ONE

"TWIN sister, abay nasaan ng anak mong kambal? Hah! Matatawag ba itong family gathering kung kulang tayo? Alalahanin mong hindi basta-basta gathering ito kundi golden wedding anniversary nina Mommy at Daddy," kunot-noong wika ni MJ sa kakambal o si Meljhorie Kieth.

"Twin brother, aba'y mukhang hindi ka pa nasanay sa mga pamangkin mong lagalag ah. Natural, ang mga taong kiti-kiti ay hindi mapermi sa isang tabi. Kaya't sigurado akong gumagala na naman silang magpipinsan." Kibit-balikat ng Tigresa the original.

"Pero, kambal, kailangan ninyo pa ring alamin kung saan-saan nagsusuot ang mga anak ninyo. God forbid but what if something is wrong? Paano kung may nangyayari na pala na hindi natin nalalaman? Kung sa banda naman nilang magpipinsan ay huwag n'yo ng isali si Whitney. Nasa Baghdad iyon dahil sa giyera. At isa pa ay may asawa na iyon na taga-pigil," giit pa rin ni MJ.

Dahil dito ay hindi na rin napigilan ni Allien Grace ang sumabad sa usapan mg hipag at asawa.

"Iyakin ko, kahit naman gustuhin nating mabuo ang pamilya sa ganitong okasyon kung hindi puwede ay wala tayong magagawa. For sure iyan din ang sasasabihin nina Daddy at Mommy. Ang mahalaga ay healthy sila kahit saan man sila naroon," aniya.

Tama. Family gathering nila iyon sa Mckevin. At masuwerte silang mag-asawa dahil nasa bansa ang mga anak. Isang NBI officer ang tagapagmana niyang kaskasera, isang general surgeon ang kambal nito. At ang panganay ay businessman. Samantalang ang mga pamangkin nila sa mahal niyang asawa ay military doctor, marine engineer at negosyante. At sa bunso niyang hipag ay isang negosyante at FBI SSA at lawyer sa LA Court.

Kaso!

Sa tinuran niyang iyon ay napaupo ng tuwid ang Tigresa niyang hipag!

"Bet na bet ko iyan, Ate AG. Appear na lang tayo kaysa magka-wrinkles nang dahil sa mga anak kong lagalag," anito sa pagitan ng paghagikhik.

Tuloy!

Nahawa na lamang silang lahat kaya't umugong ang kanilang tawanan.

SAMANTALA paglapag pa lamang ng Swedish Airlines na sinakyan ni Clarence galing sa Sweden ay nauna na siyang tumayo. Kahit pa sabihing sa harap mismo ng airbus door.

"Hey, you! What the h*ll you are doing? Go back to your seat or else!" dinig niyang sabi ng kapwa pasahero.

Ngunit dahil wala naman siyang kaalam-alam na siya ang sinasabi ay nanatili siyang tahimik habang hinihintay na magbukas ang pintuan ng eroplano.

"Will you go back to your seat, you f*ck!n' demon!" malakas na sambit ng poncio pilato.

Hindi pa ito nakuntento dahil hinablot nito ang kaniyang damit. Kaya nga napag-alaman niyang siya pala ang sinasabi nito.

Kaya naman!

"What a f*ck! D@mnit! Will you take off your filthy hands on me?! What is your fuckin' problem!" sigaw niya dulot na rin ng pagkagulat niya at inis dahil tinatawag siya nito ng kung ano-ano.

Hah! Ano'ng pakialam nito kung gusto niyang tumayo sa harapan? Wala naman siyang inaapakang tao ah! Saka VIP seat ang inukupa niya sa buong biyahe kaya't natural lamang na nasa harapan siya. Ngunit ang mga kalbong panot at ginagalit siya! He is just in hurry to be home in Baguio City, by the way!

Kaso mas umigting ang panga niya dahil sa isinagot ng kalbong panot!

"The problem is you, foolish! We are all passemgers here and we have a lane! But look on what you have done---"

Kaso hindi na nito natapos ang sinasabi. Dahil sumabad ang isang staff ng naturang eroplano.

"Excuse me, guys. Will you please calm down and let's all wait the airbus door to be opened?" saad nito saka pinaglipat-lipat ang paningin sa kanila ng kalbong panot.

Ngunit bago pa man makapagsalita ang h*******k na letsugas ay nagkusa ng nagwika si Clarence.

"Guys, I'm sorry if I caused you a messed. Hopefully, you can understand my reason or I'm in hurry. That is the reason why I preferred to stood up here while waiting. Again, please forgive me on my previous acts."

Wala namang masama kung magpakumbaba siya lalo at may kasalanan din siya.

Kaso!

Humingi nga siya ng paumanhin sa mga crew's pero binalingan naman ang kalbong panot!

