CHAPTER 3 ข้อแลกเปลี่ยน 1 (2)

CHAPTER 3

ข้อแลกเปลี่ยน 1 (2)

“แพรไม่ต้องกังวลนะ แพรก็บอกตำรวจไปเลยว่าแพรได้ทำ แต่ส่วนเรา...เราก็...เราไม่ได้ทำอะไรผิด เราถูกใส่ร้าย ยังไงแล้วเราก็ไม่ผิด” หลินจับมือฉันพลางเอ่ยปลอบประโลม หากแต่ฉันรู้ว่าสภาพจิตใจของหลินในตอนนี้ย่ำแย่มาก

ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ใจลึก ๆ ก็รู้เกินครึ่งแล้วว่าเราไม่มีทางรอดง่าย ๆ

“อื้ม เราไม่ผิดนี่ ไม่มีใครทำอะไรเราได้หรอก” ฉันฝืนยิ้มตอบกลับไปแม้ว่าในใจจะกลัวมากแค่ไหนก็ตาม

ตัวฉันเองน่ะไม่เท่าไหร่หรอก เพราะฉันก็สามารถหาหลักฐานจากกล้องวงจรปิดได้ว่าฉันถูกบังคับให้เล่นยา แต่หลินนี่สิของกลางอยู่กับตัวขนาดนี้คงจบไม่สวยแน่

“แต่ว่า...ถ้าฉันถูกจับ...”

“ไม่! อย่าพูดแบบนี้ จะไม่มีใครถูกจับทั้งนั้น คนที่ถูกจับต้องเป็นไทด์!” เสียงพูดโพล่งขึ้นเมื่อได้ยินแบบนั้น

ฉันทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวต้องตกเป็นแพะรับบาป แต่ก็ต้องยอมรับว่าจนปัญญาแล้วจริง ๆ เพราะฉันหาทางออกให้กับเรื่องนี้ไม่ได้เลย

หรือว่า...

หรือว่าฉันควรต้องไปขอร้องคุณเวลตันให้ช่วยทบทวนเรื่องนี้อีกครั้ง

ยังไงแล้วเราก็เป็นคน(เกือบ)รู้จักกัน คุณเวลตันมาไทยบ่อย ๆ เขารู้จักกับแฟนพี่สาวของฉันในฐานะนักธุรกิ