CHAPTER 7

[RANN] 

"Ayan, okay ka na?" nakangiti kong tanong saka ko hinalikan si Cerbe sa pisngi. Lalo namang inilapit ni Cerbe ang mukha niya sa akin, animo'y humihingi pa ng isa pang halik kaya ginawa ko. Hinimas-himas ko rin ang kaniyang mabuhok na leeg. Ang ganda ng kaniyang kulay, matingkad ito kapag nasisinagan ng araw, mahahaba rin ito at malambot sa kamay. Niyakap ko siyang muli, buti na lang talaga at tanggap ako ni Cerbe dito sa mansion. "Kung iisipin mo Cerbe, unti-unting nagbabago ang pakikitungo sa akin rito nina Tanya at Sebastian hindi ba?" tanong ko kay Cerbe, umungol lang siya saka inilapit ang mukha niya sa pisngi ko at sinimulan akong dilaan roon. Natawa naman ako sa ginagawa niya. 

"Ibig kong sabihin, sila Mirai at Gael ay mabilis akong natanggap. Mababait sila sa akin, ikaw rin. Maamo ka sa akin kahit na isang beses pa lang tayong nagkita noon." Ngumuso ako nang maalala ko kung paano ako lundagin ni Cerbe nang unang beses niya akong makita. Akala ko noon ay katapusan ko na dahil dinamba lang naman ako ng isang malaking aso, handa na rin sana si Damon na hilahin palayo sa akin si Cerbe kaso bigla akong pinag hahalikan ng isang ito."aaaaahh, ikaw lang ata ang nagmamahal sa akin dito, " bulong ko habang lalong humihigpit ang yakap ko sa kaniya. 

"Mukhang nagsasaya ka rito sa hardin kasama si Cerbe ah, kamusta naman ang pakiramdam mo? Okay ka na ba?" Nilingon ko si Damon na naglalakad na palapit sa akin. Nakangiti siya habang may dalang tray ng pagkain. Inilapag niya sa gazebo ang tray at saka tumungo sa damuhan kung saan kami naka pwesto ni Cerbe. Hinimas niya muna ang ulo ni Cerbe bago nagsalita. "Good boy Cerbe, " saad niya saka siya bumaking sa akin. Inalok niya sa akin ang kamay niya, tinitigan ko siya ng mga ilang segundo pa. Pamilyar ang postura niya, parang ang mga prinsipe sa mga panood na nakikita ko sa t.v noong nasa casa pa lang ako. 

Prinsipe. 

Hindi ko maiwasang hindi sermunan ang sarili ko. Isa ang pantasyang iyon sa mga dahilan kung bakit ako kamuntikan nang mamatay. Napakagat ako sa pang-ibabang labi ko at saka muling ngumiti at tinanggap ang kaniyang kamay. Inalalayan niya akong maglakad palapit sa gazebo. Nang maka upo na kami ay inalok niya sa akin ang mga pagkaing nakahain rito. 

"Cookies?" tanong ko at saka tinitigan ang mga ito na nasa maliit na lalagyan. "Hmm, sinubukan ko lang ulit kung alam ko pang mag-luto nito, " sagot niya at saka isinubo sa akin ang cookie na kinuha niya. Kumagat naman ako doon habang nakatitig lang sa kaniya. Halos manlaki ang mga mata ko nang malasahan ko ang kakaibang sarap nito. "So? How is it?" tanong niya, sa tagal ko nang nandito ay may kaunti na akong alam sa ingles kaya hindi na ako gaanong nahihirapang sundan siya sa tuwing nagsasalita siya nito. Ngumiti ako sa kaniya at saka tumango ng paulit-ulit.  "Masarap siya! Hala! Bakit ganun? Ang sarap!" excited kong sambit saka ako pumulot ng isa at isinubo rin sa kaniya. Tumawa naman siya ng bahagya at saka tinanggap ang inaalok ko. "Hmm, mukhang ayos pa naman ang pagluluto ko. Although matamis siya, " komento niya. Ngumuso naman ako sa tinuran niya. "Bakit? Hindi ba dapat matamis ang cookies?" Nakanguso kong tanong. Tumawa nanaman siya saka niya hinaplos ang ulo ko. Naka pan-de cuatro siya ng upo sa gazebo habang nakasandal ang kaniyang kanang kamay sa sandalan ng upuan at ito ang sinasandalan ng ulo niya ngayon. 

