Novels by AngelBell

ตอนพิเศษใส่ไข่[ มารุต & เส้นด้าย ]งานเลี้ยงสังสรรค์ฉลองปีใหม่ถูกจัดขึ้นที่ร้านอาหารสุดหรูริมแม่น้ำ โดยผู้สนับสนุนหลักก็คือไตรพัฒน์ผู้บริหารสูงสุดเนื่องจากต้องการให้เหล่าพนักงานภายใต้การปกครองได้พักผ่อนจากการทำงานหนักมาตลอดทั้งปีที่ผ่านมามารุตและเส้นด้ายก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรนี้เหมือนกัน มารุตเองก็ทำงานให้ไตรพัฒน์ไม่ต่างจากเลขาคนหนึ่ง นอกจากเขาจะเก่งกาจเรื่องการต่อสู้แล้ว เรื่องเอกสารและงานบริหารเขาก็ไม่เป็นสองรองใครเลย ส่วนเส้นด้ายเองแม้ว่าจะเพิ่งเข้าทำงานที่นี่ได้ไม่ถึงครึ่งปี แต่ความสามารถของเธอก็สร้างผลงานและรายได้เข้าบริษัทมหาศาล เธอเก่งในเรื่องภาษา แถมยังมีแนวคิดใหม่ ๆ มานำเสนออยู่ตลอด ไอเดียการตลาดและการบริหารย่อมเกิดจากการตัดสินใจของเธอทั้งนั้นการทำงานอย่างดีเยี่ยมส่งผลให้บริษัทไทรอัมพ์ที่ไตรพัฒน์ถือครองนั้นมีรายได้เพิ่มขึ้นจากปีก่อนถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ ในวงการธุรกิจต่างก็จับตามองและให้ความสนใจ อีกทั้งผู้ร่วมลงทุนใหม่ ๆ ก็ต่อแถวรอคอยด้วยกันทั้งนั้นงานเลี้ยงที่จัดขึ้นในวันนี้ไม่สามารถตอบแทนสิ่งที่ทุกคนลงมือลงแรงช่วยกันได้เลย หากแต่มันเป็นความตั้งใจเล็กน้อยของไตรพัฒน

ตอนพิเศษส่งท้ายที่แรกช่วงเข้าฤดูหนาวไตรพัฒน์ก็พาสายป่านและเด็กชายเตชน์มาเที่ยวที่ฮ่องกงเพื่อพักผ่อน หลังจากที่ช่วงก่อนหน้านั้นเขาเอาแต่โหมทำงานเนื่องจากต้องการหาวันหยุดยาวให้ครอบครัวถึงแม้จะเป็นเจ้าของธุรกิจ ซ้ำยังมีเงินมหาศาลที่ใช้ทั้งปีทั้งชาติก็ไม่มีวันหมด หากแต่คนที่เคยลำบากมาก่อนอย่างเขาย่อมเกลียดขยาดความรู้สึกนั้น นั่งจึงทำให้ไตรพัฒน์เลือกที่จะทำงานอยู่ตลอด เหตุผลก็เพื่อความสุขสบายของครอบครัวอันเป็นที่รักไตรพัฒน์เลือกมาที่ฮ่องกงอีกครั้งเพราะเป็นที่ที่ตัวเองคุ้นชิน เขามีภาพความทรงจำมากมายกับที่แห่งนี้ อีกทั้งตัวภรรยาอย่างสายป่านเองก็เห็นพ้องต้องกันว่าเธออยากมาที่นี่อีกครั้งเพราะตั้งใจจะมาไหว้เทพเจ้าแชกงเช่นเมื่อตั้งท้องเจ้าเตชน์ตอนนี้เด็กชายเตชน์เองก็อายุครบสองปีแล้ว อยู่ในช่วงกำลังซนกำลังมึน พูดจาฉอเลาะร่าเริง บ้างก็เผลอทำตัวเกินวัยจนคนเป็นพ่อและแม่แอบกุมขมับ“เอ...มันน่าจะอยู่แถวนี้สิ” ไตรพัฒน์เอ่ยในลำคอพลางกวาดสายตามองหาร้านอาหารที่ตั้งใจจะพาลูกเมียมากินโดยเฉพาะหลังจากออกจากโรงแรมที่พัก สถานที่แรกที่เขาอยากพาเมียและลูกมาก็คือร้านอาหารร้านเด็ดของฮ่องกง จากการเซิร์ซดูแผนที

