บทที่ 16 “ศัตรูภายใน”

ลิ้นร้อนของเขากวาดเลียไปตามผิวเนื้อที่อ่อนไหวอย่างไร้ความปรานี จนเมลินสะดุ้งเฮือก เสียงหอบหายใจขาดเป็นห้วง มือข้างหนึ่งของเขากดยึดสะโพกเธอไว้แน่น ไม่ให้เธอขยับหนี ในขณะที่ลิ้นของเขาละเลียดชิมรสละเมียดละไมจนแทบขาดใจ

“อ๊า… คะ…คีรินทร์…!”

เสียงเธอสั่นไหว ร่างบิดเร้าโดยไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป

แต่เขาไม่หยุด… เขายิ่งดุนลิ้นเข้าไปลึกและแรงขึ้นกว่าเดิมในทุกจังหวะ สลับกับการดูดเม้มจุดอ่อนไหวจนเธอแทบขาดใจตายใต้เรียวลิ้นนั้น

“หวาน…”

เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นชิดเนื้อผิว

“ทั้งตัวเธอ...หวานเหมือนที่ฉันจำได้...และครั้งนี้...ฉันจะทำให้เธอไม่ลืมมันไปด้วย”

เขาค่อย ๆ ยืดตัวขึ้น ดวงตาคมที่เคยเฉียบเย็นกำลังวาววับด้วยไฟคลั่งรักที่ลุกโชนอย่างรุนแรง มือหนารั้งเรียวขาของเธอแยกกว้าง แล้วประคองสะโพกกลมกลึงนั้นให้รับกับความร้อนผ่าวที่ชูชันอยู่กลางลำตัวเขา

“เธอ...ต้องจำไว้ว่าร่างกายนี้เป็นของฉัน”

เขากระซิบแนบใบหูเธอ ก่อนจะกดสะโพกแกร่งเข้าหา—

“อ๊ะ!”

เสียงเธอร้องลั่น ร่างสะท้านเฮือก

เขา กระแทก เข้าไปอย่างเต็มแรง รุนแรงและแน่นลึกจนเธอต้องจิกเล็บกับแผ่นหลังเขา เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสะท้อนชัดในความเงียบของห้อง ทุกจังหวะที่เขาขยับนั้น ลึก และ หยาบกระด้าง แต่แฝงไปด้วยอารมณ์ลุ่มลึกเกินต้าน

“คะ……คีรินทร์…!”

เขาไม่ได้ตอบอะไร นอกจากบดขยี้ริมฝีปากเธออีกครั้ง ขณะเดียวกันก็โถมแรงกายกระแทกเข้าหาเธอถี่ยิบ จนเตียงใต้ร่างสั่นสะเทือนถี่ระรัว

เขาไม่อ่อนโยน—แต่ก็ไม่ปล่อยให้เธอเจ็บ

“แรงกระแทกแต่ละครั้ง ไม่ได้เต็มไปด้วยแค่ตัณหา แต่คือความคิดถึงที่สะสมมานับปี ความเสียใจที่กัดกิน และความรักที่ไม่มีวันจาง

เสียงหอบหายใจ เสียงของเขาที่ครางอย่างหนักหน่วง และเสียงสะอื้นปนครางของเมลินที่ยังไม่เข้าใจทุกอย่าง กำลังเติมเชื้อไฟให้กับชายหนุ่มที่กำลัง "กอดบาป" ของตัวเองไว้อย่างแน่นหนา...

“คีรินทร์…พอ…อื้อ…ได้แล้ว…”

เสียงสะอื้นสั่นไหวเล็ดลอดออกมาจากเรียวปากที่สั่นระริก เธอผลักเขาเบา ๆ แต่ไม่มีแรงพอจะหยุดความคลั่งไคล้ที่ซัดกระหน่ำลงมาไม่หยุดยั้ง

“เธอบอกฉันก่อนสิ…”

เสียงเขากระซิบครางต่ำ ราวกับคนที่ขาดใจตายทุกครั้งที่ได้กอด

“เมลิน…เขาใช่ไหม…เด็กคนนั้น…เป็นลูกของฉันจริง ๆ ใช่ไหม…บอกฉันที ก่อนที่ฉันจะบ้าไปมากกว่านี้…”

