Chapter 3

“Don’t move...” Bulong niya sakin.

We’re alone.

Madilim pero kitang kita ko ang mga nagaganap.

Parehas kaming nakatingin sa mga mata ng bawat isa.

Randam ko ang tibok ng pulso niya. Ganon kami kalapit sa bawat isa. Hindi ko rin maikaila ang bango ng buhok niya na sa sobrang haba ay umabot na sa sexy niyang baywang.

Mainit ang paligid o baka dulot ito ng katawan kong tila nag-aapoy sa loob.

Nakatingin ako sa mga mata niyang maiitim pero hindi ko maiwasang masilayan ang suot niyang damit.

She’s in a sleeveless white collared blouse covered by a dark blazer. Below that tucked blouse, she wears a black pencil-cut skirt that shows a few of her pale thighs.

I swear I tried really hard. Sinubukan kong itaas ang ulo ko para maiwasan pero hindi mapigilan ng mata kong tingnan ang ginagawa niya.

She took off her blazers half down to her arms.

Nakita ko ang mga mapuputi niyang leeg, balikat at braso.

That’s enough skin to turn me on pero hindi siya tumigil doon.

She unbuttons the first two buttons of her blouse showing her well-endowed chest by putting her arms together.

I can see it. Just a little more and I can see her bra. But that’s not the point, something more important is trying to peek and I’m not eager to talk about it.

“Am I not enough?” Sabi niya habang tinitingnan ako ng malalagkit niyang mata.

As if what she’s doing is not enough, she continues her attack by lifting her right thigh to corner me beside the wall. Randam ko ang init ng hita niya kahit kalahati ay nakabalot sa stockings.

Umiikot na ang paningin ko sa ganda ng pagkakahubog ng kanyang katawan.

Sinubukan kong magsalita. Bumuka ang bibig ko pero walang salitang lumabas.

This has to be a play.

Where are the cameras, please? Let me know!

How did this happen to me?

Earlier that day...

Naglalakad ako habang nakatingin sa ticket na hawak ko. Wala akong kamalay-malay sa mga magaganap.

“I see. Naghahanap sila ng mga flexible talents na kaya ang different roles na ibibigay nila para sa mga susunod nilang commercials na gagawin.” Sabi ko habang binabasa ang contents ng ticket sa likod.

Mukang big deal din ang event na ito kasi dadalo sa audition ang kaisa-isang anak ng Frey Industries at magiging guest judge kasama ang iba pang big deal singers at artists tulad nila NaNo, Justin Singer, RiSA, Ao Air at marami pang iba.

Lalo tuloy akong kinabahan.

No.

Let me rephrase that. Lalo akong na-eexcite.

Naalala ko nung bata pa lang ako. Palagi ako sa mga auditions at panay ang attend ko sa mga acting workshops.

It was fun back then.

...Yeah, it was so fun.

I get to flaunt my acting skills and at the same time gain popularity and earn money.

If only it didn’t happen.

“Here we go again with my negative thinking. Itigil mo to John. I need to pass this audition no matter what. Hindi ko hahayaang mapunta sa wala ang pag-asang binigay sa akin ni Alice.”

Hindi ko inaasahang mapabuka ang bibig ko sa nakita ko. Nakasuot ako ng mask pero halos makita na ang bibig ko sa gulat ko.

“Ito ba talaga yun?”

Agad kong tiningnan yung address sa ticket at nalaman na mukang ito nga talaga yung lugar.

“Twentieth floor nakalagay dito sa ticket…”

Akala ko maximum floor na yung twenty. Mukang nagkamali ako. Teka, mali ba ako ng pagkakaalala? Hindi ba dito yung isa sa mga agency na napuntahan ko na noon?

“This building definitely goes only twenty floors.” Sigurado kong sambit. Takang taka siguro ang mga tao sa paligid bakit may taong panay tingin sa building na ito na parang isang weirdo.

…Don’t worry guys. I’m just a curious citizen.

Bahagya kong tinanggal ang mask na suot ko at nginitian yung batang napadaan na kasama ang nanay niya. Kanina pa niya ako tinuturo sa nanay niyang panay tingin din sakin ng may pagdududa.

Naka-mask ako pero mukha namang nakangiti rin ang mga mata ko diba? Right? Right?

…Ang sakit.

Do I really look that suspicious?

Patawad pero pinanganak akong ganito na ang mga mata. Muka talaga akong inaantok pero this is my default eyes since birth.

