The soft morning light spilled into Maya’s minimalist apartment, casting a warm glow on her beige walls and the scattered potted plants that added life to her space. She leaned back on her couch, one hand wrapped around a mug of coffee, the other holding her phone as her conversation with Ash continued.
𝗔𝘀𝗵: I’m glad we met on SoulLink. Sometimes, life has a way of putting the right people together in the most unexpected ways. Maya smiled, taking a sip of her coffee. Where'd he learn that line? At a romcom screening? Still, there was something about him that felt genuine, even behind the screen. 𝗠𝗮𝘆𝗮: I know, right? Minsan, you don't even notice the things you're missing until someone drops into your life. Her thumbs hovered over the keyboard for a moment before she added, 𝗠𝗮𝘆𝗮: Or maybe it's just luck. Di ba? Before he could reply, a knock on her door snapped her attention away. "Hoy, Maya! Open na, alam ko nandito ka!" Ava’s familiar voice rang out. Maya chuckled and put her coffee down. When she opened the door, Ava stood there with a bag of pastries and her signature radiant smile. “Grabe, ha. Sabado na nga, hindi ka pa lumalabas. Anong update?” Ava breezed past her into the living room, dropping the bag on the table. “Sino siya? Sinong dahilan ng glow mo today?” “Wala akong glow, Ava,” Maya countered, rolling her eyes but failing to hide her smile. Ava gave her a knowing look. ”As someone who has no glow, ang saya ng aura mo, ha. Spill.” With a sigh, Maya sat on the couch and told Ava about Asher. “I don’t know,” Maya said, finishing her story. “Mukhang genuine siya, pero paano ko malalaman kung totoo nga ’yon? Baka naman catfish lang 'to or someone na maglalaro na naman ng feelings ko.” Ava grabbed a croissant from the bag. “Girl, ano ka ba? Kung genuine naman siya, give it a chance. Kung hindi, eh di laglag na agad. Hindi mo malalaman kung hindi mo kikilalanin.” Maya stared at her coffee mug, Ava’s words hanging in the air. Ano bang mas masakit? Matakot nang magmahal, o maranasan ang masaktan ulit? --- In his sleek penthouse, Ash set his phone down, a faint smile tugging at the corners of his lips. The conversation with Maya felt refreshing, like a breath of fresh air in his otherwise calculated and pressurized world. “She seems different,” he muttered to himself, staring at the view of the city skyline. The sound of approaching footsteps interrupted his thoughts. Julian, his childhood friend and NovaSpire’s CTO, stepped in, holding a tablet. “You’re up early,” Julian remarked, raising an eyebrow. “Or maybe you just didn’t sleep.” “Couldn’t sleep,” Ash admitted, still distracted. Julian glanced at the phone on the table and smirked. “Let me guess. That Maya?” Ash shot him a warning look, but Julian only laughed. “Relax, bro. You’ve been smiling like an idiot since you started talking to her. I’m just saying, maybe she’s what you need.” “What I need is to keep my father off my back,” Ash muttered. “Reginald’s breathing down my neck about the app’s performance, and if he finds out I’m beta testing it myself...” Julian shrugged. “Maybe he’ll understand. Or maybe not. Either way, you’re playing a dangerous game.” Ash’s jaw tightened. He knew Julian was right. But for the first time in years, something—or rather, someone—made him feel like he could be more than just a CEO or a legacy. Julian smirked. “Careful, man. Testing your app is one thing, but falling for someone through it? That’s a whole other game.” “Maybe,” Ash admitted, his expression growing serious. “And she doesn’t know who I am. But for once, it’s nice not being treated like... the CEO.” Julian nodded, but his gaze turned somber. “Just be honest with her when the time comes. Secrets have a way of ruining things.” --- As the weekend rolled into Sunday evening, Maya found herself on a FaceTime call with Ash. Their conversation flowed effortlessly, covering everything from childhood memories