ร่างเธอชะงักไปทั้งตัวทันที ราวกับถูกโลกหยุดไว้ด้วยถ้อยคำเพียงประโยคเดียว

น้ำตาที่เคยเก็บกลั้นไว้ไหลพรากลงข้างแก้มทันทีที่ประสานตากับเขา—สายตาคู่นั้นไม่มีความโกรธ ไม่มีความแค้น มีเพียง...ความเสียใจ และรักที่มากจนล้นออกมาทางปลายนิ้วและทุกสัมผัสที่เขา “สอดแทรก” เข้ามาในตัวเธออย่างลึกซึ้ง

“คุณ…รู้…”

เขากระแทกสะโพกเข้ามาอีกครั้งเมื่อได้ยินคำตอบนั้น

“ฉันรู้แล้ว…แววตาเขา…มันเหมือนฉัน…”

เสียงเขาแหบพร่า นิ้วมือที่เคยขยุ้มสะโพกเธอแน่นค่อย ๆ ลูบเบาเหมือนปลอบ

“และยิ่งวันนี้…ฉันได้ยินเขาเรียกฉันว่า ป๊า...ฉันไม่ไหวแล้วเมลิน…”

เขาโถมตัวเข้าหาเธออีกครั้ง ร่างแกร่งบดเบียดแนบสนิทกับเรือนร่างที่สั่นสะท้านของเธอ เสียงกรีดร้องของเธอขาดห้วงกลายเป็นเพียงเสียงสะอื้นปะปนกับเสียงครางอันลี้ลับในลำคอ

"ฉันควรจะอยู่…ฉันควรจะรู้...ฉันมันเลวที่ปล่อยเธอเลี้ยงเขาคนเดียว..."

“คุณไม่ได้เลว…”

เธอสะอื้น ก่อนจะโอบแขนรัดรอบลำคอของเขาไว้แน่น น้ำตาไหลลงเปื้อนแผ่นอกแกร่ง

“ฉันต่างหากที่ไม่กล้าบอก…”

“เธอแค่กลัวจะถูกทอดทิ้ง...ใช่ไหม?”

เขาหยุดขยับร่าง แต่กอดเธอแน่นขึ้น ริมฝีปากกดจูบลงบนเปลือกตาเธอแผ่วเบา

“ฉันอยู่ตรงนี้แล้วเมลิน…อยู่เพื่อเธอ...และลูกของเรา…”

เสียงเขาแผ่วเบาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่นั่นกลับทำให้เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม…ก่อนจะขยับริมฝีปากขึ้นจูบเขาช้า ๆ ด้วยความรู้สึกราวกับปลดปล่อยโซ่ตรวนที่พันธนาการเธอมานานนับปี

เขาตอบรับจูบนั้นด้วยการดุนลิ้นเข้าหาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลับมาสะกดเธอไว้ใต้ร่างอีกครั้ง รุนแรงกว่าเดิม คลั่งไคล้กว่าเดิม—แต่ทุกสัมผัสคือความรักที่ไม่เคยลดน้อยลงเลยสักวันเดียว

เตียงโยกไหวอีกครั้ง เสียงหวานครวญครางผะแผ่ว และทุกจังหวะของเขากำลังสื่อสารบางอย่างที่ลึกซึ้งเกินกว่าคำพูดใดจะอธิบายได้

“เมลิน…”

เสียงเขาเหมือนคำรำพึงจากใจกระแทกถึงกระดูก เธอไม่อาจฝืนความรู้สึกอีกต่อไปแล้ว เมื่อเสียงนั้นเต็มไปด้วยความรัก ความเจ็บปวด และการสำนึกผิดที่ถ่ายทอดออกมาทุกสัมผัสบนผิวกายเธอ

“อย่าร้อง…” เขากระซิบเบา ๆ พลางซับน้ำตาด้วยริมฝีปาก

“อย่าร้องให้ฉัน…ฉันไม่คู่ควรกับแม้แต่น้ำตาของเธอด้วยซ้ำ…”