"You're such a kid Rann. Ang cute mo, " nakangiti niyang sambit at saka muli akong sinubuan ng cookie niya. Dama ko ang titig niya sa akin habang kumakain ako, ilang segundo lang ang naging katahimikan namin nang bigla siyang magsalitang muli. Ngunit hindi ko inaasahan ang mga sumunod na bagay na lumabas sa bibig niya. "Balak kong bumalik na ng Maynila, " panimula niya dahilan para lumingon ako sa gawi niya. Mahigpit ang hawak ko sa baso. Hindi ko alam kung bakit pero aang isipin pa lang na mawawala siya sa tabi ko ay hindi na maganda para sa akin. Bukod kay Cerbe, siya na lang talaga ang alam kong kakampi ko sa mansion na ito. Paano na lang kung aalis siya? Paano na lang kung biglang bumalik sa dati ang trato sa akin nina Tanya at Sebastian? Iiwan niya na rin ba ako? 

"Hey Rann, you're spacing out, " dinig kong saad niya, doon lang ako bumalik sa huwisyo ko at tintigan nanaman siyang muli. Dama kong hinawakan niya ang kamay ko at marahang pinipisil-pisil ang likod ng palad ko. "A-aalis ka na? Maiiwan ba ako rito?" tanong ko sa kaniya. Ngumiti naman siya. "Bakit? Gusto mo ba?" balik tanong niya sa akin. Sino ba ako para sabihin ang talagang gusto kong mangyari? Hindi ako ang masusunod sa kasunduang ito.  Pero bago pa man ako makapag salita ay kusa nang gumalaw ang katawan ko. Inilapag ko ang baso at hinawakan nang mahigpit ang kamay niya at sunod-sunod na umiling. Animo'y bata na ayaw mahiwalay sa mga magulang nila. "Hindi ba pwedeng dito ka na lang?" hindi ko alam kung bakit pero dinig ko ang panginginig ng sarili kong boses. Bumuntong hininga siya at saka masuyong hinaplos ang pisngi ko. Hindi ko maiwasang hindi tumugon sa kaniyang hawak. 

"I can't stay here forever, Rann. I have things I've left in Manila, " sagot niya habang patuloy pa ring nakahawak sa pisngi ko. Hinawakan ko ang kamay niyang iyon at saka marahang itinapat sa dibdib ko. Napapikit muna ako ng mariin bago nagsalita. "A-ayaw kong maiwan nanaman, Damon." Tinitigan ko siya sa mga mata niya. Lumunok muna ako bago muling nagsalita. "Isama mo ako sa pagbalik mo sa Maynila. Pangako, hindi ako magiging pabigat doon! Pagsisilbihan kita bilang asawa mo, basta isama mo lang ako." Ilang saglit pa siyang tumitig sa akin bago siya muling ngumiti at marahang binawi ang kaniyang kamay, ngayon ay siya naman ang may hawak sa kamay ko at marahang inilapat ito sa labi niya, hinalikan niya ang singsing na ibinigay niya sa akin at saka masuyo akong tiningnang muli. 

"Rann, sigurado ka ba? Maynila iyon. Malayo sa probinsiyang ito," tanong niya. Tumango ako ng paulit-ulit at saka ngumiti sa kaniya. "Kasama sa kasunduan na kung nasaan ka, nandoon rin dapat ako hindi ba?" natawa siya nang bahagya saka hinaplos ang ulo ko at dahan-dahan nang tumayo. "Then, it's decided. You'll go with me," ngumiti siya at saka naglakad pabalik sa loob ng mansion. Tinitigan ko ang pigura niya bago bumaling sa kamay ko kung nasaan naroon ang singsing na ibinigay niya sa akin, ang singsing na patunay na kasal kami sa isa't-isa. Mariin akong napapikit at inilapit itong muli sa dibdib ko. "Ano bang iniisip mo Rann? Bakit kung  maka asta ka ay…, " natigil ako sa panenermon sa sarili ko nang hindi ko maituloy ang sasabihin ko. Napayuko na lang ako at tinitiganh muli ang singsing ko. "Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Alam kong nang pirmahan ko ang kontratang iyon ay pagmamay-ari na niya ako, sabihin man niya o hindi, " mahinang bulong ko. "Pero kasi, " hindi ko namalayang may mga butil na pala ng luhang tumutulo mula sa mga mata ko. 

