ตอนที่ 2   ถ้าตอนนั้น….

 

โรงแรม AA

บรรยากาศชั้นบนโรงแรมดีมากกว่าที่ฟางอ่านในรีวิวมาเสียอีก หรืออาจจะเป็นเพราะหนุ่มที่เธอมาด้วยในวันนี้หรือเปล่าก็ไม่ทราบ แต่ว่าเพียงแค่เวย์เดินเข้ามาผู้หญิงในร้านก็ต่างหันมาสนใจเขาเป็นตาเดียว

 ก็แน่ละรูปร่างสูงสมส่วนที่เกือบจะเรียกได้ว่าหุ่นนายแบบก็ไม่ผิด หน้าตาก็หล่อไม่ต่างกับดาราเพียงแต่เขาคงไม่ได้ทำอาชีพเดียวกับยาหยีแน่ ๆ

“ช่วงสองสามปีมานี้พี่บินค่อนข้างหนักน่ะ ส่วนใหญ่ต้องไปต่างประเทศดังนั้นก็เลยทำแต่งานก็เลยไม่ค่อยได้พบกับใคร”

“อ้อ แบบนี้นี่เอง ยินดีด้วยนะคะที่ได้เป็นนักบินอย่างที่ฝันจริง ๆ"

“ฮ่า ๆ สาวน้อยครับ ผมเป็นกัปตันไม่ใช่แค่นักบิน”

“โอ้ว ถ้าอย่างนั้นขอดื่มยินดีให้กับกัปตันสุดหล่ออายุยังน้อยนะคะ”

“ต้องแบบนี้สิ”

ไวน์ในขวดเริ่มลดลงอย่างรวดเร็วเมื่อทั้งคู่ต่างก็เริ่มเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง เขาเลิกกับยาหยีหลังจากเรียนจบและเข้าสายการบินต่างชาติซึ่งไม่ได้บอกว่าเพราะอะไร เธอจึงเล่าให้เขาฟังว่าไม่อยากทำธุรกิจที่บ้านและรักงานเขียนจึงออกมาอยู่คนเดียวและเขียนนิยายเป็นอาชีพ

“แล้วเขียนได้เหรอทั้ง ๆ ที่มีแฟนแต่ก็แทบจะไม่เจอแบบนี้”

“ก็อาศัยอ่านเยอะ ๆ ค่ะ ใช่ว่าไม่มีประสบการณ์จะเขียนเรื่องแบบนี้ไม่ได้สักหน่อยพี่เวย์ถามอะไรเนี่ยลามกจริง”

“เริ่มเมาแล้วสิเนี่ย”

“ไม่เมาสักหน่อยไม่รู้จักฟางล้างวงเสียแล้ว”

“อะไรคือฟางล้างวง”

“ฟางคอแข็งที่สุดในกลุ่มไงล่ะคะ คนอื่น ๆ หมอบหมดฟางจะคอยล้างคอยเช็ดเพราะทุกคนเมา”

เวย์ยิ้มและส่ายหัว เขาลงความเห็นว่าเธอเมาจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว แต่เพราะท่าทางที่น่ารักนั่นทำให้เขามองเพลินก่อนจะหันไปบอกกับพนักงานโรงแรม

“นี่บัตรของผม เปิดห้องสวีทให้ที”

“ครับผม”

พนักงานรับบัตรวีไอพีสีดำของวิชญะและเดินออกไปจัดการให้เขาทันที เมื่อหันมามองฟางที่ยังนั่งมองออกไปข้างนอกเขาจึงได้เห็นหยดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยที่เธอคงอยากจะแอบร้องไห้เงียบ ๆ

“ฟาง…”

“ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไรพี่ไม่ถือ ถ้าอยากจะร้องก็ร้องได้ตรงนี้ไม่มีใครได้ยินหรอกเพราะอยู่ข้างนอกระเบียง”

“ทำไมกันคะ การที่เราทุ่มเทความรู้สึกแต่ไม่ได้แสดงออกมันผิดขนาดนั้นเลยเหรอคะ ตอนมาขอคบกันบอกว่าอยากจะเรียนรู้กันไปเรื่อย ๆ สุดท้ายก็เอาเรื่องบนเตียงมาอ้างจนได้”

“ฟางเมาแล้วนะกลับกันก่อนดีไหม”

“บุฟเฟต์ที่นี่ไม่ได้จำกัดเวลาเสียหน่อย ถ้าพี่เวย์อยากกลับก็กลับไปก่อนได้เลยค่ะ ฟางยังอยากนั่งดื่มต่ออีกนิด”