"At ikaw namang kalbong panot ka ay huwag na huwag kang nanghahablot basta-basta. Dahil baka tuluyan kong makalimutan ang pinag-aralan ko sa GMRC! Go away from me, stupid jerk!"

Kung basta siya nito hinablot ay inapakan naman niya ang paa nito saka pabalibag na itinulak!

Mondragon siya! At ayon sa kaniyang una ay kumapit ang pangalan nilang dragons! Hah! Mabuti nga rito at nabagsak sa dingding ng eroplano!

"Kung kailan ako nagmamadali ay saka naman may lintik na kalbong panot na nagmamagaliing eh. Paano ako nito makaabot sa wedding anniversary nina grandpa kung ganito. Lintik  kasi ang kalbong panot na iyon eh!" Nagmistula siyang bubuyog na bulong nang bulong habang hinihintay niyang matapat sa kaniya ang maletang laging dala-dala.

"Bro, heto na ang maleta mo. Maaring careless whispers pero umabot sa aking pandinig." Out of nowhere, someone handed him his luggage.

"Thank you, brother. Actually, talagang nagmamadali ako. Thank you." Taos-puso niyang pasasalamat saka nagmadaling nagtungo sa domestic flights lalo at doon pa siya bibili ng ticket.

"YOU ARE lucky enough, Sir. Dahil itong flight na naabutan mo patungong Baguio ay naghahanda na po palipad. Alam po naman nating lahat na wala pang regular na airbus journey patungo roon. By the way, here is your ticket. God will bless you and your trip." Nakangiting iniabot ng nasa ticketing booth ang VIP ticket.

Wala namang kaso iyon sa kaniya. Dahil may pambayad siya. At isa pa ay talaga namang nagmamadali siya.

"Thank you, Sir," tupod niyang sagot saka binaybay ang daan patungo sa domestic flights niya.

SAMANTALA kung sa normal siyang trabaho ay siya ang nagpapalipad sa sinakyang Swedish Airplane. Siya ang taga-control ng engine o ang control  pannel  ng eroplano. Pero dahil sa award niyang natanngap  mula sa pamunuan ng Swedish Airline na pinagtratrabahuan ng  ilang taon, this time ay isa siyang  ordinaryong  pasahero.

"Naku, Ma'am. Sa susunod mong biyahe ay sa VIP ka na. Wala pa iyan sa mga naunang pangyayari," wika ng isang stewardess.

Marahil ay inakala nitong galit siya. Subalit sa katunayan ay natutuwa siya. Dahil bilang piloto ay laging maluwag ang daanan niya subalit sa pagkakataong iyon ay nasa economic class.

Sinadya niya ang magpahuling lumabas kahit nasa harapan siya. Isa sa  pinakaayaw niya ay ang makipagsiksikan. Kahit siya ang piloto ay walang problema kung siya ang pinakahuling lalabas. Wala naman siyang dahilan para magmadali.

"Parang nais ko tuloy maging pasahero na lang para masaksihan ko ang mga nangyayari," wala sa loob niyang tugon. Kaya naman napatawa  ang crew na nakarinig sa sinabi niya.

"Naku, Ma'am, huwag na baka ikaw ang  mawalan ng pasensiya kapag nagkataon. I'm  not saying  na wala kaming pasensiya sa mga pasaway na pasahero pero sa totoo lang ay nakakawala ng temper kaso wala  kaming magawa eh trabaho iyan. Kaya kung ako sa iyo, Ma'am, huwag mo ng pangaraping  bumaba I mean from being one of the best pilot on the generation huwag ka ng isipin na maging flight attendant," nakatawa nitong wika.

Tuloy!

"Huh! Kayo ha? Hmmm... Sige na at maiwan ko na kayo rito," namumula niyang sambit.

Hindi naman sa pagmamayabang ngunit totoo ang sinabi nila. She's one of those best pilots alive. Kahit ano'ng eroplano ang hahawakan ay kayang-kaya niya. Iyon nga lamg ay ayaw niyang ipagmayabang o ipagsabi.

"Enjoy your vacation, Pilot Herrera," sabayan pang sabi ng mga ito.

"Thank you, guys." Nakangiti siyang tumango sa mga ito bago binalingan ang carryon luggage saka siya tuluyang lumabas.

Pagkaalis niya ay hindi na niya narinig at nakita ang sinabi ng mga kagaya niyang Swedish Airlines crew.

"Ang bait talaga ni Pilot Herrera kaya nga lapitin  ng grasya," sabi ng isa sa kanila.

"Naku, sinabi mo pa, sis. Bilib ako riyan kay Ma'am Herrera, napaka-down  to earth niya." Sang-ayun ng isa  pang  crew.

