CHAPTER 5

Tahimik sa opisina kinabukasan.

Halos walang gustong mag-ingay, baka marinig ulit ni Cesar Araneta, ang kilalang “Heartless Boss” na viral pa rin hanggang ngayon.

Si Gavine, bagama’t halatang puyat at puffy-eyed, ay nakangiti pa rin. Parang walang nangyari kagabi kahit buong mundo alam na kung sino ang sumulat ng “Heartless but Handsome” post.

Habang nagkakape sina Zoila, Joshua, Miggy, Amanda, at Nicolas sa pantry, pinag-uusapan nila ang kabayanihan—o kabaliwan—ni Gavine.

“Girl, seryoso ka ba talaga? Bakit ka pa rin bumabalik dito? Kung ako ‘yon, nag-resign na ako kahapon!” pabulong na sabi ni Zoila.

 “Oo nga, tinawag ka nang delusional ni boss sa harap ng buong staff. Ako siguro, naglaho na sa timeline.” Singit ni Joshua.

“Pero admit it, she’s brave. I mean, she made Luxe Life viral!” natutuwang sabi ni Miggy

“Viral nga, pero muntik nang maging funeral ng karera niya.” Natatawa ni Nicolas.

Tawanan silang lahat.

Tahimik lang si Gavine habang nakikinig. Kalmado, pero may bahagyang lungkot sa mata.

 “Pero seryoso, Gavine... bakit mo kaya tinitiis si Sir Cesar? Alam naman nating lahat na wala siyang preno kung magalit. Hindi ba nakakatakot?” tanong ni Nicolas.

Umiling siya, saka ngumiti. “Hindi naman kasi siya laging ganyan.”

 “Pardon? As in… may soft side ‘yung halimaw na ‘yon?” tanong ni Zoila.

 “Hindi niyo lang kasi siya nakilala noon.” napatawa siya ng mahina.

Lahat napatingin sa kanya. “Noon?” sabay-sabay nilang tanong.

Huminga nang malalim si Gavine, na nagbalik sa nakaraan.

College. Journalism Week sa university. Ang tema: “Write to Inspire.” Sa entablado, isa sa mga judges si Mr. Cesar Araneta, 29 years old noon ay  editor-in-chief ng sikat na magazine.

 Suot niya ang classic black suit at may aura ng karisma at confidence. Ngunit hindi pa siya kilala bilang “Heartless Boss.” Noon, siya ang “Campus Crush ng mga Journalism Majors.”

Sa unang tingin pa lang, nahulog na si Gavine. Habang binabasa ni Cesar ang kanyang essay entry na “When Words Can Save,” ngumiti ito sa kanya.

“You write with heart,” sabi ni Cesar noon. “Don’t lose that.”

Yun lang. Pero sa batang si Gavine, sapat na ‘yon para maging inspirasyon habang buhay.

Simula noon, pinangarap niyang makatrabaho ito balang araw — kahit bilang intern lang.

 “Noong college ako, siya ‘yung dahilan kung bakit gusto kong magsulat. Siya ‘yung unang nagsabing magaling ako. Mabait siya noon — mahinahon, gentleman, inspiring.” nakangiti niyang kwento.

 “At ngayon?” tanong ni Joshua.

“Ngayon… parang nakalimutan niyang marunong siyang ngumiti.” sagot niya.

Tahimik ang lahat.

“So, dahil doon, tiniis mo lahat ng sigaw, cold stares, at paper-throwing moments?” banat ni Zoila

“Oo. Kasi gusto kong makita ulit ‘yung taong ‘yon — ‘yung mabait na judge na minsang naniwala sa akin.” nakangiti niyang sabi.

Sandaling katahimikan. Si Amanda ay napangiti. “Grabe ka, girl. Kung ako si Sir Cesar, baka ako pa ma-in love sa ganyang loyalty.”

 “Baka nga kaya siya galit… kasi may nararamdaman din siya pero ayaw niyang aminin.” nagtatakang sabi ni Miggy. 

Tawanan ulit, pero si Gavine, namula.

Habang nag-uusap sila, biglang pumasok si Cesar sa pantry — dala ang kape at tablet.

Tumahimik ang lahat. Naglakad siya diretso sa coffee machine, pero bago lumabas, bigla siyang tumingin kay Gavine. “Miss Gutierrez, I read the follow-up comments… People think you made Luxe Life relevant again.” mahina pero malinaw na sabi ni Cesar. Tahimik.

 “Thank you… I guess,” dagdag niya, halatang awkward at hindi sanay magpasalamat.

Paglabas nito, nagkatinginan ang team.

 “Wait… did he just say thank you?!” tanong ni Zoila

“Oh my gosh, history has been made!” kinikilig na sabi ni Miggy.

“Girl, tingnan mo! He’s changing because of you!” sabi ni Amanda.

Ngumiti lang si Gavine. Pero sa loob-loob niya, tumitibok ang puso niya sa saya — kasi kahit isang maliit na “thank you” lang ‘yon, para sa kanya, iyon na ang simula ng pagbalik ng taong matagal na niyang hinangaan.