“แต่ว่าไวน์จะหมดแล้วนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวฟางจะสั่งมาเพิ่ม”

“ไม่ได้หรอกนี่มันดึกแล้ว อีกอย่างถ้าอยากดื่มมากกว่านี้ไปดื่มที่ที่ปลอดภัยกว่านี้ดีกว่า”

“พี่เวย์ทำไมพี่เป็นคนดีแบบนี้ละคะ ทำไมตอนนั้น… ช่างเถอะพูดไปก็ย้อนกลับไปไม่ได้”

เวย์หันไปมองหน้าเธอนิ่ง ๆ เหมือนกับคิดบางอย่างอยู่ในใจ โรงแรมนี้เขามักจะมาพักเสมอช่วงที่ไม่อยากกลับคอนโดและรอเข้าทำงานซึ่งตอนนี้เขาได้วันพักมาสิบวัน

“ถ้าย้อนกลับไปได้ ฟางอยากจะทำอะไรเหรอ”

“จีบพี่ยังไงล่ะ! จีบก่อนที่พี่จะคบกับยาหยี ให้ตายเถอะทำไมตอนนั้นถึงไม่มีความกล้ามากขนาดนี้นะ ถ้าหน้าด้านได้ครึ่งหนึ่งของตอนนี้ก็คงดีพี่เวย์ว่าไหมคะ แค่ลากพี่เข้าโรงแรมแค่นี้ก็ได้พี่เป็นแฟนแล้ว”

“ฟาง นี่พูดอะไรน่ะคงไม่ใช่บทในนิยายที่เขียนใช่ไหม”

“ใช่สิคะ ใช่แน่นอนมันมาจากนิยายทั้งนั้นแหละ ทำจริงได้ที่ไหนกัน”

อาหารของที่นี่เขากินจนเบื่อแล้ว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเมาเขาจึงสั่งให้เปิดห้องเพื่อจะได้พาเธอไปพักเพื่อให้สร่างเมา เมื่อเดินเข้าไปนั่งใกล้ ๆ และจะชวนเธอไปพักฟางก็หันมาเกือบจะชนหน้าเขาอยู่แล้ว

“โอ้โหพี่เวย์ คิดไม่ถึงเลยนะคะว่าผ่านไปเกือบสี่ปีพี่ก็ยังหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ไม่สิ หล่อขึ้นอีกมากเลย”

“ฟางเมาแล้ว กลับเถอะพี่สั่งคิดเงินแล้ว”

“คิดเงิน! ใช่แล้วคิดเงิน ๆ บัตรบุฟเฟต์อยู่....”

“ไม่ต้องใช้ เรียบร้อยแล้วไปกันเถอะค่อย ๆ ลุกนะ”

เขาค่อย ๆ พยุงตัวเธอลุกจากโต๊ะและเดินออกไป ก่อนจะออกพนักงานก็ยื่นการ์ดและกุญแจห้องให้เขา เวย์ค่อย ๆ พาฟางที่เดินเซไปมาไปที่ลิฟต์ที่จะขึ้นไปยังชั้นวีไอพี เมื่อเข้าไปได้ก็ค่อย ๆ พิงไปที่ผนังลิฟต์เขาถึงได้รู้ว่ารูปร่างของเธอไม่ธรรมดาจนทำให้คอเริ่มแห้งผาก อีกอย่างวันนี้เขาก็ดื่มมามากพอ ๆ กับเธอ

“ต้องรีบอาบน้ำแล้ว”

เมื่อเปิดห้องเข้าไปได้เขาก็ตัดสินใจอุ้มร่างของฟางไปที่เตียงเพื่อให้เธอนอนพัก เพราะสภาพของฟางที่เมาแล้วเดินไม่ตรงทำให้เขาเหนื่อยมากที่จะเดินพยุงเธอเข้ามา

“ฟู่ว… อาบน้ำสักหน่อยก็แล้วกัน หวังว่าจะสร่างเมานะ”

มือถือของเขาสั่น ข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นมาจนเวย์ที่กำลังจะถอดเสื้อเชิ้ตออกหันมาหยิบดู

“เวย์ อีกสองวันมาดื่มกันหน่อย มึงกลับมาเมืองไทยแล้วใช่ไหมอย่าลืมมานะ สถานที่ XXX”

วิชญะวางมือถือเอาไว้อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อให้สดชื่นขึ้น อาชีพกัปตันนักบินอย่างเขาแทบจะไม่ค่อยได้พบปะสังสรรค์กับเพื่อนสนิทสมัยเรียนเลย ครั้งนี้มีโอกาสเขาคิดว่าอาจจะไปสักหน่อยติดแค่ว่าเขาอาจจะไปเจอกับคนที่ไม่ค่อยอยากพบเจอเท่าไหร่ 

