Nahiya si Pan. Madami ngang nagsasabi na nakakagutom raw ang pangalan niya. Pero wala na dito ang pokus niya. Nasa kay Juancho na, na galit na nakatingin sa kaniya.
"J-Juancho, pwedeng makisabay sa pag-uwi?" ngumiti siya at ginamit pa niya ang mapang-akit na boses niya. Dumaan ang katahimikan sa pagitan nila. Kahit si Dom na panay ang tawa ay natahimik. Napatingin siya kay Juancho na walang buhay na nakatingin kay Pan. Kahit sinong makakita sa expression ng binata, ay siguradong kikilabutan. "Ah, b-babe.. Kilala mo ba siya?" ang tanong ni Lianne. Nakatitig lang si Pan sa mukha ni Juancho. Wala na siyang pakialam kung anong iniisip ng iba sa kaniya. Desidido na siya na gagawin niya ang lahat para lang lumambot ang puso ni Juancho sa kaniya. "Juancho and I are-" "Isa lamang siya sa mga babaeng naghahabol sa akin dahil sa pera." Nanlaki ang mata ni Pan nang marinig yun. Alam niyang totoo yun, pero hindi niya aakalain na sasabihin ni Juancho yun sa kaniya na may ibang taong nakarinig. Aaminin niya, nasaktan siya ng husto. "Juancho," banggit ni Dom sa pangalan ng kaibigan para patigilin ito. Nagbaba na lang ng tingin si Pan. "Ah sige, nakalimutan ko may gagawin pa pala ako." Nagmamadali siyang umalis pero hinarangan siya ni Ark. "We're not friends but if wala kang pamasahe, I think it's fine if you ride with me. Dala ko naman ang sasakyan ko."Kumuyom ang kamao ni Juancho na nasa loob ng bulsa niya.
"I'm sure Juancho wouldn't mind that." Dagdag ni Ark sabay sulyap kay Juancho.Nakita ni Pan na mas lalong umigting ang panga ni Juancho. Ayaw niyang mas galitin ito at baka ay lumayo pa ng husto ang loob ni Juancho sa kaniya.
Marahan siyang ngumiti kay Ark. “Ano.. m-may bibilhin pa pala ako. Mamaya nalang pala ako uuwi.” Ang sabi niya at nagmamadaling lumabas.
Naglakad siya pabalik sa lalabasan nina Juancho, nang marealize na hindi siya sa gate tutungo, nahihiya siyang tumalikod para bumalik sa nilakaran niya.
Ngunit mukhang minamalas siya ngayong araw dahil walang taxi ang dumaan sa harapan niya hanggang sa nakita niya ulit ang sasakyan ni Juancho na padaan sa harapan niya.
Nagmamadali niyang kinuha ang phone niya at nagkukunwaring may ginagawa dito para lang kunwari hindi niya nakita ang binata na dadaan sa harapan niya.
Nang makalagpas si Juancho, saka pa siya nakahinga ng maluwag. Para siyang aatakihin sa puso dahil napahiya talaga siya ng husto kanina.
Malakas ang loob niya pa gang binata ang kaharap pero ibang usapan pag may ibang tao na.
Napatingin nalang siya sa kabilang daan para mag-abang muli ng taxi, nang biglang may busina sa likuran niya.
“Get in!”
Nanlalaki ang mata ni Pan nang makita ang mukha ni Juancho na bagama’t nakasimangot e gwapo pa rin. Nagmamadali siyang pumasok.
“Juancho-" muntik na siyang masubsob ng biglang paandarin ni Juancho ang sasakyan. Nagmamadali tuloy siya sa pagsuot ng seatbelt niya.
“I’ll drop you sa kanto malapit sa inyo and please stop bothering me. Ayoko ng mag-abot ng pera sayo. Magtrabaho ka.”
“Pero bakit mo ‘ko binalikan?” puno ng lambing ang boses niya, tila inaakit si Juancho. “Natatakot ka ba na sumabay ako sa kaibigan mong si Ark?”
