Chapter 2

Maaga pa lang ay maayos na ang ayos ni Sera. Malayo sa dating losyang at laging pagod ang mukha na nakikita ni Adrian sa loob ng dalawang taong pagsasama nila bilang mag-asawa. Ngayon, sa mismong araw ng kanilang diborsyo, tila mas malinaw ang mga mata niya, mas pantay ang ngiti—hindi dahil masaya siyang hiwalay na sila, kundi dahil alam niyang tapos na ang isang yugto na matagal na ring wala talagang saysay para sa kanya.

Hindi na rin nagpakita ng anumang reaksyon si Adrian. Tahimik lang itong nakatayo sa gilid, nakasuot ng maayos na long sleeves na kulay abo, suot ang mamahaling relo na palaging nakikita sa pulso niya. Nakaayos ang buhok, walang kahit anong bahid ng emosyon sa kanyang mukha. Wala ring bakas ng galit, lungkot, o panghihinayang. Para bang isa lang itong pormalidad na kailangang tapusin.

Si Sera, sa kabilang banda, ay nakasuot ng simpleng bestida na kulay puti, bagay sa kanyang maputing kutis at payat na pangangatawan. Maayos ang buhok, naka-ponytail, at may kaunting ayos sa mukha—tamang-tama lang para magmukhang presentable. Ngunit sa kabila ng maayos na itsura nilang dalawa, parehong walang ekspresyon ang kanilang mga mata. Wala ni isang ngiti, wala ring bakas ng lungkot na makikita sa karaniwang mga nagdaraan sa parehong sitwasyon.

Tahimik silang pumasok sa Civil Affairs Bureau. Walang nagbukas ng usapan. Tanging maririnig lang ay ang mahinang kaluskos ng kanilang mga sapatos sa malamig na sahig na gawa sa marmol. Sa paligid, may ilang mag-asawa ring naroon—ang iba’y masaya at halatang bagong kasal, ang iba’y tulad nila, naghihintay para tuluyang wakasan ang kanilang pagsasama.

Sa mesa ng registrar, marahan at pormal ang proseso. Pinagmasdan sila ng babaeng nag-aasikaso ng mga papeles at saka nagsalita.

“Kayo po ba ang mag-asawang Torres para sa finalization ng divorce?” tanong nito habang binubuklat ang mga dokumento.

Sabay silang tumango. Wala nang ibang salitang lumabas sa kanilang mga bibig.

Tiningnan muli ng registrar ang mga papeles. “So, mutual consent po ito? Wala kayong anak, at wala ring pinag-aagawang ari-arian o lupa?”

Muling tumango si Adrian. “Wala po,” tipid nitong sagot.

Nagpatuloy ang opisyal, pinipirmahan ang ilang bahagi ng dokumento bago inabot ang isa sa kanila kay Sera at isa kay Adrian. “Pirmahan niyo po rito at rito, pagkatapos ay dito sa huling pahina.”

Tahimik nilang ginawa ang sinabi. Ang bawat galaw ay mabagal ngunit sigurado, na para bang bawat paglagda ay isa ring pagguhit ng guhit sa pagitan nila.

Hindi nagtagal, matapos pirmahan ang lahat, inabot na sa kanila ang final copy ng divorce papers. At sa sandaling iyon, parang gumaan ang pakiramdam ni Sera. Hawak-hawak niya ang dokumentong iyon, at sa unang pagkakataon matapos ang dalawang taon, ramdam niya ang kakaibang kalayaan.

Hindi siya naging masaya sa kanilang pagsasama noon—isang relasyon na puno ng tahimik na tampuhan, mga pangakong napako, at pagmamahal na unti-unting nawala hanggang sa tuluyang maglaho.

Galing sa mayamang pamilya si Adrian Torres—isang pamilyang kilala sa negosyo at koneksyon sa lipunan. Samantalang si Sera ay nagmula lang sa isang simpleng pamilya, walang yaman, walang kapangyarihan, at walang impluwensya.

Noong una, naging mahirap para sa kanya ang tanggapin sa mundo ng mga Torres. Kaya nga ginawa niya ang lahat—nagpakababa, nag-aral magluto ng mga pagkaing gusto ng pamilya, natutong makisama sa mga sosyal na pagtitipon kahit wala siya sa mood, at halos maging alila sa bahay para lang makuha ang loob ng mga ito.