Tinanggal ko na ang mask ko at baka paghinalaan pa ako lalo. Biglang nagbago yung expression ng nanay na para pang nakakita ng kilala niya pero hindi alam kung tama ba ang nakita niya. Napakamot siya ng baba sabay turo with squinting eyes. Siguro naalala na niya. 

Agad na akong pumasok sa building at baka magtawag pa ng police yung concern na nanay.

Pinakita ko sa guard yung ticket na tinuro naman sa akin ang tamang elevator para maka-akyat sa twentieth floor. Mukang iba’t-iba ang gamit ng mga elevator dito. May mga elevator na hanggang tenth floor lamang at yung iba naman ay kayang umakyat sa fiftieth floor.

“Everything has changed.” Bigla kong sambit habang tinitingnan ang paligid. Tama nga ang hinala ko. Nakarating na ako dito. Pero hindi na ito tulad ng dati kong pagkaka-alala. The semblance of the place seems more elegant.

“Maybe it’s because of the chandeliers?”

“The color of the walls?”

“Or maybe because there’s more guards?”

Sunod-sunod kong kumento. Pero hindi ko mapinpoint ang punto ko.

Anyway, everything has changed. That’s for sure. Pero for some reason, it’s not that bad. For some people, changing is bad but change is not always bad if it’s for the better.

“It upgraded from twenty floors to a fifty floor building so the change is definitely better.”

I was already riding an elevator when I’m still talking to myself. Minsan ganito talaga ako. Napapasalita ako sa gitna ng kahit anong bagay at kung ano-ano ang nasasabi sa isip o di kaya nasasabi ko na pala ito nang hindi man lang namamalayan.

“After riding an elevator turn left and right, go straight and turn right at the second intersection.”

Inulit ko ng inulit ang sabi sakin ng guard. If there’s one thing I’m good at, it’s my memorization skills. That’s the only thing I am proud of.

“So basically, turn left and right straight until the second intersection and turn right. Okay, I’m good.”

Wait.

Is it right first? Or left?

Or was it right? What’s this place?

Heck no!

I’m not lost. Focus John, focus John Smith.

This is not good. I’m actually getting nervous.

Hindi ako makapaniwala. It’s been years since I last said a line from a script and yet now I’m here again.

“Hey, is that John?”

Narinig ko pangalan ko. May nagbubulungang grupo ng kabataan sa paligid. Maliit lang ang hallway kaya kapag naglakad ka sa gitna, maririnig mo talaga ang mga tao sa paligid kapag sila ay nag-uusap.

“No way. Is that actually him?”

“That’s definitely John. That genius child star.”

“It can’t be. I thought he disappeared from the tragic incident years ago.”

Naririnig ko sila. Nakikita ko nakatingin sila sa akin. Pinag-uusapan nila ako. Makikita mo silang may mga hawak na papel na hula ko ay set ng scripts para sa audition ngayon.

“I see.” Bulong ko.

Wala akong panahon para maligaw. Nandito na pala ako.

I see a huge line of participants.

This is going to be a hell of a long hallway.

Nagpatuloy sila sa pagbubulungan habang dumadaan ako.

…Stop this. I don’t want to be here.

Napatigil ako.

Kailangan ko bang gawin to?

Binigyan lang naman ako ng ticket ni Alice. Hindi naman niya ako pinipilit sumali sa audition na ito. Wala akong reason para sumali dito at marinig ang mga bulungan ng mga tao dito.

Bakit kailangan kong balikan ang bagay na nagpahirap sakin ng matagal na panahon.

Iniwan ko na ang pag-aarte matagal na.

Why?

Why am I here?

“To follow my dreams, right?” Nakangiti kong sabi habang pilit kagat ang labi ko. Hindi ko alam kung narinig nila ako pero ngayon sa tingin ko wala na akong pake. I swear an oath to her long time ago. I will do this for her and for myself.

I will chase away my past and face my dreams.

Diretso na ang tingin ko sa hallway. Wala na akong pake kung ano-ano pa sabihin nila sa akin.

No more backstories, no more cheesy lines to encourage me. What I need right now is to act it out on the stage.

Biglang may taong umakbay sakin.

“Yo, former celebrity!” Sabi ng tao sakin. Ang astig ng boses niya. Siguro kung maririnig mo siya. Maiinlove ka kaagad. Ito yung boses na pag narinig mo, alam mong magandang lalake siya.

