บทที่ 7

EP06

ไม่ใช่ความบังเอิญ

เสียงกระซิบบอกของเมฆาทำให้ขนอ่อนทั่วร่างกายลุกชัน เธอไม่นึกเลยว่าเขาจะจำตนเองได้ทั้งที่ไม่ได้เจอกันมาแล้วสองปีหรือการไม่ได้เจอกันมันเป็นการจงใจ…

"พี่ควรหยุดได้แล้ว..."

"ไม่หรอก ยังไม่เห็นพี่ชายเธอกระอักเลือดเลย" น้ำเสียงทุ้มตํ่านั้นเอ่ยตอบอย่างเชื่องช้าแล้วมือหนาก็ยกขึ้นที่ไหล่มนออกแรงกดไว้แน่นไม่ให้ของขวัญเดินหนี

"พี่ภูเขาก็ได้รับกรรมของตนเองแล้ว ทำไมพี่ยังมาลงที่หนูอีก" เสียงสั่นเอ่ยถามออกไป เมฆายังเป็นสิ่งเดียวที่หญิงสาวหวาดกลัวมากที่สุด

"คนฉลาดเขาถามคำถามโง่ๆแบบนี้ด้วยหรอ"

"…" ของขวัญเงียบ ใบหน้าหวานเริ่มเบ้จากแรงมือแกร่งที่กำลังกดเอาไว้แน่นราวกับโกรธแค้นนักหนา

"หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้"

"หนูไม่ได้ร่วมมือกับพี่ภู หนูไม่รู้เรื่องจริงๆ" ของขวัญทราบดี เมฆากำลังคิดว่าตนเองร่วมมือกับภูผาเพื่อจัดการกับนิดาแต่ความจริงแล้วเธอไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย

"แบบนั้นสิ"

"ค่ะ"

"ไดอารี่ของเธอ เขียนสารภาพรักฉันไม่ใช่"

"ถึงหนูจะเคยชอบพี่ แต่หนูก็ไม่มีความคิดแบบนั้นในสมอง" ของขวัญพยายามพูดให้เมฆาเข้าใจ สิ้นเสียงของเธอก็ดูเหมือนว่าคนฟังจะแน่นิ่งเขาแอบแปลกใจกับคำพูดของคนตัวเล็ก

"เคย?…" อยู่ๆภายในอกข้างในก็เหมือนถูกใครใช้เท้าเหยียบ เขารู้สึกไม่พอใจกับคำพูดนั้น แปลว่าตอนนี้เธอไม่ได้ชอบเขาแล้วแบบนั้นหรอ?

"คุณเมดครับ ท่านให้มาตามกลับไปร่วมงานประมูล" ในตอนนั้นเองเสียงของบุคคลมาใหม่ก็ทำให้เมฆายอมคลายมือออกจากไหล่มน เขาปรายตามองของขวัญเล็กน้อยแล้วเดินตามหลังดนุเพื่อกลับเข้าไปในงาน ความรู้สึกข้างในยังสงสัยกับคำพูดนั้นชวนให้ต้องการคำตอบจนเกิดอาการร้อนรน

ลับร่างของเมฆาของขวัญก็ถอนหายใจคลายความอึดอัด ขาเรียวก้าวเดินกลับมาเปลี่ยนชุดแล้วพิมพ์ข้อความบอกหัวหน้าฝ่ายบริการว่าตนเองปวดท้องขอกลับก่อน ค่าจ้างขอแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์พอ จัดการทุกอย่างเสร็จสับก็ปลีกตัวกลับห้องพักทันที

เมฆาเดินกลับเข้ามาในงานก็หย่อนตัวนั่งลงข้างกายผู้เป็นพ่อซึ่งอยู่แถวหน้าสุดเป็นที่นั่งพิเศษสำหรับการชมศิลปะจากทั่วทุกมุมโลก ในขณะที่พิธีกรกำลังดำเนินพิธีเดชาก็เอ่ยถามลูกชาย

"ไปไหนมา"

"เข้าห้องน้ำครับ"

"แกต้องขึ้นเปิดงานกับพ่อ"

"ขึ้นคนเดียวเถอะครับ"

"ออกงานสังคมทั้งทีทำตัวให้สมเป็นลูกชายของพ่อหน่อยสิ" ถึงถ้อยคำจะดูไพเราะแต่แววตาของเดชากลับฉายแววออกคำสั่งอยู่ ทำให้เมฆาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาจึงตัดปัญหาด้วยการขึ้นเวทีเพื่อกล่าวเปิดการประมูลกับบิดา

