Chapter 4

Tinanghali ng gising si Georgina kinabukasan at wala na rin sa tabi niya si Lucian. It's a weekday at may pasok ito sa opisina. Nevertheless, he left her a note beside her phone.

Good morning beautiful! I'll be home early so don't cook dinner. I love you! -LP

The note put a smile on her face. Para siyang tanga na hinalikan pa ang maliit na papel. And if her friends from Vanguard can see her now, uulanin siya ng tukso ng mga ito. Nang huling araw niya sa France ay tama si Nikita. Pinag-usapan ang service niya at diretso siyang tinanong kung magreretiro na. Malapit ng sumapit ang ika-25 kaarawan niya. She answered them truthfully and said she wants to retire. Hindi na nagtanong pa ang mga ito at inilagay sa minutes ang pinag-usapan.

They will need her to do the turnover two weeks before her last day. They have new recruits often kaya hindi magiging problema ang kapalit niya. Ang hindi niya sigurado ay kung may IT ang mga ito na mahahanap na katulad ng kalibre niya. The Vanguard Triad knows that she is the best in the field at kung pwede lang na huwag siyang magretire ay sasabihin ng mga ito. But then it's their own policy and they have to adhere to it.

Georgina tried to get up pero kaagad siyang napaupo pabalik sa kama nang maramdaman ang kirot ng balakang niya. Lumipas na ang epekto ng Tylenol na ininom niya kanina. After being intimate with Lucian, binuhat siya nito at dinala sa banyo para linisan. Georgina didn't have to walk at nang magbalik siya sa kama ay nagpakuha lang siya ng tubig. May pain reliever siya sa drawer at uminom siya ng dalawa saka natulog. She needs to visit a doctor and get a stronger medication. Maybe Percocet will do until it heals kaya lang ay nakakaantok 'yon.

***

Nagkakape na siya sa kusina nang magring ang cellphone niya. It's her father.

"Dad," bati niya sa ama. Alas kwatro ng hapon ngayon sa Spain at alas diyes naman ng umaga sa Toronto.

"Georgina, when are you coming to visit? Sobrang tagal mong hindi dumadalaw. May I remind you that your father is still alive?" Napangiti si Georgina. Nami-miss na siya ng ama kaya biglang tumawag at nangongonsensiya.

"I miss you too, Dad. Kumusta ka na?" Humigop siya ng kape. Kailan ba niya huling nakita ang ama? Six months ago? Maybe seven?

"Getting old, otherwise I'm fine. So when are you coming to see me? Kung hindi makakasama si Lucian ay iwan mo na."

Napahagikhik si Georgina sa sinabi ng ama. Her father loves Lucian like his own son, pero bilang ama ay hindi maaalis sa kaniya na mag-alala dahil sa uri ng pamilya nito. His father is a Don at kahit magkaiba ang mundong ginagalawan ay nanatiling magkaibigan ang mga ama nila.

"You know he has to work for our future. Ayaw mo naman sigurong magdildil ng asin ang unica hija mo, Dad?" She heard her father sneer. Ganito na silang mag-usap kahit noon pa. Growing up without a mother was hard, pero anong magagawa niya kung ama lang ang mayroon siya? She prayed every night for her mother to show up hanggang sa mapagod siya sa kahihintay at tinanggap na lang na hindi na ito babalik pa.

"Quit it. How's your business? Do you need funds or—"

"It's fine, Dad. Steady lang ang income at hindi ako nawawalan ng clients. Ako na ang tumatanggi kung minsan para makapahinga." Her father has always supported her. Basta sa ikasisiya niya ay hindi tumututol. Pero kung alam nito ang tungkol sa Vanguard ay siguradong hindi siya pasasalihin. That decision was solely hers and hers alone. Wala siyang kinonsulta kahit na sino.

"Good. Don't tire yourself out. Magtira ka rin para sa sarili. Health is wealth, Georgina," paalala nito. She realized that her father will always worry about her and it doesn't matter if she's four, or forty. To him, she will always be his little girl.

"Sus! Nagsalita ang hindi adik sa pagtatrabaho." Narinig niya ang pagtawa ng ama.

Nang matapos ang pag-uusap nila ay nangako siyang dadalawin ito two weeks from now. Toronto to Spain is almost an eight hour flight. Pwede silang umalis ng Biyernes at umuwi ng Linggo. Tatanungin niya si Lucian kung makakasama ito pero kung hindi ay tutuloy pa rin siya.

***

There's a nearby clinic at kahit walking distance lang 'yon ay ayaw niyang maglakad. Ayaw niyang palalain ang injury niya kung sakaling may dislocation. Senyales na rin siguro ito na dapat na siyang magretire.

She presented her health card and while waiting in the lobby, Georgina picked up an old magazine. Wala siyang hilig doon pero gusto niyang bawasan ang screen time niya.

"Vestido precioso." Nilingon niya ang babae sa kaniyang tabi at ibinalik ang tingin sa magazine na hawak niya. Huli na nang matanto niyang wedding magazine 'yon. That's weird. Clinic ang pinuntahan niya pero wedding magazine ang nasa mesa.

"Sí." She replied yes to the lady who said the dress looked lovely.

"I'm Elena. Are you from around here?" Halatang nakikipagkaibigan ang babae at hindi nalalayo ang edad nito sa kaniya.

Tumango si Georgina. "George." Nakipagkamay siya sa babae at ibinaling ang atens'yon sa magazine.

Elena tried to make conversation but Georgina kept it at a minimum. Being a gambit is not easy at hindi niya alam kung nakikipaglapit ito para makakuha ng impormasyon sa kaniya. But then again, she could be wrong. Baka naman nakikipagkilala lang talaga ang babae. Gustong makipagkaibigan. Baka bago siya sa lugar.

Georgina shouldn't be doing this but she can't help it. Using the chip on her phone, she was able to copy the woman's information. Elena is holding her phone and all Georgina had to do was click a button to activate it.

"Ladrón." Tumayo si Elena at sinundan ang nurse.

Funny. Her last name means thief in Spanish. If this is some kind of a joke, she's not laughing. Habang naghihintay ay binasa niya ang nakalap na impormasyon tungkol sa babae. She's twenty-nine, from Madrid. An orphan. Her parents died when she was only eight years old.  She has a business degree from Stanford.

Stanford. Wait.