Chapter 2

Sabi nila ang pinakamasayang araw daw sa buhay ng isang tao ay ang araw na ikakasal na siya. Sabi naman ng iba ay ang araw na matagpuan mo ang para sa’yo. Karamihan sa mga ito ay tinutukoy nila ang ay iisang yugto sa buhay at yun ay ang Pag-ibig.

…What a joke!

Napabulong na lamang ako sa aking isip. Buti na lang at napigilan ko ang sarili kundi hahantong na naman ito sa masamang bagay.

Muntik ko ng mailabas sa mukha ko ang pagkadismaya.

Tinakpan ko na lang ng ngiti ang aking mukha bago tumingala sa taas. Hindi ko alam bakit pero sa pagkalawak-lawak ng lugar na kinalalagyan ko ay hindi ko mapigilang maramdaman ang pagkasikip.

Naabot ng aking mga mata ang tuktok at nakita ang napakagandang mga disenyo ng mga anghel na tila ba ay nakaukit pero sa katotohanan ay nakapinta lamang. Kung mapagalaw ang mga litrato ang nais ng gumawa nito, tiyak na nagtagumpay sila. Kahit saan ko tingnan ay manghang mangha ako rito.

Alam ko mahirap pero tinanggal ko na ang titig ko sa taas. Ayokong isipin ng mga tao sa paligid na lumulutang ang isip ko ngayon.

Now readers and listeners, para mawala ang bagot ko, bakit hindi niyo subukang hulaan kung nasaan ako.

What clothes I am wearing right now? Sa mga kulay ng pinili niyo, kung kulay puti ang hula niyo, hindi kayo nagkakamali. Halos lahat ng tao dito ngayong ay iisang kulay lang ang suot. Naturingang iisang kulay lang ang tema ng event na ito.

Where am I? Malawak ang lugar at mabubulag ka sa sobrang puti ng paligid. Hindi ako nagbibiro kung maihahalintulad ko ito sa langit except hindi pa ako patay. Sabagay, kung titingnan sa ibang anggulo, ang kasal ay masasabing kamatayan o huling hantungan.

There you go, guys. I’m bored so I’ll just spill the beans right away. 

Kanina pa nagsasalita ang taong nasa harap. Alam kong masama ‘tong ginagawa ko na hindi makinig pero hindi ko talaga mapilit ang sariling makinig.

Ang nagsasalita ay makikitang may edad na. Sa boses pa nga lang ay mararamdaman mo na ang mga taong pinagdaanan niya sa mundo. Alam kong hindi tama pero ganito ko na lamang siya ihalintulad sapagkat sobrang layo ng agwat naming dalawa. Kung titingnan sa malayo ay magmumukha niya akong anak.

Tumingin siya sakin at sa katabi kong babae na siya ring senyas na dapat gawin ko rin.

Apparently, itong ginagawa sa simbahan kapag ikakasal ay sasabihin lang sa’yo isang beses lang kaya dapat tandaan mo. From my experience, they just said this to me one hour ago. What the heck, diba!?

Wala man lang practice practice, no trials or whatsoever, diretso agad sa final take. Talk about being put under pressure!

This is no problem for me though. I’m quite confident in my memorization skills.

Tinaas ko ang veil na nakapatong sa ulo niya at nakita siya.

She’s simply a beauty.

Even if I say words like beautiful, pretty, gorgeous, or even alluring, they just merely fall into understatement.

She’s dressed in a white gown with frills and spangles decorating it. Although you can see how excessive those designs hang around her, you won’t fail to see her curvaceous features. Kung sino man ang nagdisenyo nito ay tiyak na alam niya talaga ang ginagawa niya. They know how to make her sexy without risking her chastity.

There is so much I want to say to express the beauty in her dress but her face easily seizes my attention.

Napabuka yung bibig ko. I almost forgot how to breathe for a moment.

Nandiyan siya, katabi ko, nakatingin sa’kin gamit ang mga maiitim na matang hindi malaman kung sakin ba talaga nakatingin o sa kaluluwa ko.

Sabi nila ang mata raw ng tao ang pintuan sa pagkatao ng isang tao. I can’t disagree.

Ang puti niya. There’s so much contrast in her black eyes from her pale skin but her lips are in their entirely different league. Kung kilala mo si Snow White ay hindi na ako mahihirapan pang idescribe siya sayo. She’s just like her. If I’m writing a book, I’ll probably describe her that way.

…Ikakasal ako sa taong ito.

Isip-isip ko sa sarili.

Napakurot siya sa akin sabay tingin sakin ng animo’y may pagbabantang pagtingin. That’s cute. Napansin siguro niya ang pagkatulala ko ng ilang sigundo. Tila napansin din ito ng mga tao sa paligid at kumuha din ng ilang atensyon.

I almost can’t believe it. Well, would you believe it? Nakilala ko lang siya one week ago.

Yes.

And yes.

