Chapter 9
I AM FREE. Free from mess. Free from everything.
If it's just a dream then I don't want to wake up anymore. I'd rather live in my dreams than to live in reality.
Because in my dreams, I am free. No haters, no bullies and no toxic people.
If I would be given a chance to choose what I want, I would rather choose the place where I could find my own peace. A place where I could enjoy every moment of my life.
Not like this one. Never in my dreams I wish to have a life like this. Nasasaktan ako sa uri ng buhay ko ngayon.
Hindi ko alam kung sino ang malalapitan at ang mapapagkatiwalaan. Dahil sa totoo lang napapaligiran ako ng mga taong walang ibang ginawa kundi gawing miserable ang buhay ko.
Muling umagos ang luha sa aking pisngi kaya mabilis ko itong pinunasan. Hindi ko alam kung ilang oras na akong tulala at malalim ang iniisip.
Basta ang alam ko kanina pa. Kanina pa ako narito at patuloy na inaalala ang nangyari sa'kin sa cafeteria. Hindi lang katawan ko ang masakit sa'kin ngayon dahil pati puso ko ay parang nahahati na sa dalawa.
Nasasaktan ako pero wala akong magawa para alisin ang sakit na 'to. Ang tanging magagawa ko lang talaga ay ang umiyak nang umiyak. That's how weak I am.
"Why were you letting those people bully you?"
Napabalik lang ako sa aking katinuan nang marinig ang boses na 'yon. Muntik ko nang makalimutan na may kasama pala ako ngayon.
Napahugot ako nang malalim na buntong hininga bago inalis ang luha sa aking pisngi.
"I d-don't know..." bulong ko.
"You shouldn't let them treat you like that. You're a human and not a toy to play with."
Hindi ako nakapagsalita sa sinabi niya. Mapait lang akong napangiti.
I wish all people have the same mindset like him. I wish just like Kaizer they could also understand my feelings.
But I guess not all people can understand me because for them I was just nothing but a garbage.
Naramdaman ko na naman ang mga luha kong walang tigil sa pag agos sa aking pisngi. Akmang pupunasan ko na sana 'yon gamit ang kamay ko nang maglahad bigla si Kaizer ng isang panyo sa harapan ko.
Napatulala ako roon at nagulat. Hindi agad ako naka react sa ginawa niya.
"Take it," anito.
Gamit ang nanginginig na mga kamay ay kinuha ko 'yon. Binalingan ko siya ng tingin at nakita kong nakatanaw siya sa harapan.
"S-salamat," sabi ko. Hindi naman siya tumugon do'n at nanatili pa rin sa harapan ang atensiyon.
Umiwas ako ng tingin sa kaniya at itinuon din sa harapan ang atensiyon. Napangiti ako nang humaplos sa mukha ko ang lamig ng hangin na bigay ng mga puno sa paligid.
Narito kami ngayon sa Garden ng school. Matapos akong tulungan ni Kaizer kanina ay rito niya 'ko dinala. At sobrang nagpapasalamat ako sa lugar na 'to.
Pakiramdam ko nabawasan ang bigat ng loob ko nang makita ko kung gaano kaganda ang garden ng Xavier. At sa totoo lang, sa tagal ko nang nag-aaral dito ay ngayon ko lang ito napuntahan.
"Why don't you fought back?" Napatigil ako sa pag-iisip nang marinig ang tanong ni Kaizer.
Bahagya ko siyang sinulyapan. Hindi siya nakatingin sa akin pero batid ko kung ano ang kaniyang ibig sabihin.
"Ano bang makukuha ko kapag lumaban ako?" Tanong ko at tumingin sa kawalan. "Wala naman akong makukuha kapag lumaban ako pabalik 'di ba?"
"Atleast you save yourself,"
Napangiti ako ng mapait.
"If only I could do that, sana noon pa ginawa ko na. Sana hindi ko na sila hinahayaan na apihin ako," sagot ko.
Nakita ko sa gilid ng mata ko na tumingin siya sa akin pero wala namang sinabi. Hindi ko siya nilingon.
