Unspoken Gravity

Naging pattern na siya—isang unspoken, medyo nakakatawang pattern na kahit sila ay parang hindi agad napansin noong una. Araw-araw, pagkatapos ng bawat klase, somehow, nauuwi lagi sina Chris at Shey na magkasama. Noong una, lahat ay work-related lang. Purely professional. Walang halong malisya, walang ibig sabihin. Si Chris, bilang department head, may dahilan daw kung bakit laging “nagche-check in” sa bagong teacher. Standard protocol daw, sabi niya—pero sa totoo lang, parang hindi naman iyon ginagawa niya sa iba.

“Survived another class?” tanong ni Chris isang beses, nakasandal sa pinto habang pinapanood si Shey mag-ayos ng bag niya. “May estudyanteng tumakas ba?” minsan naman, sabay tawa. At isang beses pa, bigla na lang niyang binanat, “Wala bang nahimatay sa ganda mo?” At sa bawat ganong biro, walang palya—kakurap lang si Shey, mamumula nang bahagya at titingin sa kanya na parang hindi alam kung matatawa ba o mag-aalala. “Chris… tigilan mo nga yan,” mahina niyang sagot, pilit pinapanatili ang maamong boses. At tuwing gano’n, walang palya rin ang smirk ni Chris—‘yung paborito niyang half-smile na parang malaking tukso. Parang sinasabi ng tingin niya, “Yeah right, you’re not fooling me.”

Isang hapon, matapos ang isang mahaba at nakakapagod na lecture, nag-iimpake si Shey ng gamit niya sa mesa. Pagod man, ramdam niya ang kaunting saya dahil natapos niya nang maayos ang class na iyon. Pero bago pa siya makalabas, biglang sumulpot si Chris sa may pinto na parang nag-teleport lang. “So, ano verdict?” tanong nito, nakapamewang at nakataas ang kilay, parang isang boss sa comedy sitcom. “Nag-e-enjoy ka ba magturo, o dapat na ba akong maghanap ng kapalit mo?” Napasinghap si Shey at halos malaglag ang hawak na folder. Laki ng mga mata niya habang napatingin kay Chris.

“A-Am I doing badly?” tanong niya, halos pabulong. Tumawa si Chris, isang malalim at totoo pero may halong pang-aasar na tawa. “Relax, Miss Shey. Magre-resign muna ako bago kita i-let go.” Napakilip si Shey at napailing. “That’s… that’s not how jobs work, Chris.” Ngumisi si Chris at saka lumapit nang bahagya, nakasandal sa mesa habang nakatingin sa kanya na parang sinusuri ang bawat reaksyon. “Yeah, well, ako gumagawa ng rules,” sabi niya, halos pabulong pero may bigat ang tono. “Anyway, tingin ko gusto ka ng students.”

Bahagyang nagliwanag ang mukha ni Shey, parang biglang nawala ang pagod sa buong katawan. “You think so?” tanong niya, halos may pag-aalinlangan sa boses pero may halong excitement. Nagkibit-balikat si Chris, pero may malalim na ngiting sumilay sa labi niya. “Well, actually nakikinig sila sayo, which is rare.” Nag-iling pa siya na parang drama king at sabay nagdagdag, “Then again… baka na-hypnotize lang sila ng pretty teacher nila.”

Hindi alam ni Shey kung matatawa ba siya o lalong mangingitim ang mukha niya sa hiya. Pero isa lang ang sigurado niya—hindi ito katulad ng inaasahan niyang first months sa pagtuturo. May kasama itong isang department head na laging may timing para asarin siya, at isang kakaibang energy na ayaw niyang aminin pero nagugustuhan niya.

Napatigil si Shey, mabilis ang pagkukurap na parang nagka-short circuit ang utak niya. Hindi niya alam kung dapat ba siyang matawa o ma-offend sa narinig.

“I—w-wait—h-hypnotized?!” halos pasigaw niyang sabi, namumula na parang biglang in-on ang spotlight sa kanya.

Ngumiti si Chris nang malapad, parang isang pilyong bata na nakahuli ng magandang pagkakataon. “I mean, gets ko naman. Kung teacher kita, baka mag-fail na lang ako on purpose para may extra lessons.”

Napataas ang boses ni Shey, isang distressed squeak na hindi niya mapigilan, at nabitawan niya ang ballpen na hawak niya. Agad siyang yumuko, halos madapa sa pagmamadaling pulutin iyon, pero hindi siya makatingin kay Chris. Ano ba ‘to, parang may nag-propose ng kasal at hindi ako prepared?!

“Chris, tigilan mo nga yang mga sinasabi mo,” bulong niya, halos mahina na parang baka may makarinig. Namumula na ang pisngi niya—isang malinaw na stop sign na sumisigaw ng “awkward alert!”

