CHAPTER 3ข้อแลกเปลี่ยน 1 (4)“ใช่ค่ะ ใช่ แพรกับเพื่อนไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลยสักนิด”“เรื่องคืนนั้นก็แปลว่าเธอโดนยาปลุกเซ็กซ์ใช่ไหม”“เอ่อ...ค่ะ...” ฉันตอบเสียงแผ่วลง ยิ่งพูดถึงเรื่องคืนนั้นฉันก็ยิ่งรู้สึกแย่“คืนนั้นฉันไม่ได้ป้องกัน เธอรู้ดีใช่ไหม”“คะ? อะ...เอ่อ ค่ะ! แพรทานยาคุมฉุกเฉินแล้วค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ หากผิดพลาดแพรก็จะไม่เรียกร้องหรือให้คุณรับผิดชอบเลนสักนิดค่ะ แพรรับรองได้!” ฉันตอบทันควัน หากมันผิดพลาดอะไรฉันจะขอรับมันไว้คนเดียวก็พอ แต่ฉันมั่นใจมากว่ามันจะไม่ได้เรื่องแบบนั้นแน่ๆแอบแปลกใจเหมือนกันแหละที่เขาพูดเรื่องคืนนั้นแทนที่จะพูดเรื่องคดี แต่เขาคงกลัวว่าจะมีปัญหาตามมาละมั้งถึงได้ย้ำอีกครั้ง แน่นอนว่าคนอย่างฉันเองก็รอบคอบที่จะซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน ถึงเขาจะบอกว่าใส่ถุงหรือป้องกันแล้วก็เถอะ ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงฉันก็ต้องป้องกันด้วยวิธีที่ตัวเองทำได้เหมือนกัน“ละ...แล้ว...คะคุณจะช่วยแพรไหม”&
CHAPTER 3ข้อแลกเปลี่ยน 1 (3)“เปลี่ยนใจรับข้อเสนอของฉันแล้วหรอ” เสียงเข้มเอ่ยขณะที่มุมปากหยัดเป็นรอยยิ้มหยันนิด ๆ ทว่าสายตาของเขากลับยังไม่แม้แต่จะเชยขึ้นมองกันสักนิด“คะ...คือ...แพร...เอ่อคือฉัน...”“ฉันจะจัดการให้วันนี้ ไปอาบน้ำแล้วถอดเสื้อผ้ารอเลย”“!?” เท่านั้นล่ะ ร่างกายและสติสตังของฉันก็ถูกพรากหายไปทันทีเหมือนถูกของบางอย่างทุบตีจนไร้การรับรู้ไปชั่วขณะ ฉันยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นจนคุณเวลตันแปลกใจละมั้งเขาถึงเงยหน้ามองและเอ่ยอีกครั้ง“ยืนนิ่งอยู่ทำไม”“คุณฟังแพรก่อนนะคะ ที่แพรมาที่นี่แพรอยากให้คุณช่วย”“ก็ฉันจะช่วยอยู่นี่ไง” เขาวางปากกาและเปลี่ยนมาเป็นกอดอกกดสายตามองกัน“ตะ...แต่ไม่ใช่ด้วยข้อแลกเปลี่ยนแบบนั้น”&ldquo
CHAPTER 3ข้อแลกเปลี่ยน 1 (2)“แพรไม่ต้องกังวลนะ แพรก็บอกตำรวจไปเลยว่าแพรได้ทำ แต่ส่วนเรา...เราก็...เราไม่ได้ทำอะไรผิด เราถูกใส่ร้าย ยังไงแล้วเราก็ไม่ผิด” หลินจับมือฉันพลางเอ่ยปลอบประโลม หากแต่ฉันรู้ว่าสภาพจิตใจของหลินในตอนนี้ย่ำแย่มากถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ใจลึก ๆ ก็รู้เกินครึ่งแล้วว่าเราไม่มีทางรอดง่าย ๆ“อื้ม เราไม่ผิดนี่ ไม่มีใครทำอะไรเราได้หรอก” ฉันฝืนยิ้มตอบกลับไปแม้ว่าในใจจะกลัวมากแค่ไหนก็ตามตัวฉันเองน่ะไม่เท่าไหร่หรอก เพราะฉันก็สามารถหาหลักฐานจากกล้องวงจรปิดได้ว่าฉันถูกบังคับให้เล่นยา แต่หลินนี่สิของกลางอยู่กับตัวขนาดนี้คงจบไม่สวยแน่“แต่ว่า...