"Pumunta ka at manghiram ng megaphone mula sa nagtitinda diyan.""Pagkatapos, pakiusap, pakisabi kay Carmella na sumakay na sa sasakyan para hindi niya makita ito." malumanay na sinabi ni Andres.Lahat ay nahulog sa katahimikan."Mama! Hindi ba't lagi mong sinasabi sa akin na si Marita ang kabit! Hindi ba siya ang kabit ni papa?" Unang nag-break ng katahimikan si Carmella, na may luha sa mga mata habang tinatanong si Lowella.Ramdam ni Lowella na wala na siyang mukha para harapin ang kanyang sariling anak sa sandaling ito. Tahimik siyang napaiyak, hindi na nagsalita."Miss Carmella, pakiusap." Lumapit si Oca kay Carmella."Mama! Ma, magsalita ka!" Tinulak ni Carmella si Oca na humaharang sa kanyang daraanan at hinawakan ang kamay ng ina.Hinila siya ni Oca ng walang awa at nagsalita, "Miss Carmella, sumakay ka na sa sasakyan. Huwag mo akong piliting masaktan ka!"Naramdaman ni Lowella ang labis na lungkot nang makita niyang hinahawakan ni Oca ang kanyang anak.Ngunit sa sandaling ito,
Tahimik na tinitigan ni Andres si Isabelle ng ilang segundo, bago niya binitiwan ang kamay na humahawak sa kanya."Tutulungan kita sa paghahanap." Bulong niya kay Isabelle.Kung ganito si Isabelle na nais na may mapatunayan, sasamahan niya ito at tutulungan siyang mabawi ang kanyang dignidad.Habang nagsasalita siya, tinanggal ang coat niya at itinapon ito kay Oca na nakatayo sa tabi: "Bantayan mo sila! Walang dapat umalis!"Bumaling siya at mabilis na tumingin kay Lowella at sa dalawa pang kasama nito.Nataranta si Lowella sa matinding aura ni Andres at hindi nakaligtas sa kanya na napaatras siya ng kaunti.Naramdaman niyang may kaba siya!Pero naalala ni Lowella na may kasunduan sina Isabelle at Andres, tama? Hindi pa nga nagkikita sina Andres at Isabelle, at ilang araw lang ang nakalipas mula sa kanilang engagement party, kaya bakit ganito siya pinapahalagahan ni Andres?"Tinanong ko na kayo kanina!" sabi ni Oca, tinanggap ang coat ni Andres, naglakad papunta sa kanilang harapan at
Tumingin si Isabelle sa basurahan sa bakuran.Wala nang laman ang basurahan."Tiyo, kailan mo ba itinapon ang basura?" agad na tanong ni Isabelle kay Bernardo."Siguro mga alas-diez ng gabi, nung natapos kami sa pagliligpit sa tindahan." sabi ni Bernardo matapos mag-isip ng saglit."Maghanap muna kayo sa loob ng bahay kung baka nahulog sa isang sulok!" utos ni Isabelle sa kanyang ina at tiyuhin.Pagkatapos nyang sabihin iyon, itinulak niya si Lowella na nasa harapan niya at mabilis na naglakad patungo sa tapunan ng basura.Noong mga unang taon ng 1980s, binigyan ng malaking halaga ang urbanisasyon ng bansa, at ang mga basurang nanggagaling sa mga residential areas sa lungsod ay kinokolekta sa mga itinalagang oras at lugar.Ang pangkaraniwang oras ng koleksyon ng basura ay alas-8 ng gabi.Ang basurang itinapon ni Bernardo ay nandoon pa sa mga malalaking basurahan sa tumpok ng mga basura.Isang buong gabi at umaga na ang lumipas mula nang huling paglilinis ng basura, at ang mga basuraha
"Pasensya na, wala po kaming tinanggap na pera mula kay Amador Bueanvista." Agad na tumayo si Isabelle at ipinagtanggol si Marita sa likod nito."Opo, hindi po kami tumanggap ng pera mula sa kanya!" Nabalik sa katinuan si Marita at nagmamadaling nagpaliwanag."Talaga? Bakit nga ba nawawala ang isang passbook sa bahay ko? Sabi ni Amador, ibinigay daw niya iyon sa inyo ng iyong anak!" tanong ni Lowella nang may kayabangan, nakataas ang mga braso at naka-cross sa dibdib.Malapit ng sumagot si Marita ngunit dahan-dahang pinisil ni Isabelle ang kanyang kamay, dahilan upang sya ay huminto.Nag-isip saglit si Isabelle at sumagot kay Lowella, "Hindi po namin alam na kailangan palang kumuha ng abogado tungkol sa usapin na ito. Sa totoo lang, Hindi din namin kailangang kumuha ng abogado dahil lang s ausapin tungkol sa 800 pesos lang na halaga.""Hindi pa nga humingi ng kahit isang sentimo ang aking ina bilang compensation sa divorce, bakit po niya kukunin ang 800 pesos?"Biglang napatigil si Lo
"Andres, may nais ka bang sabihin sa akin?" tanong ni Isabelle nang makita siyang nag-aalangan at tinitingnan siya."Wala." ngumiti si Andres at sumagot."Pumunta ka na sa kwarto magpalit ka ng damit at uminom ka na din ng gamot. Itutuloy ko muna ang pagsusulat sa mga imbitasyon." tumigil siya sandali at nagpatuloy.Tumango si Isabelle at hindi na nagsalita pa.Nang lumabas siya, tahimik sa paligid, walang tao. Pinagtiisan ni Isabelle ang sakit sa kanyang mga binti at mabilis na bumalik sa likod-bahay.Pagkatapos uminom ng gamot at magbihis, tiningnan ni Isabelle ang kabuuan nya sa isang malaking salamin. Ang pamumula sa kanyang mukha ay hindi pa ganap na nawawala.Bagaman medyo nakakahiya ang nangyari, mas tiyak na sya ngayon na si Andres ay karapat-dapat sa lahat ng sakripisyong ginawa niya upang iligtas ang buhay nito.Anuman ang kalagayan, alam niya kung paano siya igalang at pakalmahin, at iyon ang pinakamahalagang bagay.Sa susunod na makakita siya ng tamang pagkakataon, kakausa
Tiningnan ni Isabelle ang pangit na pagsusulat at hindi maiwasang mapabuntong-hininga.Maganda ang kanyang pagsusulat gamit ang fountain pen, ngunit ang calligraphy ay napakahirap at hindi ito isang bagay na matututuhan sa isang oras ng pagsasanay lamang.Higit pa rito, hindi niya alam kung bakit, pero nararamdaman niyang may kabuntot na kaba. Tuwing malapit si Andres sa kanya, may pakiramdam siyang parang may kumakalabit sa loob niya at hindi siya makapag-concentrate."Kung hindi mo kaya magsulat ng maayos, huwag mo na lang isulat," sabi ni Andres sa malambing na tinig."Pero nakasaad sa imbitasyon na ang mga bisita ay iniimbitahan sa pangalan mo at sa akin, at ang puwang para sa pangalan ng bisita ay walang laman." Tumingin si Isabelle sa mga imbitasyon sa ibabaw ng mesa.Bilang respeto sa kanilang lolo, siya na mismo ang nagsulat ng mga imbitasyon sa pangalan nilang dalawa upang imbitahan ang mga bisita, at binigyan siya nito ng sapat na kumpiyansa at dangal.Alam ni Isabelle na pa