Inilagay ni Chris ang baba niya sa palad at nag-smirk, halatang natutuwa sa reaksyon niya. “Why? Naii-fluster ka ba?”

Agad na kinuha ni Shey ang bag niya, parang hawak niyang shield laban sa endless teasing. “I—I have to go—BYE!” at halos tumakbo palabas ng room, iniwan siyang tumatawa mag-isa.

Umiling si Chris habang nakangiti. “She’s too easy,” mahina niyang bulong, parang nanalo sa maliit na personal mission.

Simula noon, parang naging habit—o mas tamang sabihin, daily mission—ni Chris ang i-fluster si Shey kahit isang beses sa isang araw. Hindi pa man sila malapit na malapit, may kung anong spark sa bawat banat at sa bawat awkward na sagot ni Shey.

Isang hapon, nakaupo silang dalawa sa labas ng faculty lounge. Maganda ang panahon, mahina ang hangin, at tila walang ibang tao maliban sa kanila. Biglang bumuntong-hininga si Chris nang napaka-dramatic, parang isang actor sa teleserye.

“Shey, may seryoso akong problema,” aniya, sabay tingin sa kanya na parang may balak na sabihin na napakalaki ng bigat.

Napatingin si Shey, halatang nag-aalala. “Ano yun?” tanong niya, medyo humigpit ang hawak sa coffee cup niya.

Huminga nang malalim si Chris, umiiling na parang hindi alam kung paano uumpisahan. “I think… na-addict ako sayo.”

Parang lumabas ang kaluluwa ni Shey sa katawan niya. Ang utak niya ay parang nag-blue screen. “…W-WHAT?!”

Tumango si Chris nang seryoso, o kunwari’y seryoso—hindi pa malinaw. “It’s bad. Like, really bad. Hindi ko kayang dumaan ng isang araw na hindi ka kinakausap.”

Literal na tumigil ang sistema ni Shey, hawak ang coffee cup na parang mahuhulog anumang sandali. “C-C-Chris! Hindi nakakatawa yan!”

Ngumiti si Chris, ‘yung nakakaasar na pilyong ngiti na hindi mo alam kung joke ba talaga o half-truth. “Who said na nagjo-joke ako?”

At doon, parang huminto ang oras para kay Shey. Anong ibig sabihin noon? Nagjo-joke ba siya? O… seryoso?

Hindi niya alam kung matatawa ba siya, matataranta, o tatakbo ulit palayo. Pero ang isang bagay lang sigurado—hindi na ito basta pang-aasar lang.

Agad na tinakpan ni Shey ang mukha niya ng dalawang kamay, halos gusto niyang magtago sa ilalim ng lupa.

“STOP TEASING ME!”

Tumawa si Chris, halatang aliw na aliw sa reaksyon niya.

“Alright, alright. Magbe-behave ako,” aniya habang lumalapit pa ng konti—masyadong malapit. Nagbaba ng boses at nagdagdag pa ng, “For now.”

Bahagyang sumilip si Shey mula sa pagitan ng mga daliri niya, mga mata niyang parang nagbabala pero curious din.

“…Promise?” bulong niya, parang umaasa kahit alam na kung ano ang isasagot.

Ngumiti si Chris nang malapad, ‘yung paborito niyang smirk na nakakaasar at nakakakuryente ng sabay.

“Nope.”

Napairap si Shey at napa-groan, parang gusto nang mag-walkout.

“You are IMPOSSIBLE.”

Umupo si Chris pabalik sa bench, naka-smirk pa rin na parang nanalo sa isang invisible contest.

“And yet, andito ka pa rin, kausap ako.”

Humugot ng malalim na buntong-hininga si Shey—yung klase ng buntong-hininga na parang nagre-regret ka sa lahat ng life choices mo pero wala ka nang magagawa. Bakit nga ba? Bakit nga ba hindi siya makaalis kapag ganito na ang usapan nila?

Minsan, hindi lang pang-aasar ang nauuwi sa kanila. May mga sandali ring napupunta sila sa mas malalim na usapan—yung tipong hindi mo inaasahan pero biglang nangyayari, gaya noong isang gabi.

Habang naglalakad sila sa courtyard, malamig ang simoy ng hangin at medyo tahimik ang paligid maliban sa mahinang tunog ng mga dahon. Biglang nagsalita si Chris, walang warning, parang may bumabagabag sa kanya.

“Natatakot ka ba minsan?”

Napatingin si Shey, halatang litong-lito.

“Scared? Sa ano?” tanong niya, bahagyang tumigil sa paglalakad.

Nagkibit-balikat si Chris, nakatingin sa madilim na langit.

“Ewan. Life, siguro. Yung gumawa ng maling choice. Yung mag-isa ka sa huli.”

