"Gael?!" sigaw ni Zoe habang nakasilip sa phone ni Riva. “Bakit siya tumatawag?”Riva didn’t answer immediately. Nakatingin lang siya sa pangalan sa screen, parang sinasala kung dapat ba niyang sagutin. Wala siyang lakas, wala ring rason para makipag-usap. Ngunit para bang may bumubulong sa kanyang isipan—‘Sagutin mo, tingnan mo lang kung anong drama niya.’Sa huli, pinindot niya ang decline button. Tinapon ang telepono sa maliit na couch malapit sa bar. Hindi niya kayang marinig ulit ang boses ni Gael. Hindi pa ngayon. Hindi dito, hindi sa lugar kung saan sinisikap niyang ngumiti at kalimutan.“Baka na-realize niyang mahal ka pa niya,” bulong ni Zoe, habang tumatagay ng alak. “Jealous lang ‘yan kasi may bago kanang asawa, may bagong buhay ka na, at hindi siya bahagi nun.” “Hindi, Zoe,” sabat ni Anthony, palapit. “He likes Shiela. Let’s not give him the benefit of the doubt. Alam nating lahat ‘yan.” Anthony was one of the witnesses of Gael’s wrath towards Riva. Ni hindi nga nito ala
“You’re going somewhere?”Napakislot si Riva nang marinig ang tinig mula sa kanyang likuran. Si Luther. Ramdam na ramdam niya ang presensya nito kahit ilang dipa pa ang layo. That voice—low, husky, commanding—had the power to freeze her in place. And now, it was just inches away.She could even tell he had just come out of the shower, smelling like a fresh mix of sandalwood and mint, warm skin against cool steam, the kind of scent that clings only after stepping out of a luxurious hot bath.Natigil ang pagpihit niya ng pinto. “Nandito ka na pala,” she muttered, trying to sound casual, as if she hadn’t been waiting for him anxiously, practicing her excuse for the past fifteen minutes.“Obviously.” His voice was calm, but the heat in his gaze was unmistakable.Kinuskos ni Luther ang buhok gamit ang tuwalyang hawak niya, and as he did, beads of water trickled down his toned body—his defined abs glistened under the soft hallway light. Parang binuhusan ng mantika ang katawan—makintab, mati
Nang matapos ang pagluluto nina Riva at nang Lola ni Luther ay inihain na ito sa kanilang lamesa. Umupo ang lola sa centro ng hapag ay pumihit naman ng upuan si Luther upang pa-upuin si Riva.“Seat.” He commanded. Wala namang nagawa ang dalaga kundi sundin ang asawa. Bagamat hindi siya komportable sa utos, ay sumunod na lamang siya upang hindi na lumaki pa ang eksena.“Manalangin tayo…” Ipinagdikit ni Lola Katarina ang mga palad nito at nanalangin habang pikit ang mga mata para sa kanilang pagkain.Riva was shocked for a moment, dahil hindi siya sanay magdasal. Hindi niya ito nakagawiang gawin, kahit noong bata pa siya. Wala ring nagturo sa kanya kung paano. Kahit nang siya’y nasa mga Ferell ay hindi niya ito narinig na magdasal. Kaya nakakapanibago sa kanya ang tanawing ito.Huli niyang naaalalang nagdasal siya noong nabubuhay pa ang ina nito. Maiksi lang iyon, at hindi niya na nga maalala kung tama ba ang pagkakabigkas niya sa mga salita noon.When Riva looked at Luther, she was amu
Pagkatapos kumatok ng dalawang beses, bumukas ang pinto.Ang taong nagbukas ng pinto ay isang matandang lalaki na may proportioned figure. Nakasuot siya ng light green na silk cheongsam na may mga eleganteng pattern. Bahagyang gulo-gulo ang kanyang puting buhok at nakatali sa likod ng kanyang ulo. Bagama't matanda na siya, mayroon siyang kakaibang ugali sa unang tingin."Ibang tao ang darating?"Si Riva ay hinarang ni Luther. Nang makitang mag-isa ang kanyang apo, agad na nawala ang sigla ni Lola Katarina at sinabing may pang-aalipusta, "Sa susunod na babalik kang mag-isa, huwag mo na akong puntahan. Sinasayang mo ang nararamdaman ko."Mabilis na tumabi si Luther, hinawakan ang kamay ni Rica at itinulak siya pasulong, "Lola, asawa ko."Hindi maipaliwanag na narinig ni Riva ang isang pahiwatig ng pagmamalaki sa kanyang tono, at ang unang kaba ng "pagkikita ng mga magulang" ay biglang nawala nang walang bakas. Tumingin siya kay Lola Katarina at magalang na binati, "Lola, hello, I'm Riva
Riva has no right to feel damned seeing Luther with multiple women, because they know that they are only contractual. Pero hindi niya mapigilang mainis na makitang nakapulupot ang mga dalaga sa katawan ni Luther na animo’y mga linta. She couldn’t even do that! “You smoke?” Taas-kilay na tanong ni Riva but Luther didn’t answer. Kinuyupos nito ang sigarilyo sa ashtray — the black marble one that looked like it had been used more than once that night. “You may leave now.” Luther commanded the girls to take flight. Bumusangot naman ang mga ito at inis na tinignan si Riva. Parang mga asong napalayas sa kalsada, umaatungal sa tahimik na gabi. “Ako dapat ang mainis! Itchusera.” Utas ni Riva sa sarili, shoulders squared, nostrils slightly flared. Ipinukol niya ang atensyon kay Luther at binigyan ng matalim na tingin ang binata. “What?” Inosenteng tanong nito, para bang wala siyang ideya sa gulo na kasalukuyang binubuo sa harap niya. “Watwatin mo ko, Mr. Jill.” Pandidilat ng dalaga sa b
Riva glitched downstairs to find Luther. Nadatnan ng dalaga na may kausap sa telepono si Luther sa unahang parte ng bakod ng mga Lamoste. Napagtanto ni Riva na doon’g bahagi lang may signal kaya hinayaan niya nalang ang binata. Ng sana’y lalapit na ang dalaga ay napatigil siya ng tawagin ng kapitbahay. “Riva, hija! Ikaw ba ‘yan?” A woman in her mid-forties squealed, catching Riva’s attention. “Tiya Rosale!” Galak na bati ni Riva sa Tiya. Nagmano si Riva at ngiting pinasadahan si Rosale. “Naku kamusta ka na hija? Madalang ka nalang bumisita dito sa probinsya, ah.” May bahid na pag-aalala sa tono ng boses nito. Ginawaran naman ng ngiti ni Riva ang babae. “Naku okay lang ho ako!” Makikitang maganda ang pagsasama ng babae at ni Riva. Especially when Rosale is one of the neighbors who shows sympathy and acts on it. Minsa’y hinahatiran ng pagkain at mga tsokolate si Riva noong bata pa ito. At nang mangyare ang aksidente sa mga magulang ay isa ito sa tumulong upang maalagaan si Riva. Ri