Lorenzo’s POV
Tahimik akong nakaupo sa head chair ng dining table. Typical na Montemayor breakfast — long table setup, linen napkins, fresh fruits, pandesal, and the usual imported cheese na never ko naman hihanap. Si Mom naman busy Kay Lian sa pagkarga. Si Lucas nakakalong Kay Dad. Si Lorraine, of course, masayang kausap si Lucas habang pinapainom ng juice. Ako? Tahimik lang. Observing. “Lorenzo, you didn’t even say hi to your kids properly,” ani Mom, “I carried Lian. That’s enough.” Matipid kong sagot. Hindi ko pinansin ang irap ng mata ni Lorraine. Pero sa gilid ng paningin ko… Nandoon siya. Mhiya. Naka tayo malapit kina mom and Dad, pinapakain si Lucas and Lian, habang may hawak na baby spoon. Tuwang-tuwa ang bata habang pinapasubuan niya. Walang makeup. Nakapusod Lang. But she's beautiful. Bakit parang… hindi ko matanggal ang mata ko sa kanya? Sa dami ng babaeng nakakasam ko sa business circles — bihis, mayayaman, maganda at ka fling ko — bakit siya Bakit ‘tong dalagang to, na halos kapantay pa ng assistant ko sa edad, ay parang may bigat na hindi ko mabaliwala? “Kuya, you're zoning out.” Si Lorraine na naman, napapailing. “You haven’t even touched your food. You want me to call Mhiya and feed you, too?” kahapon ka pa akala mo di nakita ginawa mo Kay mhiya nun kinuha mo si Lian Napatingin ako sa kanya, seryoso. “Stop it, Lorraine.” Umirap siya pero tumawa lang. Alam kong alam niya kung kailan ako hindi nagbibiro. Pero sa loob-loob ko, ayoko sanang ipahalata kung gaano ko na-observe si Mhiya. Kanina pa. To how she gently wiped Lian’s chin nang tumulo ang pagkain. That kind of softness… That kind of calm presence… The kind of love their own mother couldn’t even give. My ex-fiancée who cheated on me.. She gave them birth… but never presence. Busy siya sa sarili niyang mundo — parties, travels, image. No milk. No sleepless nights. No lullabies I pay attention to them. “Sir Lorenzo, more juice po?” Si Lhey. Nakahawak sa pitcher. Tumango lang ako. Pero habang nagbubuhos siya ng juice, napatingin ulit ako kay Mhiya. This time, nagkatinginan kami. Because something in that one-second stare — ‘yung awkward ngiti niya, ‘yung pag-iwas niya ng tingin — hit something I’ve buried for 1 and half Years No. She’s the nanny. She’s just the nanny. But my hands? They were clenched under the table. It shouldn’t have felt like anything. But it did. But… maybe she’s just pretending. Just like the others. That brief look — the way she glanced at me, then looked away — was it real shyness? Or part of the same pattern I’ve seen too many times? A soft smile. A bit of humility. Gentle with the kids, always nearby. And then slowly… they try to get close. To me. I’ve seen it before — women using kindness as a strategy. Some were nannies, others were assistants, even business partners. Some tried seduction, some tried silence. But the goal? Always the same.Just to Get my attention. And Mhiya?She might look simple — too young, too tired, too quiet. But those are just the kinds who slip under the radar. The ones who try to win your sympathy first, then your heart. But not me.**Not anymore.** I’ve learned. The woman I gave everything to? She cheated. She walked away from me. From her children one year ago. But that doesn’t mean she’s different. Maybe she’s just better at playing the game. So I remind myself: Because I’m Lorenzo Montemayor. May sarili akong mga batas. Strict rules. Business rules. At house rules. “No woman gets close.” Not for love. Not for comfort. But Fuck! I can still remember until now mhiya scent it's smell like vanilla milk. Why the hell do I remember something like that? I’ve stood next to women wearing designer perfumes that cost more than my suits — and I forget them instantly. But this? Her scent burned into my senses. Like my