Napalingon agad ako.

Wait. I know this guy. Ang haba na ng buhok niya, wait, is it a wig? I don’t really know. His eyes are blue. I guess he is wearing contacts. But then, look at his clothes. It’s a freaking disaster.

Nagtilian agad ang mga babae sa background. Kahit takpan mo siguro tenga mo, hindi mo maiiwasan marinig mga hiyawan nila. Kahit siguro lalake mapapatili pag nakita siya. At mukang meron nga…

“Stop nonchalantly invading into people’s personal space. That’s rude, Leon.” Sabi ko sa kanya habang sinusubukan alisin ang kamay niya sa balikat ko.

“Shh… Stop calling me that. What if someone hears you? For some reason, people call me NaNo these days.” Lumapit siya at tinakpan ang labi ko ng daliri niya.

…This guy has no brakes.

Alam ko ginagawa niya. He’s just showing off to his fans.

'Nung sinabi kong kilala ko siya. I didn’t mean it like kilalang kilala. I just know him by name. Pero kung makakilos siya akala mo malapit talaga kami sa isa’t-isa. What a despicable guy.

This guy Leon is actually NaNo from ArOmA. The name NaNo is his stage name at ang ArOmA ay Isang boy band group na nagsimula at naging hit three years ago and is still producing hit songs like Schlemiel, Latibule, Ataraxia at marami pang iba. Isa siya sa limang lalake na kumakanta at sumasayaw sa stage para sa mga fans nila.

I personally like few of their songs but most of them are written for female fans.

“Nagulat ka ba?” Tanong niya habang kinakawayan ang mga fans niya sa gilid.

“I don’t even know you still remember me.” Agad kong reply sa kanya.

“You’re kidding, right? Who in our generation will forget about you? You’re the one we all look up to. The prodigy, the one and only, the –

I immediately interfered. Alam na alam ko na ang mga sasabihin niyang salita. Yes, I was like that once. I was the star, the idol everyone look up to but not anymore.

“Itigil mo na. I came here as a new participant. Iniwan ko na ang nakaraan ko.” Sabi ko.

“Yep, that’s what I thought too. If not, you will not be here diba. Nagulat nga ako, akala ko hindi na kita makikitang umapak sa mundong ito pagkatapos ng nangyari.” Sabi niya habang hindi parin nakatingin sakin. Mukag focus parin siya pasayahin ang mga fans niya.

“Guess what, me too.” Nakangiti kong pinakita ang ticket na hawak ko. Napatilt ang ulo niya sa kaliwa at binasa.

“So I guess we’ll see each other soon, participant number 33.” Kumaway siya habang naunang naglakad papalayo. Wait, is he laughing? Weird guy spotted.

Ilang segundo pa at nawala na ang mga sigawan ng fans. Lahat siguro dito idolo siya at gustong maging katulad niya.

Lahat pala ng matatanggap sa event na ito ay hindi lang magkakaroon ng contract sa Starhunt agency, kung papalarin, magkakaroon din sila ng offers ng work sa iba’t-ibang branches nito. Nagplaplano din kasi ang agency na sabayan ang trend ng kabataan ngayon na nakakahiligan ang mga ganitong boy band.

Bigla kong naaalala. The judges for today’s event are around from my generation. Kilalang kilala nila ako.  Lalo akong kinabahan. I hope I still have what it takes after leaving this industry for so many years.

Nandito na ako nakaupo sa seat number ko. Hindi naman masyasdo matagal bago ko nakita dahil pang thirty-three ako sa participants. Mayroong lamang silang kinuhang fifty promising talents ngayon dahil isa lamang itong test para sa malakihang star hunt na magaganap next month. Susubukan muna nilang makakuha ng magandang rating sa publiko bago maglaunch ng malawakang paghahanap sa talents na kailangan nila so they’re like testing the waters before actually dipping. I guess they have the funds to do it twice.

“So ten percent lang ang matatanggap sa event na ito.” Bulong ko.

Limang tao lang ang makakapasa. Pero sa lineup ng mga judges, five would be being too optimistic. These judges are well known for being strict to picking talents. I bet only three or maybe two can actually make it.

Bigla akong nadepress nung iniisip ko ang chances ko.

I know being a former well-known person just might take me in but in this industry fame will only take you so far. Talent is a must have weapon.

“Kaya ko to.” Sabi ko na parang isang chant ng isang mahiwagang spell para mawala ang aking kaba.