“Wala akong pakialam kung kanino ka magpagalaw. Sa mga mata ko, isa ka nalang babaeng kaladkarin ngayon. Kung binalikan man kita, yun ay dahil girlfriend ka ni Logan. Para sa kaniya itong ginagawa ko.”
Nalukot ang mukha ni Pan. “Tapos na ang sa amin ni Logan!”
“Wala kang mapapala sa pagsisinungaling mo and besides, gusto ka pa rin ni Logan. Magkakabalikan pa rin kayo.”
Agad na ipinatong ni Pan ang kamay niya sa hita ni Juancho. Kung may gusto man siyang kunin, hindi si Logan kun’di si Juancho.
“Kaya ba ayaw mo sa akin dahil akala mo may namamagitan pa sa amin ni Logan?”
Biglang tumalim ang mata ni Juancho dahil sa kapangahasan niya.
“Kunin mo ang kamay mo sa hita ko.”
“Paano kung ayoko?” mapang-asar na tanong ni Pan at hinimas himas pa niya ang hita ni Juancho, pataas… nang pataas.
“Fvck! I’m driving!” Nawawalan na siya ng pasensya.
Mas lalo pang nangahas ang kamay ni Pan. Dinakma niya ang bukol ni Juancho na ngayon ay tigas na tigas dahil sa ginagawa niya.
“PANASREE!” Naisigaw na ni Juancho ang pangalan niya.
Pero nagmatigas pa rin si Pan. Gusto niyang mahulog ng husto si Juancho sa kaniya. Kung katawan niya ang pambayad, gagawin niya. Kahit magmukha siyang p0kpok sa harapan nito.
Agad niyang ipinasok ang kamay niya sa loob ng pantalon na suot ni Juancho. Kita rin niyang nagbabago na ang timbre sa paghinga nito. “Sabihin mo lang, at dadapa ako.” Puno ng pang-aakit ang boses niya.
Hindi na makapagfocus si Juancho sa pagmamaneho, agad niyang iginilid ang manubela. “Svck me!” Utos niya.
Pero nginitian siya ni Pan. “Alam mo ang kapalit Juancho. Maging sayo ang katawan ko kapalit ng pera.” Idinampi ni Pan ang labi niya sa kamay niyang kakahawak lang ng sandata ni Juancho.
At mapang-akit niya itong nginitian matapos niya itong amuyin. Mas lalong tumigas at nagalit ang kahabaan ni Juancho.
Binuksan ni Pan ang sasakyan at lumabas. “Thank you for the ride, Mr. Bec!” Aniya at naglakad papunta sa taxi na nakaparada sa unahan.
Ngumiti ng pagkalaki si Pan. Gusto niyang manabik si Juancho sa kaniya. Tipong hahanap-hanapin na ng katawan nito ang katawan niya.
Ngunit buong akala niya ay susundan ni Juancho ang taxi na sinasakyan niya. Nagkamali siya dahil walang Juancho ang sumunod sa kaniya.
Hanggang sa nakarating nalang siya sa bahay nila. Kinagabihan, habang inaayos ni Pan ang mga booking niya for photography, biglang nagring ang phone niya. Tumatawag si Bobby.
Agad niya yung sinagot. “Bob!”
“Pan, nasa Shantara Resto ako.”
“Oh? Tapos?”
“May kameeting akong client at alam mo ba, may nakita akong ikakatuwa mo.”
“Sino?”
“Si Juancho. Nandito si Juancho at mukhang may kadate siya dito.”
Agad na napatayo si Pan. “Sinong kasama niya? Iyong girlfriend ba niyang architect?”
“Hindi ata. Hind ko kilala ang babaeng kasama niya. Mukhang bagong girlfriend. Or baka kafvck buddy niya.”
Naalala ni Pan ang mga sinabi ni Juancho sa kaniya no’ng mga nagdaan at kanina. ‘Kaya ba ayaw niya sa akin dahil marami siyang reserba?’