Kung sana kaya ko lang lumaban pabalik edi sana noon pa man ginawa ko na. Pero hindi eh, hindi ko kaya.
Binalot kami ng katahimikan ni Kaizer. Hindi na siya kumibo pagkatapos kong sabihin ang salitang 'yon.
Pinunasan ko na ang pisngi ko at inayos ang aking itsura.
Masakit pa rin ang katawan ko pero mukhang kaya ko naman maglakad.
Nang hindi ko na makayanan ang katahimikan ay ako na ang bumasag nito.
"Thank you..." I whispered.
I owe Kaizer a lot for doing these things to me. I owe him a thank you for saving me.
"I owe you a lot. Thank you for saving me earlier. Hindi ko alam kung paano ako makakabawi sa tulong na ginawa mo," dagdag ko pa at napabuntong hininga.
Sa totoo lang kanina pa bumabagabag sa isipan ko ang tungkol sa bagay na 'yon. Hindi ko rin kasi inaasahan na sa lahat ng taong p'wedeng tumulong sa akin ay isang Kaizer Collins pa.
Isang sikat at hinahangaan ng lahat.
"You don't have to do that though. I'm happy that I was able to help you. It's my pleasure, Trixie," anito kaya napalingon ako sa kaniya.
Napakurap kurap ako nang maabutan ko siyang nakatitig na pala sa'kin. Sumilay ang isang malapad na ngiti sa kaniyang mukha kaya hindi ko naiwasan ang mapangiti rin sa kaniya.
Hindi ko alam kung swerte lang ba ako na siya ang tumulong sa akin o ano. But one thing I was sure of is that, I am happy because he's very kind.
How could be this man looks so adorable? He's so pure and kind. And I can see the reason why all girls and gays were so desperate to be notice by him.
Because he's definitely gorgeous!
He has a pair of color brown eyes that screams innocent and kindness, a pointed nose, thick eyebrows, black lashes, kissable lips and a well-defined jaw. Everything about him almost perfect.
And I don't even know that a perfect creature like him really exist in this world. Ni hindi nga ako sigurado kung may mali ba sa kaniya o ano. Hindi ko inaasahan na ganito siya kagwapo sa malapitan.
Kaya gano'n na lang ka desperada ang mga kababaehan na mapansin ni Kaizer dahil sa taglay nitong katangian at pisikal na kaanyuan.
"Stop staring," anito na nagpabalik sa sarili ko.
Hindi ko namalayan na napatitig na pala ako ng matagal sa mukha ni Kaizer. Kung hindi ko pa narinig ang mahinang pagtikhim niya hindi ko pa malalaman.
Mabilis akong napaiwas nang tingin sa kaniya dahil sa kahihiyan. I bit my lower lip dahil naramdaman ko ang pag-iinit ng pisngi ko.
"U-uhm... I'm sorry," bulong ko.
I heard him chuckled kaya mas lalo akong nahiya.
"I know I'm handsome pero 'wag mo namang ipahalata masyado 'yon, Trix. Nakakahiya." Natawa ako sa sinabi nito.
I find it cute kaya hindi ko napigilan ang mahinang mapatawa.
"Siraulo," sabi ko at umiling-iling.
Totoo nga ang sinasabi ng karamihan na sa tatlong magbabarkada na sina Kairo, Brent at Kaizer ay si Kaizer ang mas approachable at friendly.
Bubbly siyang kasama. Siya 'yong tipo ng tao na maaasahan mo ano mang oras, ang taong mapaglalaanan mo ng sekreto at buo ang tiwala mong hindi niya ito ipagkakalat.
He's too innocent to be honest.
"I'm glad I made you smile." Dahan-dahang napawi ang ngiti sa aking labi nang marinig ang kaniyang sinabi.
Binalingan ko siya ng tingin at nakita kong nakangiti na siya habang nakatitig sa akin. Napalunok ako ng wala sa oras.
"You look so beautiful when you smile," dagdag niya at napaiwas ako ng tingin.
Mahina akong natawa sa sinabi nito.