Nakakadepress pero kailangan ko ipagpatuloy. Fortunately, pang thirty-three ako sa participants. Kaya ko pang magprepare bago ako tawagin.

Alam kong nakakadismaya tong sabihin pero being actually in an audtion is actually boring. All your time will all be spent in waiting.

Yes. This is a dream come true for some people who are new and getting to know the ropes but for veteran people, this is a warzone.

Wala kang time para tingnan ang performances ng iba. Kailangan nakafocus ka sa gagawin mo kapag ikaw na. I know some people might say otherwise pero ito ay based sa experience ko.

Tumingin ka lang sa paligid ko makikita mo ang mga taong nakayuko at naghahanda. Some people here come for different reasons. Some are desperate, some are just here to perform and share their talents but one thing here is common, and that is to become a star.

Despite the noises around me, all I hear is the distant clock ticking from my wristwatch.

Inaasahan ko na ito pero nung tinatawag ng staff ang number ko para magprepare na, doon ako lalong inatake ng kaba. At nangyari na nga, dumating na sa turn ko.

Napatingin ako sa simpleng polo ko na suot. Alam ko namang walang kaso ito pero sana nakapagsuot man lang ako ng maganda. Pero hindi ito hadlang para sa gagawin ko dito.

Hindi maalis ang ticking ng orasan ko sa tenga habang lumalakad ako.

My ears are hearing my steps are echoing on the wooden flooring.

I’m here. I’m actually here.

In this place,

In this atmosphere,

I’m back!

Once again.

Here I go!

First, there’s a small interview. Nagpakilala ako at sinundan ng mga tanong ng judges. Isa-isa sila nagtanong at agad ko naman ito sinagot. Hindi ko na maalala ano-ano mga tinanong nila pero alam kong maaayos naman ang mga sagot ko.

Heto na. Dumating na ang time na kailangan nilang makita ang talent ko.

Ginawa ko ang makakaya ko. Binuhos ko lahat. When I say ‘buhos’, I went all out!

I did my thing.

The thing I love the most.

It is acting.

Inangkin ko ang buong stage. Ginamit ko ang mga extras sa paligid. Malinaw ang boses ko. Something went wrong at the beginning but I manage to bring myself together.

This is great. My confidence is back again.

Ang tahimik ng paligid. Bakit tila boses ko lang naririnig ko?

Nakatingin ba sila lahat sa akin?

Hindi ko alam. Focus na focus ako sa performance ko. Hindi ko na nagawang pagmasdan reaction nila o ng judges na nanonood sakin.

I did it.

Bakit ako hinihingal? Maganda ba ang kinalabasan? Bakit tulala ang mga judges? May nagawa ba akong mali?

Hindi ko alam nangyayari. I just bowed and left the stage.

“What the heck? Did I just did that?” Sabi ko. Nanlalaki ang mata ko exiting the stage.

Hindi ako makapaniwala sa nagawa ko. I still have it in me. Nakita ba nila? Naipakita ko ba ng maayos? Nahatid ko ba mga linya ko ng maayos? Nahakot ko ba ng mga titig nila?

Matapos ang ilang minuto ay binigyan ako ng letter ng isa sa mga staff ng event.

“Thank you for participating in this event. You will hear from us again for further instructions.” Binasa ko ang sulat.

…Pumasa ba ako o ano?

Sabi ko sa isip ko.

Tiningnan ko ang iba na mayroon ding ganitong sulat at mukang binibigay nila ito sa bawat isang participants na makakatapos ng act nila sa stage.

“I guess hindi pa nila sasabihin ngayong araw kung sino-sino ang mga pumasa.” Nagstretch ako ng mga braso bago lumabas ng area. Ang gaan ng pakiramdam ko na para bang may nabunot na tinik sa loob ko.

This event will be recorded and be played in the mass in episodes. Doon nga pala sila kukuha ng magandang ratings bago gawin ang malakihang hunt next few months.

Dumiretso na agad ako sa elevator para bumaba. Dali-dali na akong nauna para solo ko ang elevator. Alam ko magiging awkward na naman kapag may nakasabay akong mga tao. Ayokong maging sentro ng usapan nila.

Madilim na nung nakalabas ako ng building. Kitang-kita sa labas ang liwanag ng buwan. Ang bilis lang ng mga pangyayari pero antagal ko pa lang nasa loob ng building na ito. Halos eleven na ata ng gabi ngayon kung hindi ako nagkakamali.