Hindi ka nagkakamali.

I’m marrying a girl I just met a week ago.

Sounds like a title of a crappy romantic book, right?

Hayaan mong balikan natin ulit ang mga pangyayari.

Lunes, malamang na ang pinaka-nakapanlulumong araw ng linggo. Karamihan sa mga tao, walang pag-aalinlangan, ay bumuntong-hininga na nang mabigat habang sinasalubong ang panibagong linggo at ang pagtatapos ng kanilang weekend.

Hindi ko maikakailang halos parehas din ako ng nararamdaman. Pagkatapos ko ba naman gugulin ang sarili sa masayang weekend movie marathon ay bubulagain ako ng umaga ng lunes.

For various of reasons, I’m wearing a double cloth mask to avoid unnecessary attention.

…Lunes na naman!

Sigaw ko sa isip isipan ko habang naglalakad kasabay ang mga students na papunta rin sa pupuntahan ko. Ngayon araw ilalabas ang mga resulta ng entrance exam ng Crossroads Academy. 

Crossroads Academy, isa sa mga prestigious schools sa lugar na ito na may acceptance rate na 5-10% sa mga bagong mag-aaral. Sabi nila na normal lang na bumagsak sa exam ng apat na beses bago ka makapasa rito. Ganun kahirap makapasok sa eskwelahan na ito.

Well, hindi sa pagyayabang pero nung panahon ko three years ago dito ay isang beses lang ako kumuha ng exam at hindi lang basta-basta pumasa. I’m the highest among the rest. I didn’t just break the record for taking it once and passing, I even took the top spot.

Yep, that’s me, and the name is John Smith.

Despite having a common name, I have a big dream. And that is to become the greatest actor ever!

That was me many years ago. Punong puno ng kintab at nagliliwanag na mga pangarap.

Look at me now.

How did I become such a boring person?

Ito ba ang pangarap ko? Mag-aral at makagraduate para magtrabaho sa boring na kumpanya, umani ng sapat na pera para sa gawaing paulit-ulit kong gagawin sa buong buhay ko? Ito ba talaga ang gusto ko?

Narating ko na ang gates ng school at agad kong hinanap ang bulletin board. Nakasaad doon ang daang-daang mga pangalan na nag apply sa school.

Dali-dali kong hinablot ang phone ko at tinawagan si Alice habang hinahanap ang pangalan niya sa wall.

“Alice, Alice, Alice, ah, nakita ko na!” Bulong ko.

Alam kong matutuwa si Alice sa narinig niya kaya nilayo ko na agad ng kaunti ang phone sa tenga ko.

“Talaga ba?” Sigaw niya na boses static na nanggagaling sa phone ko.

“Student number 34123.” Dadag ko habang bahagyang nilapit ang phone.

“As expected of my sister!” Compliment ko sa kanya habang bahagyang inayos ang suot kong mask.

“Hindi nga lang first place, tama ba?” Pansin ko ang pagkadismaya niya habang sinasabi ito.         

“Yup. Alam ko naman na hindi yun ang goal mo.” Napangiti kong sabi sa kanya.

Alam ko naman na hindi niya ako nakikita pero hindi ko maiwasan ilabas sa mukha ko ang tuwa.

Anyway, ang ibig sabihin nito ay sa mga susunod na araw ay sa iisang school na kami lagi papasok. Hindi ba nakakaproud bilang kuya? Magsisimula na ang bagong term at makakasama ko na sa iisang school ang mahal kong kapatid.

“I’m proud of you, Alice.” Hindi ko napigilan ang sariling tumingala. Ang linaw ng kalangitan. Hindi ako makapaniwala na mangyayari to after ng mga pinagdaanan naming dalawa after iwan kami ng mga magulang namin.

There’s so much I want to talk about them but I’ll save it for another time.

“Thank you, Kuya. Nga pala Kuya, may regalo ako sayo.” Halata mo agad sa tono niya ang pagkasabik.

“Ah, ito bang sobre?” Sagot ko sabay hablot ng sobre sa bulsa ko.

“Nakita mo na pala. As expected of my brother.” Reply niya.

Feeling ko siya pa ang nagulat.

“I normally check my pockets before going out.” Confident ang boses ko. Sino ba naman ang lalabas ng bahay na hindi man lang tinitingnan ang bulsa niya?

..Kung susurpresahin mo ako, dapat galingan mo pa.

Sabi ko sa sarili ko.

“Ipapapunit ko dapat sa’yo yan kung in case I fail the exams. I guess you can open it now.”

“Okay, I guess I can open it now.” Sagot ko.

“And brother, I know it’s going to be a long day. Take your time and don’t worry about everything. I’ll wait for you at home.” Sa boses palang niya ay tila mapapansin mo na ang tuwa. Anong surpresa kaya ang naghihintay sakin? Napatingin ako sa sobre na may excitement sa puso ko.