"H'wag mo nga 'kong bolahin," sabi ko at pilit na natawa kahit sa loob ko ay hindi na maayos ang tibok ng puso ko.
For the first time of my life ngayon lang ako nasabihan na maganda at hindi ako makapaniwala na nanggaling pa talaga iyon sa isang perpektong nilalang na katulad ni Kaizer.
Who would believe that huh?
"I'm telling the truth, Trix. If I were you, you should smile often. Your smile looks perfect on your face."
Ayokong maniwala sa sinasabi niya pero may parte sa akin na gustong ngumiti dahil hindi ko inaasahan na may mga tao pa palang makaka appreciate sa maliit na bagay tungkol sa akin.
And I guess that would be enough for me.
Napatingin ako sa wrist watch ko at nang makitang malapit na ang next class ko ay nilingon ko si Kaizer at muling nginitian.
"Maraming salamat sa tulong mo, Kaizer. I owe you a lot. Pasensiya na pero kailangan ko nang bumalik sa classroom dahil malapit ng magsimula ang next class ko," sabi ko sa kaniya at nakita ko ang pagkunot nang kaniyang noo at sinuri ang kabuuan ko.
"Pero hindi ka pa okay,"
Nginitian ko siya ng malapad. I appreciate his concern pero hindi na 'ko p'wedeng umabsent ngayon dahil panigurado malalagot ako nito kay Papa.
"Salamat sa concern pero hindi na 'ko p'wedeng umabsent ngayon. Pangako babawi ako sa'yo. See you next time." Kumaway ako sa kaniya at mabilis siyang tinalikuran.
Pero hindi pa man ako nakakahakbang ay hinawakan niya ako sa mga braso ko.
"Wait." Napatigil ako at nilingon siya.
Napakunot noo ako nang titigan niya 'ko ng seryoso.
Gone the innocent Kaizer.
"Before you leave I want you to promise me one thing,"
"Ano 'yon?"
Napahugot siya ng malalim na hangin at napapikit pero mabilis ding napamulat nang mata.
"Don't let anyone hurt you again. Promise me that you'll protect yourself, Trixie," seryoso niyang sambit na ikinagulat ko.
Napalunok ako nang makita kung gaano talaga siya ka seryoso sa binitiwang salita. Gusto ko siyang questionin kung bakit niya ito sinasabi ngayon pero wala akong lakas ng loob.
I felt like cat got my tongue right now.
"Please, promise me..."
Humigpit ang hawak niya sa braso ko kaya napasulyap ako roon bago ibinalik sa kaniya ang tingin.
Napapikit ako at wala sa sariling napatango.
"O-okay. I p-promise," sabi ko at nagmulat nang mata.
Nakita ko ang pagsilay ng ngiti sa labi niya at ang kaginhawaan sa kaniyang mga mata nang marinig ang sagot ko.
Tipid akong ngumiti sa kaniya.
I don't know if I mean it because protecting myself from the people who hated me was the last thing I want to do.
"I don't want you to get hurt again, Trixie,"
To be continued...