“Mukang pag-uusapan pa nila kung sino-sino ang mga pipiliin nila.” Sabi ko habang ang hawak ang phone malapit sa tenga ko.

“Contratulations, Kuya!” Halatang halata sa boses niya ang saya kahit boses static ito na nanggagaling sa phone.

“Alice, kakasabi ko lang diba. Pag-uusapan pa lang nila.” Sabi ko.

“Hindi ito tungkol sa kung natanggap ka o hindi. Tungkol ito sa unti-unti mong pagtupad sa mga pangarap mo diba?”

Bigla akong napatahimik. Napabugtong hininga ba ako? Hindi ko alam.

“Congrats, Kuya! Part two!” Sabi ni Alice.

“Oo na. Salamat sa support sa Kuya mo. Hindi man ako matanggap dito, itutuloy ko parin ang nasimulan ko.” Sagot ko.

“To be become the greatest actor ever, right?” Dagdag niya.

“Yep. The greatest actor ever.” Napatawa ako ng kaunti.

“Sige. Maghihintay ako sayo. Nagprepare ako ng dinner at sigurado magugustuhan mo.” Mukang hindi pa natatapos ang mga surpresa at may naghihintay pa sa bahay.

“Mukang nag-all out ka sa luto mo. Sige. I’ll be home soon.” Sagot ko bago i-off ang tawag.

Akala ko ganito na magtatapos ang gabi kong ito.

Akala ko lang pala.

Dito pala magsisimulang magbago ang mundo ko.

Dito ba nagsimula o kanina pa?

Napaisip tuloy ako.

Magbabago kaya ang lahat kung umuwi agad ako o kung iba ang dinaanan kong street?

Nagbago kaya kung nagtaxi ako pauwi?

Hindi ko na alam.

Pero isa lang ang masasabi ko.

Ever since that time, everything in my life changed when I met her.

Naglalakad ako noon pauwi. I decided to take my time and walk kasi hindi ko parin lubos maisip na nagawa ko lahat ng iyon.

Geez, I really love acting. Hindi ko alam nakangiti na akong naglalakad.

Hindi ko rin maikakaila na masarap din kasing maglakad-lakad sa ganitong oras lalo na’t after ng mga nangyari. Gusto kong mapag-isa at damdamin ulit ang mga pangyayari kanina.

Sa totoo lang hindi ko alam kung ano talaga nangyari kanina. Ambilis ng mga pangyayari. Basta natapos na lang at yun nakita ko mga tulala nilang mukha.

I just hope I didn’t mess anything up.

Sa sobrang focus ko kasi, hindi ko na maalala halos lahat ng nangyari. Time went by so fast.

“Go John! Go John! Go John!” Bulong ko habang ako ay nasa gilid ng kalsada. Ini-imagine ko yung mga fans ko na sinisigaw pangalan ko. Ang weird, diba? Siguro kung may makakakita sa akin ngayon, sasabihin nila baliw ako which is currently I can’t really deny dahil muka nga naman talaga akong baliw. Kulang na lang ata kulutin ang buhok ko at lagyang ng dumi ang mukha ko to look like one.

Umilaw bigla ang daanan na tinatahak ko na siya naman nagpatigil sa paglalakad ko. Wag niyo akong gagayahin pero trip ko talagang maglakad sa right side ng kalsada kung saan nakatalikod ako sa mga paparating na sasakyan. Kanya-kanyang trip lang yan.

Bumusina ng mahina ang sasakyan at huminto.

Holy freak! Isang Limo!

A limousine is a large luxury vehicle driven by a chauffeur with a partition between the driver's compartment and the passenger's compartment. Salamat sa Wikipedia!

Anyway –

Ang haba ng sasakyan na ito. Kulay itim pa ito na siya naman tipong tipo ko. Alam ko nung nagsisimula pa lang ako sa acting industry, pinangarap kong magkaroon ng ganito at magpark sa mga malalaking events at bumaba sa red carpet. Pangarap nga naman.

“Hindi ko alam na mayroon palang ganito sa Pilipinas.” Kumento ko.

Wait.

Nakahinto siya sa gilid ko. Baka may tinawagan siguro kaya huminto kaya nagdecide akong magpatuloy na sa paglalakad pero nagulat ako bigla itong gumalaw nagdrive ng mabagal na tila sinusundan ako.

