Good afternoon! Update na namannnn
Ngumiti nang mapait si Daphne. "May tatlong buwan na lang ako. Wala nang saysay ang makipagtalo tungkol dito. Ibabalik ko si Devon sa kanya sa loob ng tatlong buwan." Pagkasabi niya nito, agad na hinawakan ni Vincent ang kanyang kamay at sinabing may bigat sa tinig, "Daphne, huwag mong sabihin 'yan. Si Devon ay namuhunan na sa research institute ni Zach, at malapit nang mabuo ang gamot. Siguradong gagaling ka!" Nagliwanag ang lungkot sa mata ni Daphne. "Nasa trial stage pa lang ang gamot. Walang kasiguraduhan kung epektibo ito, at maaaring may masamang epekto." Nang makita siyang ganoon ka-negatibo, tila bumigat ang dibdib si Vincent, at agad siyang napuno ng matinding pag-aalala. "Daphne, dati ang saya-saya mo, pero ngayon sobrang lungkot mo na. Hindi ka ganyan noon. Dapat malaya ka at matatag, hindi nagpapatalo sa kahit ano. At naniniwala akong gagana ang gamot!" Ibinaling ni Daphne ang kanyang tingin sa sahig at mabagal na nagsalita, "Gusto ko rin maging matatag, pero hindi ko
Nakita ni Roxanne ang pagsusumamo sa mukha ni Jameson, pero hindi niya maintindihan kung saan siya kumukuha ng kapal ng mukha para lumapit sa kanya. At ngayon, hinihiling nitong tulungan siya alang-alang sa kanilang nakaraan? Kung maibabalik lang ang panahon, noong inamin nito ang nararamdaman, itinapon na sana niya ang bulaklak sa ulo nito at BINASTED. "Hindi kita matutulungan. Ginawa mo ‘yan, kaya dapat mong harapin ang kapalit ng mga ginawa mo." Matapos niyang sabihin iyon, dumaan siya sa harapan nito at dumiretso sa elevator. Ngunit bago pa siya makalayo, hinawakan ni Jameson ang kanyang kamay. "Roxanne, ganyan ka na ba kalupit? Noong naghiwalay tayo, kinuha mo sa akin ang mahigit limang milyon. Ngayon, hinihiling ko lang na pakiusapan mo si Devon, pero ayaw mo! Tatanungin kita ulit, pupunta ka ba o hindi?!" Bumigat ang pakiramdam ni Roxanne. Masyadong emosyonal si Jameson ngayon. Kung tatanggihan niya ito, hindi niya alam kung ano ang maaaring gawin nito. "Sige... pupun
Napailing si Jameson, "Paano mangyayari 'yon? Gusto ko lang na maintindihan ng kapatid ko na kahit isang taong walang-wala ay maaaring maging matapang." Pagkasabi niya nito, tumalikod si Jameson at umalis. Pagbalik niya sa sasakyan, niyugyog niya ang kanyang manggas, at isang patalim ang nahulog mula rito. Pinulot niya agad ang patalim at mapait na napangiti. Kung hindi pumayag si Devon kanina, maaaring nasa leeg na ni Roxanne ang patalim na ito. Pero hindi niya gagawin iyon maliban na lang kung talagang kinakailangan.Sa opisina, naiwan sina Roxanne at Devon. Tahimik ang paligid, walang kahit sinong nagsalita. Huminga nang malalim si Roxanne, itinaas ang kanyang tingin at tumingin kay Devon. "Devon, pasensya na sa nangyari kaninang umaga. Hindi ko inaasahan na bigla siyang darating at gagamitin ako para takutin ka." Kumunot ang noo ni Devon at malamig na sinabi, "Si Jameson ang may kasalanan, bakit ka humihingi ng paumanhin?" Nakikita niyang maputla ang mukha nito, siguradong nat
