MY KiNG_6 : กับคิงส์ เราต้องดื้อ

หลายวันผ่านไป…

แชทกลุ่มเงียบกว่าทุกที เป็นแบบนี้ต่อไป มันจะดีเหรอ… น้ำปั่นนั่งมองมือถือมาได้สักพักใหญ่ๆก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ต้องจ่ายค่าไฟ คนตัวเล็กเลยรับอาบน้ำพร้อมกับแต่งตัวเพื่อที่จะได้พร้อมไปผับในทีเดียว

“…ทำไมไม่มีใครอยู่นะ” ฉันนั่งรอจ่ายค่าไฟ มือเล็กค้นหาของในกระเป๋าเพื่อเช็คความมั่นใจว่าวันนี้เธอจะไม่ลืมของที่จำเป็น

“ทำไมมานั่งคนเดียว”

“หื้ม? …คิงส์” ร่างสูงยืนนิ่งๆมือล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างเคย “เรามาจ่ายค่าไฟนะ” แต่สายตาของคิงส์กลับมองเสื้อผ้าที่ฉันสวมอยู่

“จ่ายเสร็จก็ว่าจะเลยเข้าผับเลย”

“นิติคอนโดไม่อยู่ จ่ายเลสวันสองวันฉันไม่ตัดไฟเธอหรอก”

“….แล้ว วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ?” ก็ชุดที่เขาสวมมันมันไม่ใช่ชุดทางการสักนิด.. เผลอๆนะ คิงส์เพิ่งลงมาจากห้องด้วยซ้ำ

“ที่นี่คอนโดฉัน จะให้ฉันไปทำงานที่ไหน?”

“…เออ จริงด้วย” หญิงสาวเกาหัวแกร๊กๆ แก้มเนียนแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

“เรื่องวันนั้น.. ขอโทษ”

“…ช่างมันเถอะ เราเข้าใจ”

“….”

“ไปกินข้าวกันหน่อยไหม อีกนานเลยกว่าจะถึงเวลาเข้าผับ แต่ถ้านายมีนัด”

“รอแป๊บ ขออาบน้ำก่อน”

“..อื้ม” ถึงจะตอบแบบนั้นแต่น้ำปั่นก็ยังคงยืนอยู่กับที่

“ไปรอที่ห้องฉันก่อน”

“….”

“เฟย์ไม่อยู่ ไม่ต้องห่วง” ร่างสูงเดินนำหน้าไปโดยไม่รอคำตอบ น้ำปั่นก้าวเท้าเล็กๆเดินตามไปอย่างไม่มีคำถาม อาจเพราะความเคยชินจนเคยตัว

ห้องกว้างยังคงเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน เหมือนเมื่อห้าปีที่แล้วที่ฉันเคยเข้ามา.. ไม่ว่าจะตำแหน่ง หรือแม้แต่กลิ่นหอม ดวงตาเล็กกวาดมองไปทั่วห้อง จะผิดแปลกก็ตรงที่ ตรงหัวเตียง เหมือนจะมีกำไลเส้นน้อยตกอยู่ สายตาฉันนี่ก็เข้ากรรมจริงๆ เห็นอะไรที่ไม่ควรจะเห็น

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด คือคิงส์หยิบมันแล้วเก็บมันเข้าลิ้นชักหัวเตียงทันที

“..ไม่เห็นต้องซ่อนเลย”

“กลัวเธอรู้สึกไม่ดี”

“เรา ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย อีกอย่าง… นั่นของของแฟนคิงส์” เพื่อนตัวสูงนิ่งไม่พูดอะไร ฉันถูกทิ้งให้อยู่กับห้องเงียบๆครู่ใหญ่ หิวน้ำอะ..

“คิงส์ เรากินน้ำนะ”

“อืม” เสียงหนาตอบกลับมา น้ำปั่นเดินไปเปิดตู้เย็นไซส์ยักษ์ที่ข้างในคงไม่พ้นอาหารจำพวกอาหารอวกาศ.. กล่องซีเรียล แม้กระทั่งนมที่หมดอายุ

“…ใช้ชีวิตอยู่ยังไงกัน” ฉันบ่นกับตัวเองพลางหยิบถังขยะแล้วจัดการทิ้งของหมดอายุในตู้เย็นออกจนหมด ทั้งนม ทั้ง.. อาหารแช่แข็ง…

“..จะเลี้ยงราหรือไงเนี่ย?” ขนมปังผุดดอกราก้อนแล้วก้อนเล่า หมดคำจะพูดจริงๆ นี่ถ้าเป็นถึงเจ้าของคอนโดแต่ตู้เย็นไม่มีอะไรที่กินได้นี่ก็ไม่ต้องเป็นหรอกจริงๆ แล้วนี่ฉันจะไว้ใจน้ำเปล่าได้ไหมเนี่ย คงไม่ถูกแช่ไว้นานจนตะไคร่ขึ้นขวดหรอกนะ..