ตอนพิเศษ 7น้องเตชน์จะเอาของเล่นหนึ่งปีผ่านไปเด็กชายเตชน์อายุได้หนึ่งขวบห้าเดือนก็เริ่มวิ่งไล่จับกับคนในบ้านแล้ว โดยผู้ถูกไล่ก็คงไม่พ้นเหล่าลูกชายหน้าโหดของไตรพัฒน์ที่มีหน้าที่เสริมก็คือการเป็นเพื่อนเล่นของนายน้อยไปโดยปริยายเสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่วทั้งตัวบ้าน เช่นเดียวกับเสียงฝีเท้าหนักที่วิ่งสลับขวักไขว่เพื่อหาพื้นที่หนีจากการจับกุมจากเจ้าตัวน้อย“นายน้อยทางนั้นค่ะ วิ่งเร็ว ไปจับโจรให้ได้” เสียงของแม่บ้านวัยกลางคนออกปากเชียร์พลางหัวเราะยกใหญ่ที่ได้เห็นภาพนายน้อยตัวจิ๋วของบ้านที่กำลังวิ่งไล่จับชายชุดดำหน้าโหด“จับ ๆ หยุดนะ พ้มจะจับ” เด็กชายเตชน์สับเท้าและพูดเสียงขึงขัง ตั้งหน้าวิ่งหมายไปจับโจรผู้ร้ายที่สวมบทบาท แม้คำพูดจะเจือจางไม่ชัดอยู่บ้างแต่พอจับใจความได้ว่าเจ้านายตัวน้อยนั้นกำลังพูดคำว่าอะไร“เอ้า นายน้อยจะจับพวกเอ็งแล้วนะโว้ย วิ่งหนีเร็ว” เป็นเสียงแม่บ้านอาวุโสที่เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งแรงขำขันมันเป็นกิจกรรมเพียงอย่างเดียวที่เห็นมาตลอดหลายเดือน หากแต่มันกลับไม่ได้ทำให้เบื่อหน่ายเลยสักนิด หนำซ้ำยังเรียกเสียงหัวเราะและสร้างความสุขให้บ้านหลังใหญ่ได้มากขึ้นเป็นกอง“น้องเตชน์ทางนี้ครั

ตอนพิเศษ 6คุณพ่อมือโปรเวลาเพียรผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นรอบตัวและเปลี่ยนแปลง รวมถึงหนึ่งชีวิตอย่างลูกตัวน้อยของไตรพัฒน์และสายป่านก็ได้ถือกำเนิดขึ้น กลายเป็นสีสันและความรักที่เติมเต็มบ้านหลังใหญ่ให้มีความสุขมากยิ่งขึ้นก่อนที่สายป่านจะคลอดเหล่าลูกน้องและแม่บ้านต่างก็ลงพนันแบ่งฝักแบ่งฝ่ายกันยกใหญ่ถึงเพศเจ้าตัวน้อยที่ยังไม่ลืมตาดูโลก แบ่งสัดส่วนแล้วเพศชายสี่สิบเปอร์เซ็นต์และเพศหญิงหกสิบเปอร์เซ็นต์ การคาดการณ์เกิดขึ้นกับความต้องการทางจิตใจล้วน ๆ ไม่ได้อ้างอิงตามหลักวิทยาศาสตร์ฝ่ายที่ลงพนันลูกชายให้เหตุผลว่าหากมีนายน้อยตัวจ้อยเป็นทายาทคนแรกก็คงมีผู้สืบตระกูล และแน่นอนว่าบ้านที่เต็มไปด้วยเหล่าชายฉกรรจ์ย่อมมีวิธีเล่นมากมายกับเด็กชายมากกว่าผู้หญิงในส่วนฝ่ายที่ลงเพศหญิงก็ให้เหตุผลตามมาว่าหากทายาทคนแรกเป็นผู้หญิงก็คงทำให้บ้านหลังใหญ่อ่อนหวานและสดใสขึ้น ได้ยินเสียงพูดคะพูดขา ได้รับยิ้มหวาน ๆ ที่น่าจะมาจากทางคนเป็นแม่เกินร้อย หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ก็คงได้เห็นภาพมาเฟียหนุ่มผู้โหดเหี้ยมอ่อนระทวยให้กับลูกสาวเป็นครั้งแรกแน่นอนว่าหลังจากที่ไตรพัฒน์และสายป่านรับรู้ว่าคนใ

