang mommy mo?"

Napaisip siya. Hindi ba’t tapos na ang business trip nito? Nagkita pa nga sila sa may labas ng bar at palihim pa itong kumukuha ng picture.

Para kay Xander, sobrang OA ng reaksyon ni Margaret. Masyado itong selosa na wala namang dahilan. Pero gaya ng dati, naniniwala siyang babalik din ito sa bahay sa mga susunod na araw. Palagi naman ganoon.

"Umuwi ka na Daddy! Please!"

Sa kabilang linya, narinig ni Leo ang isang boses ng babae: "Xander, sino ‘yang kausap mo?"

Namutla ang bata. Sa edad niya, nagsisimula na siyang makaramdam ng pagtatampo… at inis...