Hindi na umuulan sa araw na iyon. Wala ring namumuong maiitim na ulap sa kalangitan. Buo ang pagkaaliwalas ng panahon. Masasabing isang napakagandang araw ito upang magising.
Buo ang pamilya Agoncillo na kasama kong kumakain ng pananghalian sa komador. Sinabayan ko silang kumain ng piniritong tilapia na siyang ulam namin sa tanghaling iyon. Gaya noon, pilit ko na lamang itong kinakain kahit walang nalalasahang sarap upang hindi nila ako mapaghihinalaan. Simula ng makarating ako rito, ang dugo ng mga alagang hayop sa rantso gaya ng mga manok at kambing ang siyang pinagkukunan ko ng lakas. Ang pag-inom ko ng dugo ng mga hayop ay hindi man kasingsarap gaya ng dugo ng tao ngunit napapawi rin naman nito ang aking matinding uhaw. Bagkos, ilang araw din akong sinanay noon upang magawa kong sipilin ang pagkauhaw sa dugo ng tao.
Katabi ko sa aking inuupuan sina Manuela at Laura. Sa harapan naman namin ay sina Tiya Dolores at ang iba pang mga kapatid ni Manuela. Nasa unahang dul
Mula sa pagkagising ko sa araw na iyon, wala na akong ginawa pa kundi ang magsulat sa aking journo. Bawat detalye at bawat pakiramdam ko sa mga nagdaang araw ay aking itinala sa makapal at mumunting kwadernong dating pinagmamay-arian ng aking yumaong ama.Nang dumating ang tanghali, ibinigay sa akin ni Prudencia ang isang kararating pa lamang na maliit na sobre. Sa malapad na mukha nito, ay nakilala ko ang nakatatak na simbolo.Isang maliwanag na araw na may walong silahis. Sa gitna ng araw na iyon ay may hugis-kalawit na buwan.Ito ang simbolo ng Sinag Araw. Ang simbolo ng aking kapatiran.Pagkabigay ni Prudencia, binuksan ko kaagad ang natanggap na sobre. Laman nito ay isang mensahe na mula pa kay Padre Paterno, ang Unang Sinag. Ayon sa sulat, may mahalagang pagpupulong ang magaganap mamayang gabi sa Piedra del Sol, ang nakatagong lugar kung saan ginaganap ang mga malalaking pulong na kalimitang ginagamit sa pagpupulong ng lahat ng mga kasapi ng Sinag A
"Graciela?" ang pagkilala sa pangalan ng taong tumambad mula sa aking pintuang pawid sa umagang iyon. Hindi ko inaasahang makikipagkita ang aking pamangkin sa akin."Tiya, maaari ba kitang makausap?" malambot at mahinang timbre ng tinig ni Graciela na nasa labas pa ng pinto."Pasok ka," pag-anyaya ko sa kanya na siya rin namang pumasok sa loob ng aking bahay kubo. Umupo siya sa isang silyang yari sa kahoy na kamaong at nagsimulang magsalita sa gusto niyang pag-usapan."Tiya,"panimula niya sa kanyang sasabihin. "Kilala ko na po ang mata ng tadhana,"Nagitla ako sa sinabi niya. Ang mata ng tadhana? Ang salamin ng kahapon, ngayon at bukas. Ang tanglaw sa mapaglarong bagay na tinawag nating tadhana. Talaga nga bang nahanap na ni Graciela ang mata?Bago pa man ako magkapagtanong sa kung sino ito ay nauhanahan na ako ni Graciela sa pagsasalita."Si Senyorita Manuela Agoncillo po tiya. Siya ang mata ng tadhana," anya ng aking pamangkin sa isang pan
Nasa mesa ako ng aking silid, nagsusulat muli sa aking journo tungkol sa naganap kagabi na talagang ikinagulat ko. Naalala ko ang nagpakitang Liwanag ng Araw sa pulong na iyon na talagang dama ko ang kakaibang damdamin sa sinuman ang nasa likod ng gintong maskarang iyon. Iniisip ko man ito ngunit napakasakit punahin sapagkat wala akong ni isang naalala o napag alaman tungkol sa Liwanag sa buong kasaysayan ng Sinag Araw. Pati ang aking mga kasamahang matatandang kawani kagabi ay walang alam ukol sa Liwanag ng Araw. Bukod pa roon, hindi ko rin inaasahang makita ang Supremong Sinag sa bansa. May tatlong buwan na pala ito narito sa Felipinas at ni kahit isa sa mga kasapi ng Sinag Araw ay walang kamuwangmuwang maliban kina Padre Paterno at ang yumaong Don Agapito.Naalala ko ang una pagkikita namin ng Supremo, dalawang taon na ang nakakaraan. Pumunta kaming pitong kawani, maliban kay Donya Dolores, ang Ikapitong Sinag, patungo sa bansang Pransya. Nagkaroon ng mahalagang pagtitipon