ตอนพิเศษ 5เจอลูก“อะ...อื้อ! ฮื่อ...คุณไตร เดี๋ยว...อื้อ!” คำพูดขาดห้วงก่อนที่มันจะหายลับกลืนกลับลงสู่ลำคอ เมื่อริมฝีปากร้ายฉกฉวยลงมาอย่างเอาแต่ใจหลังจากที่เดินเข้ามาในห้องแล้วจัดการล็อกประตูลงกลอนเสร็จสรรพไตรพัฒน์และสายป่านใช้เวลาในการเดินเล่นข้างนอกและทานอาหารร้านดังไม่กี่ชั่วโมงก็พากันกลับมาที่โรงแรม ครั้นเมื่อขาก้าวเข้ามาในห้องและประตูปิดสนิท คนที่รอคอยเวลานี้ก็รีบดันร่างกายเล็กของคนรักให้ชิดติดกับกำแพงเพื่อทวงคำสัญญาในทันทีอาจจะเรียกคำสัญญาไม่ได้เพราะสายป่านไม่ได้ตกลงกับเขา...“อ๊ะ...คุณไตรใจเย็นก่อน อะ...” เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระก็ทำให้สายป่านพยายามเอ่ยห้ามคนเอาแต่ใจที่ตอนนี้แทบแปลงร่างเปลี่ยนเป็นคนละคนต้นคอขาวถูกลากไล้ด้วยลิ้นจากนั้นก็รู้สึกถึงแรงดูดดึงเบา ๆ ที่เธอมั่นใจว่าผิวกายของเธอจะต้องเกิดรอยแดงเด่นชัดแน่นอนรอยเก่ายังไม่ทันหายเลย...ไตรพัฒน์คลอเคลียกับต้นคอขาวก่อนจะเคลื่อนต่ำลงมายังเนินอก เขาเปิดเสื้อไหมพรมแขนยาวของสายป่านขึ้น เผยให้เห็นอกอวบขาวเนียนใต้บราเซียจนอดที่จะก้มเข้ามาขบงับและครอบครองด้วยปากไม่ได้“อื้อ...อะ...คุณไตรอย่าดูดแรง” สายป่านพยายามยกมือปิดปากตัวเองเ

ตอนพิเศษ 4ขอพรต่อเทพเจ้าณ เมืองฮ่องกงหลังจากผ่านพ้นงานวิวาห์ไปได้สองเดือน ไตรพัฒน์ก็พาสายป่านมาฮันนีมูนโดยเลือกสถานที่ใกล้ ๆ ใช้เวลาในการเดินทางไม่กี่ชั่วโมงอย่างเมืองฮ่องกง เนื่องจากตอนนี้เธอกำลังตั้งท้อง เขาอยากพาเธอมาเปิดหูเปิดตา อีกทั้งก็ยังกังวลถึงความปลอดภัย ท้ายที่สุดจึงเลือกที่แห่งนี้เป็นที่แรกสำหรับการฮันนีมูนของคู่รักเมื่อเดินทางมาถึงโรงแรมที่จองล่วงหน้า ไตรพัฒน์ก็จัดการเก็บข้าวของและรวมถึงจัดการสั่งอาหารที่ฟร้อนท์มาทานเพราะข้างนอกฝนกำลังตกหนัก จึงไม่สามารถออกไปเดินเล่นหรือแวะร้านอาหารได้ ในส่วนคุณแม่มือใหม่เองก็นอนพักเอาแรงในระหว่างที่สามีกำลังดูแลความเรียบร้อยแม้จะเป็นทริปที่เดินทางเพียงไม่กี่ชั่วโมง และตัวเธอแทบจะไม่ได้ย่ำเดินเพราะไตรพัฒน์เรียกใช้บริการรถเข็นจากสนามบินตลอดทั้งทาง หากแต่ความเหนื่อยล้าก็ทำให้ร่างกายเธออ่อนกำลังได้เหมือนกัน“ป่าน...อาหารมาแล้ว จะกินเลยหรือเปล่าหืม” เสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยแนบชิดอย่างอ่อนโยนพานทำให้คนที่เพิ่งหลับใหลรู้สึกตัว ก่อนจะได้รับจูบหวาน ๆ ที่ประทับอยู่บนเรือนผม ทำเอาเธอแทบไม่อยากจะลืมตาหรือขยับเขยื้อนเลยสักนิด“คนดี...ตื่นแล้วแต่ทำไมไ

SPECIAL CHAPTERตอนพิเศษส่งท้าย (3)ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์และข้าวของราคาแพง บริเวณสวนหน้าบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้นานาพันธุ์ตามความต้องการของเจ้าของบ้านผู้ทรงอิทธิพลที่ชื่นชอบธรรมชาติเป็นอย่างมากวันนี้เป็นวันสำคัญอีกหนึ่งวันของสองคนเนื่องจากเป็นวันหมั้นหมายระหว่างพีทและมีนา หลังจากที่ได้คบหากันมาหลายปีพีทจึงตัดสินใจขอเธอแต่งงานและในวันนี้เขาได้ทำการหมั้นหมายเธอไว้และอีกสองอาทิตย์ข้างหน้าจะเป็นงานแต่งงานที่เขาเฝ้ารอมาทั้งชีวิตหลังจากที่ที่มีนาเรียนจบเธอก็กลับไปช่วยดูแลกิจการร้านเครื่องเพชรของครอบครัว ส่วนพีทยังคงทำงานอยู่ที่บริษัทกฎหมายชื่อดังระดับประเทศที่ตอนนี้กลายเป็นทนายความสุดฮอต ที่ไม่ว่าคดีจะยากหรือหินแค่ไหนเขาก็สามารถผ่านพ้นไปได้พร้อมกับชัยชนะแสนหวานทั้งสองแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง มีนากลับไปช่วยกิจการของที่บ้านที่จังหวัดเชียงใหม่ซึ่งทำให้ระยะทางของสองคนนั้นต้องห่างไกลกัน ในช่วงวันหยุดพีทจะขึ้นเครื่องมาหามีนาทุกอาทิตย์เนื่องจากทนความคิดถึงไม่ไหว ถึงแม้ว่าระยะทางเป็นอุปสรรคสำหรับความคิดถึงของสองคนแต่กลับทำให้ความรักนั้นเพิ่มพูนมากกว่าสิ่งใดจนก