หลังจากจบงานประมูลอันแสนยาวนานเกือบสองชั่วโมงเมฆาก็กลับมาที่คอนโดชั้นบนสุดซึ่งเป็นชั้นพิเศษมีเพียงสองห้องบนชั้นนี้ อีกห้องเป็นของเมฆา ส่วนอีกฝั่งเป็นของฟีฟ่าที่เข้ามาซื้อคอนโดพร้อมกันตอนเข้าเรียนปีหนึ่ง

ครืด~ ครืด~

ในขณะที่มือหนากำลังคลายเนกไทออกจากลำคอเสียงโทรศัพท์มือถืออยู่หน้ากระจกก็สั่นเครือ สายตาเรียบนิ่งเหลือบมองก็พบว่าเป็นฟีฟ่าที่โทรเข้ามา

"ไร…"

(น้องที่มึงมองอยู่ในงานประมูลวันนี้เป็นคนเดียวกันกับที่มึงให้ทำเรื่องนั้นใช่ไหม?)

"อืม"

(ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะ ชอบหรอ?)

"ไม่ใช่"

(แล้วเพราะเหตุผลอะไร)

"อย่าสนใจเลย"

เมฆาพูดจบประโยคก็กดตัดสายทิ้งแล้ววางไว้ที่เดิม เขาขอให้ฟีฟ่าช่วยเรื่องการสอบเข้าของเธอล็อกไว้แค่มหาลัยเดียวส่วนที่อื่นถึงแม้คะแนนจะถึงแต่ของขวัญก็เข้าไม่ได้เพราะฟีฟ่าได้จัดการเปลี่ยนการประกาศคะแนนสอบไว้หมดแล้ว เพราะงั้นไม่ได้คำตอบวันนี้วันหน้าเมฆาก็ต้องรู้คำตอบอยู่ดีและเขาก็จะเริ่มลงโทษเธอและพี่ชายให้สาสม…

•••

วันเปิดภาคเรียน

ดวงตากลมโตมองตามสองข้างทางผ่านกระจกบนรถเมล์ เธอคลี่ยิ้มบางออกมากับความสวยงามของที่นี้มหาลัยแอสตันอันดับหนึ่งของประเทศ มหาลัยเอกชนกึ่งรัฐบาลเพราะงั้นถึงจะสอบได้ที่อื่นก็คงจะเลือกเรียนที่นี้เพราะที่นี้มีการเรียนการสอนและทุกอย่างที่ของขวัญต้องการ ของขวัญเรียนแอร์โฮสเตสรวมอยู่คณะเดียวกันกับธุรกิจการบิน

ขาเรียวในชุดยูนิฟอร์มของคณะก้าวลงจากรถเมล์ ร่างเล็กในชุดเดรสคอปกแขนยาวสีขาวตัดเทาอ่อนที่ช่วงอก ด้านล่างทั้งตัวลงมากลางต้นขาเป็นสีชมพู หน้าอกมีตราสัญลักษณ์ของธุรกิจการบินพร้อมกับชื่อเป็นภาษาอังกฤษ เธอกระชับกระเป๋าสะพายข้างใบใหญ่แล้วเดินเข้ามาข้างในเพื่อจะตรงดิ่งไปยื่นเอกสารการลงเวลาเรียน

การเดินผ่านเหล่านักศึกษาหลายพันคนทำให้ของขวัญตื่นเต้นไม่น้อย แต่ละคณะล้วนมียูนิฟอร์มประจำของตนเองและเป็นลูกของคนรวยมีตังและอำนาจทั้งนั้น จะมีสักคนไหมนะที่จะเป็นเพื่อนกับเธอหรือจะต้องอยู่คนเดียวเหมือนสมัยมัธยมกัน คิดได้แบบนั้นใบหน้าหวานที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างเปอนธรรมชาติก็เริ่มเจื่อนลง…

"เธอ…เดี๋ยวก่อน" พอเดินเข้ามาในคณะธุรกิจการบินเสียงของใครบางก็เอ่ยเรียกจากข้างหลังแล้วรีบวิ่งเข้ามาหา ของขวัญหยุดแน่นิ่งแล้วหันกลับไปมองก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งเธอสวมชุดเดียวกันเหมือนกับของขวัญ

"มีอะไรรีเปล่าคะ"

"เธอเรียนแอร์ใช่ไหม"

"อื้อ" ของขวัญพยักหน้าตอบ ผู้หญิงตรงหน้าเข้าข่ายหน้าตาดีเลยทีเดียว สูงประมาณร้อยหกสิบห้าหรือเธอคนนี้กำลังจะเข้ามาขอเป็นเพื่อนกันนะ…

