03-สวยเหมือนแม่

“มะนาว!! เป็นอะไรคะ แล้วทำไมหนูร้องไห้” เมื่อเห็นลูกสาวที่เดินเข้ามา ผู้เป็นแม่รีบวิ่งเข้าไปโอบกอดด้วยความห่วงใย เธอคุยงานเสร็จเรียบร้อย หันมามองยังที่นอนของลูกสาวแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา จึงกังวลและเป็นห่วง ตามหาในห้องแต่งตัวหรือบริเวณใกล้ ๆ ก็ไม่เห็นจนได้ออกตามหา ทำเอาทีมงานวุ่นวายไปด้วย

ผู้หญิงตรงหน้าทำให้เขานั้นถึงกับอึ้งไปถนัดตา เธอดูมีเสน่ห์และน่ารัก จนเขานั้นจ้องมองไม่อยากจะละสายตา ยิ่งสีหน้าที่ติดกังวลและมีความห่วงใย ยิ่งทำให้เขานั้นลุ่มหลงอย่างกับโดนมนสะกด แม้จะอยู่ในสังคมที่เปิดกว้าง พบเจอผู้หญิงมากมายก็ไม่ต้องตาถูกใจเท่าเธอคนนี้

“น้องปวดฉิ่งฉ่องเลยไปห้องน้ำ พุงน้องติดบนอ่างล้างมือลงไม่ได้ น้องกลัว ฮือ” เด็กหญิงบอกเล่าแล้วร้องไห้อีกครั้ง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา กอดคอของผู้เป็นแม่แน่นอย่างต้องการปกป้อง

“ไม่ร้องนะคะ ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่แล้วนะลูกปลอดภัยแล้วนะคะ” ผู้เป็นแม่พูดปลอบ เธอใจหายเกือบแทบไม่เป็นอันทำอะไร เมื่อไม่เห็นลูกสาวอยู่ในที่จัดหาให้

“คุณอาสุดหล่อช่วยน้องค่ะคุณแม่” เด็กหญิงบอกกล่าว ทำให้ผู้เป็นแม่นั้นเงยหน้ามอง คนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ทั้งที่เขายืนอยู่นานแต่เธอกลับมองไม่เห็น เพราะห่วงใยลูกสาวจนสิ่งรอบข้างไม่อยู่ในสายตา

“น้องขอบคุณคุณอาหรือยังคะที่ช่วยน้องไว้” ผู้เป็นแม่บอกย้ำลูกสาวตัวน้อย

“ขอบคุณค่ะคุณอาสุดหล่อ” เด็กหญิงผละกอดจากแม่ แล้วยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม ทำเอาชายปริศนายิ้มให้ลูบหัวของเด็กน้อยด้วยความอ่อนโยน

“ไม่เป็นไรครับ ต่อไปจะไปไหนให้บอกคุณแม่ด้วย เข้าใจไหมคนเก่ง” เขาบอกย้ำเด็กหญิง

“ค่ะ”

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยลูกสาวของดิฉันไว้ และขอโทษด้วยหากแกรบกวนคุณ” เธอลุกยืนเต็มความสูงและยกมือไหวชายตรงหน้า รู้สึกขอบคุณที่มีคนช่วยเหลือลูกน้อยของเธอไว้ ไม่ทำให้เธอกลัวไปมากกว่านี้ แม้จะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ภายนอกตอนนี้เธอสัมผัสได้ว่าเขาไม่น่าจะใช่คนเลวร้าย

“ไม่เป็นไรครับ ดีแล้วล่ะที่เธออยู่ในสตูไม่ไปเจอสถานการณ์แบบนี้ข้างนอก ไม่งั้นคงจะอันตราย” เขาพูดตอบโต้ ท่าทางของเขาดูเป็นผู้ชายอบอุ่นและมีเสน่ห์ในคราวเดียวกัน

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” เธอไม่รู้จะพูดคำไหนนอกจากคำนี้

“ครับ...ผมขอตัวก่อนนะ” เขายิ้มและพยักหน้ารับ จากนั้นจึงเดินเบี่ยงหลบทางด้านซ้าย เพื่อเดินไปทำงานที่อยู่ไม่ไกล

“ค่ะ”