body remembered it even after I forced my mind to forget. I clenched my jaw. This can’t happen. I won’t let it. That goddamn vanilla and milk was still stuck in my head. “Lorenzo!” I blinked fast. A voice snapped me back to the table. “Do you even hear what I’m saying?” “Sorry… Mom?” She was frowning. "You're Dad, talking to you, anak." Kasunod nu’n, bigla namang sumabat si Lorraine. “Kuya, seriously? What are you thinking?” I cleared my throat, sat straighter. “I was… just thinking about the business in New Zealand.” But Lorraine didn’t look convinced. “Are you *sure*, Kuya? Kasi kanina pa kita pinapansin — and you keep closing your eyes. Tapos 'yung tingin mo kay Mhiya… medyo intense, ha.” “What? No—” I cut in, defensive. “That’s not—” “Oh come on,” sabat ni Mom this time. “We all saw it.” Dad stayed quiet, but even he raised a brow with meaning while looking at me. “Hindi ka naman ganyan sa past nannies, Kuya. ‘Di ba usually, di mo nga tinitingnan. Pero kay Mhiya? Grabe titig mo.. “I was just watching her with the twins,” I muttered, forcing my tone flat. “She’s… doing her job well.” “Yeah. Doing her job *too well*? You- I looked away. Straightened the napkin on my lap. Damn it. I didn’t even notice na hawak ko pa rin ang fork pero walang bawas ang pagkain ko. “Para kayong mga bata.” Lorraine scoffed. I rolled my eyes. “Anyway,” Dad continued, composed but firm, “I was actually talking about our family reunion this coming Sunday.” “We need to prepare, as always,” he added, “and Lorenzo, you can invite close friends to our gathering.” I gave a polite nod. “I’ll see who’s available.” Mom didn’t stop there. “We also need to discuss something important with Aiden Ryan. The foundation’s scholarship program.”Garden Cabin — Lorenzo’s POV Pagkalapat pa lang ng glass door, hindi pa man kami nakaupo, agad na akong humarap kay Miguel. "Tell. Me. Now." Isa-isa kong sinabing may diin ang bawat salita. “Relax ka muna.” Natawa si Miguel “I-ready mo na lang ang susi ng Black McLaren mo, bro.” Napatingin ako sa kanya nang matalim. “I’m not in the mood, Miguel.”. Ngumisi siya. Pero ‘yung ngiting may bigat sa likod. “Kaya nga sinasabi ko—relax ka muna talaga.” Bumaling siya sa iba naming barkada. “Dahil sure ako… hindi mo magugustuhan ang maririnig mo.” Tumigil sa ngiti si Miguel. Binaba ang bote. Tumingin sa akin, diretso, walang biro sa mata niya. Hindi ko na kinailangang umupo. Hindi ko na kayang maghintay. **“ **Tumingin din sina Jordan at Carlo sa amin, halatang nagtataka.** **“Naconfirm ko. Kanina lang.”** **“Confirmed ko na… matagal nang may gusto si Daryl kay Mhiya.”** **Nanigas ang panga ko.** Hindi ako nagsalita. Pero naramdaman ko ‘yung apoy na biglang sumiklab sa d
CHAPTER 22 Cabin Garden Area Nasa garden area ulit kami ng cabin—yung part na paborito ng kambal pag late afternoon. Mahangin, tahimik, at maaliwalas.. Nauna si Sir Lorenzo dito. Wala pa ‘yung barkada niya, kaya kami lang dalawa… Ako sa bench habang nilalaro si Lian, siya naman—nakaupo sa sofa sa tapat ko. Tahimik. Pero ramdam na ramdam ko ang mga tingin niya. Kakauwi lang niya kahapon galing ibang bansa. Wala pang 24 hours ata… pero heto na siya, Parang ako ini-inspect ng immigration sa tingin nya.. Napakagat ako sa labi. Mayaman siya. Busy. Matalino. Mysterious. Pero kung trip lang, baka barya lang sa kanya ang pamasahe ng airplane. Apat na araw lang siya sa New Zealand, tapos bigla nalang bumalik. Para saan?Bigla akong natauhan sa tanong ko. ‘Wag assuming, Mhiya. Para kambal nya.. Napalingon ako nang marinig ang tawa ni Sir Miguel mula sa gate. Sunod-sunod nang nagsidatingan ang t Kaibigan —Sir Miguel, Sir Jordan, at Sir Carlo. Ang ingay nila. Ang