เขาเคลื่อนไหวช้าลง...อ่อนโยนขึ้นในจังหวะสุดท้าย

ไม่ใช่เพราะแรงหมด

แต่เพราะหัวใจที่หนักอึ้งกับบาปที่แบกมานาน...กำลังสั่นไหวอย่างเงียบงัน

เมลินซบหน้าลงกับแผ่นอกเขาอย่างหมดแรง ปล่อยให้น้ำตาไหลลงเปื้อนผิวกายเขา

คีรินทร์กระชับอ้อมแขนรอบตัวเธอแน่นขึ้น

หัวใจที่ด้านชามานาน กลับเต้นแรงจนแทบระเบิดเพราะเธอคนเดียว

“ฉันมันเลว…” เขากระซิบ

“แต่ฉันรักเธอ…”

คำสารภาพจากปากเขาดังแผ่ว แต่กลับกระแทกกลางใจเธออย่างรุนแรง

เธอสั่นสะอื้นเบา ๆ อยู่ในอ้อมกอดของเขา

ราวกับเด็กที่เพิ่งปล่อยวางความกลัว…และกลับมาหา ‘บ้าน’ ที่ปลอดภัยอีกครั้ง

ไม่มีคำอธิบายใด ๆ จากเมลินในค่ำคืนนั้น

นอกจากอ้อมแขนเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ รัดเขาไว้แน่นขึ้น...แน่นขึ้น...

เป็นคำตอบที่เขารอคอยมาตลอดชีวิต

ในอ้อมแขนเขา เธอหลับไปพร้อมน้ำตา ส่วนเขา...หลับลงด้วยหัวใจที่หนักอึ้งแต่เต้นแรงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

หลังค่ำคืนที่เปลี่ยนทุกอย่าง ความเงียบระหว่างเขากับเมลินแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนเงียบงันที่ไม่ต้องเอ่ยคำใด ทั้งรอยแผลเดิมและคำถามในอดีตยังไม่ถูกสะสาง แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อสายตาอบอุ่นที่เขามอบให้เธอและ...ลูกของเขา—น้องน๊อต

เด็กชายตัวเล็กที่เขาเคยไม่แน่ใจ กลับกลายเป็นจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวที่เขายอมรับได้อย่างเต็มใจ

เช้าวันใหม่ เมลินอยู่ในครัว ป้อนข้าวลูกชายที่หัวเราะเสียงใส

คีรินทร์นั่งไขว้ขาดูภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มจาง—รอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น แม้แต่ลิซ่า เลขาคู่ใจยังแปลกใจจนเผลอเอ่ยแซวเบา ๆ

“คุณยิ้มบ่อยเกินไปแล้วนะคะช่วงนี้...ฉันชักจะสงสัย”

“สงสัยตัวเองเถอะ ว่าทำงานน้อยลงหรือเปล่า”

เสียงทุ้มติดเย้า แต่แววตาคมยังนิ่งลึกเหมือนเคย

แม้จะคล้ายทุกอย่างกำลังดีขึ้น แต่เขารู้ดี...บางอย่างเริ่มส่งกลิ่นไม่ชอบมาพากล

เพียงแค่ ‘บางคน’ ดู ‘นิ่งเกินไป’

คีรินทร์วางแก้วกาแฟเบา ๆ ก่อนพยักหน้าให้ลิซ่าออกไป—เขามีนัดเงียบ ๆ กับ สารวัตรวายุ ที่ห้องทำงานชั้นบน

“คดีคริส...”

“ผมรื้อออกมาหมดแล้วครับคุณคีรินทร์ ทั้งแฟ้มหลักฐานเดิม และสิ่งที่ไม่เคยมีในสำนวน”

วายุวางกล่องเหล็กลงบนโต๊ะ เสียงคลิกเมื่อเปิดมันออกดังก้องในห้องที่เงียบ

ภาพถ่ายเก่า เสียงบันทึกบางส่วน และ—แฟ้มที่ลงชื่อ ‘ภาคิน’ อย่างชัดเจน

“คุณแน่ใจใช่มั้ย ว่าอยากรู้ความจริงทั้งหมด?”

คีรินทร์นิ่ง...ก่อนดันรูปหนึ่งกลับเข้าแฟ้มช้า ๆ

“ผมรอความจริงนี้มาทั้งชีวิต”

ภาพของ คริส—น้องชายต่างมารดา ที่เสียชีวิตอย่างปริศนาในคืนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน ปิดแฟ้มลง แต่ในใจกลับเปิดแผลเดิมขึ้นมาอีกครั้ง