Kabanata 7

Pagkarinig ni Leo sa boses ni Cassandra mula sa kabilang linya, bigla siyang naliwanagan at tila ba may sumindi sa kanyang mga mata.

“Tita Cass! Tita Cass!” masiglang sigaw ng bata.

“Daddy, liar ka! Hindi mo tinupad yung promise mo! Hindi na kita kakausapin! Tita Cass! Look daddy is such a liar!” nagtatampong reklamo pa niya, habang isinusumbong ang ama.

Kinuha ni Cassandra ang telepono at malumanay na kinausap si Leo. Pasimpleng tinawanan at pinagalitan si Xander, sabay promise sa bata na isasama siya sa paglalaro at pamimili sa sabado. Doon lang muling ngumiti si Leo.

Tunay ngang si Tita Cass pa rin ang pinakamalapit sa kanyang puso.

Kapag may hindi magandang nangyari, lalo na kung si Daddy ang may kasalanan, hindi kailanman siya pinakinggan ng kanyang mommy. Pero si tita Cass, isang salita lang, napapatahan siya agad.

Matapos ang tawag, naalala bigla ni Leo ang sinabi ng kanyang ama—na nakauwi na raw mula sa biyahe ang kanyang ina.

Ibig bang sabihin, uuwi na siya rito ngayong gabi?

Agad siyang nairita. Kapag si mommy na ang kasama niya, sure na maraming bawal—bawal maglaro ng matagal, bawal kumain ng junk food, bawal magpuyat. Nakakainis!

"Bakit ba kailangang si mommy pa ang kasama niya, kung si Daddy nga ay ayaw rin kay Mommy?" inis na bulong niya.

Gusto niyang pumunta sa bahay ni Lola—doon, walang magbabawal sa kanya. Lagi pa nga syang inii-spoil ng lolo at lola nya at lagi ring tinotolerate ang hindi nito magandang pagu-ugali.

Nagmadaling bumangon si Leo, isinuksok ang game console sa bag, nagbihis ng damit, at dahan-dahang bumaba. Kumatok siya sa pintuan ni Manang Rose.

Nagising si Manang Rose na tila hilo pa sa antok, pero agad namang tumawag ng driver upang samahan ang batang amo sa bahay ng kanyang mga lola, kahit hatinggabi na.

Sa kabilang banda, walang kamalay-malay si Margaret sa nangyari sa bahay ng mga Ramirez.

At kahit nalaman pa niya, marahil wala na rin siyang mararamdaman. Pagod na ang puso niya—paulit-ulit nang nasaktan, paulit-ulit ding nabigo.

Maybe this is a great choice, ang iwan ko ang lahat ng tungkol sa pamilyang iyon. Even for once, I can finally decide for myself. Para naman sa ikabubuti ko, para sa ikasasaya ko. Ngayon ko na lang pipiliin ang sarili ko,kaya sisiguraduhin kong kakayanin ko.

Kinabukasan, maaga pa lang ay gising na si Margaret. Pinanood muna niya ang pinakabagong palabas sa Milan Fashion Week bago lumabas ng condo para bumili ng almusal.

Wala na siyang kailangang alagaan na asawa o anak sa umaga. Kumakain na lang siya sa labas, at mas maraming oras na ngayon para sa sarili.

Buong araw siyang abala—nag-interview ng bagong empleyado, inayos ang mga documents at inire-ready ang mga kailangang i-turnover. Ginawa niya ang mga dapat gawin para siguraduhing maaga siyang makaka-uwi.

Malapit na ang pagbabalik ng kanyang tiyahin para sa Paris Haute Couture Week. Kailangan niyang tapusin ang kanyang portfolio at mga bagong design—ito ang kanyang pinaka-mahalagang trabaho sa ngayon.

Alas-sais ng gabi, oras ng rush hour sa manila, dalawang oras ang ginugol niya sa pagmamaneho patungo sa isang tahimik na subdivision sa Bulacan.

Dumaan siya sa bako-bako at tahimik na kalsada bago tumigil sa harap ng isang malaki at eleganteng two story villa. Nakapaskil sa gilid ang pangalang "Mayang.”

Ito ang kanyang personal na studio—bunga ng kanyang sariling pagsisikap, mula sa sahod sa trabaho hanggang sa kita sa mga pribadong order mula sa mayayamang kliyente.

Kahit pinilit siyang itago ni Xander sa likod ng anino, hindi kailanman isinuko ni Margaret ang kanyang pagmaahal sa arts and design. Sa ilalim ng alyas na “Mayang,” lihim siyang gumagawa ng mga de-kalidad at natatanging disenyo para sa piling tao.

Her works were filled with elegance, power with her unique and authentic style—a modern traditional style. Isa siya sa pinaka-mahusay na designer. Isa sa mga highlights sa gawa niya ay ang mga burdang kamay na sya mismo ang bumurda, at ang mga pattern nito sa pagtatahi.

Kung noon ay nagtatago siya, ayaw magpakilala, ngayon malaya na sya, may oras na sya para gawin ang mga design niya.

Pagpasok niya sa studio, tahimik ang paligid. Sa mga dingding ay nakasabit ang mga painting at design sketches, habang sa sahig ay nagkalat ang mga mamahaling tela, sabay ang mga patapos na niyang mga ginawa.

Umakyat siya sa second floor—ang taguan ng kanyang pinakamahahalagang gawa.

Pagbukas ng isang pinto, napahinto siya. Sa gitna ng kwarto, isang mannequin ang nakatakip ng tela.

Inalis niya ang tela at tumambad ang isang black embroidered men’s suit.

Sa manggas nito, nakaburda ang gold and silver auspicious clouds, gamit ang bihirang double-sided different-color embroidery. Sa balikat, isang white crane na naburda sa silver na sinulid, na konektado sa ang isang pulang diyamante.

Matagal niyang tinitigan ang damit.

Ginawa niya ito para kay Xander—mula sa disenyo, pagpili ng tela, pagbuburda, hanggang sa paglalagay ng diyamante. Ilang buwan niya itong pinagpaguran. Regalo sana ito sa anniversary nila.

Ngunit ngayong inalala niya ang panghihiya sa kanya, ang pagsisinungaling, at ang pagtataksil.

Para kanino pa ito? Isang magandang gawa para sa isang taong wala namang kwenta.

Kinuha niya ang gunting. Ngunit sa mismong sandaling dapat niya itong gutayin—nangalay ang kanyang kamay.

Hindi niya kayang sirain ang bagay na nilikha ng buong puso, kahit para sa isang taong hindi na karapat-dapat.

Ibinalik niya ang takip sa damit. Saka ko na lang iisipin kung anong gagawin dito.

Alam niyang kahit isa lang ito, may iba pang karapat-dapat magsuot ng kanyang obra maestra.

Samantala, sa villa ng mga Ramirez, dumating si Xander mula sa trabaho.

Wala si pa rin si Margaret. Tahimik ang buong bahay at wala man lang ingay.

“Nasan si Margaret?” tanong niya kay Manang Rose.

Naguluhan ito. “Sir, di ba po nasa business trip pa si Ma’am?”

Business trip? Hindi ba’t nakita ko siya kagabi?

Ngunit hindi na niya ito inalala. Sa isip niya, wala namang ibang pupuntahan si Margaret. Malayo ang loob nito sa sariling pamilya. Wala rin siyang matatakbuhan.

“Babalik din siya,” bulong niya sa sarili.

Sinundo niya si Leo sa sa bahay ng lola nito.