Pagdating ni Roxanne sa laboratoryo, malapit nang magsimula ang trabaho. Habang nagsusuot siya ng puting coat at papasok, nakita niyang abala si Frizza sa pagbibigay ng mensahe sa kanyang cellphone, bakas sa mukha niya ang pagkainis. Nang marinig ni Frizza ang mga yapak, bigla siyang napatingin at nang makita niyang si Roxanne iyon, mabilis niyang itinago ang cellphone sa likuran niya, halatang may tinatago. "Ate Roxanne..." "Frizza, maghanda ka na para sa eksperimento." Habang nanatiling kalmado si Roxanne, hindi maiwasan ni Frizza na maalala ang masasamang komento tungkol kay Roxanne sa group chat kanina. Ramdam niyang tumataas ang kanyang dugo. Ni minsan ay hindi pa nila personal na nakasalamuha si Roxanne, kaya bakit ganito ang sinasabi nila tungkol sa kanya? Bukod pa rito, sigurado si Frizza na hindi tipo ni Roxanne ang makipagbalikan sa isang kagaya ni Jameson. Pero sa litratong kinuhang palihim, mukhang niyakap nga ni Jameson si Roxanne, at halata ang pagiging malapit nila
Biglang nanlaki ang mga mata ni Savannah at bumalot ang takot sa kanyang mukha. "Sino ka?! Anong kalokohan ang sinasabi mo!" Mahinang tumawa ang nasa kabilang linya. "Alam mo na ang totoo, Savannah. Kung hindi kita makita sa loob ng isang oras, ikaw na ang bahala sa magiging resulta." Nang marinig niya ang abalang tono mula sa telepono, saka lang niya napagtanto ang sinabi ng kausap. Nataranta siya, napabangon at naglakad-lakad sa loob ng sala. Sigurado siyang naayos na niya ang tungkol kay Wilfred, at walang sinuman ang dapat na nakakaalam nito. Paano nalaman ng taong ito ang totoo?! Kapag nalaman ni Jameson na hindi kanya ang bata, siguradong hindi siya nito patatawarin. Habang iniisip niya ito, lalo siyang kinabahan. Pero wala siyang oras para magdesisyon ngayon. Kalahating oras ang layo ng lugar. Totoo man o hindi ang sinasabi ng taong ito, kailangan niyang pumunta. Huminga siya nang malalim upang pakalmahin ang sarili, kinuha ang susi ng sasakyan, at dali-daling nagtungo sa
"Iyan ay isang bagay na dapat mong pag-isipan sa hinaharap, at kailangan mong gawin ito kahit gusto mo o hindi." May bahid ng pagbabanta at matinding kumpiyansa ang tono ni Daphne. Kung hindi susundin ni Savannah ang gusto niya, mawawala sa kanya ang lahat ng meron siya ngayon. Matapos ang mahigit sampung segundo, malamig na sumagot si Savannah, "Sige, susundin ko ang gusto mo, pero kapag nabigo ka, ipapakita ko kay Devon ang tunay mong ugali! Huwag mong akalaing hindi ko alam kung paano mo pinapakita ang pekeng inosente at mahina mong imahe sa harap ni Devon. Kung malaman kaya ni Devon kung gaano ka kalupit sa likod ng kanyang likuran, magugustuhan ka pa rin kaya niya?”Bahagyang lumamig ang ekspresyon ni Daphne, pero agad din siyang ngumiti nang bahagya. "Huwag kang mag-alala. Hangga't susundin mo ang plano ko, makukuha mo ang lahat ng gusto mo." Kinagabihan, isang marketing account na may milyon-milyong tagasubaybay ang naglabas ng isang video na agad naging mainit na paksa sa int
Tiningnan siya ni Roxanne nang walang emosyon. "Wala akong dapat sabihin sayo." Mapait na ngumiti si Daphne. "Alam kong galit ka sa akin, dahil nang bumalik ako sa bansa, agad kong kinuha si Devon mula sa iyo." "Miss Daphne, masyado mong iniisip ang sarili mo. Hindi kita gusto, pero hindi rin kita kinasusuklaman nang ganoon. Kung wala kang papel sa relasyon namin noon ni Devon, hindi iyon maaapektuhan." Sa huli, si Devon mismo ang nagbigay sa kanya ng pagkakataong makialam sa relasyon nila. Naglaho ang ningning sa mga mata ni Daphne, at bahagyang namutla ang kanyang mukha. "Roxanne, habang buhay mo nang makakasama si Devon, pero ako, tatlong buwan lang ang meron ako. Sa loob ng tatlong buwang ito, maaari mo ba siyang ipaubaya sa akin? Aalis na rin naman ako pagkatapos noon, at nangangako akong hindi na kita guguluhin." Kumunot ang noo ni Roxanne. "Wala nang saysay ang mga sinasabi mo. Nakipaghiwalay na ako sa kanya. Wala akong pakialam kung makasama mo siya ng tatlong buwan o tatl
