2ND UPDATE!
“Dahil ba ako ang nag-ayos ng blind date dito sa race course?”Ngumiti si Grace, ngunit malamig ang tingin sa kaniyang mga mata. “Dahil alam mo na pala, Nikko, bakit mo pa kailangang itanong? May iba pa akong aasikasuhin, kaya hindi na kita istorbohin sa panonood ng laro. Bye.”Pagkasabi noon, tumayo na si Grace at umalis.Pagkarating niya sa may pinto, narinig niya ang boses ni Nikko mula sa likuran, “Miss Grace, aaminin kong naging pabaya ako ngayong araw. Maari ko bang hilingin ang pagkakataong makabawi sa pamamagitan ng isang hapunan?”Huminto si Grace saglit, ngunit hindi na lumingon.“Hindi na kailangan. At sa pagkakaalam ko, magkaibigan kayo ni Henry, hindi ba?”Ngumiti si Nikko at bubuka na sana ng bibig nang biglang bumukas muli ang pintuan ng silid.Pagpasok ni Henry nakita niya ang dalawang tao sa loob, sandali siyang natigilan, saka kumunot ang noo.Bakit nandito si Grace?Tiningnan niya si Nikko na may tanong sa mga mata.“Henry, kilala mo naman siguro si Miss Grace, hind
“Grace, palagi ka na lang may kinaiinisan. Ayaw mo lang talagang makipag-blind date, ‘di ba?”Napangiwi si Grace. “Ayoko talaga ng blind date. Kung hindi mo lang ako pinilit, hindi naman ako pupunta sa ganyan.”Para sa kanya, hindi malaking problema kung hindi siya makapag-asawa. Mas pipiliin pa niyang manatiling mag-isa kaysa sa gumising araw-araw na ang kaharap ay mukhang hindi niya gusto, at mamuhay ng walang kabuluhan.“Nakakagalit ka talaga. Nasa thirties ka na! Kapag tumuntong ka ng kuwarenta at hindi ka pa rin kasal, wala nang may gusto sa’yo! Tumatanda na rin kami ng tatay mo. Paano ka mamumuhay mag-isa kapag wala na kami?!”Sa kabila ng seryosong ekspresyon ng mukha ng ina ni Grace, kalmado lang siyang sumagot, “Mamuhay na lang po tayo ayon sa gusto natin. Ang dami-dami na pong tao ngayon na hindi nag-aasawa at hindi rin nagkakaanak, pero nakakaraos pa rin naman.”Napakagat-labi ang ina niya. “Wala akong pakialam. Kapag inabot mo na ang edad namin, saka mo maiintindihan na gi
Hindi na matiis ni Devon ang ingay nito, kaya kinuha niya ang cellphone ni Henry at tinawagan si Grace.Pagka-connect ng tawag, binanggit niya ang pangalan ng bar at ang numero ng kwarto, pagkatapos ay ibinaba ang tawag at umalis sa kwarto.Kung magtatagal pa siya roon, baka ikamatay niya sa inis si Henry.Sa kabilang linya, hindi pa man nakakapagsalita si Grace ay putol na agad ang tawag. Nang tumawag siya ulit, wala nang sumagot.Matapos tumawag nang ilang beses at walang nakuhang sagot, napabuntong-hininga si Grace. Napayuko siya at pinag-isipan kung pupunta ba siya o hindi.Pagkalipas ng limang minuto, tumayo si Grace, nagpalit ng damit, at lumabas ng bahay.Pagkabukas niya ng pinto, nadatnan niya ang kanyang ina na may dalang pagkain at papalapit pa lang upang kumatok.Napakunot ang noo ng ina niya nang makitang hindi siya naka-pambahay. "Anak, gabi na, saan ka pupunta?""May kailangan daw akong kausapin, sabi ni Roxanne. Pinapapunta niya ako ngayon," sagot ni Grace, halatang nai
Tinaasan siya ni Grace ng kilay at tila magsasalita na sana, ngunit bigla siyang napatingin sa gilid, bahagyang nagulat ang kanyang mga mata.Hindi niya inasahang makikita niya si Henry sa isang blind date.Nagtagpo ang kanilang mga mata sa hangin, ngunit agad ding umiwas ng tingin si Henry, kunwaring walang nakita, at tumalikod na para umalis.Inalis ni Grace ang tingin niya na walang ekspresyon sa mukha at muling tumingin sa lalaking nasa harapan niya na patuloy pa ring naghahanap ng butas.“Mr. Lim, sa tingin ko ay hindi tayo bagay. Hanggang dito na lang. Bye.”Pagkasabi nito, tumayo si Grace at papalayo na sana nang pigilan siya ng lalaki.“Grace, sa palagay ko maliban sa pagiging maluho mo, wala naman akong nakikitang malaking problema.”Lalo na’t maganda si Grace at ang tipo niyang inosente, kaya’t sa kabuuan ay kuntento naman siya rito.Kung magiging masunurin lang si Grace pagkatapos ng ilang date, hindi naman daw malaking isyu na gumastos siya para rito paminsan-minsan.Ngumi
Namutla ang mukha ni Vincent, namintog ang mga ugat sa kanyang noo, at mariing pinisil ang kanyang kamao bago malakas na sinuntok si Daphne.Sa kabila ng matinding sakit sa katawan, hindi na nagsumamo si Daphne tulad ng dati, kundi tumawa na lamang nang malakas.Tinatawanan niya ang sarili at si Vincent—dalawang kaawa-awang nilalang na sinasaktan at kinamumuhian ang isa’t isa, ngunit hindi magawang layuan ang isa’t isa.Plano na sana niyang mabuhay sa ganitong kahabag-habag at malungkot na paraan, ngunit nang makita niyang buhay pa si Roxanne, nagbago ang isip niya.Kahit pa siya'y mamatay, isasama niya sa impiyerno ang mga taong sumira sa kanya.Kinabukasan, maagang nagising si Roxanne, naligo, at sinimulang ipaghanda ng almusal si Lance. Alas-siete y medya, nagising na rin si Lance.Pagkatapos magsipilyo at magbihis, lumabas ito ng kwarto.Nang makita niyang inihahain ni Roxanne ang almusal, ngumiti siya at nagsabing, "Mommy, magandang umaga! Anong niluto mo sa almusal? Ang bango!"
"Isara mo ang mga mata mo at isipin mo. Kung hahalikan ka niya, lalaban ka ba?"Nag-isip si Roxanne, at tila hindi naman siya tututol, pero hindi rin siya mukhang sabik.Sinabi niya kay Grace ang totoo niyang nararamdaman. Hindi maiwasang maawa ni Grace kay Donovan. Limang taon na siyang nanliligaw, pero wala pa ring nararamdaman si Roxanne para sa kanya."Ngayon naman, isipin mo. Paano kung si Devon ang gustong humalik sa'yo?""Tatanggi ako."Walang pag-aalinlangang sagot ni Roxanne, at may bahid ng pagkasuklam sa kanyang tono.Hindi na talaga niya naisip na pwede pa siyang mapalapit muli kay Devon. Masakit ang nakaraan, at limang taon na rin ang lumipas—hindi na sila pwedeng bumalik sa dati."Bakit ang bilis mo magdesisyon?"Pinagdikit ni Roxanne ang kanyang mga labi. "Dahil sigurado akong ayokong magkaroon ng kahit anong kaugnayan sa kanya."Napabuntong-hininga si Grace at dahan-dahang nagsalita, "Roxanne, ang ayaw makaugnay sa kanya ay iba sa hindi siya gusto. Kailangan mong pag-is