ถ้าฉันถูกจับ...”“ไม่! อย่าพูดแบบนี้ จะไม่มีใครถูกจับทั้งนั้น คนที่ถูกจับต้องเป็นไทด์!” เสียงพูดโพล่งขึ้นเมื่อได้ยินแบบนั้นฉันทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวต้องตกเป็นแพะรับบาป แต่ก็ต้องยอมรับว่าจนปัญญาแล้วจริง ๆ เพราะฉันหาทางออกให้กับเรื่องนี้ไม่ได้เลยหรือว่า...หรือว่าฉันควรต้องไปขอร้องคุณเวลตันให้ช่วยทบทวนเรื่องนี้อีกครั้งยังไงแล้วเราก็เป็นคน(เกือบ)รู้จักกัน คุณเวลตันมาไทยบ่อย ๆ เขารู้จักกับแฟนพี่สาวของฉันในฐานะนักธุรกิ
CHAPTER 3ข้อแลกเปลี่ยน 1 (1)“เราจะทำยังไงกันดีแพร” เสียงของหลินเอ่ยถามฉันด้วยสีหน้ากังวลใจ ซึ่งฉันเองก็ไม่แพ้กัน ฉันมีความกังวลใจเป็นอย่างมากเพราะเรื่องมันพัวพันเกี่ยวข้องกับคดีสารเสพติดหลังจากที่ฉันออกมาจากโรงแรมพร้อมกับคุณเวลตัน เขาก็พาฉันมาที่สถานีตำรวจเพื่อมาหาเพื่อนสนิทอย่างหลินที่โทรมาบอกกันก่อนหน้า ตอนนี้หลินถูกสอบสวนอยู่ยกใหญ่เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ที่อยู่ในงานวันเกิดเมื่อคืนหลายคนถูกจับตรวจสารเสพติดและแน่นอนว่าเกินครึ่งที่พบว่ามีสารเสพติดอยู่จริง เมื่อฉันไปถึงก็ไม่พบว่าไทด์และกลุ่มเพื่อน ๆ ของเขาอยู่ที่นี่ด้วย คงเป็นเพราะพวกนั้นไหวทันและหนีไปได้ส่วนเจ้าของวันเกิดก็รอดตัวไปอย่างง่ายดายเพราะพ่อของเธอมีอิทธิพล เพียงแค่โทรหา พ่อของเธอก็จัดการเรื่องราวต่าง ๆ ได้ในพริบตาแต่ความซวยดันมาตกที่ฉันกับหลินนี่สิ!พอฉันมาถึงสถานีตำรวจฉันก็ตกเป็นผู้ร่วมขบวนการในงานปาร์ตี้เมื่อคืนนี้ทันทีเนื่องจากในร่างกายฉันพบสารเสพติด ทั้งยังมีภาพจากกล้องวงจรปิดยืนยันได้ว่าฉันก็อยู่ในงานวันเกิดนั้นจริง ๆ และหลินเองก็ถูกตรวจค้นตัวพบว่ามีสารเสพติดไว้ในครอบครองเรื่องราวความโชคร้ายทั้งหมดที่ฉันกับหลินเจอน