SPECIAL CHAPTERตอนพิเศษส่งท้าย (2)ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงจูบซับที่เรือนผมนุ่มและเคลื่อนต่ำลงมาที่แก้มใสเพื่อปลอบประโลมแฟนสาวก่อนที่เขาจะสอดแทรกความใหญ่โตเข้าไปในร่างกายของเธอช้า ๆ พลันเมื่อเข้าไปได้เพียงส่วนหัวกลับรู้สึกถึงความคับแน่นที่บีบรัดตัวตนจนแทบทนไม่ไหว“อ่า!” พีทผ่อนลมหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะยันกายขึ้นและจับขาเรียวเพื่อส่งแรงเข้าหาร่างกายนุ่มของคนใต้ร่าง“อ๊ะ...พะ...พี่พีทคะ” ไม่ทันได้ตั้งตัวแก่นกายใหญ่ก็กระแทกกระทั้นเข้ามาในร่างกายอย่างหนักหน่วงจนเธอสั่นคลอน“อ่า...”ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจออกมาอีกครั้งและจับเอวบางไว้แน่นก่อนจะออกแรงกระแทกส่งแก่นกายเข้าไปอีกครั้งจนลึกสุดลำกาย พลันทำเอามีนาผวาและรีบโผกอดร่างหนาเมื่อเขาไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนแรงให้เธอแม้แต่น้อยแต่ทว่า...หมับ!พรึบ!“อ๊า...อ๊ะ!” มีนาหลับตาแน่นเมื่อวงแขนแกร่งโอบกอดร่างกายของเธอก่อนจะจับให้เธอขึ้นนั่งทับบนตัวของเขาขณะที่แก่นกายยังสอดประสานกันอยู่คนตัวโตตั้งขาขึ้นทำให้ร่างกายของสองคนแนบชิดกันมากยิ่งขึ้น รวมถึงแก่นกายที่สอดแทรกเข้าไปจนมีนาถึงกับต้องเม้มปากเมื่อรู้สึกเสียวซ่านจนเก็บความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่“ไหน ขึ้นให้หน่อย

SPECIAL CHAPTERตอนพิเศษส่งท้าย (1)“พะ...พี่พีทใจเย็นก่อนสิคะ”มือเล็กดันแผงอกแกร่งให้ออกห่างพลางเบี่ยงใบหน้าหนี เมื่อคนตัวโตโน้มลงมาหมายจะฉกชิมริมฝีปากบาง หลังจากที่ดันร่างแน่งน้อยให้ชิดติดกับกำแพงตามด้วยวงแขนที่จับล็อกปิดช่องทางหนี จนไม่สามารถขยับไปไหนได้“พี่ทำงานมาเหนื่อย ๆ ไม่คิดจะให้รางวัลพี่เลยเหรอคนดี” ใบหน้าหล่อเหลากดลงสบสายตาหวานที่ตอนนี้สั่นระริก ราวกับลูกนกตัวน้อยที่กำลังตกอยู่ใต้อำนาจของสัตว์ป่าหิวโหยตัวใหญ่มือหนาจับคางมนและรวบเอวบางให้ร่างกายของเธอแนบชิดกับอกแกร่งของเขาจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน จนกระทั่งคนตัวโตโน้มใบหน้าลงอีกครั้งจูบซับที่แก้มใสเบา ๆ และไล้ต่ำลงมาที่ซอกคอขาวเพื่อสูดดมความหอมหวานจากกายสาวที่เขาคิดถึงและโหยหามาตลอดทั้งวันหลังเรียนจบมหาวิทยาลัยพีทได้ถูกทาบทามจากบริษัทที่ทำงานเกี่ยวกับกฎหมายซึ่งเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับประเทศ ในตอนนี้พีทอยู่ในฐานะน้องใหม่ไฟแรงที่กำลังไปได้สวยในหน้าที่การงาน ส่วนมีนาอยู่ในชั้นปีที่สี่ซึ่งเป็นปีสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัย เป็นรุ่นพี่สาวที่ยังแสบซ่าแก่นเซี้ยวเหมือนเดิม ทั้งยังพ่วงหน้าที่เป็นแม่บ้านจำเป็นให้กับพีทในทุกวันก่อ