Huminto ang itim na Maybach sa tabi ng sasakyan ni Roxanne, at sabay silang napatingin doon. Nakangunot ang noo ni Roxanne, habang mukhang nagtataka si Ludwig nang makita ang sasakyang pumarada sa tabi niya. Makalipas ang isang segundo, bumukas ang pinto ng sasakyan at bumaba si Devon, papalapit sa kanila. Nagbago ang ekspresyon ni Ludwig. Minsan na niyang nakita si Devon noong tinutulungan niya si Jameson. Bagaman hindi niya alam kung natatandaan siya ni Devon, alam niyang kung makikilala siya nito sa harap ni Roxanne, mauuwi lang sa wala ang lahat ng pinaghirapan niya. Maging ang pagpapagamot ng kanyang anak sa ibang bansa ay maaaring mauwi sa wala. Dahil doon, mabilis siyang tumalikod at mahinang sinabi kay Roxanne, "Miss Roxanne, mag-uusap na lang tayo sa susunod." Pagkatapos ay agad siyang naglakad palayo. Habang pinapanood ang paglayo ni Ludwig, kumunot ang noo ni Devon ngunit hindi siya naghabol. Sa halip, tumigil siya sa tabi ng sasakyan ni Roxanne. "Sino ang lalaking kaus
Napangiti si Melissa at mabilis na nagsalita, "Salamat, Miss Paris!"Ngumiti si Paris. "Sige, simulan na natin ang paghahanda para sa experiment."Sa tulong ni Paris, naging maayos ang takbo ng eksperimento.Bandang alas-sais ng umaga, tiningnan ni Melissa ang data sa computer at napabuntong-hininga ng may gaan sa pakiramdam. Lilingon na sana siya para ibalita kay Paris ang magandang resulta nang mapansin niyang nakatulog ito sa mesa.Hindi na niya itinuloy ang sasabihin at kusa na ring naging mahina ang kanyang paghinga.Kagabi, salitan silang nagpahinga, pero si Paris ay tutok na tutok sa eksperimento. Malamang ay sobrang pagod ito dahil hindi talaga ito nakatulog buong gabi.Bigla namang bumukas ang pinto at may pumasok na ibang tao."Mr. Devon, ito po ang aming laboratory, silipin niyo po..."Pagkapasok na pagkapasok ni Devon, agad na napako ang tingin niya sa mahinang pigura na natutulog sa mesa. Biglang lumalim ang ekspresyon sa kanyang mga mata.Tumayo agad sina Melissa at kasa
Habang nakatitig siya sa kalmadong mga mata nito, sandaling natigilan si Irene. Naalala niya kung paano tumingin si Devon noon kay Roxanne—may lambing at pagtitimpi. Ngunit ngayon, wala ni kaunting bakas ng ganung damdamin.Tatlong taon na silang magkasintahan, pero kahit kailan, hindi siya tiningnan ni Devon ng ganoon ka-giliw, gaya ng tingin niya kay Roxanne. Kapag nakatingin ito sa kanya, palagi na lang kalmado, malamig, at walang emosyon.Minsan ay napapaisip si Irene, baka naman pinili lang siyang maging kasintahan dahil akala nito’y siya ang pinakaangkop na ipareha?Pinilit niyang itaboy ang magulong kaisipan at mahina niyang sabi, "Wala naman, siguro napagod lang ako sa biyahe."Lumapit siya at naupo sa tabi ni Devon. Kinagat niya ang ibabang labi, saka buong tapang na nagsalita, "Devon, bakit hindi na lang tayo magpakasal ngayong taon? Hawak mo na ang kumpanya, wala namang masyadong problema ngayon. Gusto ko nang magpakasal."Hindi siya sinagot ni Devon, sa halip ay malamig nit