Fuentes. Ang tanging umiikot sa aking isipan sa mga sandaling iyon.Naging matagumpay ako sa pagbuo ng tiwala kay Pablo. At hindi rin ako nabigong makakuha ng impormasyon ukol sa batong Fuego, ang siyang tanging bagay lamang na naiisip ko upang mapatay ang aking ama na siyang punong bampira.Ramdam ko sa pagkakataong iyon na nasa ilang hakbang na lamang ako at makikita ko na ang batong hinahanap ko.Mabilis kong pinuntahan ang bahay ng isang Fuentes na itinuro sa akin ni Pablo. Nasa tabi raw ito ng simbahan. Sa dami ng mga bahay na naroon, hindi ko matanto kung saan sa mga bahay nakatira ang may apelyidong Fuentes.Kaya nagtanong pa ako ng mga ilang taga roon at siya namang naituro nila ang kinaroroonang bahay. Nang marating ko ito, nakasarado ang pinto. Nakabukas naman ang mga bintana sa itaas ng bahay kaya wari ko't baka mayroong tao sa loob.Kumatok ako ng malakas sa pinto. Kumatok ako ng apat na beses. Matapos magawa, wala akong nakuhang sagot.Kumatok
Bampira. Isang nilalang na mapanganib at walang ibang dinadala sa mga tao kundi marahas na kamatayan. Nabubuhay sa dugo at libanga'y ang kumitil ng buhay ng mga inosenteng tao.Walang kaluluwa. Alagad ng demonyo.Hindi ko kailanman makakalimutan ang mga salitang iyon na sinabi sa akin ni Padre Paterno. Ito ang mga salitang naglalarawan sa maalamat na nilalang na kung tawagin ay bampira. Hindi bago sa aking pandinig ang salitang bampira, sapagkat minsan ko nang nabasa ang tungkol rito sa isang libro na ibinigay ng aking ama noon.Ngunit sa pagkakataon ito, hindi isang bunga ng kathang isip ang mga nilalang ito. Nakita mismo ng aking dalawang mata ang isang bampira nang minsan ay ipinakita ito sa akin ni Padre Paterno na siyang pinatay rin kagabi sa pagpupulong na tinawag na Piedra del Sol. Sa una'y hindi ako naniniwala sa mga sinabi ng prayle tungkol sa mga bampira ngunit nang makita ko ang katulad nito kagabi ay bumaligtad ang lahat.Totoo ito. Totoo ang
Palubog pa lamang ang araw ay umalis na kami ni Manuela sa bahay. Gaya ng pankaraniwang araw, pinuntahan muna namin ni Manuela ang simbahan upang makapagdasal bago kami pupunta ng plaza at manuod sa gaganaping tanghalan roon. Pagkarating namin sa simbahan buhat ng sinakyan naming karwahe ay maraming tao ang naroon sa loob. Nagdadarasal din at namamanata para sa darating na kapistahan ng poong San Isidro Labrador. At sa harap naman ng simbahan ay dumagsa na ang iilang gustong manood sa nasabing pagtatanghal.Sa dapithapong iyon, nakita ko ang pinakamaraming tao sa may bahagi iyon ng bayan ng Santa Lucia.Nalaman ko kay Manuela kung bakit ganoon na lamang kasabik ang mga tagabayan sa gagawing pagtatanghal. Matagal na raw kasing walang ginanap na pagtatanghal sa Santa Lucia at sa gabing lamang iyon bumalik ito. Sino ba naman ang hindi masasabik sa mga pagsasadula ng mga kwento na kung mapapanood ay parang nasaksihan mo ang kaganapan sa kwentong isasalaysay.May kag
Nagkagulo sa buong tanghalan. Nagsilabasan mula sa kawalan ang mga bampirang animo'y mga mababangis na hayop.Karahasan ang naidulot ng mga ito sa mga walang kamalay-malay na mga manunuod sa gabing iyon.Lahat kinakagat sa leeg at pinapatay sa pamamagitan ng pag-inum at pagtutuyo sa dugo ng mga nasusunggaban.Balot ang buong lugar ng tanawing kalagimlagim tingnan.Nagkalat ang mga duguang manunuod na nakabulagta sa lupa. Maririnig pa rin ang mga sigaw ng mga nabibiktima ng mga lumusob na halimaw.Isang pagsigaw ang binigay nila sa huli patungo sa kanilang kamatayan.Simula nang magkagulo sa tanghalan, dahil sa mga nagtakbuhan sa takot ang mga tao, hindi ko na nahagilap sa aking paningin ang aking bulag na pinsan. Napuno ng pangamba ang aking puso kung ano na ang nanyari sa kanya. Ngunit bukod sa lahat ng ito, alam kong nakaligtas si Manuela. Kailangan ko siyang hanapin siya upang mailayo rito.Nagkahiwalay kami nina Natalia at Pablo. Marahil
Wala akong nararamdamang iba maliban sa napakatinding sakit sa aking likuran at tagiliran. Ang sugat na aking natamo sa likuran ang mas pinakamasakit na natamo ko. Mula rito ang dalawang maliliit na bagay na dumiin sa aking laman. Dalawang maliliit na bagay na tila pabilog na kahango'y bala ngunit hindi ito yari sa anumang bakal. Ito ay yari sa kahoy.Doon ko na napag-alaman na gumagawa na ng mga kahoy na bala ang Sinag Araw. Matuwa man ako nito ngunit kailangan kong lubusan ko na ng ibayong pag iingat ngayong may sandata na ang mga ito laban sa mga katulad ko.Naalala kong muli si Carmela. Hindi niya dapat ginawa iyon. Iniligtas niya ako sa galit na nararamdaman ni Eduardo. Hindi ko siya dapat iniwan roon. Wala naman akong kasalanan. Ngunit, wala akong magagawa dahil buo ang kanyang loob na ako ay paalisin.Hindi ko magagawang iwan ang mga minamahal ko lalong lalo na sa oras na alam kong may kapahamakan. Ngunit sa pagkakataong ito, nagawa ko ang hindi ko dapat