บทส่งท้ายวันวาเลนไทน์ (3)“ฮือพี่พีท...แอบไปทำตอนไหนคะ”“ก่อนไปงานที่มอนั่นแหละเลยไปช้า” พีทตั้งใจทำให้มีนาเขาสั่งดอกกุหลาบกับทางร้านดอกไม้เพื่อเซอร์ไพรส์เธอโดยเฉพาะแต่ดันมีปัญหากันระหว่างทางเสียก่อนไม่อย่างนั้นมันคงเป็นวันที่ดีที่สุดไปแล้ว...“ฮือออ ทำไมพี่พีทน่ารักแบบนี้ล่ะคะ” หญิงสาวซุกใบหน้าที่อกแกร่งและโอบกอดคนตัวโตไว้แน่น เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะทำให้เธอมากขนาดนี้“หายงอนพี่แล้วหรือไง” พีทเอ่ยถามพลางหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางดีใจของแฟนสาว เมื่อครู่เธอยังทำหน้าบึ้งตึงไม่ยอมพูดจากับเขาอยู่เลย แต่ไหนกลับเปลี่ยนใจเสียได้“หรืออยากให้มีนงอนต่อล่ะคะ”“ไม่ครับ ไม่ให้งอนแล้วครับ” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธและกระชับวงแขน เขาไม่ชอบให้เธอทำหน้าแบบนั้นเพราะเธอเหมาะกับรอยยิ้มหวาน ๆ เป็นที่สุด และจะมีเขาเพียงคนเดียวที่จะได้ครอบครองรอยยิ้มนั้น“พี่พีทชอบขัดใจมีนตลอดเลย รู้ไหมว่ามีน...อื้อ!”คำพูดถูกกลืนหายไปเมื่อริมฝีปากหนาทาบทับลงมา ก่อนที่คนตัวโตจะดูดดึงอย่างหนักหน่วงเพื่อเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากโพรงปากนุ่มมือเล็กรีบเกาะไหล่กว้างเอาไว้แน่นเมื่อริมฝีปากหนาดูดดึงโดยไม่มีทีท่าจะว่าหยุด ราวกับพญามัจจุราช

บทส่งท้ายวันวาเลนไทน์ (2)“ยิ้มกว้าง ๆ เลยนะครับ”“พี่พีทยิ้มนะคะ รูปจะได้ออกมาสวย ๆ” มีนาเอ่ยขึ้นก่อนที่ตากล้องจะกดถ่ายรูปในลำดับต่อมาคนตัวเล็กรีบวิ่งไปดูภาพจากช่างภาพแต่ทว่ากลับต้องหุบยิ้ม เมื่อภาพที่ถ่ายออกมานั้นคนตัวโตกลับเอาแต่ทำหน้าบึ้ง หนำซ้ำยังไม่คิดจะหันมองกล้องเลยสักนิด“ทำไมพี่พีทไม่มองกล้องคะ” มีนาขมวดคิ้วยุ่งและมองคนตัวโตอย่างเอาเรื่อง“ก็พี่บอกแล้วไงว่าไม่ชอบถ่ายรูป”คนตัวเล็กถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอรับภาพจากตากล้องมาก่อนจะเดินนำคนตัวโตออกไปด้านนอกลานถ่ายรูป แม้ว่าจะพยายามออดอ้อนเขาแต่ไหนแต่เจ้าตัวก็ไม่คิดจะใจอ่อนให้เธอเลยสักนิด“มีนเดินหนีพี่ทำไม” พีทที่เดินตามคนตัวเล็กจากทางด้านหลังเอ่ยถามขึ้น พลางจับข้อมือเล็กเอาไว้เมื่อเดินเอาแต่เดินดุ่ม ๆ ไม่คิดจะรอเขาเลย“มีนงอนพี่” หญิงสาวหันมาทำหน้าบึ้งใส่และสะบัดมือออกจากคนตัวโต“งอนอะไรพี่”“ยังจะถามอีก เมื่อกี้ทำไมพี่พีทไม่มองกล้องล่ะคะ มันเป็นรูปคู่รูปแรกของเราเลยนะ” มีนาชูภาพที่เพิ่งถ่ายเมื่อครู่ให้พีทดูอีกครั้ง มันเป็นภาพที่เธอฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ผิดกับคนข้างกายที่ไม่ยอมมองกล้องและทำแต่หน้าบึ้งตึงราวกับโกรธใค

