A Conversation That Mattered

Isang gabi, nagkataon na magkasama sina Chris at Shey, nakaupo sa labas ng faculty lounge. Nakapatong ang kani-kanilang coffee cups sa mesa sa pagitan nila, mainit-init pa rin mula sa afternoon sun pero may bahid na ng malamig na hangin habang humuhupa ang init ng araw. Tahimik na ang campus—kadalasan ng mga estudyante ay umuwi na, at paminsan-minsan na lang maririnig ang mga yabag na umaalingawngaw sa hallways.

Isa na naman iyon sa mga after-class conversations nila, pero ngayong gabi, kakaiba ang tono. Naiba ang rhythm. Wala ang pilyong banat ni Chris, at wala ring awkward na pag-iwas ni Shey. Tahimik lang silang dalawa, parang parehong nakikinig sa tahimik na tunog ng paligid.

“Do you ever regret anything?” tanong ni Chris, mababa ang boses at may bigat na parang hindi biro.

Hindi agad sumagot si Shey. Sa halip, hinatak niya ang coffee cup palapit at mahigpit na hinawakan ito, nakatitig sa usok na dahan-dahang umaangat mula sa mainit na kape. Para bang doon muna siya humahanap ng lakas ng loob.

“I… I don’t know kung regret ba talaga,” mahina niyang sabi, halos pabulong. “Pero may mga bagay sa past ko na… sana nangyari nang iba.”

Bahagyang yumuko si Chris, nakasandal ang mga braso sa mesa, nakikinig lang. Hindi siya nangulit, hindi siya nagbigay ng agad-agad na comfort, hindi siya nanghusga—pinili niyang manatiling tahimik, naghihintay.

“Like what?” tanong niya, mahinahon.

Huminga nang malalim si Shey, ramdam ang tibok ng puso niya na parang ang lakas-lakas sa katahimikan ng gabi. “Like… my first relationship.”

Bahagyang tumagilid ang ulo ni Chris, ang tingin niya ay parang sinasabing “Go on, I’m listening.”

Nilunok ni Shey ang laway niya, halos bulong ang boses nang sabihin:

“I… I’m not a virgin anymore.”

Hindi kumurap si Chris. Walang gulat, walang judgment, walang biglang biro para ma-lighten ang mood. Tumango lang siya. “Okay.”

Napatingin si Shey sa kanya, halatang may inaasahan. Siguro kunot-noo, pagtaas ng kilay, o kahit anong reaksyon na may halong disapproval. Pero wala—wala kahit kaunting pagbabago sa mukha ni Chris, parang natural lang ang sinabi niya, parang hindi iyon nagbago ng tingin niya sa kanya.

At doon, parang may kung anong bumigat at gumaan nang sabay sa dibdib ni Shey. Hindi siya nag-judge. Hindi siya nagtanong kung bakit. Hindi siya tumawa.

Muli siyang tumingin sa coffee cup niya, pero ngayon, may bahagyang ngiti sa labi niya. Hindi dahil sa topic, kundi dahil sa kung paano siya tinanggap ni Chris nang walang kahit anong kondisyon.

Samantala, si Chris ay nakatingin lang sa kanya, hindi nagsasalita pero may iniisip. She trusts me enough to say that? at sa ilalim ng tahimik na gabi, unti-unti niyang nararamdaman na hindi lang basta biro o pang-aasar ang dahilan kung bakit palagi siyang nandyan para kay Shey.

Pero wala. Nakikinig lang si Chris, tahimik at steady, parang pinipili niyang huwag putulin ang sandaling iyon.

Nag-atubili muna si Shey bago nagpatuloy, hinahaplos ng hinlalaki ang gilid ng tasa na parang doon kumukuha ng lakas.

“It wasn’t a bad experience,” sabi niya, mababa ang boses. “Pero… looking back, I think I was too young. Akala ko forever na. Akala ko yung love ibig sabihin ibibigay mo lahat.” Napatawa siya nang mahina pero halata ang lungkot sa gilid ng mata niya.

“Turns out, forever was only a few months.”

Luminyo ang mukha ni Chris, ramdam niya ang bigat ng kwento, at may dulas sa tono ng boses niya nang magsalita:

“That sucks.”

Bahagyang natawa si Shey, mahina at malungkot.

“Yeah. It does.”