to their shared love for animals. “Wait, seryoso ka?” Maya laughed, clutching her stomach. “Nahulog ka sa puno para lang hulihin yung pusa mo kuno?! At talagang umabot ka pa ro’n? ” Ash chuckled, scratching the back of his neck. “Hey, I was ten. It felt heroic at the time.” “Heroic daw,” she teased, wiping a tear from her eye. “I can’t believe I’m talking to someone who risked his life for a stray cat.” “Hey, that cat became my best friend,” he defended with a playful grin. Maya’s laughter faded into a soft smile. For a moment, she forgot about her fears and doubts. Talking to Ash felt natural—like they’d known each other for years. As their call ended, Maya lay in bed, staring at the ceiling. Maybe Ava was right. Maybe it was time to take a chance. Little did she know, both their worlds were on the verge of colliding in ways neither of them could predict. --- The following days went by in a blur. Maya had found herself checking her phone more often than she’d care to admit, waiting for Ash’s messages. Hindi naman siya obsessed—no way! Pero may kung anong bagay tungkol sa kanya na sobrang nakakaintrigued. Parang kilala siya nito, kahit sa mga simpleng salita lang. One afternoon habang nagla-lunch sa maliit niyang opisina, nag-buzz ang phone niya. 𝗔𝘀𝗵: Hey Maya, you busy? Maya bit her lip. Hindi naman unusual na tanong iyon, pero for some reason, napapangiti siya. 𝗠𝗮𝘆𝗮: Not really, just finishing lunch. You? A minute later, nag-reply siya agad. 𝗔𝘀𝗵: How about we grab dinner sometime? No pressure, just food and good company. Maya’s heart skipped a beat. Dinner? She stared at the message, unsure kung anong isasagot. Hindi naman siya sigurado kung ready na ba siyang makipagkita sa personal. But then again... why not? 𝗠𝗮𝘆𝗮: That sounds nice... When were you thinking? 𝗔𝘀𝗵: How about Friday? I’ll keep it low-key. Just us and some good food. What do you say? Maya took a deep breath. Okay, Friday na nga.One Year Later Maya adjusted the hem of her elegant yet comfortable white dress as she stared at her reflection in the mirror. It was a simple yet stunning piece—soft, flowing fabric that accentuated her curves without being too extravagant. She never imagined she’d wear something like this again, not after the last time she dared to believe in forever. But this time, everything felt different. This time, it was real. A soft knock on the door broke her thoughts. Ava peeked in, her hazel eyes shining with excitement. "Girl, ready ka na ba? Or are you still having your signature ‘Maya overthinking moment’?" Maya let out a soft laugh. "I’m ready." And for the first time in a long time, she truly was. Ava grinned, stepping fully into the room, holding a bouquet of white peonies—Maya’s favorite. "Good. Kasi hindi na makapaghintay si Ash sa labas. Para siyang batang binilhan ng bagong laruan. Halatang kabado pero sobrang excited." Maya’s heart swelled at the thought of him. Ash.
Habang naghahanda si Maya para sa dinner date nila ni Ash, hindi niya mapigilang makaramdam ng konting kaba. Sa bawat galaw niya—pagpili ng damit, pagsusuot ng makeup, at pagkumpuni ng buhok—may halong excitement at nerbyos. Matagal na rin siyang hindi masyadong lumalabas ng ganito. Ngunit si Ash? He was different. Iba ang dating niya—kalmado pero intense, matalino pero humble, at higit sa lahat, totoo. "Ava," tawag ni Maya habang nagsusuot ng simpleng pearl earrings. "Okay na ba ‘to? Hindi naman masyadong formal, ‘di ba?" Naglakad si Ava papunta sa kanya at sinuri siya mula ulo hanggang paa. "Girl, you look hot. Pero ‘yung tanong talaga, ready ka na ba?" Napatingin si Maya sa salamin. Sa isang banda, handa siyang harapin si Ash, handa siyang malaman kung saan talaga patungo ang kanilang relasyon. Pero sa kabilang banda, natatakot pa rin siya. What if hindi pa rin niya kayang pagkatiwalaan ang pag-ibig? "Hindi ko alam," aminado niyang sabi. "Pero malalaman ko mamaya." --