บทส่งท้ายวันวาเลนไทน์ (1)หนึ่งปีผ่านไปภายในมหาวิทยาลัยที่ตอนนี้มีงานกิจกรรมช่วงค่ำในวันแห่งความรัก ซึ่งจะมีร้านค้าและซุ้มกิจกรรมมากมายให้ร่วมสนุก มีนาที่ตอนนี้กำลังชะเง้อมองหาแฟนหนุ่มมาเกือบครึ่งชั่วโมงที่ได้นัดแนะกันเป็นอย่างดี แต่ก็ไม่เคยแม้แต่เงาของเจ้าตัว“ทำไมยังไม่มาอีกนะ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบา ๆ และนั่งลงที่โต๊ะดังเดิม ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาเจ้าตัวเพราะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่าปกติคนตรงเวลาอย่างพีทไม่เคยมาสายหรือมาช้า มันเลยทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าเขาอาจจะกำลังเกิดเรื่องบางอย่างอยู่แต่ทว่าทันทีที่หยิบมันออกมา สายของพีทก็โทรเข้าพอดีทำให้หญิงสาวรีบกดรับสายและกรอกเสียงเอ่ยออกไปอย่างรวดเร็ว“พี่พีทอยู่ไหนแล้วคะ”(พี่ถึงแล้ว มีนอยู่ไหน)“มีนนั่งรออยู่หน้าห้องน้ำตรงซุ้มดอกไม้ค่ะ”(อืม เดี๋ยวพี่เดินไปหา)มีนาวางสายไปพลางนั่งลงดังเดิม ถึงแม้ว่าคนตัวโตมาช้ากว่าเวลาที่นัดไว้ แต่เธอก็ไม่ได้คิดโกรธเคืองเขาเพราะเข้าใจได้ว่าทุกคนย่อมต้องมีเรื่องสุดวิสัยกันบ้างไม่ถึงห้านาทีพีทก็เดินมาถึงมีนารีบลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปเกาะเกี่ยวแขนแกร่งด้วยรอยยิ้มดีใจอย่างเช่นทุกครั้ง

บทที่ 7ปล่อยใจ (2)เช้าวันถัดไปฉันตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าเพื่อเตรียมอาหารสำหรับคนตัวโตที่กำลังจะไปทำงานเหมือนทุก ๆ ครั้งที่ผ่านมา เมื่อทำอะไรเสร็จเรียบร้อยฉันก็ไม่ลืมที่จะจัดเตรียมชุดไปทำงานซึ่งเป็นเสื้อเชิ้ตที่อ่อนตามด้วยสูทราคาแพง ฉันเตรียมของไปพลาง ๆ ไปในระหว่างที่พี่เวลยังคงอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ สายตาก็กวาดมองนาฬิกาเรือนหรูราคาหลายล้านที่วางเรียงรายอยู่ในตู้ก่อนจะหยิบออกมาหนึ่งเรือนที่เห็นเหมาะเข้ากับชุดในวันนี้แกร๊ก!ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกตามด้วยร่างสูงของเวลตันเดินออกมาด้วยสภาพที่พันผ้าขนหนูหมิ่นเหม่ หยดน้ำเกาะที่เรือนร่างขาวเนียนพร้อมกับก้อนเนื้อแข็งแรงทำให้ฉันหลบสายตาแทบไม่ทัน“แพร...เตรียมชุดทำงานไว้ให้แล้วนะคะ” ฉันหลบสายตาและเดินเลี่ยงออกมาด้านนอกแค่เห็นแผ่นอกของเขาก็ทำให้ฉันกลับนึกถึงเรื่องเมื่อคืน...‘อะไรกัน แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ’“แพรไม่ไหวแล้วค่ะพี่เวล แพรเหนื่อย’‘เด็กดื้อ!”‘อื้อ พี่เวลคะแพรเหนื่อยจริง ๆ นะคะ ไว้วันหลังไม่ได้เหรอ’‘ก็นอนเฉย ๆ สิ เดี๋ยวทำเอง’‘คนใจร้าย’‘ว่าฉันเหรอ งั้นคืนนี้ก็ไม่ต้องนอน’กว่าเขาจะปล่อยให้ฉันนอนก็เกือบเช้าแล้ว นี่ยังต้องตื่นมาทำอาหารให

