K6

Magarbo ang gabi.

Sa sandaling pumasok sila ni Dawson sa grand ballroom ng isang five-star hotel, ramdam agad ni Farah ang bigat ng mga matang sumusuri sa kanila. Mula sa kristal na chandelier hanggang sa pulang carpet na tinatahak nila, bawat hakbang ay parang nasa entablado. May musika mula sa isang string quartet, may champagne na dumadaloy, at may mga bisitang nakasuot ng pinakamamahaling gown at tuxedo.

“Relax,” bulong ni Dawson habang bahagyang hinahaplos ang kamay niya. “I’m right here.”

Tumango siya, pilit na pinapakalma ang mabilis na tibok ng kanyang puso.

Pero sa loob-loob niya, alam niyang hindi magiging payapa ang gabing ito.

At hindi nga siya nagkamali.

Habang naglalakad sila papunta sa mesa nila, biglang humarang si Camille—naka-gold gown na kumikislap sa ilalim ng ilaw. Ang buhok ay nakaayos na parang isang queen na handang agawin ang trono.

“Farah,” aniya, ngiting may bahid ng pang-uuyam. “Enjoy it while it lasts, honey. Dawson always gets bored.”

Napalingon ang mga tao. Ang bulungan, parang hampas ng alon sa dagat. Lahat nakikinig, naghihintay ng magiging sagot.

Ramdam ni Farah ang pag-akyat ng init sa kanyang pisngi, pero hindi siya nagpadaig. Pinili niyang ngumiti, malamig at matalim.

“Well,” sagot niya, malinaw at walang pag-aalinlangan, “at least I’m giving him something worth staying for. Unlike some people, I don’t need daddy’s money to be relevant.”

Natahimik ang paligid.

May ilan na bahagyang napanganga, ang iba nama’y napa-“ooh” na parang nasa eksenang hindi dapat palampasin. Sa gilid ng mata niya, nahuli niya ang ngiti ni Dawson—bahagya ngunit puno ng kumpiyansa, parang sinasabing that’s my girl.

Hindi nagpatalo si Camille. Lalo nitong iniangat ang baba, pilit na pinapakita ang composure na tila gumuho sa unang banat ni Farah.

“Oh, sweetie,” ngumisi siya, “words are cheap. Let’s see how long you’ll last once the novelty wears off.”

“Novelty?” sagot ni Farah, bahagyang humakbang palapit, hindi inaalis ang tingin. “Funny, I thought I was the one wearing the ring, not you.”

Muli, nagsimulang magbulungan ang mga tao. Ang ilan, halatang aliw na aliw sa banat. May iba namang umiiling, hindi makapaniwalang nagaganap ang tensyong ito sa harap ng mga prominenteng bisita.

“Camille.”

Malalim at mariing boses ni Dawson ang pumunit sa katahimikan.

“Enough.”

Lumapit siya sa dalawa, ang kanyang presensya ay parang pader na agad nagpatigil sa mga bulungan. Hinawakan niya ang kamay ni Farah, marahan ngunit matatag.

“She’s my fiancée,” diretsong sabi niya, tinitigan si Camille. “Show her the respect she deserves. Or you’ll deal with me.”

Bahagyang nanlaki ang mga mata ni Camille, pero mabilis din itong nagbalik sa ngiti. “Oh, Dawson. Always so protective. I wonder how long that will last.”

Bago pa ito tuluyang makasagot si Farah, humakbang na si Camille palayo, iniwan ang huling titig na parang nagsasabing hindi pa tapos ito.

Habang bumabalik sila sa kanilang mesa, sinabayan sila ng mga bulungan.

“Who is she to challenge Camille?”

“Brave girl, but dangerous game.”

“Did you see Dawson’s face? He’s smitten.”

Napakapit si Farah sa braso ni Dawson. “Nagustuhan ba nila ang ginawa ko? O mas lalo lang akong napahamak?” bulong niya.

Ngumiti si Dawson, tumingin sa kanya nang diretso. “Farah, don’t you dare doubt yourself. You were perfect.”

Ngunit kahit gaano kalakas ang boses ni Dawson, nararamdaman pa rin niya ang bigat ng mga matang hindi tumitigil sa pagsuri sa kanya.

Matapos ang mahabang hapunan at speeches, inanyayahan ang mga bisita sa dance floor. Tumayo si Dawson at inilahad ang kamay kay Farah.

“Dance with me?”

Bahagya siyang nag-atubili, pero tinanggap din niya ang kamay nito. At sa oras na iyon, para bang sila lang ang tao sa buong silid.

“Kanina,” bulong ni Dawson habang umiikot sila sa indayog ng musika, “I’ve never been prouder.”

Napatingin siya dito, nag-init ang kanyang puso. “Talaga?”

“Talaga,” sagot nito, mas malapit ang tinig, halos bulong na. “You faced her. You didn’t let her win.”

Ngumiti si Farah, pero bago pa man siya makasagot, nahuli ng kanyang mata ang isang pamilyar na anino sa gilid ng dance floor.

Si Camille. Nakatingin. Hindi nagtatago. At sa kamay nito, may hawak na baso ng alak na marahan niyang iniikot—parang naghahanda ng susunod na galaw.

Pagbalik nila sa mesa, isang matandang donor ang lumapit. “Mr. Rockwell, a pleasure as always. And this must be your fiancée.”

Ngumiti si Farah, nakipagkamay. “Good evening po.”

“Lovely,” tugon ng matanda. “But be careful, dear. Not everyone here has good intentions.”

Bahagyang kinilabutan si Farah. May bigat sa boses nito, parang babala. Nang lumayo ang matanda, hindi niya napigilang tumingin kay Dawson.

“Did you hear that?” bulong niya.

Tumango si Dawson, seryoso ang mga mata. “Yes. And I don’t like it.”

Habang nagtatapos ang gabi, papalabas na sila ng venue nang biglang lapitan ni Camille si Farah. Hindi ito ngumiti. Hindi rin nang-asar.

Sa halip, bumulong lang ito ng isang pangungusap na nagpalamig sa dugo ni Farah:

“Ask Dawson about the night Jason disappeared.”

At bago pa niya magawang sumagot, tumalikod na si Camille, iniwan silang dalawa ni Dawson na nakatingin sa isa’t isa—si Farah puno ng tanong, at si Dawson, may biglang tensyon sa mukha na hindi niya nakikita dati.

At doon nagtapos ang gabi. Hindi sa huling sayaw, kundi sa isang tanong na maaaring bumago sa lahat.