Kabanata 2

"IT'S OKAY, Tita. I'm used to it," sagot ko na lamang kay Mrs. Lucchese.

Nanatiling nakayuko ako kunway hindi ko kayang salubungin ang mga mata ni Steve.

I need to act an innocent angel of course para hindi ako kaduda-duda. Matalas pa naman ang pakiramdam nitong si Steve Lucchese.

"You're mistaken, Ms. Monsanto, if you believe that I will heed my mother's words. Unlike her, I am not quick to trust."

"Hindi po kita pipilitin na pagkatiwalaan ako, sir. Pero alalahanin niyong ang ina niyo ang pasyente ko at hindi kayo."

"At talagang sinasagot mo pa ako? Hindi mo ba kilala kung sinong nasa harapan mo?" sarkastikong turan sa akin ni Steve.

"Enough, Steve!" Inis na singit ni Mrs. Lucchese sa usapan.

"Mom, my concern is with you. You know very well that I can't entrust myself to people I haven't fully gotten to know."

Halatang pinipigilan nitong mainis sa ina. Pero kahit gano'n pa man hindi nito maitatago dahil hayag ang pagka-inis nito sa akin.

Dahil sa hindi ko napigilan ang inis kay Steve, umirap ako rito. Nagulat ito sa aking ginawa.

"Sa wakas makakaalis na rin ako sa lugar na ito. Akalain mo bang mas lalo lang akong nagkakasakit dito."

Inalalayan ko si Mrs. Lucchese. Ngunit nagulat ako nang lumapit sa gawi namin si Steve. Sinamaan ako nito nang tingin, pilit ko namang pinipigilan ang sarili na huwag itong patulan.

"Mom, let me assist you."

Seryoso ang mukha ni Steve nang marinig ko itong nagsalita sa sarili nitong ina. Well, hinayaan ko na lamang ito.

Napasulyap sa akin si Mrs. Lucchese. Kumindat ako rito, wari ba'y pinabatid ko ritong okay lang ako, and I can handle that attitude of Mrs. Lucchese's arrogant son, Steve Lucchese.

Mayamaya ay inayos ko ang ilang gamit ni Mrs. Lucheese. Pero agad din ako nitong pinigilan.

"No, that's not your job, Lorna. Darating si Mel, siya na ang bahala riyan. All you have to do is to take good care of me."

"Kayo po ang bahala, madali lang naman po akong kausap," nakangiting sagot ko sabay kindat, nang hindi sinasadyang naipasa ko ang kindat sa seryosong mukha ni Steve.

Pinukol ako nito ng masamang tingin. Ako na wala namang problema ay lihim na ngumingiti lang. Masayahin akong tao kaya hindi pwedeng sirain ni Steve ang ugaling mayroon ako, kahit pa nga sabihing malaki rin ang problema ko dahil sa kapatid kong babae na bulakbol.

Nakasunod lang ako sa mag-ina, hanggang sa nakasalubong namin ang doktora na siyang tumingin kay Mrs. Lucchese.

"Sa wakas ay makakauwi ka na rin, Mrs. Lucchese."

"Maraming salamat doktora."

"Basta 'wag mong kalimutan ang ilang bilin ko sa'yo. Well, nariyan naman si Lorna as your private nurse na magpapaalala sa'yo."

Nakangiting napasulyap sa akin si Doc. Ramirez at Mrs. Lucchese. "Makakaasa po kayo na gagawin kong mabuti ang trabaho ko," ani ko.

"Masipag si Lorna at hindi ka nagkamali sa pagpili sa kanya. Maalaga 'yan, higit sa lahat mabait pa," turan pa ni doktora kay Mrs. Lucchese.

"Unang tingin ay iyon ang nakita ko sa kanya doktora, kaya nga hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa at kunin siyang maging private nurse ko."

Kitang-kita ko ang hindi maipintang mukha ni Steve nang marinig ang pinag-uusapan nang sarili nitong ina at ni Doctora Ramirez. Palibhasay ako ang topic. Kumbaga, ako ang bida sa usapan.

Lihim akong naaliw nang mapagmasdan ang gwapong mukha ni Steve. Aaminin kong sobrang h0t nito at gwapo nito. Hindi sinasadyang naalala ko tuloy ang kahabaan nito nang dilaan ko ang maugat at matigas nitong étíts.

Ugh!

Feeling ko pa nga ay nalasahan ko pa ang katas niyo'n sa sarili kong dila sa tuwing nagbabalik-tanaw ako sa gabing pinaligaya ko ito ng sobra. Wala man lang itong kaalam-alam na ako ang babaeng dumila at naglasap nang tam0d nito.

Bigla itong nag-excuse nang tumunog ang sarili nitong cellphone. Nanatili naman akong nakikinig sa pinag-uusapan ng dalawang babae na nasa aking harapan. Halatang magaan ang loob sa isa't isa at nakakapalagayan agad ng loob.

Hanggang sa nagpaalam na si doktora Ramirez kay Mrs. Lucchese. Hinarap ako nitong muli. "Teka nga muna, ikaw ba ay wala pang boyfriend, hija?"

"Naku, wala pa po sa isip ko 'yon, Tita. Isa pa, may pinapaaral pa ako. Ang kapatid kong si Leticia na sobrang bulakbol nga lang. Kaya sa inis ko hindi ko binigyan nang baon isang buwan," sagot niya.

"Ay gano'n ba? Ilang taon na ba iyang kapatid mo?"

"Twenty-two po, OJT na lang ang kulang awa ng Panginoon. Umaasa nga ako na sana maisip niya kung gaano kahirap itong trabaho ko para naman bigyan niya ng halaga. Naintindihan ko naman po siya kaya nangyari sa kanya ang ganoong ugali, pero hindi naman don natatapos ang buhay, hindi po ba?"

"Sabagay, hindi mo masisisi ang kapatid mo. Mukhang nagbigay sa kanya iyon ng matinding trauma, hija."

"Mom, let's go!"

Kapwa kami napalingon ni Mrs. Lucchese nang marinig ang malalim at baritonong boses ni Steve. Napasulyap sa akin ang nakangiting mukha ni Mrs. Lucchese.

Pumasok kami sa loob ng itim na Ferrari na pagmamay-ari ni Steve. Nasa front seat si Mrs. Lucchese samantalang nasa backseat naman ako. Pagpasok ko pa lang ay sobrang ginaw na sa loob.

Hindi sinasadyang nagtama ang mga paningin namin ni Steve sa front view mirror. Iniwas ko ang tingin dito. Nang bigla kaming huminto dahilan para mapasigaw kami ni Tita Sylvia.

"Dmn it!" Malutong na mura ni Steve.

Mabuti na lamang at mahigpit ang seat belt kong suot. Dahil kung hindi ay baka nauntog na ang aking ulo.

"What happened, hijo?" takang-tanong ni Tita Sylvia.

"A dog just passed by, Mom. It suddenly crossed, so I had to brake suddenly," sagot ni Steve sa ina.

Napasapo ako sa aking dibdib sa may bandang puso. Ang totoo labis na kaba at takot ang namayani sa aking puso. Sino ba naman ang hindi matatakot sa biglaan nitong paghinto? Akala ko pa naman katapusan ko na kanina.

"Lorna, are you okay?" May pag-alalang tanong ni Tita Sylvia sa akin.

"Okay lang po ako, Tita. Huwag po kayong mag-alala sa akin."