Novel-novel oleh miss_hannacalie

“Baguio? You're going to Baguio?” Gulat na tanong ni Wayne.Hindi niya alam kung saan naka-kuha ng lakas ng loob si Margaret pra mag-demand ng ganoong bagay.“Cousin,” sabi niya na medyo inaasar pa, “That's too far. Sigurado ka ba?”Tumango si Margaret. “Kung hindi mo kaya, pwede mo na lang akong pahiram ng kotse—”Hindi pa siya natatapos nang itaas ni Wayne ang kamay para pigilin siya, sabay tayo na may halatang excitement sa mukha. “Hindi, hindi, hindi. Sasama ako! Ako na magda-drive!”At siyempre, 19 years old lang siya, edad ng mga batang sabik sa adventure. Eksakto sa rebellious phase niya, at gustong-gusto niyang patunayan ang sarili. Kaya nang marinig niya ang ideya na mag-drive ng halos isang bundok papuntang Baguio, sobrang excited siya. Parang gusto na niyang umalis agad-agad.Pero…“Pababain muna natin ang lagnat mo dahil mahina ka pa,” sabi niya, medyo nagdadalawang-isip. “Dapat kaya maghintay muna tayo ng dalawang araw bago umalis?”Umiling si Margaret. “Aalis tayo ngayon

Medyo nahilo si Margaret at parang umiikot ang ulo niya. Yung mga salitang naririnig niya ay malabo, pati paningin niya, parang may usok sa harap ng kanyang mata. Mainit ang buong katawan niya, at pakiramdam niya ay sobrang hina at walang lakas.Napansin ni Wayne na matagal nang hindi siya nagsasalita, namumula ang mukha, at nang hinawakan niya ang noo nito, grabe, sobrang init!Agad siyang lumabas para tawagin ang maybahay ng bahay.May mataas na lagnat si Margaret. Matapos ang kung anu-anong abala, naipainom din siya ng gamot at nakatulog uli.Pero hindi komportable ang tulog niya. Sa gitna ng panaginip, bumalik siya sa nakaraan…Sa unang beses na nakita niya si Xander.Higit pa sa pitong taon ang nakalipas iyon.Panahon pa na nasa kolehiyo siya. Siya at ang kaibigang si Shaina ay naglalakad sa mababaw na baha, tumatawa sila habang nagkukwentuhan.Napalingon siya at aksidenteng nakita si Xander na nakatayo sa Hallway.May grupo ng tao doon, pero si Xander ang pinakakitang-kita.Hind

May eksena sa loob ng isang maliit na villa sa bungad ng isang baryo malapit sa labas ng lungsod.Isang binata ang paikot-ikot na nag-aabang sa may pintuan ng kwarto.Maya-maya, bumukas ang pinto at lumabas ang maybahay. Tumango siya sa binata.“Pinunasan ko siya ng mainit na tubig, pinainom ng salabat, at pinalitan ng tuyong damit. Tulog na siya ngayon.” Ngunit may bahid ng pagkainis ang mukha ng maybahay at sinabing, "Ano ba ‘yan, ganyan ka ba mag-alaga ng girlfriend? Magkakasakit siya kung mababasa nang husto sa ulan.”Nahihiya si Wayne at agad na sumagot, “Hindi ko po sya girlfriend, pinsan ko siya.”Noong una ay sasabihin niya sanang asawa ng pinsan niya, pero dahil sa sitwasyon, pakiramdam niya ay awkward sabihin iyon, kaya “pinsan” na lang ang sinabi.Walang pagdududa ang maybahay at umalis matapos magbilin ng kaunti.Pumasok si Wayne sa sala. Umupo siya sa gilid ng kama, nakalabas ang isang paa, at nakatitig sa maputlang babae na nakabalot nang mahigpit sa kumot. Marami siyang

Magdamag ang naging paghahanap pero sa huli, pinabalik si Xander sa lumang bahay ng kanyang ama."Nasiraan ka na ba ng bait?!" bulyaw ni Papa John sa loob ng study room.Maraming tao ang ipinakalat kagabi, at naging usap-usapan ito. Maraming tao sa kanilang social circle ang nakikialam at nanonood ng eksena. Maging siya, na matagal nang hindi nakikialam sa anumang bagay, ay napasugod.Basang-basa ng ulan si Xander buong magdamag, maputla ang mukha, ngunit wala siyang pakialam."I don't care about what they think,I have to find her."Namaga ang ugat sa noo ni Papa John sa sobrang galit, kaya’t kinuha niya ang tasa ng tsaa sa mesa at ibinato ito."You—!"Handa na sana siyang magpatuloy sa sasabihin nang biglang may kumatok sa pinto.Si Leo, na matagal nang nakatira sa lumang bahay, ay pumasok."Leo, maaga pa, bakit hindi ka pa matulog ulit?" Pagkakita sa kanyang apo, lumambot ang ekspresyon ni papa John at naging mas banayad ang tono."Lolo, I can't sleep po." Maputla ang kanyang mukha