Chapter 10"OKAY CLASS, wear your PE uniform and proceed to the soccer field," anunsiyo ni Mrs. Romero, PE teacher namin at lumabas na ng classroom.Iyon agad ang bungad sa'min kinabukasan ng martes."Grabe naman 'yon kakasimula pa lang ng klase may PE agad," bulong ni Irish sa'king tabi nang mawala si Mrs. Romero.Nilingon ko siya at nagkibit balikat ayaw nang magsalita pa. Totoo naman kasi ang sinabi niya hindi pa man gano'n nagtagal ang klase pero may ganito na agad."Tara na magbihis na tayo," sabi ko sa kaniya at tumayo na.Kinuha ko ang dala kong paper bag at nanguna nang lumabas sa classroom. Mabilis din namang sumunod si Irish sa'kin.Habang naglalakad sa hallway papuntang CR ay walang tigil na naman ang bulongan ng mga tao sa paligid."Uy, girl alam niyo ba 'yong bagong chismis?""Anong chismis?""Iyong nangyari sa cafeteria kahapon girl, ano ka ba? Hindi mo alam?""Ako, ako alam ko ang
Chapter 10.1MABILIS na nagsimula ang huling laro. Nagtuloy-tuloy ulit ang matinding laro sa pagitan ng dalawang team. Naging mas lamang ulit ang team namin ni Irish kompara sa team ni Aubrey.Habang nasa court kami ay hindi pa rin nagbabago ang tingin ni Aubrey sa'kin. Mas lalo pang sumasama 'yon nang makita niyang malaki na ang lamang ng score namin sa kanila."We can't be lose!" Dinig kong sigaw niya sa ka teammate niya nang muling sumapit ang 5 minutes break.Uminom kami ulit ng tubig pagkatapos ay bumalik din naman agad sa court."C'mon team, we can do it!" Sigaw ni Irish nang pumito na ang referee.Nasa amin ang bola ngayon. Pumwesto si Irish sa likuran at siya ang naka assign para mag spike nang bola. Pinasa nina Je-an ang bola kay Irish at hindi naman siya pumalya sa pagtira.Napalingon ako sa team nina Aubrey at nakita kong nasangga nila ang bola at nagawang ibato pabalik sa amin. Naging alerto naman kaming lahat at ibinato r
Chapter 10.2"K-KAIRO..." sambit ko sa pangalan niya.Tinignan niya rin ako sa mga mata bago ako binigyan nang isang nakakamatay na ngiti."Let me help you, Trixie..." anito at bigla na lang hinawakan ang dalawang kamay ko at agad akong pinatayo mula sa pagkakaupo.He hold my hand tightly at akala ko ay bibitiwan na niya ang kamay ko pero nagulat ako dahil hindi 'yon nangyari.And before I could even protest ay mabilis na niya akong hinila paalis sa lugar na iyon at kinaladkad.Narinig ko ang malakas na pagsinghap nina Aubrey at ng mga kaibigan niya dahil sa ginawang paghila sa akin ni Kairo.Shit!Hindi ko magawang makapalag sa ginagawang paghila ni Kairo sa'kin ngayon. Nanatili pa rin akong gulat at hindi makapaniwala.Totoo ba talaga ito? Totoo ba talagang hinahawakan niya ang kamay ko at hinihila ako? Hindi ba 'ko nananaginip?Kasi parang ang hirap paniwalaan ang ganito.Isang Kairo Ac
Chapter 11NAKATULALA ako habang pinagmamasdan ang pagkain na nasa harapan ko ngayon. Kasalukuyan kaming nasa cafeteria ni Irish pero ang isip ko ay lumilipad sa ere.Hindi ko man lang magawang sumubo. Kanina pa may gumugulo sa isipan ko na hindi ko mawari. Napabuntong hininga ako nang malalim.Hindi ko alam kung nakakailang buntong hininga na 'ko simula pa kanina."Earth to Trixie!" Napukaw ang atensiyon ko nang pumalakpak si Irish sa aking harapan.I blinked twice before I finally realized that I'm spacing out. Napakurap-kurap ako at saka ko lang napagtanto na kanina pa nakatitig si Irish sa'kin.Napanguso ako sa kaniya."Ba't ka nakatitig?" Tanong ko sa kaniya.Naningkit naman ang kaniyang mga mata habang pinagmamasdan ako."Anong nangyari sa'yo at kanina ka pa wala sa sarili?"Napaiwas naman ako nang tingin bago umiling."Wala, napuyat lang ako," sabi ko at wala ng balak sabihin sa kan
Chapter 12"The nerve of that bitch! Anong karapatan niyang sampalin ka ng gano'n?!"Naitikom ko ang bibig sa sinabi ni Irish. Kanina pa siya bumubulong sa tabi ko at hanggang ngayon ay hindi pa rin siya makalma.Kahit nakarating na kami sa likod building ng room namin ay nanatili pa rin siyang nanggigigil sa nangyari sa caf.Sa totoo lang hindi ko pa rin magawang i sink in sa utak ko ang nangyari kanina lalo na ang ginawa ni Irish.Ibang-iba talaga siya sa kilala ko at kanina ko lang talaga siyang nakitang ganoon. Hindi ko rin maiwasang kabahan kasi baka balikan siya ni Krezha at paghigantihan.At iyon ang ikinatatakot ko ng husto kasi hindi ko kayang makitang madadamay si Irish sa gulo ng buhay ko."Kung hindi ko lang talaga napigilan ang sarili ko kanina hindi lang sampal ang inabot nang babaeng 'yon sa'kin!" ani ni Irish.Napabuntong hininga ako at mariing napapikit pagkatapos ay nagmulat din agad at nilingon siya.