(คุณนักรบ!) ยังไม่ทันได้ก้าวขาเดินเท่าไหร่ เสียงของทีมงานเรียกขาน ทำให้เขาหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปมอง

“ครับ” เขาตอบรับด้วยท่าทางสุขุม

“พอดีเลยค่ะ จ๋าว่าจะปรึกษาเรื่องแบบเสื้อผ้า” ทีมงานบอกกล่าวถึงจุดประสงค์ “นางแบบก็อยู่พอดีเลย งั้นจ๋าขอแนะนำนะคะ...นี่น้องน้ำส้มค่ะ เธอจะเป็นนางแบบเสื้อผ้าคอลเลกชั่นของบริษัท และนี่คุณนักรบค่ะน้องน้ำส้ม เป็นเจ้าของโปรเจ็คและเป็นเจ้าของสตูดิโอนี้ แล้วก็เป็นเจ้าของบริษัทด้วยค่ะ” ทีมงานแนะนำอย่างเป็นทางการ ทำเอาน้ำส้มถึงจ้องมองด้วยความหวาดหวั่น ไม่คิดว่าการมาทำงานที่นี่ครั้งแรก ก็เหมือนจะสร้างความวุ่นวายให้เสียแล้ว พลันคิดไปไกลว่าเขาคงจะไม่ปลดเธอกลางอากาศหรอกใช่ไหม?

“สะ สวัสดีค่ะคุณนักรบ” เมื่อรับรู้ถึงสถานะที่แท้จริง กลับทำให้เธอรู้สึกประหม่า ยิ่งมองหน้าเขาก็ยิ่งใจสั่น จนพูดติดขัดออกไปต่อหน้าเขา

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณน้ำส้ม” เขายื่นมือมาทักทายพร้อมกับรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์ การพบเจอกันครั้งแรกใบหน้าของเธอทำให้เขานั้นอยากจ้องมองมันดึงดูดสายตาของเขาเหลือเกิน ช่างเป็นความโชคดีเสียจริง เขาก้มมองต่ำไปยังเด็กหญิงตัวน้อยอย่างขอบคุณ ที่นำพาความโชคดีมาให้ นั่นคือสิ่งที่เขาคิดในใจ

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ยังไงก็แนะนำด้วยนะคะและต้องขอโทษเรื่องของลูกสาวที่ทำให้วุ่นวาย หวังว่าคุณจะไม่ถือสานะคะ...ฉันจะตั้งใจทำงานให้เต็มที่ค่ะ” เธอรู้สึกอายที่สร้างความวุ่นวายให้กับทีมงาน ตามหาลูกสาวของเธอจนวุ่น รีบแก้ต่างหวังให้เขาไม่ถือสากับความผิดพลาดเล็กน้อยที่เธอก่อ

“ไม่เลยครับ น้องน่ารักออก” เขาตอบเธอและไม่อยากให้เธอรู้สึกเป็นกังวลเพียงเรื่องเล็กน้อย ที่เขาไม่เคยคิดต่อว่า กลับดีใจเสียมากกว่ากับการได้พบกัน แต่น่าเสียดายคงไม่ได้สานสัมพันธ์ต่อเพราะเธอมีครอบครัวเสียแล้ว เพราะลูกสาวตัวน้อยคือสิ่งยืนยัน

“น้องชื่อมะนาวค่ะคุณอาสุดหล่อ” เด็กหญิงที่ได้แต่ฟังผู้ใหญ่คุยกัน จนเธออยากมีส่วนร่วมจึงเอ่ยแนะนำตัวเองขึ้นทันที ด้วยท่าทียิ้มแย้มแจ่มใส จนผู้ใหญ่รอบด้านนั้นยิ้มตามเธอไปด้วย

“ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องมะนาวคนสวย” เขาย่อตัวลงต่ำให้เสมอเด็กหญิง แล้วหยิบพวงแก้มกลมอย่างมันเขี้ยว

“น้องสวยเหมือนคุณแม่ใช่ไหมคะ” เด็กหญิงย้อนอย่างไร้เดียงสา

“ครับ...สวยเหมือนคุณแม่” เขาพยักหน้าตอบรับ และเว้นวรรคคำพูด จ้องมองหน้าแม่ของเด็กหญิงมะนาว แววตาสื่อเป็นนัยจนเธอนั้นไม่กล้าสบตา และมองไปทางอื่นอย่างเคอะเขินสายตาของเขา

