CHAPTER 57

(ZAYNAH POV)

Inis na dinurog ko ang bato na dahilan ng pagkakatalisod ko. Na-sprain yata ako. Sariling katangahan at bato lang pala ang katapat ko. Kasalanan 'to ng pesteng lalaking 'yon. Kung hindi ba naman kasi lapit nang lapit hindi sana hindi ako aatras at hindi masasaktan dahil sa sariling katangahan.

Inis na tiningnan ko siya sa tabi na pangisi-ngisi.

"Tulungan na kasi kita." alok niya. Hindi ko siya pinansin at inabot ko nalang ang paa ko na na-sprain at ginamot. After a minute, ginalaw-galaw ko ang paa ko. Buti nalang wala na.

Tumayo na ako at nagpagpag saka nagpalinga-linga. Nagpatuloy ako sa paglalakad. Medyo malayo-layo na din nang matanaw ko na ang park, palatandaan na malapit na ako.

Tahimik naman na sumusunod si Ace sa akin hanggang sa makarating na kami.

Tanging taghoy lang ng hangin at hampas ng alon ang naririnig ko. Sobrang gandang pagmasdan