“Keep your boundaries.

Mhiya’s POV

Tok tok tok.

“Come in,” he said — calm, deep, commanding.

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng opisina ni Sir Lorenzo. Mamahaling amoy ng kahoy, leather, at masculine na pabango agad ang bumungad sa ilong ko. Sa dibdib ko? Biglang may bigat.

Nandoon siya — nakaupo sa likod ng dark wooden desk, naka-unbutton ang itim niyang coat, pero mukhang galing pa sa isang boardroom.

I stepped in slowly. Hawak ko ang maliit kong notebook — kinakabahan talaga pero di ko Lang pinapahalata..

“Good evening po, Sir…”

Cold as EVER… but still, ang gwapo.

Hay, Mhiya. Focus Focus!

Tumango lang siya. Walang ekspresyon.

“Sit.”

Agad akong naupo. Ramdam ko na sinusuri niya ako mula ulo hanggang paa.

And for a second… napalunok siya.

I felt a strange chill. Hindi dahil guilty ako, pero iba ang paraan niya tumingin.

“Give me a full report on the twins. Feeding. Sleep. Behavior. Routine matters to me.”

“Yes po, Sir. Si Lian and Lucas po ay breastfeeding pa rin every four hours. Si Lucas po, mas malakas sa milk pero mahina pa sa solids. Pinagsasabay ko po minsan ang taste training sa kanya para masanay siya sa texture.”

Inabot ko ang schedule chart na may hospital-recommended routines.

He scanned it quickly.

“Stick to the schedule.”

“Opo.” Napayuko ako agad.

Tahimik. Parang nakakabinging katahimikan. Then—

“I don’t tolerate delays, inconsistency, or emotional distractions.”

Napatingin ako sa kanya sandali.

Big mistake.

Our eyes met. Tumalon ang dibdib ko.

Agad kong iniwas ang tingin.

“Sir… naiintindihan ko po.”

Tumayo siya mula sa upuan. Lumapit sa side ng desk, slowly, without a word.

Tahimik pero mabigat ang presence niya — parang sinusukat ang buong pagkatao ko.

“You’re young,” he said, flat.

You're only 20 years old.

“And I know your background. You lost a child… and I think you recovered fast because of my twins. But don’t get too attached.”

Nanlamig ako.

“The twins need structure — not affection that turns into attachment.”

“And don’t let them call you ‘Mama’. Teach them to call you ‘Yaya.’ From now on.”

“Opo.” Napakagat ako sa labi. It hurt to hear it… but I naiintindihan ko naman.

“Good. Lorraine says you’re doing your job well. Let’s keep it that way.”

Lumapit pa siya — halos nasa likuran ko na. I could feel his breath as he glanced at the report in my hands.

“Breastmilk supply?”

“Regular po ang ako nagpump pump, sir. May one-month stock na po sila sa freeze Nila.”

“Really? How do you manage that?”

Bigla akong nablanko.

“Ah… sir?”

He shook his head slightly.

“Never mind. No need to overdo it.”

“Yes, Sir,” I whispered.

Then his tone dropped — colder, flatter.

“Eat well. Your health matters — my twins depend on it.”

And then, even lower, a touch of arrogance—

“Keep your boundaries. I expect nothing less. And don’t even try to like me. I know it’s possible… women usually do.”

Medyo mayabang. Pero totoo — parang sanay na siya na ginugusto siya ng kahit sinong babae.

"Yabang.. Ugh. Gagawin ko lahat ng kaya ko para hindi magkagusto sa'yo, Sir Lorenzo.

Sinabi ko sa isip ko, buong buo.

Bigla akong natigilan.

Mainit.

May naramdaman akong ilong sa leeg ko.

Parang Inamoy niya ako.

I froze.

Hindi ko magawang lumingon.

Hindi ako makagalaw.

Kasi alam ko — masyado siyang malapit.

Then in a breathy, commanding voice—

“Dismissed.”