Umugong ang kulog at kumislap ang kidlat. Sa loob ng madilim at malamlam na silid, nanatiling tahimik ang lahat. Ang munting robot na may pulang sumbrero, na muling nabuhay, ay nakahandusay sa pagitan ng dalawang tahimik na tao, bahagyang nakatagilid.Nakatayo si Margaret, nangingilid ang mga luha.Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman. Akala niya'y guni-guni lang iyon, pero kilalang-kilala niya ang boses ni Xander noong kabataan nito. Hindi pwedeng magkamali. Hindi pwedeng balewalain.Hindi niya maintindihan. Magulo ang isipan niya.Ang pitong taong pagsasama nilang mag-asawa, mula sa nakakatawang simula, patungo sa nakakatawang pag-usad, hanggang sa ngayon, mas lalo pang naging katawa-tawa.Kung ang lahat ng “I don't love you” sa loob ng pitong taon ay kasinungalingan… ano na ang saysay ng lahat ng ito? Ano ang totoo?Tahimik siyang lumuha habang unti-unting gumuguho ang kanyang puso.---“Marga…”Nanginginig ang mga mata ni Xander punô ng panibagong emosyon, tila may pangamba. D

"Ano bang gusto kong malaman?"Sandaling nag-alinlangan si Cassandra bago niya pinindot ang file. Mayroong napakaraming impormasyon at ilang mga pictures. Pagkatapos niyang mapanood at mabasa ang lahat, namutla ang kanyang mukha at napakadiin ng kapit niya sa cellphone dahilan para muntik na itong mabasag.‘’This. This is what I wanted to know.’’Habang nasa ibang bansa pa siya noon, malinaw pa rin sa kanya ang mga nangyari kina Xander, Margaret, at Asher pitong taon na ang nakalilipas.Hindi man niya alam kung sino ang nagpadala nito, kapareho ito halos ng mga natuklasan niya noon, mas detalyado pa nga.Malaki ang posibilidad na totoo ito."You lied to me," bulong niya. "Xander, you really lied to me."Pagkasabi nito, bigla siyang tumayo at ibinato ang cellphone sa pader, nagkabasag-basag ito. Pero kahit iyon, hindi sapat para maibsan ang galit at sakit sa kanyang dibdib.Parang isang baliw, winasak niya ang lahat ng gamit sa kwarto. Pulang pula ang kanyang mga mata, puno ng galit at

Warren said in a deep voice from the front: "Silence."Jerome threw an innocent look.Bia glared at Jerome with her round almond eyes. Kahit simple lang itsura niya without makeup, she looks sweet, fresh, parang girl-next-door—pero gusto niya yung sexy little goblin route. Plus, marunong siyang magpa-cute, mag-baby voice, at may konting charm na halo ng sweetness at pure desire. Kaya pag gumalaw siya nang todo, walang lalaking makakapalag.Pero today, grabe yung biggest setback niya.Yung brat sa tabi niya, sinabihan siyang matanda. Yung big boss sa unahan, ang sungit pa sa kanya.“Hmph~~~~”She stomped her foot lightly, then ran up and took Zein's arm. She curled her red lips slightly and muttered, "Mga bad trip na lalaki."Zein comforted her, "‘Wag na lang tayong makipaglaro sa kanila.""Oo nga." She leaned weakly on her shoulder.Meanwhile, Jerome at the back was thinking about that push earlier. ...Mukha namang hindi siya mahina, ah.---Paglabas ng elevator, may long corridor.Di

"Tsk," Warren said beneath his breath.Huminga muli nang malalim si Zein at inulit, “Gusto mo ba, lagyan rin kita ng tracker?”Ayos na ‘yun!Satisfied ka na ba?Happy ka na ba, Lord?Finally, mas lumawak ang ngiti sa mukha ni Warren. “If you really want to.”Kinuha niya ang phone niya, in-unlock, at iniabot.Tahimik na kinuha ni Zein at yumuko para mag-operate.Si Bia naman, hawak ang magkabilang pisngi at sumisigaw sa sobrang kilig: Grabe, sobrang love niya! Sobrang love niya~~~~Si Jerome, na may cool at guwapong aura, tumingin sa boss niya na parang baliw na nakangiti. Wala namang masamang makita yung clingy side paminsan minsanIn-on ni Zein ang two-way positioning.Iniabot niya ulit gamit ang dalawang kamay.Tinanggap ni Warren at sinabing, “Since you're connected with me, kapag nagkaroon ng problema, magsend ka lang sakin ng pin and I'll be there”Sumagot si Zein. "Right" Bukod sa “right,” may iba pa ba siyang pwedeng isagot?Doon lang bumalik ng upo si Warren.Si YBia, parang

