Something about Mhiya

Abala ang lahat sa garden ng Montemayor Mansion

Ang daming bisita — mga business partners, family friends, classmates, at mga kamag-anak mula kung saan-saang parte ng bansa. Ilang staff na rin ang paikot-ikot, nagsi-serve ng wine at hors d'oeuvres habang ang live band ay tumutugtog ng soft jazz music sa gilid ng gazebo.

Ang setting? Eleganteng Gold theme.

May fairy lights sa bawat puno, white long tables with gold cutlery, at centerpieces na may fresh white roses. Sobrang ganda — parang hindi ito ‘yung mga reunion na nakasanayan ko sa barangay namin.

6:15 p.m. na, nagsimula nang maupo ang mga bisita.

"Mhiya!" tawag ni Lhey habang naglalakad papalapit.

"Dun daw tayo sa main table… Table 1. Kasama tayo kina Mrs and Mr. Montemayor Lorenzo."

Napalunok ako. Main table?! Hindi ba ‘yun ‘yung table nila Sir Lorenzo, ng parents niya… at ni Ma’am Lorraine?

Bakit ako kasama kami doon?!

Nang makarating kami sa harap ng long table, lalo akong natigilan. May name card.

"MHIYA DELA CRUZ"

"LORENDO MONTEMAYOR"

“Ha?!” bulong ko sa sarili ko.

Bakit ako nilagay dito?! Katabi ko pa talaga si sir?

Umupo ako nang dahan-dahan, pilit pinapanatiling composed ang sarili ko kahit sa loob-loob ko, dahil iniigatan ko din suot ko dress na bigay ni Ms. Lorraine parang gusto ko na magpa-transfer ng table.

"Mhiya! There you are. Don’t worry, I arranged the seat myself. Dapat lang nasa tabi ka ni Kuya, para at least kung may kailangan yung kambal, madali makuha."

Ah... kaya pala.

Pero kahit pa gano’n, hindi pa rin ako mapakali.

Wow, you look so beautiful in that dress. Bagay talaga sayo — kita mo? I told you.”

Namula ako. Salamat po, Medyo nahihiya pa rin po akong isuot ‘to…”

pero kayo ang mas maganda — ang ganda-ganda po ng dress niyo. Bagay na bagay sa inyo. Para kayong artista.”

**“Really?”** sagot ni Lorraine, may pilit na ngiti sa labi.

Pero habang nakatingin sa kabilang table, unti-unting nawala ang ningning sa mata niya.

**“Un nga eh... kaso hanggang ngayon, hindi pa rin ako napapansin ng lalaking gusto ko.”**

Dahan-dahan siyang humugot ng buntong-hininga, habang tinititigan ang magkasamang couple sa kabilang mesa — masaya, nagtatawanan, parang walang ibang tao sa paligid.

**“Ang sakit lang minsan. Lalo na ‘pag alam mong ginawa mo na lahat... pero hindi pa rin sapat para mapansin ka.”**

Mahinang bulong niya, halos para sa sarili na lang.

Tahimik lang ako. Ramdam ko ang bigat ng bawat salitang binitiwan niya.

Hindi ko man alam ang buong kwento niya, pero nakita ko ang lungkot na pilit niyang itinatago sa ilalim ng make-up, ng magarang damit, at ng matayog na postura niya bilang Montemayor.

Ilang minuto pa, dumating na si Sir Lorenzo.CEO talaga ang datingan Yung tipong isang tingin lang, tatahimik ang buong table.

Umupo siya sa tabi ko — at ramdam ko agad ang presence niya. Parang ang laki ng aura niya. Tahimik lang siya, pero ‘yung amoy niyang mamahaling pabango, sumisingit pa rin sa ilong ko kahit may kandila pa sa table.

"Good evening," malamig niyang bati. At pinagmasdan ako mula ulo hanggang paa.

"G-Good evening po, Sir..." tapos lumingon kagad ako kina lian and Lucas.

Bakit ba ako kinakabahan?!

Habang nag-uumpisa na ang program, nagsalita si Mr. R Montemayor — ang Daddy ni Sir Lorenzo.

Nagpasalamat sa lahat ng dumalo at binati ang success ng mga business partners nila. Kumain na rin ang lahat.

Tahimik ako buong oras.

Pero ramdam ko — RAMDAM KO TALAGA — na paminsan-minsan, tumitingin sa’kin si Sir Lorenzo.

Hindi ko alam kung totoo… o paranoid lang ako.

Kaya nag busy busyhan ako pakainin ang kambal..

Bigla may bumati Kay sir Lorenzo

Apat na lalaki — mga kaibigan yata ni Sir Lorenzo. Halata sa porma, tindig, at tikas nila na hindi basta-basta.

Mga macho, mga gwapo. Yung tipong hindi mo pwedeng hindi mapansin.

We are waiting at you at our Table.. Pinuntahan kana lng namin..

“Bro, kailan ka babalik ng New Zealand? May kukumpletuhin pa tayong deal, ‘di ba?”

sabi ng isa, ‘yung medyo kulot ang buhok, naka gray suit.

“Yeah. Aiden and I are flying back next week. May investor meeting,” sagot ni Sir Lorenzo, habang hawak pa rin ang baso niya ng wine.