Tumango si Lance. "Yes po, Uncle Lance."Mas lalong lumambot ang ngiti ni Donovan at naging banayad ang kanyang mga mata. "Miss na miss ka na ni Tito. May dala akong regalo para sa’yo."Habang nagsasalita, parang mahikang inilabas ni Donovan mula sa likod ang isang set ng English books at iniabot ito kay Lance."Huling beses na nakita kitang nagbabasa ng ganitong libro sa bahay. Kaya ngayong nagpunta ako sa ibang bansa para sa business trip, binili ko na ang original na version para sa’yo. Gusto mo ba ito?"Napangiti si Lance sa tuwa. "Thank you po, Uncle Donovan!"Kinuha niya ang libro at sabik na binuksan ito. Sa wakas, lumabas din ang inosenteng ngiti ng isang bata sa dati’y seryoso niyang mukha.Tiningnan ni Paris si Donovan na may bahid ng pagkaasiwa. "Huwag ka nang gumastos sa susunod. Mahal ‘yan."Limang taon na ang nakalipas mula nang dumating siya sa Maynila. Hindi rin nagtagal ay natagpuan siya ni Donovan. Malaki ang naitulong ni Donovan sa kanya nitong mga nakaraang taon—par
Hindi na pinagtuunan pa ni Roxanne ang usapan at ipinagpatuloy ang naunang paksa. Matapos ang ilang sandaling pag-uusap, pinag-isipan ni Devon at sa huli ay nagdesisyong mamuhunan sa dating pinagtatrabahuan ni Roxanne.At pinapaalala niya sa sarili na hindi na siya si ROXANNE na kinalimutan ng lahat, siya na ngayon si PARIS at may kakaunting pagbabago sa kanyang hitsura kaya hindi siya masyadong makilala.Lagpas alas-diyes na ng gabi nang matapos ang salu-salo. Sina Paris at ang kanyang mentor ay inihatid sina Devon at ang iba pang mamumuhunan sa harap ng hotel.Ang sekretaryong kasama ni Devon sa pagkakataong ito ay si Chris. Na-recruit siya sa Pharmanova apat na taon na ang nakalilipas at personal na sinanay ni Secretary Kenneth. Ang estilo niya sa trabaho ay halos pareho ng kay Secretary Kenneth.Habang pauwi, hindi naiwasan ni Secretary Chris ang mapabuntong-hininga. “Ang ganda at ang galing ni Miss Paris. Siguradong maraming nanliligaw sa kanya!”Nagbabasa si Devon ng dokumento at
Pasilip na tumingin si Paris kay Lance na nakaupo sa hapag-kainan at naghihintay ng hapunan, at sandaling nag-alinlangan siya."Kuya, hindi talaga ako makakapunta ngayong gabi. Nag-leave ang yaya namin sa bahay, at hindi ako mapalagay na iwan si Lance mag-isa.""Eh ‘di isama mo na lang siya rito. Ako na muna ang bahala sa kanya. Pagkatapos mong makausap ang mga investor, saka mo na lang siya iuwi."Sa narinig na kaba sa boses ni Zach, alam na ni Roxanne na mahirap na siyang tumanggi sa celebration party ngayong gabi.Napakagat siya sa labi at mahina niyang sabi, "Sige, tatanungin ko muna si Lance."Matapos ibaba ang tawag, lumapit si Roxanne sa mesa, lumuhod sa tabi ng anak at tinitigan ito nang malumanay."Baby Lance, may pupuntahan si mama ngayong gabi. Celebration party lang naman, pero hindi ako mapalagay na iwan ka mag-isa sa bahay. Gusto mo bang sumama kay mommy? Sandali lang naman ito."Tumingin si Lance sa kanya, at matapos ang ilang segundong katahimikan ay tumango ito, "Sige
"Mr. Devon..."Nang lumingon si Devon, tumigil ang mga hakbang ni Secretary Kenneth.Ang mga mata niya ay ganap na naiiba kumpara sa mga mata ni Roxanne nang malunod siya sa dagat. Ngayon, ang mga mata niya ay walang emosyon at malamig, katulad ng hindi mabait at matigas na nakilala niya sa Pharmanova noon.Mukhang naging matagumpay ang hypnosis ni Mr. Devon."Ano ang nangyari?" Nagtataka si Kenneth.Ang mga mata ni Madame Julie ay nagdulot sa kanya ng takot na huwag siyang magsasalita o kung hindi, paparusahan siya nitoTumingin si Secretary Kenneth kay Devon at nagsabi nang kalmado, "Sir Devon, dumaan lang ako upang ipaalala sa’yo na may mahalagang meeting bukas ng hapon.""Oo, lumabas ka na at maghintay sa akin, babalik ako sa kumpanya sa loob ng sampung minuto.""Okay, boss."Pagkaalis ni Secretary Kenneth, tumingin si Devon kay Madame Julie, "Pag-iisipan ko ang pagkuha ng kumpanya ni Lolo gaya ng sinabi mo, pero para sa akin, ang Pharmanova ang pinakamahalaga."Tumango si Madame J