Umupo si Chris nang mas relaxed, nakatcross arms at nakatingin sa kanya ng diretso.

“Pero alam mo? Hindi naman binabago ng kahit ano ‘yon tungkol sayo.”

Napakunot ng bahagya ang noo ni Shey, naguguluhan.

“What do you mean?”

Nagkibit-balikat si Chris, parang simpleng bagay lang para sa kanya.

“I mean, hindi ka naman nade-define ng nakaraan mo. Ikaw pa rin si Shey. Smart ka pa rin, kind pa rin, at probably the only person na nakikinig sa nonsense ko araw-araw.” May bahagyang smirk siya, pero hindi na pang-aasar ang dating, kundi parang sinserong compliment. “Just because may past ka doesn’t mean less amazing ka ngayon.”

Napatingin lang si Shey sa kanya, ramdam ang kakaibang tibok ng puso niya. Hindi pa niya narinig na sinabi nang ganun—hindi lang mula sa lalaki kundi kahit kanino. Kadalasan kasi, kahit hindi diretsahang manghusga ang mga tao, laging may nakaabang na opinion, may comment, may reaksyon na hindi mo hinihingi.

Pero si Chris?

Si Chris parang tinanggap lang siya nang buo. Parang wala lang. Parang hindi iyon nakabawas, hindi nagdumi, hindi nagbago kung paano siya tinitingnan.

Nilunok ni Shey ang laway niya, mas mahigpit ang hawak niya sa tasa, parang kailangan niyang kumapit sa isang bagay para hindi siya matunaw sa kinauupuan.

“You… really don’t think differently of me?” tanong niya, halos pabulong.

At doon, nagtagal ang tingin ni Chris sa kanya—walang ngiti, walang biro, puro katapatan lang sa mata niya.

Napailing si Chris, bahagyang nakangiti pero seryoso ang tono.

“Shey, lagi kitang inaasar pero hindi naman ako tanga,” sabi niya, saka bahagyang yumuko, nakatingin nang diretso sa mata niya. “Yung past mo? Sa’yo ‘yon. Walang may karapatang husgahan ka doon. At kung may gumawa? Screw them.”

Natawa si Shey, gulat sa blunt honesty niya.

“Chris!” sabi niya, hindi mapigilang ngumiti kahit ramdam niya ang pamumula ng pisngi.

Nag-smirk si Chris, parang proud pa sa sinabi niya.

“What? Totoo naman eh. Mahilig ang tao magpaka-santo kasi hindi nila ginawa yung same choices, pero guess what? May mali din sila—ibang version lang.”

Nanatili ang tingin ni Shey sa kanya, at may kakaibang init na bumalot sa dibdib niya. Akala niya magiging awkward ang usapan, akala niya may discomfort o silent judgment. Pero hindi… ito lang ang nakuha niya:

Chris, being Chris.

Completely unbothered. Completely on her side.

Kinagat ni Shey ang labi niya, parang pinipigilan ang sarili na ngumiti nang sobra. Tumingin siya sa tasa ng kape, pilit hinahanap ang tamang sasabihin.

“You’re… really different, alam mo ba ‘yon?”

Tumawa si Chris, isang mababang tawa na parang sinasabi niyang sanay na siya sa comment na iyon.

“I get that a lot,” sagot niya, sabay kindat.

Umiling si Shey, bahagyang nakangiti pero may halong gulo sa isip.

“No, I mean it. Most guys would at least react a little.”

Humigop ng kape si Chris, hindi inaalis ang tingin sa kanya.

“Most guys aren’t me.”

Natawa ng mahina si Shey, pero may kakaiba na sa tingin niya kay Chris ngayon. May lalim sa pagitan nila, isang bagay na hindi pa niya lubos maintindihan—pero ramdam niya ito. At sa tahimik na gabi, sa pagitan ng usok ng kape at ng tibok ng puso niya, parang may nabuksang bagong pinto na hindi niya inaasahan.

At habang tumatagal ang gabi, lumipat na ang usapan nila sa ibang bagay—mga alaala, childhood stories, pangarap, at yung usual na Shey-and-Chris banter.

Pero isang bagay ang malinaw kay Shey: hindi na mawawala sa isip niya ang conversation na ‘yon.

Kasi sa unang pagkakataon matapos ang matagal na panahon, may naramdaman siyang hindi niya inasahan. Safe.