Maagang nagising si Maya kinabukasan, puno ng energy mula sa gabi nila ni Ash. Habang nagtitimpla ng kape, napatingin siya sa cellphone niya, nagbabasakaling may message mula kay Ash. Nang makita niyang may notification, isang ngiti ang gumuhit sa labi niya. Ash: Good morning, beautiful. Hope you have a great day ahead. Coffee na ba? Hindi napigilan ni Maya ang kilig habang mabilis na nag-reply. Maya: Of course, nauna pa nga yata ako sa’yo. Busy day ahead, pero worth it after last night. You? Agad namang nag-reply si Ash. Ash: Meetings as usual, but I’ll survive. By the way, I booked us dinner for Saturday. It’s a surprise.Napangiti si Maya. Isa na namang bagay na aabangan. ---Samantala, nasa opisina na si Ava, sinusubukang mag-focus sa trabaho. Pero sa totoo lang, nag-e-echo pa rin sa utak niya ang sinabi ni Julian kagabi. “I can’t ignore how I feel anymore.” “Ava, ano ba?” bulong niya sa sarili habang binabasa ang report sa harap niya. “Focus. Work first, emotions la
Sa pagsisimula ng umaga, abala si Maya sa pag-aayos ng kanyang apartment. Hindi niya maikakaila ang excitement na nararamdaman. Sa kabila ng pagiging abala sa trabaho, hindi niya mapigilang maglaan ng oras para sa nalalapit nilang date ni Ash ngayong gabi. “Relax, Maya,” bulong niya sa sarili habang inaayos ang mesa. “It’s just dinner. Nothing too fancy.” Pero sa totoo lang, hindi lang ‘just dinner’ ang tingin niya rito. Lahat ng moments nila ni Ash ay parang espesyal, parang laging may kakaibang magic. ---Sa kabilang banda, si Ash ay nasa NovaSpire, nagtatapos ng ilang importanteng meeting. Bagama’t focus siya sa trabaho, hindi maiwasang magpunta ang isip niya kay Maya. “Sir Ash,” tawag ng assistant niya. “The board wants to finalize the budget proposal for the new SoulLink update.” Napabuntong-hininga siya pero ngumiti. “I’ll look into it tomorrow. Make sure Julian and Ava are looped in for any revisions.” Habang palabas ng opisina, iniisip niya ang sinabi ni Ava tungko
Ang huni ng umaga ang gumising kay Maya. Bumangon siya mula sa kama, pinagmasdan ang sikat ng araw na tumatagos mula sa kurtina. Hindi na niya kailangan ng alarm clock sa mga ganitong araw; sapat na ang liwanag na pumuno sa kwarto niya at ang init na hatid nito sa kanyang puso. Ngunit ngayong araw na ito, may kakaiba siyang nararamdaman—hindi takot, hindi alinlangan, kundi pag-asa. Pag-asa na dala ng mga pagpiling ginawa niya nitong mga nakaraang buwan. Habang naghahanda, nakatanggap siya ng mensahe mula kay Ash. Ash: Good morning. See you later?Maya smiled at the simplicity of his text. Diretso, walang paliguy-ligoy, pero ramdam niya ang sincerity ng bawat salitang kanyang binibitawan. Maya: Good morning. I’ll see you later. Coffee’s on me this time.---Sa kabilang banda, si Ash naman ay nagmamadaling nagbibihis sa kanyang penthouse. Sa kabila ng abalang schedule bilang CEO ng NovaSpire, sinigurado niyang maglaan ng oras para kay Maya. Hindi na siya katulad ng dati—yung Ash
Maya sat quietly on the couch, staring out of the window. The soft, golden light of the late afternoon bathed the room, making the whole place feel warm and cozy. Sa kabila ng lahat ng nangyari, naramdaman niya na unti-unting bumabalik ang kanyang lakas. May mga sandali pa rin ng pagdududa, pero sa bawat araw na lumilipas, natututo siyang tanggapin ang mga pagkatalo at tagumpay. It wasn’t about perfection anymore—it was about finding peace with herself and the choices she made.It had been a few days since their dinner, and everything seemed to be slowly falling into place. Ash, despite his responsibilities at NovaSpire, had been nothing but present in her life. It was easy to see that he was as invested in their relationship as she was. And for once, Maya felt no hesitation, no fear of abandonment. Hindi na siya natatakot na baka siya'y iwan, hindi na siya natatakot na masaktan. Maybe it was because she finally believed in herself, and because she believed in him."Hey, are you okay?