Tumigil si Devon, humarap at tiningnan si Dr. Rex, ang mga mata nito ay kumikislap ng malamig na tingin, "Ano ang sinasabi mo?"Medyo natakot si Dr. Rex sa mga tingin ni Devon na tila kayang tingnan at makita ang lahat, ngunit nanatili siyang may magaan na ngiti sa kanyang mukha."Sir Devon, nais ko lang sanang pag-usapan ang kalagayan ng inyong ina. Si Jameson ay nag-aalaga sa inyong ina sa itaas at bababa rin siya agad."Tiningnan siya ni Devon at dahil sa hindi niya maintindihan, hindi niya napigilang maglakad papunta sa kanya.Pagkaupo sa tapat ni Dr. Rex, nagsalita si Devon nang malalim ang boses, "Ano ang nais mong sabihin sa akin?"Ngumiti si Dr. Rex at nagsabi, "Sir Devon, hindi po ba't alam niyo? Hindi po maganda ang pagtulog ng inyong ina kamakailan at siya'y may sleep disorder. Para sa mga taong sa ganitong edad, ang pagkakaroon ng sleep disorder ay isang delikadong bagay..."Sa simula, naririnig pa ni Devon ang mga sinasabi nito, ngunit habang tumatagal, napansin niyang hin
Kinabukasan ng umaga, kakarating pa lang ni Devon sa kumpanya nang makatanggap siya ng tawag mula sa lumang bahay ng pamilya, sinabing may sakit si Madame Julie at hinihiling na bumalik siya.Bahagyang yumuko si Devon, malamig ang boses, "Kung may sakit siya, maghanap kayo ng doktor. Hindi naman ako doktor."“Sir …” ang tinig sa kabilang linya ay tila walang magawa, sabay buntong-hininga. “Kitang-kita naman sa lahat na nag-aalala ang iyong ina. Mula nang mag-away kayo, iniisip na niya kung paano aayusin ang relasyon niyo. Sobrang nag-aalala na siya…”“Marami akong ginagawa ngayon. Pag-usapan na lang natin ’yan kapag may oras ako.”Matapos iyon, agad niyang ibinaba ang tawag.Ibinaba ng katulong ang telepono at maingat na tumingin kay Madame Julie na nasa gilid at galit ang mukha. “Madame… ayaw pong bumalik ng iyong anak…”Malamig siyang tiningnan ni Madame Julie, “Hindi ako bingi.”Nataranta ang katulong sa lamig ng tingin ng babae kaya agad siyang yumuko at hindi na muling nagsalita.
Si Secretary Kenneth ay nais pang kumbinsihin siya, ngunit nang makita niyang malamig ang mukha ni Devon, alam niyang hindi ito makikinig. Kaya napabuntong-hininga siya at lumabas ng opisina. Paglabas niya, agad niyang nakita si Madame Julie na kakababa lang ng elevator. Nagulat si Secretary Kenneth at mabilis na lumapit. "Madame, bakit bigla kayong pumunta rito?" Tumingin nang walang emosyon ang babae sa kanya. "Nandito ako para makita si Devon. Dalhin mo ako sa kanya." Nagdadalawang-isip si Secretary Kenneth. Noong nakaraan, ipina-lock ni Madame Julie si Devon sa ospital at hindi siya pinayagang makita ng kahit sino. Sinabi rin mismo ni Devon sa kanya na ayaw na niyang makakita ng sinuman mula sa pamilya. Nakita ni Madame Julie ang pag-aalinlangan sa mukha ni Secretary Kenneth kaya bumagsak ang kanyang ekspresyon. "Secretary Kenneth, kung ayaw mong dalhin ako sa kanya, pupunta ako nang mag-isa." Nang makita niyang maglalakad na ang matanda papasok sa opisina, mabilis siyang hum