“โอเคค่ะรู้จักกันแล้ว งั้นเราเริ่มทำงานกันเลยไหมคะคุณนักรบ” จ๋าที่เป็นทีมงานพูดขึ้นตัดบท นั่นจึงทำให้นักรบหลุดจากภวังค์ที่จ้องมอง

“ได้ครับ”

เมื่อได้ทำความรู้จักกันเป็นที่เรียบร้อย การเริ่มงานก็ค่อย ๆ ดำเนินไปเรื่อย ๆ นักรบผู้เป็นเจ้าของบริษัท นั่งมองนางแบบคนใหม่ในทุก ๆ การเคลื่อนไหวของเธอ ทุกท่วงท่าและรอยยิ้มมันทำให้เขาไม่อยากละสายตาไปไหน เธอดึงดูดเขาอย่างอัตโนมัติ โดยที่เธอแทบไม่ได้มองมาทางเขาเลย มีแต่นักรบเท่านั้นที่มองอยู่ฝ่ายเดียว

“คุณอาสุดหล่อ น้องขอนั่งด้วยได้ไหมคะ” เด็กหญิงตัวน้อยที่นอนเล่นในที่ของตัวเอง รู้สึกเบื่อหน่ายเมื่อโทรศัพท์ที่ใช้สำหรับดูการ์ตูนของเธอแบตหมด จึงเดินเข้ามาหาคนที่ช่วยเหลือเธอไว้ พูดคุยอย่างสนิทสนมเชื่อใจ

“ไม่ดูการ์ตูนแล้วเหรอครับน้องมะนาว” เขาหันมามองตามเสียง แล้วเอ่ยถามเด็กหญิงตัวกลม

“โทรศัพท์น้องแบตหมดแล้วค่ะ ไม่มีการ์ตูนให้ดูอยู่คนเดียวแล้วน้องเหงา” เด็กหญิงให้คำตอบตามความจริง พร้อมกับปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ข้างคุณอานักรบ

“เวลาคุณแม่ไปทำงาน น้องมะนาวไปกับคุณแม่แบบนี้ตลอดเลยเหรอคะ” เขาหันไปถามเด็กหญิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ท่าทางเป็นมิตรและใจดี ทำให้เด็กหญิงตัวกลมนั้นไว้วางใจ กล้าที่จะพูดคุยเล่นด้วย

“ใช่ค่ะ คุณแม่บอกว่าไม่กล้าให้น้องอยู่บ้านคนเดียว เลยต้องเอาน้องมาทำงานด้วยค่ะ” เด็กหญิงตอบอย่างฉะฉาน ตามสิ่งที่เธอจดจำจากคำพูดของผู้เป็นแม่ คำตอบที่ไร้เดียงสาของเด็กทำให้นักรบนั้นเริ่มสงสัยลึกเข้าไปอีก เหมือนกับว่าพวกเธออยู่กันสองคนแม่ลูก

“ทำไมน้องมะนาวพูดเหมือนว่าอยู่กับคุณแม่แค่สองคน” เขาถามย้ำ ทั้งที่ในใจนั้นก็พอจะเดาออกจากคำพูดของเด็กหญิงมะนาว

“ใช่ค่ะ คุณแม่บอกว่าคุณพ่ออยู่บนฟ้า” เด็กหญิงเงยหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มสดใสไร้เดียงสา ทว่ากลับทำให้ผู้ชายตัวใหญ่อย่างนักรบนั้นหัวใจเต้นระส่ำสงสาร เมื่อเห็นใบหน้าของเด็กน้อยที่สื่อความหมายว่าเธอนั้นกำพร้าพ่อ จากนั้นจึงมองไปยังผู้หญิงที่อยู่หน้ากล้อง โพสต์ท่าตามคำสั่ง เธอตั้งใจทำงานโดยไม่บ่นว่าเหนื่อยสักคำ นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ โดยไม่มีอะไรขวางกั้น แม้การพบกันวันนี้เป็นครั้งแรก มันก็สร้างความรู้สึกประทับใจแก่เขา จนอยากกลายเป็นคนดูแลหากเธอให้โอกาส