Agad akong tumayo, bahagyang yumuko, at bago lumabas ng opisina — pilit pinapakalma ang pusong parang sasabog.

Pero…

May bigla akong naalala. Dapat ko ’tong sabihin.

Dahan-dahan akong lumingon, bitbit ang kaba sa dibdib.

“Hmm... Sir Lorenzo?”

Mahina, halos pabulong.

Pero imbes na mata niya ang salubungin ko,

nakatingin siya sa dibdib ko.

Katulad ng tingin niya nung kinuha niya si Lian sa lobby — diretso, tahimik… pero may mainit na tensyon.

Pinili kong hindi pansinin.

Napalunok ako.

“Baka po gusto niyo pong makabonding ang kambal... para masanay din po sila sa inyo bilang Daddy nila. I mean po... okay lang naman po ako sa malayo lang muna, para hindi nila ako hanapin agad. Na-prepare na rin po ‘yung breastmilk bottles para sa kanila…”

Kinakabahan akong nagsalita, pilit pinapakalma ang tinig ko.

At habang hawak ko pa rin ang doorknob —

Ramdam ko ang titig niya. Mabigat. Tahimik. Parang may pinipigalan.

**At nagulat ako.**

**Tumayo si Sir Lorenzo mula sa kanyang upuan.**

Tahimik. Matikas. Mabigat ang bawat hakbang niya papunta sa akin.

**Unti-unti siyang lumapit.**

**Mas lalo akong kinabahan.**

Baka nagalit siya sa sinabi ko?

Baka mali ang tono ko?

**Hanggang sa...**

Nasa harap ko na siya.

Wala akong ibang pwedeng atrasan kundi ang mismong pinto sa likod ko.

**Nakasandal na ako, nakatingala sa kanya.**

Ang lapit niya.

**Ramdam ko ang init ng hininga niya.**

At sa ganitong distansya…

**Mas lalo kong napansin kung gaano siya kagwapo.**

'Yung mga mata niya — matalim pero ang lalim. Parang mas maganda pa sa'kin.

Parang ‘yon din ang parehong mata na laging tinititigan ko sa kambal.

**“Why?”**

Bigla niyang tanong.

Malalim. Direkta.

Hindi galit.

**“Why I will do that?”**

Hindi ko agad nasagot.

**“Na na-naisip ko po... baka gusto n’yong masanay sila na kayo po ang kasama. Kasi po... kayo ang tatay nila. At kahit po ilang isang taon ko na po sila inaalagaan, alam ko pong hinahanap din nila 'yung presensya ng isang ama...”**

Tahimik lang siya.

Hindi ako sigurado kung natuwa siya — o kung lalo akong binabaon sa titig niyang ‘yon.Pero hindi siya umalis sa pagkakatayo.

At ako… parang hindi makahinga

**Nakatitig lang siya sa akin.**

Yung tipong parang may binabasa siya sa mukha ko.

Napaisip tuloy ako — may dumi ba ako sa pisngi? May natuyong gatas ba sa gilid ng labi ko?

**Pero hindi siya kumurap.**

Hindi rin ako makagalaw.

**"I will try. One of these days,"**

mahina niyang sabi, pero buo at matigas pa rin ang boses.

Sigurado akong ang tinutukoy niya — yung bonding sa kambal.

Ngunit bago pa ako makasagot...

**Nagulat ako.**

**Literal.**

**Lumapit pa siya. Mas lalo.**

At bago pa ako makapagtanong kung bakit... **inamoy niya ang leeg ko.**

**Totoo na talaga ‘to.**

Hindi na 'to guni-guni ko kanina.

**“Why is that your scent?”**

tanong niya. Malalim. Parang seryoso siyang gustong maintindihan.

**“Do you have perfume?”**

**“Ha?”**

Nagkagulo ang utak ko.

**Kinagat ko ang labi ko.**

Hindi ko alam kung dahil sa kaba, sa hiya, o dahil hindi ko alam ang sasabihin.