Chapter 12.1Napakunot ang noo ko nang makita itong nakangisi habang nakatingin sa'min ni Irish."Wait a minute," anito.Tinitigan ko siya nang mabuti. She's very familiar to me. Hindi ko lang maalala kung saan ko siya unang nakita."Excuse me, nakaharang ka sa daan," mahinahon kong sabi sa kaniya pero imbes na tumabi ay mas lalo pang lumaki ang ngisi sa kaniyang labi.She even crossed her arms on her chest."So? Who cares anyway?""P'wede ba miss? Wala kaming oras sa kalokohan mo kaya kung puwede tumabi ka riyan?" Naiinis na sabi naman ni Irish kaya mabilis na napabaling nang tingin ang babaeng nasa harapan namin kay Irish.Hindi ito nagsalita. Nakangisi lang itong nakatingin kay Irish at umiling-iling. Nagtaka ako bigla nang mabilis siyang tumabi sa gilid at binigyan kami ng daan.I kinda felt weird pero imbes na intindihin pa 'yon ay naglakad na lang kami ni Irish at nilampasan siya.Per
Chapter 13ISANG MALUTONG at malakas na sampal ang sumalubong sa'kin pagka pasok ko sa bahay.Natigilan at hindi ako makagalaw sa sobrang lakas. I felt like my world turns upside down."You're a disgrace to our family!"Napayuko ako. I bit my lower lip to refrain myself from crying pero masyadong masakit ang salitang binitiwan ni Papa para hindi ako maluha.Pakiramdam ko nga hindi ko naramdaman ang sakit nang sampal niya.Hindi ko alam na ganito pala kasakit na marinig mismo galing sa pamilya mo na isa kang kahihiyan. Walang-wala ang sakit na naranasan at naramdaman ko sa t'wing binubully ako kumpara rito.Kasi 'yong sa school makakaya ko pang tiisin at baliwalain kahit ilang ulit pa nila akong saktan nang pisikal. Pero ang sinabi ni Papa sa akin ngayon? Ito ang hindi ko kayang tiisin dahil tagos sa puso ko talaga."Alfred... t-tama na...""Shut the hell up, Zera! Palagi mo na lang kinukunsinti ang anak mo kaya lumalakin
Chapter 13.1Kinabukasan ay nagising ako na pagod ang katawan at namumungay ang mga mata. Ramdam ko ang antok sa sistema ko nang bumangon ako sa kama.Bago pa 'ko matangay nang antok ko ay mabilis na 'kong tumayo at dumiretso sa banyo para maligo.Ang lamig ng tubig na nagmumula sa shower ang nagpagising nang tuluyan sa inaantok kong sistema. Automatikong nagising ang diwa ko.Mabilis kong tinapos ang pagliligo at lumabas nang banyo. Dali-dali agad akong nagtungo sa cabinet ko at kinuha roon ang uniform. Nagbihis ako at hindi na nag-abalang mag ayos pa ng mukha pagkatapos.Kinuha ko muna ang tatlong libro na nasa bed side table at ang bag pack bago lumabas nang kuwarto.Bumaba ako at nang nasa isang palapag na 'ko ng hagdan ay napatigil ako. Nakita ko sina Mama at Papa sa dining area na tahimik na kumakain. Tanging ang tunog lang ng mga kubyertos ang maririnig mong ingay sa pagitan nilang dalawa.Napabuntong hininga ako ng