(ITALICS)

"ANO ba naman kayong dalawa, Mommy, Daddy! Nag-aaway na naman kayo? Wala na bang talaga kayong kasawaan sa pag-aaway? O talagang wala kayong hiya sa mga taong maaring makarinig sa araw-araw ninyong pag-aaway?!"

"Kung natuturete ka na sa boses namin ng ama mong babaero, MaCon!"

"Ayan ka na naman, Ismeralda! Ilang beses ko na bang sinabi sa iyo na wala akong babae! Ikaw lang ang nag-iisip ng ganyan! Hinayaan mong talunin ka ng iyong haka-haka!"

Nasa harapan siya ng mga magulang ngunit patuloy ang mga ito sa pagsigawan.

"Anong haka-haka ang sinasabi mo riyan, Evaresto? Ang sabihin mo ay talagang mayroon kayong relasyon ng gag*ng iyon! Palagi nga kayong nagkukulong sa opisina mo! Sige nga, sabihin mo sa anak mo na patahimikin ako! Maghapon kayong magkasama sa opisina, magkausap pa sa telepono! Ayon sa mga tauhan mo roon ay palagi pa kayong magkasama na kumakain sa labas na hindi mo man lang magawa-gawang umuwi rito upang makasalo kami sa hapag! Ang sabihin mo ay talagang babaero ka at hindi ka na magbabago!" muli ay sigaw ng kaniyang ina.

Dahil hindi makasingit ang kanina pa nang-aawat na si MaCon ay wala na siyang  ibang naging paraan kundi ang dinampot ang laging nakasabit sa dingding  nila na kalibre kuwarenta-singko saka itinutok sa sintedo.

"Hindi ba talaga kayo magpapaawat, Mommy, Daddy? Kung hindi kayo napapagod sa pag-aaway, puwes, para ipaalam ko sa inyo ako! Ako ang nahihiya sa ginagawa ninyong  dalawa! Almusal ninyo, away! Tanghalian ninyo, away! Tapos dinner ninyo, away! What a fuckin' life we have! You're both old enough para mag-isip ng maayos pero pareho kayong nagpapataasan ng pride! Pride ninyong dalawa ang sumisira rin sa inyo! Ngayon sige ipagpatuloy  ninyo ang inyong pag-aaway pero ito ang ipinapasigurado ko sa  inyong dalawa, ora  mismo ay wawakasan ko ang aking buhay dahil hindi ko na kaya ang kahihiyang ginagawa ninyong dalawa." 

Mangiyak-iyak na wika ng dalaga habang  ang baril ay nakatutok sa sintedo niya.

Marahil nga ay nabigla ang  mag-asawa sa  ginawa ng bunso nilang anak. Kaya't hindi sila agad nakaimik  pero ng  nahimasmasan ay agad lumapit sa dalaga.

"No, Hija. Don't do that. Ibaba mo na ang baril na iyan baka tuluyang pumutok," ani ng Don.

"Why, Daddy? Are you afraid that they'll  know about what you're doing? And you, Mommy? I'm  tired  of what both you're  doing already, so  ano  pa ang rason para mabuhay  kung hindi naman kayo magkasundo? Kami ni kuya Ma ang nahihiya  sa pinaggagawa  ninyo! Hindi n'yo  ba  napapansin na padalang nang padalang kung umuwi si kuya, and it's  all because  of you mommy, dad Oh my God! Since we were young ganyan na kayong dalawa  hindi pa ba kayo nagsasawa sa pag-aaway? Kaya mas mabuti  pang wakasan ko na ang buhay ko kaysa may pamilya ngang matatawag pero nababalot  naman ng pag-aaway. Night and day," umiiyak na wika ng dalaga.

As she said  those  words, she closed her eyes and put the tip of the gun on  her forehead. Pero bago pa man niya nakalabit ang gatilyo ay dumating  at umawat ang yaya niya.

"Anak, huwag! Ako na ang nakikiusap  sa iyo anak  huwag mong ituloy  kung ano man ang binabalak mo. Ayaw mo na bang ituloy ang pangarap mong maging  piloto? Sabi  mo sa akin papaliparin mo pa ang pinakamalaking eroplano sa buong  mundo tapos ngayon gusto mong kitilin  ang buhay mo? Paano mo magagawa  iyon, anak, kung mawawala ka rin naman?"

Umiiyak na wika ng butihing yaya ni MaCon. Ang  taong nagpalaki, nag-aruga, na kulang na lamang ay ang iniluwal siya upang sabihing sarili siya nitong anak. Ito ang lagi nilang kasama ng kapatid kahit anong  programa  sa school, ito ang kasa-kasama sa araw-araw, saksi ito sa buhay nilang dalawa  lalo ang takot kapag nag-aaway ang mga magulang kaya alam at nauunawaan niya ang damdamin ng mga ito.

