Chapter 3

Kahapon. Bago ang araw ng kanilang divorce.

Maulan ang hapon na iyon, at ang buong bahay ay tahimik na tahimik maliban sa mahinang patak ng ulan na tumatama sa bubong. Nakaupo si Sera sa gilid ng sofa, malamig ang mga palad at pawis na pawis ang likod ng kanyang kamay, kahit malamig ang simoy mula sa bukas na bintana. Sa loob ng dalawang taon ng kanilang pagsasama, ngayon lang niya naramdaman ang ganitong uri ng kaba—yung tipong alam mong may mawawala sa’yo pero pilit mo pa ring hinahawakan.

Noong isang araw lang, bumagsak ang mundo ni Sera sa paraang hindi niya inakalang mangyayari. Sa isang iglap, lahat ng tiwala at paniniwala niya sa kanilang pagsasama ay gumuho. Nahuli niya si Adrian—ang lalaking dalawang taon niyang ipinaglaban—na nakikipagtalik sa unang pag-ibig nito, si Lyra.

Akala ni Sera, matapos ang gabing iyon, kaya na niyang bitawan ang lahat ng sakit. Akala niya, kaya na niyang sabihin sa sarili na tapos na, na wala na siyang pakialam. Pero nagkamali siya. Ang sugat ay nananatiling sariwa, at bawat oras na wala pang kasiguraduhan ang lahat ay parang patuloy itong binubuksan.

Lalo pang nadagdagan ang kirot nang matanggap niya ang isang text mula kay Adrian makalipas ang ilang araw. Maiksi lang, direkta, walang pagpapaliwanag: “Gusto ko nang mag-divorce.”

Ngayon, narito siya't nagmamakaawa.

Naroon si Adrian, nakatayo sa tapat ng bintana, nakatalikod sa kanya. Kita sa salamin ang bahagyang pagkakunot ng kanyang noo, ang pagkakatikom ng panga, at ang mga kamay na nakasuksok sa bulsa ng pantalon. Hindi siya nagsasalita, at kung tutuusin, parang hindi niya rin gustong magsalita.

“Adrian…” mahinang tawag ni Sera, halos bulong, pero malinaw sa katahimikan ng sala.

Hindi ito kumilos. Para bang nag-aalinlangan kung dapat bang lumingon o magpatuloy lang sa pag-iwas.

Lumunok si Sera, pilit na pinapakalma ang tinig. “Ayusin pa natin ‘to… please. Kung may nagawa akong mali, sabihin mo. Kung may kulang ako, kaya ko pang baguhin.” Ramdam sa bawat salita ang desperasyon—hindi para sa kanyang pride, kundi para sa kanilang kasal na pinaglaban niya mula sa simula.

Tahimik pa rin si Adrian. Sa puntong iyon, nararamdaman ni Sera na dahan-dahan na siyang kinakain ng takot. Tumayo siya, mabagal ang bawat hakbang papalapit sa asawa, at sa sandaling nasa harap na siya nito, naglakas-loob siyang hawakan ang braso nito.

“Adrian, two years na tayo. Hindi ba… kahit konti, may halaga pa rin ako sa’yo?”

Doon lamang ito lumingon, ngunit malamig ang mga mata, para bang tinitingnan niya ang isang estranghero. “Sera…” humugot ito ng malalim na buntonghininga. “Wala na talaga.”

Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Naramdaman niyang nanginginig ang mga kamay niya habang mahigpit pa rin niyang hawak ang braso nito, para bang sa ganoong paraan ay mapipigilan niyang tuluyang mawala ito.

“Hindi naman ganito dati…” halos pumutol ang boses niya. “Naaalala mo ba kung paano ko ipinaglaban na matanggap ako ng pamilya mo? Kung paano ako halos maging alipin sa bahay para lang makuha ang loob nila? Para lang maging maayos tayo?” Napakagat siya sa labi, pilit pinipigilan ang panginginig ng tinig. “Ginawa ko ‘yon kasi mahal kita, Adrian.”

Pero hindi kumurap si Adrian. Nanatiling nakatitig ang kanyang mga mata sa kanya, ngunit wala itong anumang bakas ng galit o lungkot—tanging pagod lang ang namamalas sa mukha nito, at isang matatag na determinasyon na tapusin na ang lahat. Para bang pinag-isipan na nito nang mabuti ang desisyon, at walang puwang para magbago pa ang isip.

“Sera…” malamig ngunit malinaw ang tinig ni Adrian, may bigat sa bawat pantig. “Kahit ano pa ang gawin natin, hindi na babalik ‘yong dati. May mga bagay na mas mabuting tapusin bago pa mas lumala.”

Ang mga salitang iyon ay parang matalim na kutsilyong dahan-dahang tumatarak sa dibdib ni Sera. Pilit niyang kinuyom ang mga palad para hindi siya manginig. Huminga siya nang malalim, pero alam niyang kahit anong gawin niya, naroroon na ang panginginig sa kanyang tinig.

“Dahil ba kay Lyra?” diretsong tanong niya, pinipiling huwag magpaligoy-ligoy. Alam niyang masakit ang marinig ang sagot, pero mas masakit ang manatiling walang kasiguraduhan.

At sa unang pagkakataon mula nang magsimula ang kanilang pag-uusap, nakita niyang bumaba ang tingin nito. Isang maliit na sandali lamang iyon, ngunit sapat para makita niya ang pag-iwas sa mga mata nito—parang isang pag-amin na walang salitang kailangan. Ilang segundo lang ang lumipas bago agad din nitong ibinalik ang tingin sa kanya, tila sinusubukang bawiin ang anumang kahinaan na naipakita.

Hindi sumagot si Adrian. At sa nakabibinging katahimikang iyon, ramdam ni Sera na wala nang kailangang sabihin pa. Ang katahimikan mismo ang naging malinaw na sagot, mas masakit pa kaysa sa anumang salitang maaari nitong banggitin.

Napaatras siya ng bahagya, bumitaw sa pagkakahawak, at naramdaman niya ang biglang panlalamig ng hangin sa pagitan nila. “Kahapon lang… umaasa pa akong babalik ka sa akin,” mahinang sabi niya, halos para sa sarili na lang. “Pero ngayon, alam ko na.”

Pinilit niyang ngumiti, kahit ramdam niyang bumibigat na ang mga mata niya sa luha. “Kung ‘yan ang gusto mo… wala na akong magagawa. Pero sana, balang-araw, maalala mo kung paano kita minahal.”

Si Adrian naman, tumango lang, walang binigay na yakap o kahit isang hawak sa kamay bago siya muling tumalikod at naglakad palayo. Naiwan si Sera sa sala, nakatayo, pinagmamasdan ang papalayong likod nito na tila isang pintuang unti-unting nagsasara.

Sa labas, patuloy ang pag-ulan. At sa bawat patak nito, parang naririnig niya ang paulit-ulit na pagtanggi ng lalaking mahal niya.