***

"Heeh, so talagang isasama mo siya?" tanong ni Spyru habang nakaturo pa sakin. Hindi ko nanaman maiwasang mapairap dahil sa inaasta niya. Hindi ko na lang siya pinansin at itinuloy na lamang ang pagluluto sa hapunan namin. Nasa kusina kami ngayon, si Sebastian ang gumagabay sa akin sa pag gamit ng mga bagay-bagay dito sa kusina. Akala ko nga ay hindi niya ako papayagang maglutong muli pero hinayaan niya lang ako, at siya oa mismo ang nag-alok na tulungan akong magluto. 

"Yup, she's my wife after all," sagot naman ni Damon habang sa laptop niya siya nakatingin. Hindi ko maiwasang mapatitig nanaman sa kaniya dahil suot nanaman niya ang salamin niya habang seryosong nakatitig sa laptop niya. Dito rin nila napiling manatili muna, kung ano man ang dahil, wala akong kaalam-alam. "Kung nakamamatay lang ang pagpapantasya at pagtitig, baka wala na akong kakambal ngayon, " nakangusong sambit ni Spyru na siyang sinamaan ko ng tingin lalo. Salubong rin ng kilay na tumingin si Damon sa kaniya. Tumawa lang si Spyru at nag taas ng parehong kamay niya. "Rann, ying niluluto mo," nanlaki ang mga mata ko nang makita kong nasusunog na ang piniprito kong isda. Dahil sa pagka taranta ay aksidente kong nahawakan ang mismong kawali at napatili ako sa hapdi ng pagka paso ng kamay ko. Agad namang napatayo si Damon sa inuupuan niya at agad na kinuha ang kamay ko. 

"The hell are you doing!? Hindi ka nag-iingat! Aish!" singhal niya at saka ako hinila sa lababo. "A-ah Master--," hindi natuloy ni Sebastian ang sasabihin niya nang bigla na lang buksan ni Damon ang gripo. Lalo akong napatili dahil pakiramdam ko ay lalong humapdi ang kamay ko. Pumasok naman sa loob sina Tanya, Mirai at Gael nang marinig ang tili ko pero hindi sila pinansin ni Damon at patuloy lang ang pagdampi ng panyo niya sa kamay ko. Halos maiyak na ako sa hapdi. 

Ang tanga lang kasi, Rann. 

Ilang segundo pa ang tinagal ng pagpapanic nila. Pagkatapos noon ay pinalayas ako ni Damon sa kusina at pinatambay na lang ako sa salas. Kasama si Tanya na ginagamot ang paso ko. "Ayan kasi, ano bang ginagawa mo doon?" inis na tanong niya habang marahang ginagamot ang kamay ko. Napayuko ako, ayokong sabihin sa kaniyang umiral nanaman ang kabobohan ko at baka masermunan nanaman niya ako. "Tss, eto lang ang meron sa mansion kaya magtiis ka," saad niya at ipinagpatuloy ang ginagawa. 

"So sasama ka kay Master sa pagbalik niya sa Maynila?" Nilingon ko siya nang magtanong siya. Marahan akong tumango at dinig ko ang pagbuntong hininga niya. Bumubulong pa siya ngunit hindi ko marinig iyon. "Alagaan mo siya doon. Hindi kami pwedeng umalis ng mansion, lalo na ng bundok na ito nang walang permiso mula sa kaniya o kay master Spyru kaya hindi namin kayo msusundan sa Maynila. Siguraduhin mong maayos ang magiging buhay niya roon dahil kung hindi, talagang ililibing kita ng buhay, " halos napalunok ako sa sinabi niya. 

"Hooh, scary ka naman Tanya. Baka mamaya bigla niyang hiwalayan si Damon ah, sana nga." Ngumiti siya pero dinig ang sarkasmo sa sinabi niya. Inirapan lang rin siya ni Tanya at saka padabog na tumayo at hinarap si Spyru. "Akala ko pa naman makukumbinsi mo na siyang bumalik ng tuluyan, pero mukhang hindi ka nanaman nagtagumpay." Irap niga at saka umalis. Nagtataka ko naman silang tinignan. "Anong ibig niyang sabihin, Spyru?" tanong ko. Binalingan niya lang ako ng saglit at saka nagkibit balikat at naglakad na para muling pumasok sa kusina. 

May ilang bagay parin akong hindi alam tungkol sa asawa ko, pero lahat iyon ay isinantabi ko dahil sa utang na loob ko sa kaniya sa pagkakaligtas niya sa akin. Pero mukhang marami rin talaga siyang tinatago. Napayuko na lang ako, pakiramdam ko ay may hindi ako alam pero kailangan kong malaman. Kung ano man iyon, kailangan kong alamin.