K5

Kinabukasan, parang nagising si Farah sa isang bangungot na hindi niya matakasan. Habang nakaidlip pa siya sa kama, tumunog ang cellphone niya. Sunod-sunod. Notifications, messages, mentions. At sa bawat pag-swipe ng screen, mas bumibigat ang dibdib niya.

Headline sa isang gossip site:

“New CEO’s Fiancée — Former Girlfriend of Nephew?”

Sa ilalim ng artikulo, nakalagay ang litrato nila ni Dawson kagabi, hawak ang kamay niya, nakangiti habang ipinapakilala siya bilang fiancée nito.

Hindi lang iyon. Sa comment section, nagsisiksikan ang mga opinyon ng hindi niya kilala:

“Wow, gold digger alert!”

“Ang tapang, ex ng pamangkin tapos ngayon si tito naman?”

“Dawson deserves better.”

“Alam ba ni Jason ’to?”

Napahawak siya sa noo. Para siyang hinihila pababa ng mga salitang iyon, bawat letra ay parang tingga sa puso.

“Kalma lang, Farah,” bulong niya sa sarili. “Wala kang ginagawang masama.”

Pero kahit anong sabihin niya, ramdam niya ang bigat ng paghusga.

Pagpasok niya sa opisina, halos mabingi siya sa katahimikan. Lahat ng empleyado, tila may sariling opinyon. May ilan na nagbubulungan habang palihim na tumitingin. May iba na hindi na nag-abala pang itago ang panlilisya sa mga mata.

Ramdam niya ang pagsukat sa kanya mula ulo hanggang paa, para bang tinatantiya kung magkano ang halaga niya kapalit ng posisyong kinalalagyan niya ngayon.

“Good morning…” mahina niyang bati sa receptionist. Pero hindi man lang siya tinapunan nito ng tingin, bagkus ay nakataas ang kilay.

Huminga siya nang malalim at nagtuloy sa kanyang mesa. Tuwing nadadala siya ng kaba, naaalala niya ang titig ni Dawson kagabi—matatag, parang nagsasabing “Huwag kang bibitaw.”

At iyon ang baon niya ngayon.

ISANG HAPON, pumunta siya sa pantry para kumuha ng tubig. Doon niya narinig ang dalawang empleyado na nag-uusap.

“Grabe, no? Ang bilis umakyat.”

“Magaling mag-akyat ng sarili. Kung ako si Mr. Rockwell, mag-iingat ako. Baka next time, ibang uncle naman ang ma-target.”

Nalaglag ang bote ng tubig na hawak ni Farah, kumalabog sa sahig. Napatigil ang dalawa at dali-daling nag-alisan, pero bago iyon, nagpalitan sila ng tingin at nagsimangot.

Pinili niyang huwag silang habulin. Hindi na bago sa kanya ang mga ganitong salita. Pero masakit pa rin. Masakit pa ring mapakinggan.

Kinahapunan, bumaba siya sa lobby para makipag-meeting sa isang kliyente. Doon niya napansin ang isang babaeng nakaupo, nakataas ang binti, parang pag-aari ang buong lugar.

Mahaba ang buhok, naka-designer dress, at may kumpiyansa sa bawat galaw. Nang makita siya, ngumisi ito nang mapait.

“Ah. So ikaw pala.”

Napatigil si Farah. “Ako?”

Tumayo ang babae, at sa isang iglap ay naglapit sila. Amoy niya ang mamahaling pabango nito, amoy na halos nakaka-intimidate.

“Ikaw ang dahilan kung bakit hindi na sumasagot si Dawson,” sabi nito, malamig ang tono.

Kumunot ang noo ni Farah. “Ano’ng ibig mong sabihin?”

“I’m Camille. And just so you know, balak ko sanang maging asawa niya.”