Binaba ko na ang tawag. Palagay ko’y isa na naman to sa mga prank niya saken kaya naghanap muna ako ng lugar na walang tao bago ito buksan.

Naalala ko yung last time na may binuksan akong sobre, may lumipad na ipis.

Mukang pwede na rito. Sa mga ganitong oras ay walang gumagamit ng park na ito. Alam kong may kaliitan ito at halos bilang lang sa isang kamay ko ang facilities nito pero isa ito sa mga lugar dito na punong puno ng mga alaala especially para sakin.

Bigla kong naalala si Eme, ang kababata kong tuwing gabi laging kumakanta mag-isa dito.

Ilang taon na ba ang nakalipas? Nasaan na kaya ‘yun?

“Wag mong pagtawanan ang taong may pangarap…” Pagkatapos ko itong mabanggit ay inuulit ko sa isip ko. Naalala ko ganito niya pinagsabihan ang batang kaaway ko noon. Gumitna pa siya para awayin palayo ang taong gumugulo sa akin.

Mistulang lalake pa siya kesa sakin. Akala ko nga noon ay lalake siya dahil sa pananamit niya pero ‘nung narinig ko siya umawit, nabalot ako ng mga alaalang hindi naman saken. Tumayo balahibo ko. Simula noon ay tumatakas na ako sa bahay tuwing gabi palagi para lang marinig siya kumanta rito. 

“Siguro isa na siyang sikat na mang-aawit ngayon.” Bulong ko sa hangin. Unlike her, tumigil ang oras ko sa lugar na ito. Hindi ko natupad ang pangarap ko at pangako ko sa kanya.

…To be the greatest actor ever, huh?

Napangiti ako sa ilalim ng mas pero hindi dahil sa saya kundi sa panghihinayang.

Tama na muna sa lungkot at may regalo pa akong naghihintay na mabuksan.

Kung sa labas titingnan ay mukha naman itong normal na sobre pero kung makikilala mo ang kapatid ko, hindi siya basta-basta magregalo lalo’t birthday ko ngayon. Siguradong may bagong pakulo na naman siya.

“Let’s see…”

Tinaas ko muna at tinapat sa sikat ng araw. Mukhang may papel ito sa loob. Iningatan kong pinunit ang sobre sa dulo at nagslide palabas ang kapirasong papel na agad kong sinalo. Muntik ko na nga mahulog.

Nanlaki ang mga mata ko. Napaluhod pa nga at tila nakatulala.

Hindi ko akalaing sa isang kapirasong papel ay lubos na magbabago ang pinta sa aking mukha.

…Pangarap mo yun diba? Hindi ko hahayaang pagtawanan ka nila.

Sinabi ko sa isipan ko pero bakit boses niya naririnig ko. Alam ko na. Naaalala ko pa.

“Ikaw nagsabi sakin nito diba, Eme?” Napatingala ako habang hawak ang papel na may nakasulat na ‘Starhunt’.  Bago silang kumpanya na naghahanap ng mga bagong talents para sa gagawin nilang show. Palagi kong nakikita ang mga nagagawa nilang commercial sa TV.

Si Alice talaga. Alam niyang sumuko na ako sa pag-aarte pero binibigyan niya parin ako ng chance.

Kaya ko pa ba? Matagal-tagal na rin simula ng naramdaman ko ang ganitong klase ng kaba. Kinakabahan ako pero hindi ko ito matatawag na masamang bagay. It’s like some kind of fire is tingling inside my heart that can’t wait to explode.

Napatingin ulit ako sa contents ng ticket. Agad kong tiningnan ang address nito. Mukhang pamilyar ang address nito at kayang-kayang lakarin mula rito. Ang problema ay ang date. Mukhang ngayon na pala ang huling araw ng audition nila. Hindi man lang ako makakapagprepare.

“Who freaking needs preparations? We rule!”

May batang babae na sumigaw sa isip ko. Nakatayo siyang tinitingnan ako mula sa taas habang ako nama’y nasa lupa halos nakadapa na.

…Nagpapatawa ka ba? Ako yata si John Smith.

Dagdag niya pero sinabayan ko ng mga salita ko sa isip ko.

Tila pilit niyang ginaya ang estilo ng pananalita ko. Hindi ko parin talaga makalimutan ang mga encouragement niya sakin. Bata pa kami pero andami na niyang nabigay sakin.

Mukang hindi niya ako hahayaang magpatuloy sa buhay na hindi nakukuha gusto ko.

“I, John Smith will be an actor!” Sigaw ko sa gitna ng walang kalaman-lamang park. I’m grateful that no one was actually there at that specific time to hear my scream. Pulang pula akong kamatis na lumabas ng park.

Hindi ko alam sa mga panahong ito, unti-unti na palang binabago ang buhay ko ng isang decision na ito.

This is the story of me, John Smith, despite having a common name became the “greatest actor”.

This is me a few hours ago before meeting the girl I’m marrying.