“สามปีแล้วสินะ”

เวย์ที่เริ่มสร่างเมาค่อย ๆ เดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อออกมาข้างนอกก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าฟางเริ่มถอดเสื้อผ้าออกเหลือแค่กระโปรงซับในของชุดเดรสที่เธอใส่อยู่เท่านั้น

“ฟาง! ทำอะไรน่ะ”

“ร้อน! ง่วงนอนเลยจะถอดชุดออก”

“เดี๋ยวก่อนสิ เดี๋ยว ๆ ร้อนก็ไปอาบน้ำ”

“อือ…ร้อน”

“เดี๋ยวพี่ไปเอาชุดคลุมให้”

เขารีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดคลุมให้เธอแต่เมื่อหันมาก็พบว่าเธออยู่ที่ด้านหลังแล้ว

“พี่เวย์”

“ฟาง คือว่า…”

ตอนนี้เธอกอดเขาจากด้านหลังและพูดบางอย่างออกมา คงจะเป็นสิ่งที่อยู่ในใจของเธอตอนนี้ และอาจจะด้วยความผิดหวังอย่างรุนแรงในวันนี้ด้วย

“พี่เวย์ถ้าตอนนั้นฟางใจกล้าอีกนิดและตัดสินใจจีบพี่ก่อนยาหยี พี่จะหันมามองฟางไหมคะ”

เวย์ที่ใจเต้นแรงซึ่งไม่เคยเป็นมานานแล้วค่อย ๆ หันมามองหน้าฟางที่เหมือนว่าไม่เมาแต่ก็เมา เธอพูดเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป

“ฟาง นี่ฟางกำลังจะบอกว่าฟางเคยชอบพี่งั้นเหรอ แต่ว่าตอนนั้น….”

“ใช่สิ ชอบมานาน ชอบมาก่อนที่ยาหยีจะเข้าหาพี่ชอบมาก่อนใครและมองพี่มาตั้งหลายปี สุดท้ายเพราะความขี้ขลาดของฟางเองที่ไม่กล้า ก็เลยได้แค่มองพี่กับยาหยีคบกัน”

“ฟาง รู้ตัวหรือเปล่าว่ามาพูดเรื่องนี้เวลาแบบนี้มันจะไม่ปลอดภัยนะ”

“ไม่ปลอดภัยเหรอ หึหึ ขนาดแฟนที่ไว้ใจมาปีกว่ายังนอกใจไปนอนกับเลขาตัวเองได้เลย มีอะไรที่น่ากลัวอีก ไหน ๆ เขาก็บอกว่าฟางตายด้าน ฟางก็จะทำให้เขาเห็นว่าฟางก็ทำแบบเขาได้เหมือนกัน แล้วก็ทำกับคนที่ฟางชอบมาตลอดด้วยไม่ได้กินไปเรื่อยแบบเขา!”

เธอดึงเขาเข้ามาแล้วจูบทันที เวย์ตกใจเมื่อถูกเธอดึงไปจูบซึ่งแม้ว่าจะตกใจแต่ก็อดเผลอคล้อยตามไม่ได้ มือถือของเธอสั่นขึ้นมาเขาจึงหันไปมองและเห็นข้อความบนนั้นก่อนมันจะดับไป

“สุขสันต์วันเกินนะฟาง พี่ขอโทษแต่ว่าเมื่อตอนบ่ายพี่ใจร้อนไปหน่อยเรามาคุยกันดี ๆ อีกครั้งเถอะนะพี่เองก็ไม่ได้อยากเลิกกับฟาง เรามาคุยกันใหม่นะ”

วิชญะหันมาดึงมือถือของเธอขึ้นมาอ่านและกดปิดเครื่องไปทันที ก่อนจะวางไปที่เคาน์เตอร์ข้าง ๆ มือถือของเขาเอง

“ฟาง…. แน่ใจนะ”

“ไม่เคยแน่ใจมากกว่านี้อีกแล้ว”

วิชญะอุ้มเธอขึ้นมา ขาเรียวเกี่ยวรอบเอวของเขาเอาไว้แน่นก่อนที่เขาจะค่อย ๆ จูบเธอแรง ๆ ไปอีกทีและพาเดินมาวางราบไปที่เตียงนุ่ม ๆ ของห้องสวีทสุดหรู

“สุขสันต์วันเกิดนะครับฟาง…”