CHAPTER 1

Maaga pa lang ay parang fiesta na sa terminal ng bus sa Laguna. May batang babae na halos sumakay ng maling bus sa sobrang kabog ng dibdib—si Gabriela “Gavine” Gutierrez, 22 years old, ambisyosang writer na may energy ng tatlong kape kahit isa pa lang ang nainom.

“Manong! ‘Yung pa-Makati po ha, hindi pa-Montalban!” sigaw niya habang habol ang bus na paalis na.

“Miss, hindi ako manong—konduktor ako!” reklamo ng lalaki pero natawa rin sa ngiti ni Gavine.

Habang nasa biyahe, naka-headset siya at nakatingin sa phone, tinitingnan ulit ang company profile ng ARANETA MEDIA GROUP, ang top lifestyle magazine sa bansa. Si Cesar at ang pamilya nito ang cover ng page. “CEO: Cesar Araneta, 35. Bachelor, former award-winning columnist.”

“Hay… siya na talaga. Ang diyos ng journalism! Ang lalim ng mata, parang may sariling nobela!” bulong niya habang kinikilig mag-isa. Nilingon siya ng mga pasahero—akala tuloy baliw siya dahil sa ingay niya.

Pagdating sa Makati, halos matulala siya sa laki ng building. Glass walls. Receptionist na parang beauty queen. Aircon na mas malamig pa sa puso ng ex mo.

“Good morning, Miss! Purpose of visit?” tanong ng receptionist.

“Mag-a-apply po as writer… kahit janitress, basta makapasok lang ako sa company ni Sir Cesar!” sagot niya ng sobrang bilis.

Napahagikhik ang receptionist. “Okay ka lang, Miss?”

Habang hinihintay ang interview, lumabas mula sa elevator ang isang matangkad, gwapo, at my mukhang could launch a thousand ships  and sank a thousand hearts. si Cesar Araneta mismo. Tahimik, Suot ang mamahaling suit. Lahat ng tao biglang tumahimik.

Pero si Gavine, hindi napigilan. “OH MY GOSH! SIYA NA YON!”

 Si Cesar Araneta ang CEO ng Araneta Media Group, at kilalang heartless bachelor sa buong industry.

“In the flesh! Lord, ang gwapo! Para siyang walking novel!” Habang nakikipag-usap siya sa receptionist, biglang napahinto si Gavine sa kakatingin.

Lumapit si  Cesar at may tinanong sa receptionist habang ang receptionist habang si Gavine ay lumakad upang magbigay daan dito. At dahil distracted, hindi niya napansin ang basang spot sa sahig. Isang madulas na destiny moment. Diretso siya sa dibdib ni Cesar.

“AAAAH! Sorry! Sorry po!” sigaw niya habang nakahawak sa suit nito.

Napatingin si Cesar, seryoso at halatang nainis. “Miss, are you trying to get yourself fired before you’re even hired?” malamig pero baritonong tanong niya.

“Uh—no, sir! Gravity lang po ‘yung kalaban ko! Promise, hindi po ako stalker!”

Tahimik ang buong lobby. Si Cesar ay napabuntong-hininga, tinitingnan ang talsik ng kape sa mamahaling coat niya. 

“My God… this is Italian fabric.”

“Eh di wow… este, sorry po talaga, sir!” sagot ni Gavine sabay tawa ng nahihiya.

Si Cesar ay tumingin sa receptionist.

“Is she one of the applicants?”

“Yes, sir. For the writer position,” sagot ng receptionist habang pinipigil ang tawa.

Bumaling siya kay Gavine. “Name?”

“Gabriela Gutierrez, sir. But everyone calls me Gavine.”

“Gavine?” itinaas ni Cesar ang kilay. “So..."

Ngumiti si Gavine. “Short for Gavi-ne-your-heart, sir.” sabay kindat.

Tahimik. Napatigil pati guard. Ang receptionist muntik nang malaglag sa upuan sa kakapigil ng tawa.

Si Cesar, diretso ang tingin sa kanya, walang emosyon.

 “Miss Gutierrez, if your sense of humor is part of your resume, please—delete it.” At naglakad itong palayo, bitbit ang dignidad at ang kape niyang tumapon.

Pag-alis niya, napahawak sa dibdib si Gavine, nangingiti. “Grabe… kahit galit, ang gwapo pa rin. Kung pako siya, ako na lang ang martilyo.”

Pag-upo niya sa waiting area, kinuha niya ang notebook niya at nagsulat: “Dear Future Boss-slash-Crush: Today, I didn’t just bump into you… I made contact with destiny—and your Italian suit.”

Sa loob ng boardroom, seryoso ang lahat — parang may exam sa langit.

“Sir, the latest data shows our readers dropped by 37%,” sabi ng marketing head, halos pabulong.

Tahimik si Cesar habang nakasandal sa leather chair niya, hawak ang tablet. “Thirty-seven percent? That’s unacceptable. We used to be number one. What happened?”

Tahimik ang lahat. Walang gustong sumagot. 

“Speak,” dagdag ni Cesar, sa malamig na tono. “Or do you want me to fire everyone and start over?”

Nagkatinginan ang mga staff. Isa-isa nang yumuko. Hanggang sa biglang pumutok ang boses ng isa —“Sir… maybe people find the magazine too formal. Too… serious. Gen Z readers want something light, witty, and relatable.”

“Relatable?” kunot-noong tanong ni Cesar. “We’re not writing for kindergarten, we’re shaping culture. Luxe life is the future of this country.”

“Exactly, sir,” singit ng isa, “but culture now has memes.”

Napasinghap si Cesar. “Memes? Are you suggesting I put memes beside a feature on global economics?”

Tahimik ulit. Hanggang sa pumasok ang HR head, pawis na pawis. “Sir, I need your signature. About the resignations.”

“Resignations?” tumaas ang kilay ni Cesar.

“Yes, sir. Three senior editors just quit.”

Cesar napapikit ng mata. “Of course they did. Perfect timing.”