Thank you! Update ulit ako bukas..
Matapos ng biglaang tawag ni Grace, mabilis na pumunta si Henry sa kinaroroonan niya. Nang makita niyang kasama niya si Nikko, mabilis siyang nilamon ng inis. Hindi namalayan ni Henry na mahigpit na ang pagkakakuyom ng kanyang mga kamao sa tagiliran, naninigas ang katawan, halos walang emosyon ang mukha.Huminga siya nang malalim upang pigilan ang galit sa kanyang dibdib at saka tumingin kay Grace. "Ano'ng ibig mong sabihin sa tawag na 'yon?"Bago pa man makasagot si Grace, sumabat bigla si Nikko, "Dahil lang diyan ka pala pumunta? Naglalaro kami ng Truth or Dare sa bar. Natalo si Grace. Pinili niya ang Dare, at ang challenge ay tawagan ka para mag-confess. Hindi ko inakala na pupunta ka talaga rito dahil lang sa isang tawag."Namutla si Henry.Tinitigan niya si Grace at dahan-dahang nagsalita, "Totoo ba ang sinabi ni Nikko?"Kagat ni Grace ang ibabang labi, ayaw tumingin sa kanya. "Oo...""Sobrang tanga ko pala para puntahan ka pa." Hindi na niya nilingon si Grace. Lumakad siya palay
Nang mapansing may pagdududa si Lance habang nakatitig sa kanya, bahagyang umubo si Devon upang itago ang kanyang konsensya.“Ano bang pinagsasabi mo? Pagod lang talaga ako sa trabaho ngayon. Gabi na rin. Ligpitin mo na ang mga laruan at umakyat ka na para maligo at matulog.”“Okay, Daddy. Goodnight.”Pagkaligpit nila ng mga laruan, tinawag ni Devon si Manang Lucille upang samahan si Lance paakyat para maligo, habang siya naman ay nagtungo sa kanyang silid-aklatan.Pagkaupo niya sa silya, kinuha ni Devon ang isang dokumento at balak na sanang basahin iyon nang biglang sumagi sa kanyang isipan ang mga salitang binitiwan ni Roxanne noong gabing iyon, kaya agad siyang nakaramdam ng kaba.May kutob siya na baka alam na ni Roxanne na nagsinungaling siya, ngunit hindi siya sigurado.Habang pinag-iisipan ito, napagtanto niyang kahit anong pagtatago ang gawin niya, hindi rin ito magtatagal. Mas makabubuting subukan na lamang niyang alamin ang saloobin ni Roxanne tungkol kay Emmanuel kinaumaga
“Siyempre hindi... Pero paano ako maniniwala sa’yo?” Tiningnan ni Emmanuel si Devon nang malamig, may bahid ng pag-asa sa kanyang mga mata, pero mas nangingibabaw ang pagdududa.Matapos ang lahat, nahulog si Roxanne sa dagat, at napakaliit ng posibilidad na siya'y nakaligtas. Kaya sa loob ng limang taon, hindi na siya umasa pang buhay pa ito. Kinuha ni Devon ang kanyang cellphone, binuksan ang photo album, at ipinakita ang screen kay Emmanuel.Lumitaw ang pagkagulat sa mga mata ni Emmanuel. Nanginginig ang buong katawan niya. “Si Roxanne… Totoo bang si Roxanne iyon? Buhay pa siya? Nasaan na siya ngayon?”“Huwag kang mag-alala, ligtas na siya ngayon. Pero hindi ko pa sinasabi sa kanya ang tungkol sa’yo. Dadalhin ko siya kapag mas malakas ka na at kaya mo nang tumayo.”“Totoo ba talaga?” Napuno ng pag-asa ang mga mata ni Emmanuel, pero agad din itong napalitan ng guilt at matinding pagsisisi. “Baka... ayaw na niya akong makita…”Hindi naging maganda ang huli nilang pagkikita ni Roxanne
Napahinto si Roxanne at napakunot ang noo. Ano ang hindi niya dapat malaman?Habang papalapit siya upang makinig nang mas maigi, narinig niya ang mga yabag mula sa loob ng opisina kaya mabilis siyang umatras. Bumukas ang pintuan ng opisina at lumabas si Secretary Kenneth.Nang makita siya ni Roxanne, bakas ang pagkaguilty sa mukha nito. “Miss Roxanne, kailan ka pa dumating?”“Kakarating ko lang. May problema ba?” Tahimik si Roxanne ngunit hindi niya namalayang napakuyom na ang kanyang mga kamay.Ano ba ang pinagtatakpan ni Devon sa kanya?“Nasa loob si Mr. Devon at hinihintay ka. Mauna na akong magtrabaho.”Nagmadaling umalis si Secretary Kenneth. Habang dumadaan ito sa harap niya, kapansin-pansing bumilis ang lakad nito. Pinigilan ni Roxanne ang pagdududa at pumasok sa loob ng opisina.“Nandito ka na pala. Nagpaorder ako ng paborito mong adobong baboy. Maghuhugas lang ako ng kamay, tapos kakain na tayo.”“Sige.”Habang naghuhugas si Devon, inihain na ni Roxanne ang pagkain sa mesa.N
Inalis ni Roxanne ang kamay niya mula sa pagkakahawak ni Devon at iniwas ang tingin. “Wala, medyo pagod lang. Kung ayos ka na, mauuna na akong pumasok.”Pagkasabi niya, hindi na niya hinintay ang magiging reaksyon ni Devon at nagmadaling pumasok sa loob ng villa. Napakunot-noo si Devon habang pinagmamasdan ang mabilis na paglayo ni Roxanne. Ramdam niyang may kakaiba sa ikinikilos nito.Pagkalipas ng ilang sandali ng pag-aalinlangan, tinawagan niya si Secretary Kenneth. “Paki-check kung saan naghapunan si Roxanne ngayong gabi at kung sino ang kasama niya.”Makalipas ang sampung minuto, naipasa na agad ni Secretary Kenneth ang impormasyong nakuha niya. Pagkakita sa pangalan ng restaurant, bahagyang sumikip ang mata ni Devon, at agad siyang binalot ng hinala.Pagbalik ni Roxanne sa kanyang silid, agad siyang nagtanggal ng makeup at naghahanda nang maligo nang biglang may kumatok sa pinto.“Roxanne, may gusto sana akong sabihin. Pwede mo ba akong pagbuksan?”Nang marinig ang boses ni Devon
Suot ni Devon ang isang maayos na itim na amerikana, matikas ang tindig at seryoso ang mukha.Ang babaeng nasa tabi niya ay nakasuot ng eleganteng beige na bestida, ang kanyang mahabang buhok ay nakaayos pababa sa balikat at bahagyang kulot sa dulo, kaya't nagmumukha siyang mahinhin at kaakit-akit.May bahagyang ngiti sa kanyang labi at maliwanag ang mga mata. Sa mga oras na ito, kausap ni Devon ang babaeng katabi niya habang bahagyang nakayuko ang ulo at nakatuon ang tingin. Bahagyang itinaas ng babae ang kanyang tingin at tinitigan si Devon nang may lambing. Tila may di maipaliwanag na pagkakaintindihan sa pagitan nila at halatang malapit sila sa isa't isa.Nakatingin lang si Roxanne sa magkasamang pigura sa labas ng bintana, tila ba may di nakikitang kamay na mariing humahawak sa kanyang puso.Sinubukan niyang pakalmahin ang sarili, pero hindi niya maialis ang tingin sa kanila.Tumingin sa kanya si Drake na may pag-aalala, saka mahina ang tanong, "Ate, ayos ka lang ba?"Bumalik sa u