Bigla siyang natakot. Tumayo siya agad at kinuha ang gamit niya. “Saan nga yan Bob?”
“Sa Shantara Resto. Bakit?”
“Pupunta ako,”
“Huh? Hoy babae, sandali-" pinatay na ni Pan ang tawag at lumabas na ng bahay. Hindi pwedeng makawala si Juancho sa mga kamay niya.
Magkadaop kamay si Pan habang pinapanalangin na magiging maayos ang lakad nila ni Juancho.Panay iyak naman si Dahlia dahil ayaw nitong pumayag na umalis ang ama niya kanina habang si Zahara ay kinakabahan.Takot na takot siya sa magiging lakad ng dalawang ama niya. Kung pwede lang niya itong pigilan ay baka ginawa na niya.Pinapanalangin nalang niya na babalik silang dalawa na ligtas.Sariwa pa kasi sa ala-ala niya kung gaano kasamang tao si Lorciano. Kapag naaalala niya ang sinapit niya noon dito, ay kinikilabutan at nanginginig pa rin siya sa takot.Samantala, si Pan, gusto nang makita ang pinsan niya. Gusto niyang mailigtas ito sa kamay ni Lorciano. At habang malalim ang iniisip niya, naroon si Marie sa tabi, nag-aalalang nakatingin sa kanila lalong lalo na kay Zahara.Hindi pa niya sinasabi ang katotohanan. Nataatakot siyang ibunyag na anak ng dad niya si Zahara, na kapatid niya ito.Dahil alam niyang isa iyong masamang balita na ikakadurog ng lahat.Sa kaniyang pagmamasid, nakita
Huminga ng malalim si Pan at tumingin kay Logan. “Gusto mo ng cookies?” Aniya para mag-iba ang usapan nilang dalawa.Bumaba ang tingin ni Logan sa plato na hawak niya.“Wala namang lason yan di ba?”Sinamaan niya ito ng tingin. Sinusubukan na nga niya maging mabuti dito pero talagang hahanap ito ng paraan para mabadtrip siya.“Kung ayaw mo edi huwag kang kumuha.” Inirapan niya ito.Tatalikod na sana siya nang hawakan ni Logan ang kamay niya para pigilan siya. “Ito naman.. Biro lang. Ikaw, nagbago ka na talaga. Hindi ka na yung gaya dati na mabait.”“Hindi ako mabait Logan. Baka nakakalimutan mo.”Umiling si Logan.“You were kind Pan. Hindi ako mababaliw sayo noon kung hindi ka mabait.”Natahimik siya at hindi niya inaasahan na sasabihin yun ni Logan sa mukha niya.Sa nakikita niya, wala ng nararamdaman si Logan sa kaniya.“K-Kung gusto mo, sa sala ka nalang tumambay para makita mo sa malapitan si Wil.”Tumitig si Logan sa mukha niya, tila ba nawi-weirduhan ito dahil sinabi niya ang bag
“2 months. 2 months ang hiningi ni Zahara kay Pan.” Mahinang sabi ni Juancho sa kaniyang isipan habang yakap yakap si Dahlia na nakatulog sa bisig niya.Kanina pa siya hindi lumalayo sa anak niya. Ayaw rin nitong malayo sa kaniya kaya hanggang ngayon ay bitbit pa niya ito habang si Zahara at Wil ay kasama ni Pan sa sala.“Juancho,” napatingin siya kay Leila na malungkot na nakatingin sa kaniya. “Dahlia is your mini version.” Nakangiti nitong sabi.Humigpit ang paghawak niya sa anak niya. “Yeah.”“Galit ka ba sa akin?”“Wala akong karapatan magalit sayo tita.”“Pero may karapatan kang magdamdam dahil sa ginawa kong hindi pagsabi sayo ng katotohanan tungkol kay Dahlia.”Tumingin siya sa gawi nina Pan at nakita niya ang masayang mukha nito habang nakikipag-usap kay Zahara.“Then pareha lang tayo tita. Tinago ko ang tungkol kay Zahara. Kung tutuusin, dapat lang na magalit kayo sa akin.”“Galit?” napailing si Leila. “Ayoko ng magalit Juancho. Ayoko ng masayang ang mga panahon na dapat ay it