คนตัวเล็กวางถังขยะที่ใหญ่กว่าตัวลงข้างๆ พลิกดูขวดน้ำใสๆตรงหน้าพลางคิดอะไรไปเรื่อย แล้วจัดการบิดฝาขวดแล้วหันหน้าเข้าตัวห้องนอน

“ถ้าน้ำบูดก็เกินไปแล้วน้ำปั่น คิดอะไร อ๊ะ! กรี๊ด!!!”

พรวด! ซ่า!

“คิงส์! ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่ส่งเสียงละ!” จู่ๆก็มายืนทำหน้าเข้มมองฉันทั้งที่สภาพเพิ่งออกจากห้องน้ำ มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันรอบเอวหนา และเพราะเขามาเงียบๆแบบนี้แหละ ฉันถึงตกใจบีบขวดน้ำจนน้ำมันหกรดตัวทั้งขวด!

“ขวัญอ่อนอะไรขนาดนั้น”

“ก็ดูสภาพคิงส์สิ!”

เพี้ยะ! ฝ่ามือบางตีเข้าที่แผงอกเพื่อนตัวสูงอย่างลืมตัว จังหวะที่ฝ่ามือสัมผัสกับร่างกายที่เปลือยช่วงบนทำให้ทั้งน้ำปั่นและคิงส์ต่างชะงักนิ่ง มือที่ชักกลับมาบีบขวดน้ำในมือกลายๆ สายตาสบประสานมองกันจนแน่นิ่ง นิ่งจนได้ยินเสียงกลืนน้ำลายของตัวเอง ฉันควรทำยังไง? ผลักคิงส์ออกไป ชี้หน้าว่าคิงส์ ..หรือขอผ้ามาเช็ดตัวที่เปียกของตัวเองดี…

น้ำปั่นบีบขวดน้ำในมือแล้วหันหน้าหนี แต่กลับถูกเพื่อนตัวสูงเชยคางกลับไป

“….” ก่อนจะสบตากันอีกครั้ง

“ยังคิดกับฉัน แค่เพื่อนอยู่ไหม?”

“…ก็ ก็ต้องแบบนั้นสิ”

“สายตาเธอไม่ได้บอกแบบนั้น” คิงส์ที่ยังคงเชยคางเล็กค้างไว้แบบนั้น พร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้จนกลิ่นหอมจากตัวลอยฟุ้งมากระทบจมูกกัน.. สูงจัง เหมือนจะสูงกว่าเดิมเยอะเลย

“คิงส์.. สูงขึ้น เยอะเลยนะ”

“เธอตอนนี้.. ก็ผอมเกินไป”

“…อะไรเล่า เราก็เหมือนเดิม”

“ไม่”

“….”

“เชื่อฉันสิ” เสียงทุ้มพลางทำให้ใจเต้น ยิ่งใกล้กันมาก ยิ่งรู้ว่าไม่ควร.. แต่ทำไมถึงได้…

ไม่เหลือเวลาให้ใจได้ถามตัวเองจนหมดประโยค ฉันถูกประกบริมฝีปากโดยคิงส์ที่ประกบจูบกันเอาดื้อๆ

ผลุบ! ขวดน้ำหลุดหล่นจากมือกระทบกับพื้นกระเบื้อง ร่างกายของน้ำปั่นยืนแข็งทื่อ มือเล็กกำแน่นและดวงตาที่เบิกโพลง

จ๊วฟ~ จ๊วฟ~ แต่ริมฝีปากบางก็ถูกครอบครอบไปโดยปริยาย ลิ้นหนาชอนไชดูดความหวานจากหญิงสาว มือที่กำแน่นถูกแทรกด้วยฝ่ามือใหญ่ ฝ่ามือที่เคยดูแลเธอมาตลอด คิงส์จูบฉันอย่างเนินนาบซะจนร่างกายฉันถูกสตั้น ไอเย็นจากร่างกายที่ผ่านการชำระอาบแอบทำให้ฉันผ่อนคลาย จนเผลอเผยริมฝีปากมากกว่าเดิม คิงส์ยึดครองริมฝีปากฉันโดยสมบูรณ์

จ๊วฟ~ จ๊วฟ~ จ๊วฟ~

“อะ.. คะ คิงส์~”มือหนาที่ประสานมือฉันออกแรงดึงให้ฉันถลาเข้าหาตนเอง จัดแจงตำแหน่งที่มือฉันควรจะวางก่อนจะจบที่ต้นคอ หยุดสิ! น้ำปั่น.. เธอต้องหยุด!