**Na-blangko na naman ako.**

Bakit ba ‘yan ang pinapansin niya?

W-Wala po akong perfume,” bulong ko, pilit pa rin iwas ng tingin habang pilit pinapakalma ang sarili.

“Baka po… sa sa breastmilk ko po galing ‘yung scent. Hindi rin po kasi ako puwedeng gumamit ng perfume dahil sa kambal…”

Biglang natahimik siya.

Pero ramdam ko pa rin ang presence niya — ang lapit, ang bigat ng tingin niya sa akin.

Then he whispered, almost to himself,

“Really?”

“It smells like vanilla milk… it’s addicting.”

Nanlamig ang batok ko.

Napatigil ako.

Parang gusto ko lumubog sa kinatatayuan ko.

Na-iilang na ako — sobra.

Hindi lang dahil sa sinabi niya, kundi dahil sa kung paano niya ito sinabi.

Parang hindi niya namalayan na malakas ‘yung epekto nun sakin.

At lalo akong nayanig nang bigla siyang ngumiti — konti lang — pero parang may nahuli siya.

“Oh, that’s why my twins like you so much…”

“You smell like something addicting — sweet, warm... like vanilla milk. No wonder they keep wanting more.”

Boom.

Parang kinuryente ang puso ko.

Hindi ko alam kung ano ang sagot.

Hindi ko alam kung tama bang tumawa, o umiyak, o tumakbo palayo.

Pero kahit pinipigilan ko…

May init na umaakyat sa pisngi ko.

Yumuko ako ng mahigpit.

“M-Magandang gabi po, Sir... aalis na po ako.”

Saka ko binuksan ang pinto, pilit pinanatiling maayos ang paghinga.

Pero habang papalayo na ako…

Kaya Pala Ilan beses nya inamoy niya ako.

Habang papunta ako sa kwarto ng kambal, hindi ko mapigilang hawakan ang leeg ko — para bang naiwan pa rin doon ‘yung init ng hininga ni Sir Lorenzo.

Pagdating ko sa crib, nakita ko tulog na tulog si Lucas at Lian. Hinaplos ko ang buhok nila, sabay bulong ng mahina:

"Bakit ganun ‘yung daddy n’yo, ha, Lian? Lucas?"

"Inamoy niya talaga ako kanina. As in literal. Nose to neck, ganun." Hindi ko Lang guni guni Pala Un first day ng daddy nyo dito sa mansion.

Napaupo ako sa tabi ng kama habang pinagmamasdan sila.

"So... ibig sabihin, nadikitan din siya sa amoy ko? Katulad n’yo? Naku, imposible ‘yon. Hindi puwede. Siya na mismo nagsabi na ‘wag akong magkagusto sa kanya. Eh paano kung siya naman ang..."

"Ay! Erase, erase! "

Napailing ako.

"Iiwasan ko talaga si Sir Lorenzo. Hanggat maaari, ‘yung tipong may divider sa pagitan naming dalawa ‘pag nag-uusap kami. Para safe. Para hindi ako masiraan ng bait."

Hinaplos ko ang pisngi ni Lucas, sabay buntong-hininga.

"Hay naku, ilang araw pa lang dito daddy n’yo, ginugulo na niya ang tahimik kong mundo. Akala ko ba professional lang ‘to? Ang hirap tuloy."

Tumingin ako sa kisame. Biglang may pumasok sa isip ko.

"Wait… baka test lang ‘yun! Oo! Test lang ‘yun ni Sir Lorenzo. Gusto niyang makita kung katulad ako ng ibang yaya na pa-fall agad sa kagwapohan nya ."

"Tama! Tinatesting niya lang ako!"

Tumingin ako ulit sa kambal, sabay kurot ng pisngi ni Lian.

"Don’t worry. Hindi ako basta-basta mafo-fall. Promise ‘yan sa inyo… at kay Ma’am Lorraine.