Then, napansin kong isa sa kanila — ‘yung mestizo, mapungay ang mata — napatingin sa akin habang karga ko si Lucas.

“Uy, bro… sino siya?” tanong niya, tumingin kay Lorenzo.

“Ah, so sya pala ‘yung napili ni Lorraine na Yaya?”sabat ng isa.

“We all know, sobrang hirap hanapin ng someone trustworthy para sa kambal. Un Hindi mababaliw Kay Lorenzo. Sabay tawa Nila.

Lorenzo’s eyes shifted.

Tumingin siya sa akin sandali, tapos sinagot nang maiksi.

Nakita din ako ni sir Lorenzo pinagmamasdan mga apat kaibigan.

She's Mhiya My Twins Nanny, She’s not part of this conversation.”

Cold. Flat. Halos may halong babala. parang napipilitan nya pakilala sa kaibigan nya..

**“Hi, Mhiya,”** Miguel smiled wider this time, eyes still on me.

**“You’re even prettier up close.”**

Napatingin siya kay Lucas na nakangiti sa kandungan ko.

**“And look at this little guy — parang ayaw nga yata sayo mawalay. You must be doing an amazing job.”**

**“Ah… thank you po…”**

Nahihiya akong ngumiti, pilit kong iniiwas ang tingin — lalo na nang maramdaman kong medyo *mas tumindi ang titig ni Sir Lorenzo*.

Nakaupo lang siya, pero halata sa pag-inom niya ng wine na **may nararamdaman siyang hindi niya gustong naririnig**.

**“No wonder the twins are clingy,”** dagdag pa ni Miguel habang ngumunguya ng dessert.

**“If I were a kid, I’d probably cling to her too.

**Biglang sumabat si Lorenzo, malamig ang boses.**

**“Miguel, she’s the nanny. Not one of your PR girls.”**

Tahimik.

Nagkatinginan ang barkada niya.

Halatang **napikon si Sir Lorenzo**.

**“Woah, easy bro,”** tawa ni Miguel, **“Miguel leaned back on his chair,

“I’m just saying… I appreciate Mhiya — finally may na-hire kayong naka-survive ng isang taon.”

He smirked. “She’s pretty, honestly. Hindi mukhang yaya.”

He shrugged lightly. “She doesn’t even look like a typical yaya — more like… young, a fresh grad na may classy vibe.”

**“I don’t need your opinion Miguel .”**

Diretso, walang tinig ng biro.

Lorenzo slowly turned his head toward them. His jaw clenched.

Then, tumingin siya sa akin — isang matalim na tingin na para bang may sinasabi kahit hindi pa siya nagsasalita.

“Chill, bro. We’re just -

Pero pinutol sila ni Lorenzo.

“And Mhiya…”

“Don’t ever look at them like that again. Focus on taking care of my twins.”

Napalingon sila lahat.

Tahimik.

“Understood?” he added, not caring that his friends were still within earshot.

Tumingin siya sa akin — diretso, walang alinlangan.

“Yes… yes po, Sir.”

Mahina at halos hindi ko na mabigkas. Dahil nag taka ako pano Pala if magpunta sila or makita ko sila ulit hindi naman pede hindi Tingnan.. Sabi ko na lng sa sarili ko.

His friends exchanged awkward glances.

“Okay…” bulong ni Jordan.

“That was intense,” dagdag ni Carlo habang umiinom ng wine.

**Miguel leaned back in his chair**, arms crossed, watching Lorenzo with narrowed eyes.

**“Wow… since when ka naging protective sa yaya, bro?”**

May halong biro, pero may tanong din sa tono.

**Carlo chuckled.** “Oo nga. Naalala nyo si Jessica? ‘Yung dati nilang nanny? Binabasted lang ni Lorenzo nang ”

**“At ‘yung kay Ella—fired agad kasi sobrang clingy,”** dagdag ni Jordan.

Pero Ngayon?

**They all watched as Lorenzo glanced again at Mhiya,** this time habang inaayos nito ang kumot ni Lucas sa stroller.

Tahimik. Simple. Walang arte si Mhiya. And most of all — **walang motibo.**

**Miguel smirked.** “This one’s different.”

**Carlo nodded slowly.** “Not like the others. She’s... actually doing her job. Hindi nagpapa-cute, hindi nakatingin kay Lorenzo ng ‘gusto kong maging Montemayor’ vibes.”

**“At si Lorenzo? Bro, come on — you’re so obviously watching her,”** sabay irap ni Jordan.

**“Possessive much?”**

**“She’s the twins’ nanny,”** sagot ni Lorenzo. Cold, pero may tension sa boses.

Miguel leaned closer, lowering his voice..

> **“Yeah, but this is the first time I’ve seen you act like this. You’re not just being strict — you’re being territorial.”**

Lorenzo looked at him, jaw tight.

**“She works for me. I just don’t want trouble.”**

Miguel grinned. “Then why does *it* look like trouble found *you*?”

Tahimik si Lorenzo. Hindi na sumagot.

But deep inside — he knew.

**There was something about Mhiya** — her quiet strength, her simplicity, the way she made his kids laugh…

And maybe, just maybe, he hated that his friends saw it too.