Lahat ng Kabanata ng Lorenzo Montemayor"The CEO’s Twins & Young Beautiful Nanny" : Kabanata 1 - Kabanata 10

Isang taon na ang lumipas. At sa loob ng panahong 'yon, unti-unti na ako nakakarecover sa pag ka wala ng anak ko.. Hindi ko rin inaasahan. Ngayon, nagtatrabaho na ako bilang yaya ng kambal na anak ni Mr. Lorenzo Montemayor — isang kilalang negosyante na may pangalan hindi lang dito sa Pilipinas, kundi pati sa ibang bansa. Sa picture ko Lang Sya nakikita hanggang Ngayon, gwapo talaga sir Mr. Lorenzo pero nakikita ko strict Sya lalaki. Ka mukha ka mukha din nya at mga anak nya kambal, wala yata nakuha sa mommy Nila.. Nakukuwento din sakin Nila Manang at Ms. Lorraine na masyado strict at masukit si Mr. Lorenzo lalo sa mga nagdaan Yaya ng kambal dahil di Nila naayos ang trabaho na pag nakikita Nila sa Mr. LORENZO dahil sa charisma nito Pati si Mr. Lorenzo gusto alagaan.. Kaya wala tumatagal din na Yaya sa mga anak. Kaya tinatandaan ko talaga na mag focus ako sa pagaalaga sa kambal Para tumagal ako dito, kahit magkita pa kami ni Mr. LORENZO Sana nga... Hindi ko rin masira a

The Arrival of Lorenzo Montemayor Mhiya’s POV Maagang nagising ang buong mansion. Halos lahat ng kasambahay, abala — naglilinis, naghahanda, sinisiguradong walang bahid ng alikabok kahit sa pinakasingit ng flower vase. Mukhang may paparating na presidente. Pero hindi. Mas mataas pa raw sa presidente para sa kanila. Si Sir Lorenzo Montemayor. “Mhiya, ready na?” tanong ni Lhey habang lumapit. “Maglilinya na daw tayo sa main hallway. Nasa gate na raw sina Mr. and Mrs. Montemayor… pati si Sir Lorenzo.” Tumango ako, pero hindi ko mapigilang mapalunok. Kabado ako. Pero pinilit kong huwag ipahalata. “Sige… Lhey, susunod na ako. Pakibuhat muna si Lucas, ako na kay Lian.” Pagbaba namin sa grand hallway, naroon na ang lahat ng staff. Nakaayos. Tahimik. Si Lorraine, nakatayo sa unahan — poised and composed as always. Ako?Nasa pinakadulo ng pila, karga si Lian na inaantok pa. Maya-maya, may umilaw sa labas. Pumarada ang itim na SUV. Bumaba sina Mr. and Mrs. Montemayor — m

Mhiya’s POV Tok tok tok. “Come in,” he said — calm, deep, commanding. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng opisina ni Sir Lorenzo. Mamahaling amoy ng kahoy, leather, at masculine na pabango agad ang bumungad sa ilong ko. Sa dibdib ko? Biglang may bigat. Nandoon siya — nakaupo sa likod ng dark wooden desk, naka-unbutton ang itim niyang coat, pero mukhang galing pa sa isang boardroom. I stepped in slowly. Hawak ko ang maliit kong notebook — kinakabahan talaga pero di ko Lang pinapahalata.. “Good evening po, Sir…” Cold as EVER… but still, ang gwapo. Hay, Mhiya. Focus Focus! Tumango lang siya. Walang ekspresyon. “Sit.” Agad akong naupo. Ramdam ko na sinusuri niya ako mula ulo hanggang paa. And for a second… napalunok siya. I felt a strange chill. Hindi dahil guilty ako, pero iba ang paraan niya tumingin. “Give me a full report on the twins. Feeding. Sleep. Behavior. Routine matters to me.” “Yes po, Sir. Si Lian and Lucas po ay breastfeeding pa rin every fo

Mhiya’s POV Isang linggo na rin ang nakalipas mula nung Montemayor Family Gathering. At ngayon, finally… nakahinga ako nang maluwag. Si Sir Lorenzo bumalik na ulit sa New Zealand. Business matters daw, kaya two weeks siyang mawawala. Mas maayos ang takbo ng araw ko. Walang pressure. Walang nakatitig habang nag papa breastfeed ako kina Lian at Lucas. Walang malamig na boses na parang sinusukat ako bawat kilos ko. At higit sa lahat — walang amoy ng mamahaling pabango na pamilyar na sakin.. Kaka tapos ko Lang patulugin ang kambal ng bigla pumasok si Maam Lorraine lasing at umiiyak.. “Ma’am Lorraine?!” Nagulat ako nang makita siyang naka-party dress pa, magulo ang buhok, at lasing na lasing. Namumugto ang mata, parang bagong iyak lang. “M-Mhiya…” nauutal niyang tawag sa akin, pabulagta na sa gilid ng sofa. Agad ko siyang inalalayan. “Ma’am! Dahan-dahan lang po. Ma’am, upo po kayo… Anong nangyari?” “I’m so stupid…” Bigla siyang umiyak ulit.. “Nagpunta ako ulit ak

Mhiya’s POV Habang inaayos ko sina Lucas at Lian sa harap ng phone, pinunasan ko muna ang bibig ni Lian at inayos ang buhok niya. Napakagat ako ng labi. Gusto ko sanang umiwas. Gusto ko sanang makalayo kahit sandali. Pero tumango lang ako. “Opo, Sir.” Nagtataka naman ang kambal kung bakit kailangan nila tumingin sa screen. Yumakap lang sila sa’kin. “Ahmmm Lucas and Lian, tingnan nyo sa phone si Daddy nyo ha… Diba ‘yung nasa picture? Remember?” “Pito?” bulong ni Lian, habang nakatitig sa screen. Tila inaaral niya ang mukha ni Sir Lorenzo. Pagkatapos ay kumaway siya. “Hi! Hi!” sabi ni Lian, EXCITED. (“Hi” at “Mama, Yaya” lang naman ang karaniwang nasasabi niya.) “Opo, si Daddy nyo ‘yun… Pwede nyo kausapin si Daddy.” May bahagyang ngiti si Sir Lorenzo, napansin kong iba ang liwanag sa mga mata niya nang marinig ang boses ng anak niya. “Hi, Lian… It’s Daddy,” sabi ni Sir Lorenzo, kalmado pero may ngiti sa labi. “It’s Daddy… Say ‘Daddy’, Lian…” dagdag k