“คิงส์! อะ.. อื้ออ!” ฉันผละหน้าหนี แต่ก็ถูกประกบจูบอีกครั้ง

จ๊วฟฟฟ~ จ๊วฟฟฟ~ ลิ้นของคิงส์มัน… ซุกซนไปเรื่อยเลย.. และเหมือนคิงส์จะไม่คิดหยุดมันด้วย.. มือใหญ่บีบเอวบางก่อนจะดึงชายเสื้อเชิ้ตให้หลุดจากขอบกางเกง สอดมือใหญ่เข้าสัมผัสเนื้อเนียนด้วยความเร็วโดยอาศัยความเคลิบเคลิ้ม

“คะ.. คิงส์ หยะ หยุดนะ~”

“คิงส์!”

เฮือก! เสียงแหลมตะวาดลั่น น้ำปั่นสะดุ้งเฮือกก่อนที่ร่างเธอจะถูกรั้งกระชากจากใครสักคนจะหลุดจากมือที่รั้งไว้ของเพื่อนตัวสูง

“หึ๊! เพื่อนไม่จริงสินะ!”

เพี้ยะ! แรงตบกระทบที่ใบหน้าของน้ำปั่นแทบจะทันที

“โอ๊ย!”

“เฟย์! หยุด!”

“คิงส์สิหยุด! นี่ถ้าเฟย์ไม่เอะใจมาหาคิงส์ ป่านนี้คงกินกันยับแล้วสินะ!”

“กลับไปก่อน”

“อะไรอะคิงส์ คิงส์ต้องไล่อีนี่ดิ ไม่ใช่มาไล่เฟย์!”

“ฉันบอกว่าให้กลับไป!” คิงส์ตวาดเสียงพร้อมกับดึงร่างของน้ำปั่นไว้ด้านหลัง เฟย์มองเธอด้วยสายตาอาฆาตรุนแรง

“คิงส์.. เรากลับเอง”

“เธออยู่นี่”

“….”

“กลับไปก่อนเฟย์ แล้วเราค่อยคุยกัน”

“…ชิ๊!” หญิงสาวร่างสูงสบัดหันหลังกลับอย่างเลี่ยงไม่ได้

ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ รู้ทั้งรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ยังจะยอมให้คิงส์ทำแบบนั้นจนเรื่องมันลามไปจนได้

“เจ็บมากไหม?” คิงส์หันมาดูเพื่อนตัวเล็กของเขาทันทีที่เฟย์ยอมออกจากห้องไป

“..อ๊ะ อย่าโดนสิ”

“…..”

“คิงส์ไม่ควรไล่เธอไปแบบนั้นนะ ไม่มีใครชอบหรอกที่เห็นว่าแฟนตัวเองกำลัง….”

“ก่อนจะห่วงคนอื่น ห่วงตัวเองก่อน”

“….”

“ไปนั่ง เดี๋ยวทำแผลให้”

“ไม่เอาอะ”

“อย่าดื้อได้ไหม”

“กับคิงส์เราต้องดื้อ” น้ำปั่นพยายามดึงหน้าหนีมือหนาที่พยายามจะสัมผัสรอยแผลที่ริมฝีปาก

“วันนี้ทั้งคิงส์แล้วก็เรา.. ผิดทั้งคู่เลย”

“อยากทำให้มันถูกไหมละ”

“….ไม่หรอกคิงส์ แฟนนายไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ นายจะทิ้งเขาเพียงเพราะจะทำให้เรื่องของเรามันถูกแบบนั้นไม่ได้หรอก”

“ทำไมทุกอย่างที่มันเป็นฉัน ดูผิดไปซะหมด”

“คิงส์ไม่ผิดเลย ผิดที่เราเอง.. ผิดที่ดันรู้สึกดีกับคิงส์ แต่ก็ไม่อาจก้าวข้ามเรื่องนั้นไปได้”

“….”

“มันยากนะคิงส์..”

“ใช่… แม่งโครตยากเลยวะ” คิงส์ถอนหายใจ ฉันรู้ว่าไม่ว่าจะตอนนี้หรือเมื่อห้าปีก่อนคิงส์ก็ยังจะพยายามทำทุกอย่างให้ฉันก้าวข้ามปมของตัวเองให้ได้ ฉันรู้นะว่ามันน่ารำคาน แต่ลองมาเป็นฉันสิ…

“…..”

“รับได้เหรอวะ ถ้าฉันจะไปรักคนอื่นจริงๆสักที”

“ต่อให้คิงส์รู้สึกกับเราน้อยลง.. เราก็ยังเต็มร้อยกับคิงส์อยู่ดี”

“……”

“ไปขอโทษเเฟนเถอะ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีเลยนะ”

“ถามครั้งสุดท้าย…”

“…อื้ม”

“ฉันไม่มีสิทธิ์.. ที่จะได้รักเธอเลย ใช่ไหม?” คำถามของคิงส์… ฉันให้ฉันไม่มีคำตอบ

ใครจะอยากอยู่กับปมไปจนตายละ.. ทำไมไม่มีใครเข้าใจฉันบ้างนะ

“ไม่เป็นไร… ฉันพอจะรู้คำตอบละ”