บทที่ 7ปล่อยใจ (1)PEARDAO’S PART ;“ฉัน...ไม่ไหวแล้ว” เสียงเข้มของคนตัวโตเอ่ยที่ข้างแก้มของฉันพร้อมกับระดมจูบอยู่ไม่ห่าง ซึ่งฉันเองได้แต่เบี่ยงใบหน้าออก“พี่เวลคะ ทำไมดื้อแบบนี้เนี่ย” ฉันล่ะอยากจะหยิกแก้มเขาซะจริง คนอะไรหน้ามึนชะมัด“ดื้อก็ผัวเธอนะ”“พี่เวล! อื้อ!“ คนตรงหน้ากดริมฝีปากลงอย่างหนักหน่วงก่อนจะดันให้ร่างฉันนอนราบลงกับเตียงโดยมีร่างของเขาตามทาบทับมือร้ายจัดการปลดกระดุมเสื้อนอนของฉันออกไปให้พ้นทาง ทำให้ตอนนี้ร่างกายของฉันเปลือยเปล่าไม่มีเนื้อผ้าเพียงชิ้นเดียวหลงเหลืออยู่“อืมมม” เสียงครางต่ำของร่างสูงเอ่ยคลอออกมาบ่งบอกว่าเขาพึงพอใจอย่างมาก ซึ่งในตอนนี้ฉันกำลังตกหลุมพรางอย่างจังสติของฉันพร่าเรือนจากรสชาติขมของแอลกอฮอล์และควันบุหรี่จากโพรงปากของเขาทำให้ฉันมึนตึงเมื่อได้รับสัมผัสหวามสวาทนั้นร่างสูงจัดการจับแยกขาเรียวของฉันให้แยกออกกว้างก่อนจะไล้ต่ำสัมผัสกับจุดซ่อนเร้น ฉันเกร็งกระตุกเมื่อนิ้วร้ายกวาดไล้ที่กลีบกุหลาบสีหวานก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปทักทายด้านใน“อึก!“ ฉันร้องขึ้นเมื่อรับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่เข้าไปในโพรงสวาทของฉันฉันพยายามเบี่ยงใบหน้าให้ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล คนบน

บทที่ 6เจียมตัว (2)ตลอดระยะเวลาสามปีที่อยู่ด้วยกันเขานั้นเธอได้รับการดูแลอย่างดีมาโดยตลอด เรื่องเงินหรือของใช้ราคาที่แพงแค่ไหนเขาก็จะสรรหาซื้อมาให้เธอโดยไม่ต้องร้องขอแต่นั้นมันก็แค่เปลือกนอก...ความเป็นจริงเธอต้องปรนนิบัติดูแลเขาทุกอย่างไม่ต่างจากภรรยาคนหนึ่ง ทั้งเรื่องการแต่งตัว อาหาร หรือแม้กระทั่งเรื่องบนเตียง ในช่วงปีแรกที่เธอถูกบังคับโดยไม่เต็มใจจากการข่มขู่ว่าจะจัดการกับเพื่อนสนิทและพี่สาวของเธอแทน ทำให้แพรดาวยอมตกลงที่จะชดใช้ให้ทั้งหมดด้วยตัวของเธอจนวันเวลาผ่านและล่วงเลยไปมาถึงสามปีหัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอกลับสั่นคลอนหวั่นไหวไปกับการกระทำของคนตัวโตที่ดีกับเธอมาโดยตลอด แม้ว่าจะมีหลายครั้งที่หลายเหตุการณ์ที่คอยเตือนสติว่าเธอเองก็เป็นแค่คู่นอนคนหนึ่งของเขาเท่านั้น เมื่อเขาเบื่อหรือไม่ต้องการเธอแล้ว เธอก็จะเป็นได้แค่ผู้หญิงไร้ค่าคนเดิมทุกๆ วันแพรดาวเจียมสถานะตัวเองอยู่ตลอด ไม่เข้าไปก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่อีกฝ่ายกับรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเธอราวกับเป็นเจ้าของชีวิต ดูแลเธอดุจคนสนิทอย่างไม่ขาดตกบกพร่องแต่จะมีข้อเสียอยู่อย่างหนึ่งที่เจอเมื่อไหร่ก็ทำให้ใจบางแทบแตกส

บทที่ 6เจียมตัว (1)- ปัจจุบัน -ร่างบางของแพรดาวกำลังงุ่นง่วนวุ่นวายกับการเตรียมอาหารเช้าก่อนไปมหาวิทยาลัย โดยไม่ลืมที่จะเตรียมอาหารเช้าสำหรับคนไปทำงานที่ต้องการเพียงแค่กาแฟดำและขนมปังปิ้งสองแผ่นเท่านั้นมือเล็กตักข้าวต้มกุ้งเมนูโปรดของตัวเองใส่ชามตามด้วยผักชีและพริกไทยโรยหน้า เมื่อทุกอย่างเสร็จตามที่ต้องการแพรดาวจึงหยิบชามข้าวต้มของตัวเองและแก้วกาแฟสีขาวใส่ถาด เพื่อที่จะนำไปตั้งโต๊ะสำหรับอาหารเช้ามื้อนี้หมับ!“อ๊ะ” แพรดาวร้องขึ้นเมื่อเธอถูกสวมกอดจากด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว แต่โชคยังเข้าข้างที่เธอยังสามารถประคองถาดอาหารไว้ไม่ให้หล่น“หอม” ใบหน้าคมคายซบลงที่ไหล่มนของแพรดาว มือหนาสวมกอดเอวบางหลวม ๆ ก่อนที่จะก้มสูดดมที่เรือนผมนุ่มของเธอ“ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนนะคะ เดี๋ยวแพรยกไปให้” แพรดาวเอ่ยพลางแกะมือหนาของเขาออก“ก็ได้” คนตัวโตยอมทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารร่างสูงหยิบหนังสือพิมพ์รายวันขึ้นมาอ่านพลางขยับคลายเนกไทออกเล็กน้อย ไม่นานแพรดาวก็ยกแก้วกาแฟและขนมปังปิ้งมาวางอยู่ตรงหน้าตามด้วยชามข้าวต้มเมนูโปรดของเธอเมื่อเห็นว่าแพรดาวนั่งลงประจำที่แล้วร่างสูงจึงพับหนังสือพิมพ์