Habang si Maya at Ash ay patuloy na nagsasama sa kanilang mga bagong hakbang sa buhay, may mga pagkakataon na ang mga simpleng bagay ay nagiging dahilan para magtulungan at magbukas ng mga pinto para sa mas malalim na koneksyon. Sa kabila ng kanilang mga takot, mga tanong, at mga hindi inaasahang sitwasyon, natutunan nilang tanggapin ang bawat isa, pati na rin ang kanilang mga imperpeksiyon.Isang linggo matapos ang kanilang getaway, umuwi sila sa kanilang mga routine. Ash, na balik sa NovaSpire at sa mga makukulit na meetings, at si Maya, na patuloy na abala sa kanyang mga proyekto sa kumpanya. Ngunit kahit abala, natutunan nilang makahanap ng oras para sa isa't isa. Ang isang simpleng dinner date ay naging ang pagkakataon nila upang magbalik-tanaw sa mga nangyari at planuhin ang mga susunod na hakbang."Alam mo, Ash, ang mga simpleng sandali na ito, kaya ko na ngayong tanggapin," sabi ni Maya, habang binabaybay nila ang kalsada patungo sa isang maliit na restaurant na paborito nilan
Ang mga araw ay patuloy na dumadaan at para kay Maya, natututo siyang tanggapin ang lahat ng aspeto ng kanyang buhay. Dati-rati, lagi siyang nagmamadali, laging abala sa mga plano at mga bagay na kailangang tapusin. Pero ngayon, natutunan niyang huminto sandali at maglaan ng oras para sa mga bagay na mahalaga—para kay Ash, para sa kanilang relasyon, at higit sa lahat, para sa kanyang sarili.Isang umaga, habang nag-aayos siya ng mga dokumento sa opisina, nakatanggap siya ng mensahe mula kay Ash. Ang simpleng mensaheng iyon, na nagsasabing "Good morning, Maya," ay nagbigay ng ngiti sa kanyang mukha. Hindi na siya nagmamadali, hindi na siya natatakot. Kasi alam niyang kahit anong mangyari, nandiyan si Ash upang samahan siya.Nakatagilid siya sa mesa, pinagmamasdan ang cellphone habang iniisip ang mga tanong na patuloy na bumabagabag sa kanya. "Paano ba talaga ito magiging?" tanong niya sa sarili. Marami siyang mga pangarap at plano, pero hindi niya kayang ipagpaliban ang mga bagay na na
Ang umaga ng araw na iyon ay puno ng mga pag-aalala. Habang umuupo si Maya sa kanyang desk, hindi maiwasang mag-isip tungkol sa mga susunod na hakbang. Ang trabaho, pamilya, at ang relasyon nila ni Ash ay nagiging mas kumplikado. Sa kabila ng lahat ng ito, may isang bagay na hindi kayang burahin ni Maya sa kanyang isipan—ang mga tanong tungkol sa hinaharap nila ni Ash.Nagdaang linggo, marami na silang napag-usapan ni Ash, mula sa mga plano para sa kumpanya hanggang sa mga personal nilang pangarap. Pero ang tanong ng "paano kung?" ay patuloy na bumangon sa bawat desisyon na ginagawa nila.Habang hawak ang kanyang cellphone, si Maya ay nag-aalangan kung tatawagan si Ash o hindi. Gusto niyang malaman kung ano ang naiisip nito, kung handa ba silang magtulungan sa mga bagong hamon. Ngunit bago siya nakapag-desisyon, tumunog ang telepono niya. Si Ash. “Good morning, Maya,” sabi ni Ash, ang boses nito ay malambing at maasahan. “Are you okay? I know you’ve got a lot on your plate lately.”M