"แล้วเธอ…" ถามต่อก็เดินเคียงคู่กันไป

"เราชื่อของขวัญ เรียกขวัญก็ได้"

"ฉันโยเกิร์ต"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ของขวัญชวนคุยต่อแล้วส่งยิ้มหวานผูกมิตร โยเกิร์ตที่เห็นแบบนั้นจึงยิ้มตอบ

"เราคุยกันแบบเป็นกันเองได้ใช่ไหม"

"ได้สิ^^"

"โอเค~ งั้นก็ไปกันเดี๋ยวต้องไปปฐมนิเทศแล้ว" สิ้นเสียงพูดสองสาวก็เดินไปยังตึกบีเพื่อจะเข้าปฐมนิเทศครั้งแรกของนักศึกษาปีหนึ่ง ซึ่งคณะธุรกิจการบินจะเป็นชื่อเรียกอย่างเป็นทางการและมีสาขาย่อยแยกออกไปอีกเกี่ยวกับอาชีพในสายการบิน

สองสาวเดินมาที่ตึกบีก็เจอกับเหล่านักศึกษาหลายร้อยคนกำลังพลุกพล่านกันอยู่ ของขวัญกวาดสายตามองทั่วบริเวณด้วยอาการประหม่าเล็กน้อย ที่ตรงนี้เป็นโดมขนาดใหญ่อากาศข้างในเย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศ

"ตื่นเต้นหรอ" โยเกิร์ตถามเมื่อเห็นอาการของเพื่อนสาวข้างกาย

"นิดหน่อย"

"แต่ฉันตื่นเต้นมากเลย"

"ทำไมล่ะ อาการของเธอไม่ได้ดูตื่นเต้นเลยนะ"

"กำลังเก็บอาการอยู่ต่างหาก" โยเกิร์ตตอบแล้วยิ้มกริ่มออกมา

"เก็บอาการ?"

"นี้....อย่าบอกนะว่าอาการที่ตื่นเต้นนิดหน่อยเพราะได้เข้ามามหาลัยวันแรก"

"อื้อ...โยเกิร์ตไม่ได้ตื่นเต้นเพราะเหตุผลนี้หรอ"

"เปล่า ฉันกำลังตื่นเต้นเพราะจะได้เจอแก็งนักบินสุดหล่อต่างหาก"

"เขาเป็นใคร..." ปากถามสายตาก็จ้องรอคำตอบจากโยเกิร์ต

"แกไม่รู้จักหรอ" เธอถามออกมาด้วยความแปลกประหลาดใจ

"...." ของขวัญพยักหน้าตอบ เธอไม่ค่อยมีเวลามาสนใจเรื่องพวกนี้ วันๆก็เอาแต่ทำงานเพื่อเก็บเงินส่งตัวเองเรียน ไหนจะค่าใช้จ่ายอีกหลากหลายทุกวันนี้แทบจะได้นอนวันละไม่กี่ชั่วโมง พอเข้ามหาลัยก็สนใจแค่เรื่องเรียนไม่ได้สนใจอย่างอื่น

"เดี๋ยวก็คงได้รู้จัก"

"น้องๆคะ มารวมตัวกันหน่อยค่า" ในตอนนั้นเองเสียงของรุ่นพี่ก็ดังขึ้นผ่านโทรโข่ง นักศึกษาธุรกิจการบินทุกคนจึงเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ที่ถูกแยกเป็นสาขาเอาไว้เพื่อเริ่มกิจกรรม ผ่านไปไม่กี่นาทีทุกคนก็ต่างนั่งกันเป็นที่เรียบร้อย

"พี่ชื่อนํ้าฟ้านะคะ อยู่ปีสามเรียนแอร์โฮสเตส พี่จะเป็นคนดูแลน้องๆปีหนึ่งทุกคนจนกว่าจะจบการรับน้องรวมถึงรุ่นพี่คนอื่นๆ เจอกันครั้งแรกเราจะพูดคุยทักทายกันก่อน พรุ่งนี้ถึงจะเริ่มการนัดหมายสำหรับการรับน้องนอกสถานที่พี่ขอให้น้องๆทุกคนให้ความร่วมมือด้วยนะคะ"

"ค่ะ\ครับ"