CHAPTER 2ถ้าเธอขาย ฉันก็จะซื้อ (3)"สงสัยฉันจะเอาเธอเบาไป ถึงได้คิดหนี!""!!!" แพรดาวยืนนิ่งงันเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยด้วยความไม่พอใจ ร่างบางสั่นเทาแววตาเบิกโพล่งเมื่อความหวังอันน้อยนิดที่เธอจะออกไปจากที่นี่นั้นดับลงพลั่ก!เมื่อถูกลากออกมาที่ห้องด้านนอกเวลตันก็ผลักแพรดาวให้นั่งลงบนโซฟา ก่อนที่เขาจะยืนกอดอกมองเธอเหมือนนักโทษไม่มีผิดร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บที่กลางกาย ซึ่งในตอนนี้ตามร่างกายของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยดูดเม้มไปทั่วที่ตัวเธอเองไม่กล้าแม้แต่จะมองมันด้วยซ้ำ"ที่แขนนั่นรอยอะไร" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำให้แพรดาวก้มขงมองตามรอยที่เขาบอกเธอรีบยกมือขึ้นมาปิดมันทันทีเพราะมันเป็นร่องรอยที่เธอโดนเข็มฉีดยาจากสารเสพติด!"ฉันถาม!" เวลตันตะคอกเสียงให้ดัง"อึก..." ร่างบางก้มหน้าลงพรางเม้มปากเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็น แค่เสนอตัวให้เมื่อคืนเธอก็อับอายมากพอแล้ว"แพรดาว..." เสียงเข้มกดต่ำคล้ายข่มอารมณ์และเหมือนเป็นการนับตัวเลขถอยหลังในใจว่าถ้าหากเธอดื้อด้านกว่านี้ความอดทนของเขาก็จะหมดลงตามไปด้วย"ทะ...ทำไม..." ดวงตาหวานสั่นโต เชยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงด้วยความตกใจที่เขารู
CHAPTER 2ถ้าเธอขาย ฉันก็จะซื้อ (2)“มะ...ไม่ค่ะ ไม่หยุด”เวลตันที่เห็นแบบนั้นก็ยกยิ้มพอใจขึ้นมาทันที ฝ่ามือหนาจับหมับที่เอวคอดกิ่ว ก่อนที่เอวหนาจะสอบกระทั้นรุนแรงจนร่างบอบบางโยกเคลื่อนสะท้านไปทั้งตัวหมับ!พรึ่บ!"อึก! อื้ออออ" ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความอึดอัดและเจ็บแสบเมื่อถูกกระแทกตอกตรึงอย่างหนักหน่วงหญิงสาวสั่นคลอนตามจังหวะหยาบโลนที่ถูกส่งมา มือเล็กจับยึดแขนแกร่งเอาไว้เมื่อถูกกระแทกอย่างหนัก"อ่า แน่นฉิบ!""อึก! แพรเจ็บ!" แพรดาวร้องออกมาเพราะคนตัวโตถาโถมกระแทกเข้ามาไม่หยุด เธอรู้สึกจุกและเจ็บไปพร้อม ๆ กัน"อ่า เจ็บเหรอ อ่า...แน่นฉิบ!" เวลตันสบถออกมาเมื่อถูกตอดรัดอย่างหนัก เขาถามเหมือนห่วงใยแต่กลับสอบเลยกระแทกสวนอย่างรุนแรงเสียงหยาบโลนเปล่งออกมาจากปากเขานับไม่ถ้วน เป็นเพราะร่างกายของเธอที่ทำให้เขาเสียการควบคุมได้ขนาดนี้"อึก พะ...แพร...อึก เจ็บแล้วก็เสียว อะ...อ๊า!""อ่า ฮึ่ม! ครางออกมาสาวน้อย อ่า""อื้อ แพรไม่ไหว อ๊า" เสียงหวานเอ่ยคลอยามถูกกระแทกสุดแรง ความเจ็บปวดกลางกายราวกับร่างกายของเธอจะแตกพร่าละเอียด“ครางดังกว่านี้ อ่า...ครางออกมาคนสวย”"อะ...อ๊า ว้าย!" แพรดาวร้องขึ้นเพราะถู