Saglit na natahimik si Shey bago dahan-dahang sumagot, mahina at kalmado ang boses:

“I think… lahat naman tayo natatakot minsan. Pero basta gawin natin yung best natin, everything will fall into place.”

Napatingin si Chris sa kanya. Yung buhok niya na sumasabay sa malamig na hangin, yung mata niya na puno ng sincerity at ngiti na parang sinasabing “kaya natin ‘to kahit mahirap.” Bakit siya ganito? Bakit lagi siyang may sinasabi na parang dinidiretso ang arrow sa puso ni Chris, na parang ginagawang tanga ang isang kagaya niya?

Napabuntong-hininga siya, inis sa sarili. Hindi dapat ganito, hindi dapat siya mahulog. Pero bakit parang mahirap pigilan?

Napansin iyon ni Shey.

“What’s wrong?” tanong niya, may halong concern sa boses.

Umiling si Chris, ngumiti ng bahagya na parang nahuli sa sariling iniisip.

“I think… ginagawang softie mo ako.”

Kumurap si Shey, bahagyang namula sa sinabi niya.

“…Is that a bad thing?” tanong niya, halos pabulong.

At doon, parang huminto ang oras sandali. Hindi alam ni Chris kung ano ang dapat isagot—kung tatawanan ba, babaliwalain, o sasabihin na “hindi, gusto ko nga ‘yon.” Pero isang bagay lang ang malinaw: may binabago talaga si Shey sa kanya, at hindi niya alam kung handa ba siyang pigilan iyon.

Huminga nang malalim si Chris, pinipigil ang ngiti na ayaw lumabas.

“For my reputation? Absolutely,” sagot niya, sabay tawa na parang binabalik sa biro ang bigat ng naunang usapan.

Napatawa rin si Shey, bahagyang ini-tuck ang isang hibla ng buhok sa likod ng tenga niya. Bakit ba kahit simpleng kilos lang nito, parang may something?

“I think it’s nice,” sabi niya.

Tumingin si Chris sa kanya, medyo naguguluhan pero curious.

“What’s nice?”

Ngumiti si Shey, simple pero sincere.

“Na enough yung trust mo sa’kin para pag-usapan ang mga ganito,” sagot niya, halos pabulong pero malinaw ang sincerity.

Napatitig si Chris sa kanya nang ilang segundo, parang na-freeze. May kung anong sumiksik sa dibdib niya na hindi niya alam kung paano ide-describe. Kaya iniiwas niya na lang ang tingin at mahina, halos hindi narinig ni Shey, na nagbulong ng:

“…Ugh. Too cute.”

Isang araw, habang magkasama silang nagkakape sa faculty lounge, biglang nagtanong si Chris, parang walang warning:

“What’s your guilty pleasure?”

Humigop muna ng kape si Shey bago nag-isip sandali, tapos ngumiti.

“Hmm… cheesy romantic movies.”

Halos mabilaukan si Chris sa kape at napatingin sa kanya nang parang hindi makapaniwala.

“Wait. YOU? Miss Soft-Spoken likes dramatic, over-the-top love stories?”

Nanguso si Shey na parang bata.

“I think they’re sweet.”

Umiling si Chris, tila naguguluhan pa rin.

“So, nag-eenjoy ka talagang panoorin yung dalawang tao na nakatitig lang sa isa’t isa sa ulan for ten minutes, habang nagco-confess ng undying love?”

Napatawa si Shey, isang tawa na mas malambot at natural kaysa dati.

“It’s romantic!”

Ngumisi si Chris, half-smirk, half-tease.

“Not when ikaw yung nakatayo sa ulan at tinatamaan ng pneumonia.”

Natawa nang mas malakas si Shey, at ramdam ni Chris ang kakaibang sense of victory. Para bang bawat ngiti at tawa nito ay isang medalya na siya lang ang makakakuha.

Pagkatapos, bahagyang yumuko si Chris, mas lumapit kaysa dapat. May pilyong kislap ang mata niya nang magsalita:

“Alam mo… kung gusto mo ng real-life love story, hindi mo na kailangang lumayo.”

Parang sumabog ang utak ni Shey, napatayo agad at halos mabitawan ang tasa ng kape.

“W-WHAT?!”

Naka-smirk lang si Chris, hindi alintana ang reaction nito.

“Just saying.”

Agad na tumayo si Shey, parang gusto nang mag-teleport paalis.

“I—I have to go!”

Pinanood lang siya ni Chris, tahimik na natatawa habang halos tumakbo palabas si Shey, namumula at halatang hindi alam kung magagalit ba o matatawa sa narinig. At sa loob-loob niya, isang bagay lang ang malinaw—nasimulan na niya ang isang laro na hindi niya planong tigilan.