“Ang hirap mo ng abutin, Pan.” Malungkot na sabi ni Juancho. “Akala ko magiging okay ang lahat kung malaman mong buhay si Zahara pero mali ako, ang pag-ibig mo pala para sa akin ang namatay.”Tumingin si Pan sa kaniya, ang mata ay puno ng sakit at puot. “You made me like this.”“And I’m sorry…” halos magcrack ang boses ni Juancho. “I’m sorry for making you like that. I’m sorry at wala ako nong pinakakailangan mo ‘ko.”Nakagat ni Pan ang labi niya. Naiinis siya na kung kausapin siya ni Juancho ay parang ini-invalidate nito ang mga pinagdaanan niya noon.“Do you wish for me to be dead during operation?”Nanlaki ang mata ni Pan. “I didn’t say that.”“Pero iyon ang pinapakita mo sa akin. Iyon ang nararamdaman ko. Na para bang inaasahan mo na mamamatay ako doon. Kung magsalita ka nga ay para bang wala ka ring pakialam kung mamatay ako doon.”Tinuro ni Pan ang pinto. “Umalis ka na.” Dahil hindi niya na kaya marinig ang anupamang sasabihin ni Juancho sa kaniya.“Kailan mo ‘ko balak harapin P
Malalim ang buntong hininga ni Pan matapos niyang makita si Juancho na karga karga ang anak nila na nakatulog na matapos ang pag-iyak."Hindi mo sana nilapitan ng sa ganoon e magtanda."Nag-alala ang mukha ni Zahara sa likuran. Natatakot siyang mag-away ang mga magulang niya. "I'm sorry. Hindi ko kayang makita na umiiyak ang anak natin.""Then paano mo ihahandle ang nangyari kanina? Nakita mo anong ginawa niya kay Zahara. Huwag mong sabihin ayos lang sa'yo yung ginawa niya?"Alam ni Juancho ang ibig iparating ni Pan. He didn't argue. Instead, nagsorry na lang siya. "I'm sorry.. Tatandaan ko ang lahat ng sinabi mo."Tumingin si Pan kay Dahlia at pagkatapos ay inayos niya ang buhok nito na nasa mukha."Ipasok mo siya sa kwarto niya."Naglakad na siya at sumunod naman sa kaniya si Juancho. Bahagyang hinawakan ni Zahara ang papa niya at nagthumbs up dito. Masaya siya ngayon na kahit papaano nagkakausap na ang mama at papa niya na walang sigawan.Matapos ihiga ni Juancho si Dahlia, si Pa
Nagdadalamhati ang lahat sa pagkawala ni lola Susana. Ang bawat patak ng luha ay katumbas ng libo-libong sakit na nasa puso ng bawat isa sa kanila.Lalo na si Pan na lola Susana na niya ang halos nagpalaki sa kaniya.Yakap yakap ngayon ni Zahara ang papa Juancho niya habang si Pan e yakap si Dahlia.Masiyadong magulo ang isipan niya dahil iniisip niya rin si Lou. Dahil sa biglaang pagkawala ni lola Susana, hindi sila agad nakapunta kay Lou.She sent her men at sinabi ni Marie ang lokasyon, pero wala na doon sa bahay na tinutukoy ni Marie si Lorciano, si Lou, Julia at mga tauhan nito.Nang matapos ang libing, agad na pinuntahan ni Leila si Pan. Kasama niya si Wil na ngayon ay natutulog na habang buhat niya.“Uuwi ka ba ngayon?”“Aalis na kami ni Marie mamaya, ma. May lead na daw kung nasaan si Lorciano.” Masiyado ng maraming oras ang nasayang nila.Hindi batid ni Pan kung may aabutan pa ba sila. Pero nananalangin siya na sana oo at gusto niya talagang mailigtas si Lou, alang-alang kay