Nanigas si Farah sa narinig. Hindi siya makapaniwala. Sa unang pagkakataon, may humarap sa kanya nang direkta—hindi bulungan, hindi tsismis sa likod, kundi isang babae na hayagang sinasabi na siya ang tunay na karapat-dapat kay Dawson.

“Ako si Farah,” mahina niyang tugon, pero matatag ang titig. “At sa pagkakaalam ko, si Dawson mismo ang pumili kung sino ang magiging fiancée niya.”

Umiling si Camille, natawa nang mapait. “Oh, sweetie. Hindi mo kilala si Dawson. Hindi siya nagtatagal sa isang babae. At sigurado akong hindi ka tatagal.”

Nag-init ang pisngi ni Farah. “Kung ganoon, bakit ka nandito? Kung sigurado kang ikaw ang pipiliin niya, bakit parang desperado kang magpakilala sa akin?”

Nag-iba ang ekspresyon ni Camille—mula sa kumpiyansa, biglang kumislot ang labi. Pero bago pa ito makasagot, isang pamilyar na boses ang sumingit.

“Farah.”

Si Dawson. Nakasalubong sila sa lobby, malamig ang mga mata habang nakatingin kay Camille. Walang alinlangan, hinawakan niya ang kamay ni Farah at bahagyang hinila palayo.

“Stay away from her, Farah,” bulong niya sa tainga nito, mahigpit.

Natahimik si Camille, pero hindi sumuko. “Dawson, really? She’s not even your type. Alam mong mali ito.”

Tumigil si Dawson, tumingin pabalik. “Alam ko kung sino ang gusto ko, Camille. At hindi ikaw iyon.”

Parang sampal sa hangin ang bawat salita niya.

PAG-AKYAT NILA NI DAWSON pabalik sa opisina, hindi mapakali si Farah. “Sino ba talaga siya?” tanong niya, mahina pero may halong kaba.

“Dating kaibigan ng pamilya,” sagot ni Dawson. “At matagal nang sinusubukang ipilit ng mga magulang niya na maging asawa ko siya. Business alliance, as usual.”

“Pero…” nag-alinlangan si Farah, “…parang may ibang ibig sabihin ang tingin niya sa iyo.”

Humigpit ang hawak ni Dawson sa kamay niya. “Wala siyang karapatan. Ikaw lang ang fiancée ko. Huwag mong hayaang guluhin ka ng kahit sino.”

Pero kahit narinig niya ang mga salitang iyon, ramdam ni Farah na hindi iyon ang huling pagkikita nila ni Camille.

Sa sumunod na mga araw, dumami ang tsismis. Sa elevator, sa cafeteria, kahit sa banyo—lahat may sariling bersyon ng kwento.

“Ginamit lang niya si Jason tapos ngayon si Dawson naman.”

“Malakas ang kapit niya. Baka siya ang dahilan kung bakit nawala si Jason sa posisyon.”

“Kung ako kay Mr. Rockwell, hahanap ako ng mas disente.”

Isang beses, habang kumukuha siya ng kape, may empleyado pang nagsabi nang malakas, parang sinasadya: “Kung gold digger siya, magaling siyang magtago.”

Naramdaman niyang nanikip ang lalamunan niya.

Ngunit tuwing gusto niyang sumuko, naiisip niya ang titig ni Dawson, ang kamay nitong laging nakaalalay. At doon siya kumakapit.

Sa gabi, habang mag-isa siya sa condo, tinitigan niya ang sarili sa salamin.

“Hanggang saan mo kakayanin?” tanong niya sa sariling repleksyon.

Sa isip niya, naroon pa rin ang imahe ni Camille, ang bulungan sa opisina, ang headline sa gossip sites. At habang humahaba ang listahan ng mga hadlang, lalong lumilinaw sa kanya: magsisimula pa lang ang tunay na laban.

At sa laban na iyon, hindi lang puso niya ang nakataya, kun'di pati ang pangalan, karangalan, at ang kinabukasan niya kay Dawson.