*เนื้อหาต่อไปนี้มีการกระทำที่ไม่เหมาะสม*ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาชี้นำให้ทำตาม ผู้เขียนได้ทำการเขียนนิยายเรื่องนี้นานพอสมควร วุฒิภาวะและความคิดความอ่านยังไม่เพียงพอ โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพผลงานนะคะ ต้องขออภัยสำหรับเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้วยค่ะCHAPTER 5ผิดสัญญา (2)“ฮึก ปะ...ปล่อยนะ!” เวลตันยิ้มหยันเมื่อคนตัวเล็กใต้ร่างของเขาเอาแต่ผลักไส แม้ว่าจะรู้ตัวดีว่ายังไงก็หนีไม่พ้น แต่เธอยังยังอ้อนวอนในสิ่งที่เขาไม่คิดจะทำความดื้อดึงและความพยศในตัวเธอทำให้ไฟอารมณ์ของเวลตันเดือดพล่าน ฤทธิ์แอลกอฮอล์และสัญชาตญาณของสัตว์ป่าดิบเถื่อนเมื่อเห็นเรือนร่างยั่วยวนตรงหน้ามีใครบ้างที่จะโง่และยอมปล่อยเหยื่อตัวเล็กตัวนี้ไป“แค่รับข้อเสนอของฉันเงินสักบาทเธอก็ไม่ต้องจ่าย” เสียงเข้มเอ่ยแหบพร่าที่ข้างแก้มใส คนตัวเล็กเบี่ยงออก ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอบ้า ๆ นั่นมันก็ไม่ต่างอะไรไปจากคนขายตัว!“หยุดนะ! คุณอดอยากถึงขนาดบังคับขืนใจคนอื่นเลยหรอ! มาเฟียอย่างคุณจะมาสนใจแพรทำไม คุณมีผู้หญิงมากมายแล้วทำไมต้องเอาแพรไปเกี่ยวด้วย!”“หลงตัวเองเกินไปรึเปล่าแพรดาว”“อ๊ะ!” แพรดาวเบ้หน้าเมื่อถูกมือหนาบีบกรามเล็ก“คิดว่าฉันสนใจเธอขนาดนั้น

*เนื้อหาต่อไปนี้มีการกระทำที่ไม่เหมาะสม*ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาชี้นำให้ทำตาม ผู้เขียนได้ทำการเขียนนิยายเรื่องนี้นานพอสมควร วุฒิภาวะและความคิดความอ่านยังไม่เพียงพอ โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพผลงานนะคะ ต้องขออภัยสำหรับเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้วยค่ะCHAPTER 5ผิดสัญญา (1)ณ บ้านหลังใหญ่สุดหรูราคานับร้อยล้านที่ถูกตกแต่งด้วยข้าวของเครื่องใช้และเฟอร์นิเจอร์ราคาแสนแพง ด้านนอกเป็นสวนดอกไม้และต้นไม้หลากหลายพันธุ์ ทางด้านหลังจะเป็นสระว่ายน้ำขนาดกลางเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจในวันหยุดรถแท็กซี่แล่นมาจอดที่หน้าประตูรั้วบ้านหลังใหญ่ คนในรถลงจากรถและรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้านด้วยความรีบร้อน เนื่องจากเธอมาสายมากกว่าเวลานัดกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วแพรดาวทำงานพาร์ตไทม์หลังเลิกเรียนที่ร้านค้าใกล้ ๆ กับมหาวิทยาลัย ลำพังค่าใช้จ่ายรายเดือนที่พี่สาวของเธอส่งมาให้ใช้นั้นเพียงพอและอยู่ได้อย่างสบาย แต่ด้วยสัญญาที่เธอได้ตกลงไว้กับเวลตันทำให้เธอต้องหางานพิเศษทำเพราะต้องจ่ายให้เขามากถึงสี่หมื่นบาทต่อเดือนแต่ในเดือนนี้เธอได้รับค่าใช้จ่ายรายเดือนช้ากว่าปกติสองวันเพราะพี่สาวของเธอกำลังยุ่งกับงานที่อู่ อีกทั้งยังเป็นช่วงวันหยุดทำให้ระ