Tumawa si Alex at tinapik siya sa balikat."Hindi na ‘ko magpapakipot ha," sabay talikod para umalis.May dalawang pinto sa loob ng private lounge. Hindi na niya tinanong kung bakit gustong makita ni Warren ang taong nasa loob, alam niya lang na may kinalaman ito sa Reed family.Tahimik na pumasok si Warren.Sa loob, may babaeng nasa 50s. Maaga nang pumuti ang buhok dahil sa stress, at halatang may pagod at lungkot sa mukha. Nang makita siya, natigilan ito."Kasing-gwapo ka ng anak ko dati," bulong ng babae.Ngumiti si Warren, magalang at banayad. "Salamat po."SA terrace, nakaupo si Zein habang pinapakinggan ang sariling legend na gawa-gawa ng iba.Sampung minuto.Ganun katagal siyang nakaupo, nakikinig sa mga lasing na bisita na todo-kwento kung paanong meron daw siyang lost seductive technique na kaya raw baliwin ang kahit sinong lalaki. Kesyo na-bewitch daw niya si Warren hanggang maging sunud-sunuran, gamit ang mga secret moves niya.Si Bia, na una’y pilit siyang pinapakalma, nga

‎Bianca Pontefino.‎Matagal-tagal na rin mula nung huli silang nagkita, pero parang wala namang nagbago—still sweet and charming as ever. Kumaway siya nang energetic at tinawag, ‎"Zein!"‎‎Nag-echo ang playful voice ni Bianca sa buong venue, agad na nakakuha ng attention ng mga bisita. Lahat ng mata, napatingin sa kanya.‎‎Alam na ng lahat sa lugar na ‘yon ang tungkol sa malaking iskandalo nina Zein at ng Ashford at Reed families. Hindi lang sila basta netizens, sila yung mga “insiders,” ‘yung tipong mas maraming alam kaysa sa headlines.‎‎‎"Bia kooo!" bati ni Zein, all smiles.‎‎Lumapit siya kay Warren at bumulong, "Mag-hi lang ako sandali," sabay lakad papunta kay Bia.‎‎Pagkaalis niya, parang nag-unlock ng event, lahat biglang lumapit kay Warren. Rare moment ‘to, na nandito siya sa party, tapos wala pa yung usual intimidating aura niya.‎‎Pero lahat nagulat nang bigla siyang tumalikod at sumunod kay Zein. ‎"You walk so fast," casual niyang sabi.‎‎Zein blinked. kunwari inos

‎Perfect timing...‎‎Zein thought she was finally free but no overtime tonight. Pero hindi pa man siya nakakababa ng parking, biglang tumunog ang phone niya.‎‎"Hello, President," sagot niya habang pinapark nang maayos ang sasakyan.‎‎"Pumunta ka muna rito."‎‎Kalma at medyo seryoso ang boses ni Warren sa kabilang linya.‎‎"...Okay," she said with a soft sigh.‎‎Wala na siyang nagawa kundi bumalik. Iniwan ang bag sa office at dumiretso sa office ng president. Sa harap ng pinto, huminga muna siya ng malalim bago kumatok at pumasok.‎‎Sakto namang nagsasara ng laptop si Warren at tumayo.‎‎"Ang sipag mo naman after work," sambit nito habang tinitingnan siya.‎‎Zein blinked. "...?"‎‎Paano niya nalaman na aalis siya? Sarado naman ang pinto ng office nito kanina, and she even checked!‎‎But then she realized, magkalapit lang ang office nila. She left in a hurry, ran to the elevator. Malamang obvious na obvious ang pagmamadali niya. Napatakip siya sa mukha.‎‎"I had something t

‎Zein gave a smile that looked worse than crying. Her eyes were still red, her nose slightly runny, and her voice croaked.‎‎“Who wants to join a competition like that?” she mumbled, wiping under her eyes.‎‎“Pwede bang sumali na lang ako sa mas matinong contest?” She looked up at Warren, eyes glossy with fatigue and sarcasm.‎‎“Of course.” He nodded, voice warm and deep like low thunder on a summer afternoon. His smile? Soft. As if stars lived in the corners of his lips.‎‎“As long as gusto mong sumali... kahit anong competition, game ako.”‎‎Those words hit differently.‎‎She thought she was good at pretending to be strong, at pretending na okay lang lahat, kahit hindi naman talaga. But at this moment, she realized she didn’t have to fake it. She didn’t have to be tough. Hindi niya kailangang magmatigas.‎‎Sa dami ng pinagdaanan niya, she forgot how it felt to be vulnerable. To be weak. To be held.‎‎And now... with him?‎‎She felt safe.‎‎Warren saw her shoulders tremble