“Nagpapatawa ka ba?”

Bigla kong naalala ang mga past incidents involving kidnappings sa neighborhood. This can’t be, right? There’s no way this is actually happening right now. Kahit Limo pa yan hindi ako magpapakidnap.

Napabilis na ang lakad ko ng hindi ko namamalayan kaya lang napatigil ako ng bumusina ito ng malakas. Napalingon ako sa likod ko.

“Mr. Smith! You’re Mr. John Smith, right?” Biglang may boses ang nagsalita.

Sa timbre ng boses ay mahahalata mo agad na babae ito. It’s the most feminine voice I could have described if that would make sense. There something about her voice interests me.

Agad akong napatingin sa pinakalikod ng sasakyan na may pagkahaba-haba. Bahagyang nakabukas ang bintana nito.

“Huh?” Patanong kong tono pero hindi ko alam napatango na pala ako.

“Sebastian, move the car.” Sabi niya na mukang tinutukoy ang driver sa harap na agad namang umabante.

Nagtataka talaga ako. Bakit kaya sa lahat ng palabas na napapanood o nababasa ko, Sebastian lagi ang panagalan ng butler or driver nila. Kailangan ba Sebastian pangalan mo para matanggap sa ganong trabaho? I don’t know pero for a minute, yun lang nasa isip ko.

Nagsara ang bintana at lumapit ang sasakyan sa akin. Hindi ko na sinubukan pang unahan ito dahil mukhang pamilyar ang boses. Nang maabutan ako nito ay biglang bumukas ang pintuan.  

…Automatic

Isip-isip ko.

Sa madaling salita, namangha agad ako. Pero hindi pa pala nagtatapos doon yun. Akala mo yun na ang kamangha-mangha sa sasakyang ito, nagkakamali ka. Naglalaman lang naman ito ng napakagandang babae. Isang tingin pa lang at nakilala ko na agad.

“Ah…” Tumigil ako sa kinatatayuan ko at napaturo.

Agad ko naman na binaba ang kamay ko dahil hindi ko naman nais ang mambastos. Napansin niya ito at bigla na lang nag clear ng throat niya para ata mabago ang weird atmosphere dahil sa ginawa ko.

“You’re John Smith, right?” Tanong ulit niya.

Nakaupo siya at diretso ang tingin. Tumingin siya sa akin ng isang beses pero bigla niya rin itong inalis.

She’s in her typical office clothes. Ngayon ko lang napansin. Hindi kasi ako halos tumingin sa mga judges sa sobrang focus ko sa performance ko. Pero ang ganda niya. Hindi ako makapaniwalang hindi ko agad ito napansin kanina.

Naka-ponytail siya at kitang-kita mo ang contrast sa mahaba at maitim niyang buhok sa kanyang pale na neck. Nakasideview rin siya at makikita mo ang diretso ng pagkakaupo niya dahil sa elegante niyang postura.

“Uh, yes, may maitutulong ba ako?” Sinimulan ko.

“I’m sure naaalala mo pa ako.”

“Oo naman.”

Nagpalitan kami ng mga salita.

Napansin ko parang iniiwasan niya talaga tumingin sakin. Napatingin tuloy ako sa suot ko kung meron bang mali dito. Hindi naman ako naka-mask.

“Pasensiya na. May problem ba? Bakit parang hindi ka makatingin sa akin?” Tanong ko.

Bigla siyang napatahimik. Pansin ko, para bang may bumabagabag sa kanya.

“Namangha ako sa performance mo kanina.” Binasag niya ang katahimikan.

Napakunot noo ko. Yun lang ba dahilan niya para habulin ako at sabihin yun? A fan of mine? And wait, did she just dodge my question?

“Yun ba. Thanks, I guess. Ginawa ko ang makakaya ko. Kung ano man nakita mo kanina, it’s all that I am right now.” Napakamot ako ng daliri sa pisngi dahil bihira na lang ngayon ang nagbibigay ng compliment sakin.

“May mga plano ka pa ba or pupuntahan?” Binago niya ang direksyon ng usapan at nagtanong.

Bigla akong napaisip.

Wala naman na akong mga plano. Actually, ang gagawin ko na lang ngayon ay umuwi para sabayang mag dinner si Alice para icelebrate ang pag-audition ko at mukhang naghanda siya ng isa pang surpresa sakin.

“Wala naman na.” Sagot ko.