Lahat ng iyon ay dahil ipinaglalaban niya ang pagmamahalan nila ni Adrian noon. Siya ang babaeng handang magsakripisyo ng lahat para sa taong mahal niya. Ngunit sa huli, tila lahat ng iyon ay nauwi sa wala.

Masaya naman sila noon, o iyon ang akala niya, hanggang sa bumalik mula sa ibang bansa ang unang pag-ibig ni Adrian—si Lyra Alcaraz. Sa pagdating nito, tila unti-unting nagbago ang lahat. Naramdaman ni Sera ang paglayo ng asawa, ang pagbabago ng tono nito kapag magkasama sila, at ang kakaibang init ng boses tuwing binabanggit ang pangalan ng babae.

Hanggang isang araw, may nalaman siyang hindi niya inaasahan. May namamagitan na pala kina Adrian at Lyra. Hindi na niya kinompronta pa ng matindi si Adrian; wala nang sigawan, wala nang habulan ng paliwanag. Alam na niya ang sagot bago pa man ito magsalita.

Sa love triangle nilang tatlo, siya na lang ang kusang umiwas. Pinili niyang hindi lumaban, hindi dahil mahina siya, kundi dahil alam niyang wala nang saysay ang pakikipagsabayan kung ang puso ng asawa niya ay nasa iba na.

Ngayon, sa harap ng Civil Affairs Bureau, parehong tahimik silang lumabas ng gusali matapos pirmahan ang huling pahina ng kanilang kasal—o sa kasong ito, ng kanilang diborsyo. Walang nagpaalam, walang nagtanong kung kamusta, at walang nagtangkang magbukas ng usapan.

Sa gitna ng mabigat ngunit tahimik na hangin, magkatabi silang naglakad ngunit tila napakalayo sa isa’t isa. Ang dating mag-asawa, na minsang nangarap ng habambuhay na pagmamahalan, ay ngayo’y dalawang estranghero na lamang na nagkataong naglalakad sa parehong direksyon.

Bago sila tuluyang lumabas ng pintuan ng Civil Affairs Bureau, tila ba may malamig na ihip ng hangin na dumaan sa pagitan nila. Para bang may bulong na sumagi sa isip ni Adrian—isang paalala na baka ito na ang huling pagkakataong makapagsalita siya kay Sera.

Bahagya siyang lumingon, at doon niya nakita si Sera na nakayuko, mahigpit ang hawak sa mga divorce papers.

“Sera…” mahina niyang tawag.

Napatingin ito, walang pagbabago sa mukha. “Ano ‘yon?”

Sandaling nag-alinlangan si Adrian bago sumagot. “Salamat… sa lahat ng ginawa mo noon.”

Tumango lang si Sera, malamig ngunit maayos ang tono. “Sana mas maging masaya ka ngayon. Wala na akong ibang sasabihin pa. Mauna ka na't mukhang hinihintay ka ni Lyra sa labas.”

Tumalikod si Adrian at naunang lumakad palayo, habang si Sera ay nanatili sandali sa harap ng pintuan, pinapanood ang papalayong anino ng lalaking minsan niyang minahal.

Nang tuluyan nang mawala si Adrian sa kanyang paningin, biglang parang nawala rin ang lahat ng bigat na pinipigil niya sa dibdib. Kahit anong tapang ni Sera, kahit gaano niya sinubukang maging matatag sa harap nito, hindi na niya napigilan ang pag-agos ng luha. Tahimik lang siyang umiiyak, nakatayo sa gilid ng pintuan ng Civil Affairs Bureau, pilit nilulunok ang hikbi para hindi marinig ng ibang tao.

Sumagi sa isip niya ang nangyari kahapon—kung paano siya halos magmakaawa kay Adrian na ayusin pa ang lahat. Ang mga salitang binitiwan niya, ang titig niyang puno ng pag-asa kahit alam niyang wala na talagang matitirang pagmamahalan. Naaalala niya ang malamig nitong tingin, at kung paanong ni isang yakap o haplos ay hindi na nito ibinigay.

Ngayon, hawak-hawak ang mga papel na nagpapatunay ng pagtatapos, ramdam niya ang kirot ng alaala at ang bigat ng katotohanang wala na silang babalikan.