**MHIYA – POV** Kakaalis lang ni Sir Lorenzo ngayong umaga. Apat na araw din siyang nandito sa mansion. Tahimik lang ako habang pinapaliguan ko sina Lian at Lucas sa malaking baby tub sa gilid ng banyo ng nursery. Pero kahit busy ako, hindi maalis sa isip ko ‘yung nangyari nun huwebes ng madaling araw.. Pagmulat ng mata ko—nandun siya. Nakatayo sa gilid ng kama ng kambal. Malapit sa akin. Nakatingin. *Sa akin.* Before ako magising, nananaginip ulit yata ako?Agad akong napapikit ulit inaalala Un paniginip ko , kasi may naramdaman ako. Mainit.Mabilis. *Parang may dumampi sa labi ko kagaya ng dati.. * Napaangat ang kamay ko sa bibig ko nang bahagya…O baka guni-guni lang ‘yon, kasi antok pa ako. Sabi niya, nagising daw si Lucas kaya ginising sana niya ako—pero hindi na raw natuloy kasi nakatulog na ulit ang bata. Pero bakit parang hindi ‘yon lang ang dahilan kung bakit siya nandun? Bakit parang… May *tinatago* siya? Huminga ako nang malalim. Tumayo ako at inayos ang sarili ko
**LORENZO – After the Call** Pagtapos ng tawag, ilang segundo akong nakatitig lang sa itim na screen ng tablet. Tahimik ang buong opisina. Pero ang dibdib ko, parang drum na binabayo. **Daryl. Twenty-five.** Mas malapit sa edad ni Mhiya. Mas malapit sa kanya kaysa sa'kin. *Matagal na silang nagkakausap? Palagi silang magkasama?* I clenched my jaw. **Hindi ko gusto 'yon. Hindi talaga.** Tumayo ako, diretso sa floor-to-ceiling glass window City lights ng BGC sa harap ko — pero wala akong pakialam Ang nasa isip ko lang ay ang imahe ni Mhiya, nakasakay sa likod ng kotse, katabi si Daryl, nagtatawanan. **DAMN.** Binunot ko agad ang phone at tinawagan si Miguel. **“BRO! Kumusta? Nakauwi ka na?”** May halong asar agad ang tono niya. **“Yeah. I need you to check something—actually, someone.”** Diretsong sagot ko. **“What?! Damn, straight to business agad.”** Narinig kong sumipol siya. **“Who’s the unlucky soul?”** Humigpit ang hawak ko sa telepono. **“The driver. Sa man
**Wednesday evening**. Nasa video call kami. Hawak ko ang tablet, nakaupo sa sala kuwarto ng kambal. Si Sir Lorenzo, nasa office nya pa rin. Halatang pagod, pero pilit nakangiti sa mga anak niya. **“Dada!”** sabay sigaw ng kambal. Kumaway-kaway pa si Lian habang nakapatong sa hita ko. Si Lucas naman, hawak na naman ang dibdib ko habang nakatingin sa Daddy nya. Nakangiti lang ako sa kambal, pinapanood sila. Kinakausap sila sir Lorenzo.. tungkol sa robot, sa pagkain, at kung kelan uuwi si Sir Lorenzo. Pagkatapos ng tawanan, napatingin bigla sa akin si Sir. **“Mhiya...”** Nagulat ako. Napatingin ako diretso sa screen. **Reminder, Mhiya. Goal mo. Iwasan si Sir. Iwasan si Sir.** Pero bakit parang... hindi ko maigalaw ang bibig ko? **“Mhiya?”** Mas seryoso na ang tono niya. **“What are you thinking?”** Napakagat ako sa labi. Hindi ko siya matingnan ng diretso. **“Ah... sorry po, Sir,”** mahina kong sagot. **“Naisip ko lang po malapit Un po Un pasukan.”** Tahimik
**Montemayor Mansion – Kusina** Mhiya POV. Nasa kusina kami nina Manang at Lhey, kumakain. Kakaibang tahimik ngayon sa buong bahay. Ang Kambal naman nakay kina Ma’am Laura. Gusto raw nila ng bonding time with their apos. At si Sir Lorenzo? Kakalis lang kaninang umaga. Out of the country na naman. Pero mamayang gabi, may schedule kami for videocall kasama sina Lucas at Lian. Ganoon na talaga routine namin tuwing wala siya. Parang part-time call center agent na rin ako sa gabi. Tahimik lang akong ngumuya ng tinapay, nang biglang nagsalita si Lhey. **“Alam mo, Manang…”** Nilingon niya si Manang na busy sa paghihiwa ng mangga. **“Napapansin ko na talaga kay Sir Lorenzo.”** Napakunot-noo si Manang. **“Ano na namang pinapansin mo, ha, Lhey?”** **“Hindi ka mapapansin ni Sir Lorenzo kahit magsayaw ka pa sa harap niya!”** Tawanan sila. Ako naman, ngumiti lang. Nilagyan ko ng peanut butter ang pandesal. **“Hay naku,”** Lhey umirap sabay kagat sa kanyang tinapay. **“Matagal k