Naging epektibo naman ang ginawang iyon ng may edad  ng yaya  ng magkapatid dahil ibinaba nito ang baril saka yumakap sa yaya.

"Yaya, nahihiya na ako sa mga tao, sa mga bulong-bulungan kapag nag-aaway sila, ako, si  kuya at yaya---"

"Tahan na, anak. Hindi ang pagpapakamatay mo ang sulosyon sa problema mo. You're a smart lady, right? Naku halika na, anak, magsisimula na ang paborito mong movie  about  aircraft." Pampapalubag loob ng yaya ni MaCon.

Sa  lahat  ng taong maaaring makapagpatahan sa magkapatid ay walang iba kundi ang yaya Vilma na nagpalaki sa kanila, hindi na nito inisip ang sariling kaligayahan para lang maalagaan sila.

(End of Italics)

"MA'AM, nandito na po tayo," pukaw sa kaniya ng taxi driver.

"Ha? Parang ambilis," wala sa sarili niyang sambit.

"Opo, Ma'am. Nandito ns po tayo sa tahanan ng mga Herrera. Diba dito ang address na sinabi mo kanina sa airport?" saad nito.

Sa narinig ay tuluyan ng nagising ang natutulog niyang diwa. Kaya naman ay inayos niya ang sarili upang maging presentable sa harao ng mga taong ilang taon din niyang hindi nakasama.

"Pasensiya na po, Kuya. Napalalim lang po ang pag-iisip ko kaya't nawala sa aking isipan na nandito na pala ako sa bahay." Paghingi niya ng paumanhin.

"Hala, Ma'am. Nandiyan ang meter ng taxi pero bakit one thousand five hundred iyan? Sobra na nga po ang limang-daan pero may isang libo pa. Bawal na bawal po iyan sa aming mga taxi drivers ng airport," mariing pagtanggi ng driver.

"Kuya, hindi iyan malalaman ng management kung hindi mo sasabihin. Ang eksaktong pamasahe ko ang e-submit mo at nag sobra ay sa iyo na. Yes, I know na sobra iyan pero sinadya ko iyan, alam ko pong  mahirap kumita ng pera sa ngayon lalo at mas  marami na yata ang taxi  kaysa mga pasahero. Just take it dahil tulong  ko  na rin po iyan sa iyo. Ingat  po kayo sa pamamasada, kuya."

Maagap na paliwanag ni MaCon saka mabilis na lumabas ng taxi pero hindi niya naisasara  ang taxi door ay  muling  nagwika ang driver.

"Sana po, Ma'am, mas dumami pa ang mga taong  tulad  mong may  mabuting kalooban. Maraming salamat po ulit.  Ang Diyos ang gagabay sa iyo," anito.

"Share your blessings ika-nga nila. So no problem, you're most welcome," tugon ng dalaga saka  tuluyang  isinara  ang pintuan  at lumapit sa  mataas nilang gate.

Hinintay muna ng driver na nakalapit sa mismong harapan ng gate ang pasahero niya bago umalis. But in his mind, he's  praying for her. She's  one of a kind human being ika-nga niya sa isipan.

Samantalang kung kailan  nasa harapan na siya ng gate nila ay saka pa parang nais  umurong ng mga  paa  niya palayo sa  malaki nilang  tahanan.

'What a sh*t! Kung kailan nandito na ako saka ko pa nais  mag-back out. Kung hindi lang dahil sa pakiusap nina kuya at yaya Vilma ay hindi na ako muling aapak sa bahay na ito. Sobra-sobra  na ang sahod ko para mamuhay ng marangya, idagdag pa ang trust fund ko galing kay Lola.'

Himutok  niya dahil ilang beses niyang tinangkang pindutin ang buzzer pero kung ilang  beses siyang nagtangka ay ganoon din karami ang pag-urong  niya.

'Wedding is once  in a lifetime  sis kaya please be home on  my wedding  day. You'll  be the maid of honor.' Para tuloy sirang-plaka  na  umalingawngaw sa isipan niya ang pakiusap ng kuya M.A short for Mark Anthony.

'Makinig  ka  anak alam kung masama pa rin ang loob mo hanggang ngayon pero hayaan mong ang panahon ang gagamot at magpapahilom sa  sugat  ng damdamin  mo kaya't parang awa  mo na, anak, umuwi ka  para sa kasal ni M.A,' wika  naman yaya  nila.

Sa  pagkakaalala sa mga salita ng dalawang mahalagang  tao  sa  buhay niya ay  wala siyang nagawa kundi ang napahingang malalim. Kaso sa pagtaas niya sa kanyang palad upang pindutin  sana ang buzzer ay may nagsalita sa kaniyang  likuran.