“พักเบรกค่ะ” เสียงของพนักงานดังขึ้นเป็นสัญญาณ การถ่ายแบบที่ใช้เวลานานติดต่อกัน จนทำให้นางแบบรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ว่าเธอก็ไม่ปริปากบ่น ทำงานอย่างมืออาชีพ ไม่มีชักสีหน้าแม้ว่าจะต้องเปลี่ยนท่วงท่าตามคำสั่งหลายรอบ

“คุณแม่ขา” เด็กหญิงตัวกลมวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นแม่ด้วยความดีใจ เรียกขานเสียงดังตามประสา แต่ว่าน่าเอ็นดูเหลือเกิน

“มะนาวกวนอะไรคุณอาคะ ทำไมไม่นอนเล่นบนที่นอนของหนู” ผู้เป็นแม่ถามขึ้น เธอกลัวว่าลูกสาวจะสร้างปัญหาให้กับคนอื่น เพราะวัยเด็กกำลังขี้สงสัย อาจจะทำให้เผอเรอไปเล่นของสำคัญ

“น้องแค่เหงา เลยมานั่งกับคุณอา น้องไม่ได้ซนเลยนะคะคุณแม่” เด็กหญิงรีบแก้ต่างให้ตัวเอง

“น้ำครับ” เขายื่นขวดน้ำเย็นให้ เมื่อเธอเดินออกมาจากกองถ่ายในถัดมา

“ขอบคุณค่ะ” เธอรับน้ำเย็นจากเขา พร้อมกับส่งรอยยิ้มอ่อนอย่างเป็นมิตร

“ง่วงไหมคะ คุณแม่พาไปนอนนะ”

“ง่วงก็ได้ค่ะ”

“งั้นคุณแม่พาไปนอนนะคะ”

“ค่ะ”

“ขอตัวก่อนนะคะคุณนักรบ”

“ตามสบายครับ”

เธอพูดคุยตกลงกับลูกสาวพลางยกน้ำขึ้นดื่ม จากนั้นจึงส่งยิ้มให้กับผู้ที่เป็นเสมือนเจ้านาย ก่อนจะจูงมือลูกสาวแล้วเดินไปยังที่นอนปิกนิกที่เตรียมไว้ เขาได้แต่ยิ้มและมองตามหลังของผู้หญิงต่างวัย ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้ดึงดูดเขาขนาดนี้ เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งเลี้ยงลูกมาเพียงลำพัง แถมยังใจสู้ไม่ท้อถอย มันทำให้เขาอยากเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งและคอยปกป้องพวกเธอ

“จ๋า เดี๋ยวพักอีกสักครึ่งชั่วโมงนะ”

“ได้ค่ะ”

เขาเดินไปสั่งกับพนักงานที่ดูแล เมื่อเห็นว่าคุณแม่ลูกติดนั้นคงต้องการเวลาพักเหนื่อยมากกว่านี้ เขาไม่อยากให้เธอหักโหมจนเกินไป ไหนจะดูแลลูกน้อย กว่าจะหลับเธอก็คงไม่ได้พักให้หายเหนื่อย เขาไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ ที่จะทำแต่งานจนไม่สนใจคนรอบข้าง เขาเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงต้องการครอบครอง แต่กลับยังไม่มีใครพิชิตใจของผู้ชายเช่นเขาได้สักคน การถูกนัดดูตัวมากมายแต่ยังไม่ใครต้องใจ แต่แล้วก็เหมือนพรหมลิขิต ที่เบี่ยงมาให้เขาได้เจอกับเธอพร้อมกับกามเทพตัวน้อยนำทาง

“คุณมีใครในใจหรือยังนะคุณน้ำส้ม” เขามองไปยังแม่ลูกที่นั่งเล่นด้วยกันหยอกล้ออย่างสนุกสนาน เด็กหญิงดูมีความสุขที่ได้อยู่กับแม่ และเธอก็เช่นกัน แม้จะเหนื่อยแต่ก็ยังสามารถยิ้มให้กับลูกได้ ทำให้เขามองจนเพลิดเพลิน