“Pwede ka bang sumama sa akin?” Tanong niya. Hindi ko alam pero ramdan ko ang pagdadalawang isip sa mga salitang binitawan niya.

“May gusto akong pag-usapan. Tungkol to sa’yo.” Dagdag niya.

Hindi ako naka-imik.

It’s freaking almost midnight and a girl is asking me to go with her. Kung ano-ano na pumapasok sa isipan ko nang bigla siyang nagsalita.

“Gusto kitang bigyan ng contract. Nakuha mo kasi ang atensyon ko. Kung interesado ka, maaari ka bang sumama? Gusto ko na kasing pag-usapan ang mga detalye.” Sabi niya habang ako naman ay tahimik na nakikinig.

Bigla akong nakahinga.

Wait. Ano ba ine-expect ko?

“So it’s about work.” Bulong ko. Hindi ko alam kung narinig niya pero let’s hope hindi.

Well, if it’s about work, she may be thinking of going all in on trying to recruit me before anyone else.

Hindi pa ako nakakasagot kung sasama ako pero umusog na agad siya ng ilang beses para hudyatin na pumasok ako sa limousine.

Nakita ko sa gilid ng vision ng mata ko ang driver na nakangiti at thumbs up sa akin. Napapilit tuloy ako na ngiti at thumbs up din sa kanya. Ang weird.

Hindi na ako nakasagot. Pumasok na agad ako.

Ano bang pumapasok sa isip ko?

What am I getting excited for?

It’s about work!

Ang lakas ng tibok ng puso ko. Dinig kaya niya?

Ang lapit niya sa akin. Actually, malaki ang pagitan namin sa isa’t-isa pero feeling ko ang lapit dahil nagmumukhang maliit ang loob ng sasakyan lalo na kaming dalawa lang ang nasa loob. Ang driver’s seat kasi ay nahaharangan ng partition kaya secluded kaming dalawa.

Ang lamig dahil naka-aircon pero ang init ng upuan. Dahil siguro kanina pa siya nakaupo dito sa pwesto na ito. Wait. Stop. I’m such a weirdo thinking about things like that.

Hindi ko nabilang ang mga upuan na nasa loob dahil nasa iba ang atensyon ko. Naka pencil skirt siya na halos two inches above her knees. Bakit ko ba sinusukat? Believe me hindi ako nakatitig sa hita niya. Nakatingin ako sa bintana. Ambilis ng takbo ng sasakyan grabe.

Pansin ko simula ng sumakay ako, nawala bigla ang kaba sa kanya. Siguro first time niyang gumawa ng ganitong appointment para mag scout ng talent. Nakahinga siguro siya ng malalim ng tinanggap ko ang offer niya.

Nagsend na agad ako kay Alice ng message na baka hindi ako makauwi ng tama sa oras or I’ll spend the night somewhere else. May sapat naman akong pera para magrent ng isang kwarto for the night. Who knows how long kami mag-uusap about the job na ibibigay sakin.

Hindi naging matagal ang biyahe.

Wala din naging masyadong conversation sa loob sasakyan. Awkward silence lang ang meron. Yung tipong nakakasakal.

“Nandito na tayo, Miss Frey.”

…Frey

Siya yung anak ng mayamang pamilya na nag guest judge kanina sa event. Hindi ako makapaniwalang sumama ako sa isang taong hindi ko man lang alam pangalan niya. Anong nangyayari sakin?

Napatingin ako sa labas.

May isang building ang kumuha ng atensyon ko.

“Hotel…” Nanliit yung mata ko at binasa ulit sa isip ko.

Huh?

…Hotel

Ganun parin. Walang pinagbago.

Napatawa yung sarili ko sa isip ko.

There’s no way. Siguro kakain lang kami dito dahil ito lang pinaka-obvious choice dahil kakaunti lang ang open for twenty four hours na restaurants at during dinner pag-uusapan namin ang contents ng contract.

That’s got to be it.

There’s

No

Way

Right?

But

Wait…

Bakit nandito na kami sa kwarto? No dinner?

“Uhm… Ms. Frey?” Huling salita ko bago mangyari ang sakuna.

Nasa likod siya ng pintuan at tila mapapansing humihinga ng malalim.

Biglang tumunog ang lock ng pinto at humarap siya sa akin pero hindi siya makatingin. Palapit siya ng palapit at doon ko napansin ang height differences namin. Hanggang leeg ko lang pala siya. Pero that’s not important right now!

