CHAPTER 6

“WHAT?!” halos sabay-sabay na sigaw ng buong editorial team nang ihayag ni Zoila ang proposal.

“Yes!” sagot nito, proud pa. “Ang next cover natin ay si… Mr. Cesar Araneta himself!”

Tila gumuho ang mundo ni Gavine. Ang suplado kong boss ang cover?

Si Miggy, halatang tuwang-tuwa. “Perfect! Viral na nga si Sir, why not make it official?”

Amanda giggled. “Imagine—‘THE HEARTLESS BOSS: The Man Behind the Viral Post.’ I can already see the likes flooding in!”

Ngunit bago pa sila makapag-high five, bumukas ang glass door. At ayun na nga — ang bida ng araw.

Tall. Serious. Suplado. Cesar Araneta, in full gray suit, looking like sin in corporate form.

“Who approved this?” malamig ang boses ni Cesar, pero sapat para mag-freeze ang buong opisina.

Tahimik. Walang kumikibo. Hanggang sa si Gavine na ang sumalo ng bomba. “Sir… it’s just a proposal. But it’s actually a good idea. People are curious about you—”

“Curious?” tumaas ang kilay nito. “You mean they’re mocking at me.”

Gavine took a deep breath. “Or maybe they’re interested. There’s a difference.”

For a split second, napatingin si Cesar sa kanya. Intense. Dangerous. But then—he sighed. “Fine. Do whatever you need to do. Just don’t make me smile.”

Oh, we’ll see about that, lihim na ngiti ni Gavine.

The studio lights were blinding, pero hindi pa rin matalo ang presence ni Cesar. Ang problema lang—seryoso pa rin ito. Parang nagpa-picture para sa ID, hindi sa magazine cover.

“Sir, maybe try a softer look?” sabi ng photographer.

“This is my softer look,” deadpan niyang sagot.

“Sir,” sabat ni Gavine, “imagine na lang po na tumaas ang sales ng magazine… at may bonus ka.”

Walang epekto.

“Okay, fine,” tuloy niya. “Imagine nalang po maraming babae ang patay na patay sa kapogian mo!"

Natawa ang lahat. At doon — napangiti si Cesar. Just a hint, pero enough para mag-spark ng kilig sa paligid.

“That’s it! Perfect shot!” sigaw ng photographer.

Si Cesar, nagkunwaring inis. “That wasn’t a smile.”

“Whatever it was,” sabi ni Gavine, “it looked dangerously charming.”

At doon, parang may kakaibang tension sa pagitan nila.Habang inaayos ni Gavine ang tie ni Cesar, nagtagpo ang kanilang mga mata.

Sandali lang… pero sapat para magpaikot ng mundo niya.

“You look good when you’re not frowning,” bulong ni Gavine.

Cesar’s voice softened, almost a whisper. “You sound like you’re flirting with your boss.”

“Maybe I am,” nakangiti niyang sagot. “Maybe I’m just telling the truth.”

Tahimik. Tila huminto ang oras.

Hanggang sa ngumiti si Cesar — for real this time. 

“Okay, team!” sigaw ng photographer, sabay pumalakpak. “Let’s add something natural, something that says ‘The Man Behind the Ice.’ I want raw emotion!”

Gavine, who was only supposed to assist, napapikit na lang. Raw emotion? With Sir Stone Face? Good luck na lang.

Nasa stage si Cesar, suot ang black suit na parang galing sa fashion spread ng heaven.

Nakasandal siya sa desk, hawak ang pen, seryoso pa rin ang expression.

“Sir, maybe lean forward a little,” sabi ng photographer. “Then, Gavine, stand closer for the assistant concept shot. Like you’re showing him something.”

“Me?!” halos mapatili si Gavine. “I-I’m not a model—”

“Exactly! That’s the charm,” sabat ni Zoila. “Go, Gavine! You got this!”

Lahat ng mata sa kanya. At siya  tahimik lang. Nakatingin sa kay Cesar. Those eyes—sharp, unreadable, nakakakaba.

Tumayo si Gavine sa tabi nito, pinapakita ang mock layout ng cover.Pero dahil sa nerbiyos, nadulas siya ng bahagya—at sa isang iglap, bumagsak siya sa harapan ni Cesar.

The camera flashed. Pero hindi iyon ang highlight. Dahil sa pagbagsak niya… nagdikit ang labi nila. For a split second. Tahimik ang buong studio. Parang huminto ang mundo. Parang pati ilaw ay napahinga.

Si Gavine, nanlaki ang mata. Si Cesar… walang imik.

“OH. MY. GOD.” si Amanda, halos mahulog ang cellphone.

“Did that just happen!?” hiyaw ni Miggy.

Zoila’s jaw dropped. “That was not in the script!”

Si Gavine, mabilis na tumayo, namumula hanggang leeg. “I-I’m so sorry, Sir! I didn’t mean to—”

Cesar, kalmado pa rin. “Next time, try not to fall face-first into your boss.”

Napayuko siya, nahihiya pero halatang nagpapanic internally. FIRST KISS KO ’YON?! AT SIYA PA?!

Ngunit si Cesar, naglakad palayo. “Let’s continue the shoot,” utos nito, parang walang nangyari.

Cold. Composed. Heartless as ever.

Habang pinapanood ni Gavine ang susunod na shots, hindi siya mapakali. Hindi dahil sa hiya… kundi dahil sa sobrang bilis ng tibok ng puso niya.

So that’s what a kiss feels like, isip niya, sabay napangiti ng bahagya. Pero agad din niyang naalala ang expression ni Cesar — blank. Walang emosyon.

Para kay Cesar, it was nothing.

But for Gavine… it was everything.

Habang pauwi na siya, tinext siya ni Zoila:

“Girl, the photo team might use that shot for the cover. Ang intense! ”

Napahawak siya sa labi niya. “Kung iyon nga ang gagamitin nila…” mahina niyang bulong,

“then I just accidentally kissed my boss in front of the whole magazine team.”

At doon, napailing siya, natawa, at muling napabuntong-hininga. “Great. My first kiss… and it’s going to be on Luxe Life’s front page.”