"รับน้องปีนี้เราจะมีรับน้องนอกสถานที่ด้วย ขอให้น้องๆทุกคนเตรียมตัวและเตรียมใจให้พร้อมนะคะ เราจะทำพิธีอย่างเป็นทางการที่นั่น จับสายรหัสและกิจกรรมต่างไป และมอบตราการบินในวันสุดท้ายของการจบกิจกรรม" นํ้าฟ้ายังคงอธิบายต่ออยู่แบบนั้น ผ่านไปหลายชั่วโมงกลุ่มนักบินที่โยเกิร์ตรอคอยก็ไม่มาจนกระทั่งเลิกการปฐมนิเทศ

"พี่เขาไม่มาเลยอ่ะ" ในขณะที่เดินออกมาจากโดมขนาดใหญ่พร้อมกับนักศึกษาหลายคนโยเกิร์ตก็ตัดพ้อออกมาด้วยสีหน้าเศร้า

"อย่าเศร้าเลย เดี๋ยวก็คงได้เจอเราก็เรียนคณะเดียวกันกับพี่เขานิ"

"เจอตัวยากจะตายไป" ว่าแล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"เชื่อเราสิ ไปกินข้าวเที่ยงกันดีกว่านะ" ว่าแล้วก็เดินนำโยเกิร์ตไปที่โรงอาหารของคณะ พอมาถึงก็หย่อนตัวนั่งลง

"โยเกิร์ตอยากกินอะไร เดี๋ยวเราไปซื้อให้"

"เอาอะไรก็เอามาเลยฉันได้หมด"

"งั้นรอแป๊บนึงนะ" ของขวัญบอกแล้วเดินไปเลือกร้านอาหารสำหรับมื้อเที่ยง เธอเดินมองอยู่แบบนั้นจนตัดสินใจหยุดที่ร้านข้าวมันไก่หน้าตาดูมีสีสันน่ากิน

"ป้าคะ หนูเอาเป็นข้าวมันไก่สองจานค่ะ"

"สักครู่นะหนู"

"ค่ะ^^" ของขวัญยืนรอแล้วอมยิ้มเธอนึกดีใจที่ได้เพื่อนใหม่และกำลังจะเริ่มต้นในชีวิตมหาลัยได้ดี ใบหน้าหวานกวาดมองเหล่านักศึกษาไม่หยุด พอสบตากับผู้ชายคนไหนที่มองตนเองก่อนอยู่แล้วก็ฉีกยิ้มให้อย่างเป็นมิตร การผูกมิตรมันดีกว่าการสร้างศัตรู

"ได้แล้วหนู"

"ขอบคุณค่ะ" มือบางหยิบธนบัตรออกมาจ่ายตามจำนวนที่ติดอยู่ป้ายแล้วถือจานข้าวมันไก่กลับมาที่โต๊ะ ตอนนั้นเองโยเกิร์ตก็ซื้อนํ้ามารอไว้แล้ว สายตาของเธอกำลังจดจ่ออยู่กับหน้าจอมือถือ

"ดูอะไรอ่ะโย"

"รูปหลุดของผู้หญิงในคณะเรา"

"ใครหรอ..."

"ไม่รู้อ่ะ ภาพสมัยมัธยมก้มหน้าด้วยแกไม่เห็นหรอในไลน์กลุ่มของสาขาเราไง แต่นี้คงถูกปล่อยทั่วทุกสาขาการบินแล้ว อีกไม่นานคงถูกปล่อยทั่วมหาลัยแน่"

"....." ได้ยินแบบนั้นของขวัญจึงหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู ภาพที่เห็นในไลน์กลุ่มทำให้ใบหน้าหวานซีดเผือด มันเป็นภาพของเธอตอนถูกแกล้งที่ตึกวิทยฺ์ใหม่วันนั้นนนท์ถ่ายรูปของเธอเอาไว้ด้วย...

"ใครกัน ทำไมเอารูปคนอื่นมาปล่อยแบบนี้ นิสัยเสียชะมัด"

"...." ของขวัญนิ่งเงียบ เธอแทบพูดอะไรไม่ออก คนที่ทำเรื่องนี้คงมีอยู่คนเดียว...เมฆา

"แกเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าซีดแบบนั้นล่ะ"

"เปล่า แค่ตกใจ.." ปากบางเอ่ยตอบเสียงแผ่วแล้วตอนนั้นเองโทรศัพท์ก็มีข้อความเด้งเข้ามา

อันธพาล (+2)

: อยากให้ฉันลบไหม?

: คืนนี้มาเจอกันที่คอนโด xxx

•••

อะไรคือนัดน้องไปเจอที่คอนโด!

สปอย EP7 ในกลุ่มนะคะ🥲🥰