Something is strange! Is it her? Is it the atmosphere?

Namumula ba siya or it’s only in my imagination?

“Ready ka na ba?” Pautal niyang tanong. Sumilip siya sa mata ko ng kaunti at kinagat ang labi niya bago inilayo muli ang titig niya.

Ready for what? First, that’s what I want to know! Dinner? Saan?

Napa-atras ako.

“I need to do this… for the contract to be made...” She said. What’s with the long pause? Alam ko binulong niya lang ito pero rinig na rinig ko. Pulang-pula na ang mga cheeks niya. Hindi na niya kayang makaila ito.

What!?

Bigla kong naramdaman kalampag ng dingding sa likod ko. Hindi na ako makaka-atras pa.

“Wait. Don’t move.” Sabi niya habang binababa ang black blazers niya. Agad kong nakita ang mapuputi niyang braso dahil nakasuot pala siya ng sleeveless blouse. Nakuha din ng atensyon ko ang basa niyang leeg.

Teka, pinagpapawisan ba siya o ano. Bakit parang nakikita ko ang kutis niya sa blouse niya. See through na ba usong mga damit ng babae ngayon?

Sinubukan kong magsalita pero ambilis ng pangyayari.

Hindi niya pinalampas ang katahimikan ko. Bigla niyang binuksan ang dalawang butones sa blouse niya at parang inipit ang didib niya gamit ang mga braso niya na tila gusto niya atang mapansin ko to.

Ang hirap hindi tingnan! She’s well-endowed.

Tinukod niya ang hita niya sa gitna ng hita ko at ginalaw ito simula pataas hanggang pababa. Ramdam ko ang lambot at init nito.

Napalunok ako.

She’s definitely seducing me. For what? Hindi na ako makapag-isip ng maayos.

Kitang-kita ko ang mga pangyayari. Alam ko kahit sinong lalaki matuturn-on sa ginagawa niya.

Bigla niya akong niyakap.

Alam kong nakakatawa sabihin pero doon ko unang naranasan yakapin ng babae maliban sa kapatid kong si Alice.

Wait niyakap niya ako?

Hindi ba may proper steps sa skinship? Yakap ba ang umpisa? I thought it was holding hands. Or is it kiss first? Pecking?

Anyway, nagdikit na ang katawan namin.

Doon ko narealize gaano nakakatakot maging lalake.

Alam ko mga ginagawa ko pero at the same time hindi ko rin alam. I know it sounds confusing pero when you’re in a situation like this, it all makes sense even if it doesn’t.

Inangat ko ang hita niya at binalot sa bawyang ko.

Binuhat ko siya papunta sa kama.

Dahan-dahan kong pinatong ang ulo niya hanggang sa pati ang likod niya ay nakalapat na sa malambot na kama.

Iniwas niya ang tingin niya nang nakita niyang tinitingnan ko siya.

Bahagya niyang binalot ang katawan niya ng maliliit niyang kamay. Ang cute niya kahit nahihiya siya.

Napansin niya atang tatayo na ako kaya hinila niya ang damit ko pababa.

“Am I not enough? Hindi ka ba nagagandahan sa akin?” Tinitigan niya ako. Doon ko natitigan ang mata niya ng matagal. Ang itim at lalim nito na para akong hinihila papasok. Ano ba ng nakita niya sa akin bakit niya ako napili?

“Do what you want… Hindi ako gagalaw.” Sabi niya habang dahan dahan niyang inaalis ang mga kamay niya sa dibdib niya.

…Tsk.

Hindi ko alam bakit sa sinabi niya para akong nagalit.

…This is wrong

Nababasa niya ba iniisip ko? Sinubukan kong pumiglas at umahon para makatayo pero hindi niya ako pinakawalan. Binalot niya ang mga hita niya sa baywang ko at niyakap hanggang magkadikit na ulit ang aming katawan.

Kaya ko pa ba?

Magpipigil pa ba ako?

Tiningnan ko ang mga mata niya.

Dahan dahang kong nilalapit ang ulo ko sa kanya.

Hindi ko namalayan kagat kagat ko na pala ang malambot niyang leeg.

Narinig ko ang nakakaakit niyang ungol.

Kumapit siya sa likod ko

Natakot ako sa sarili ko at sa kaya kong magawa pero nagpatuloy ako.

Hindi ko alam na nahuhulog na pala ako sa patibong niya.