บทที่ 15 "คลั่งรักหลังรู้ความจริง"

“ทำไมเธอถึงไม่บอกฉัน...”

ประโยคนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวเมลินแม้เวลาจะผ่านไปทั้งคืน...เงียบ...ไม่มีคำถามต่อ ไม่มีการคาดคั้นเหมือนที่ผ่านมา ไม่มีแม้แต่แววตาเกรี้ยวกราดที่เธอเคยกลัว

แต่เขาเงียบ...

และเธอก็เงียบ...

ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลยหลังจากนั้น คีรินทร์เพียงแค่หันหลังแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งความอึดอัดบีบคั้นไว้เต็มอกเมลิน เธอไม่รู้ว่าเขารู้แค่ไหน หรือเขายังไม่รู้เลย แต่สิ่งที่เธอแน่ใจ...คือเขาเสียใจ

เธอเห็นจากแววตาที่ปิดไม่มิด เหมือนเขาเพิ่งสูญเสียบางอย่างไปอีกครั้ง

แม้จะเป็นเธอเองที่เลือกจะปิดบังความจริง...แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความเงียบของเขา เธอกลับรู้สึกเหมือนคนกำลังจะขาดใจตายทั้งเป็น

วันถัดมา—

“คุณคีร์ให้ยกเอกสารทั้งหมดเข้าห้องน้องน๊อตเหรอคะ?” ลิซ่าถามด้วยความงุนงง

คีรินทร์ไม่ตอบ เพียงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนเล็กซึ่งตอนนี้กลายเป็นห้องพักฟื้นชั่วคราวของเด็กชายตัวน้อย เขานั่งลงตรงโซฟาข้างหน้าต่าง มือวางแฟ้มเอกสารหลายปึกลงบนโต๊ะกาแฟ แล้วเริ่มเปิดอ่านอย่างเงียบเชียบ

เมลินมองภาพนั้นจากอีกมุมของห้อง ไม่พูดอะไรเช่นกัน

เธอไม่เข้าใจ...ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงมานั่งทำงานที่นี่ ทั้งที่เธอพยายามหลบหน้าเขา แต่เขากลับทำเหมือนเธอโปร่งแสง ทำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ แต่ลึกลงไป...ไม่ใช่เลย

มีเพียงน้องน๊อตที่ดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่มีความสุข

“ป๊าา~ ดูสิ! น๊อตวาดรูปป๊ากับหม่ามี๊” เด็กชายตัวน้อยเดินเตาะแตะเอากระดาษที่วาดด้วยสีไม้ส่งให้ชายหนุ่มตรงหน้า

คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือไปรับภาพวาดนั้นมา สายตาคมทอดมองเส้นสายยุ่งเหยิงของเด็กสี่ขวบแล้วเผลอยิ้มบางๆ

“นั่นป๊าจริงเหรอ หูตั้งขนาดนี้?” เสียงเขานุ่มนวลกว่าทุกครั้ง

“หูป๊าไว จะได้ได้ยินน๊อตเรียก!” เด็กชายตอบด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มไร้เดียงสา

เมลินเบือนหน้าหลบ แววตาสั่นไหวเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของลูกชายและเสียงทุ้มต่ำที่ตอบรับอย่างใจเย็น

เธอไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้ ไม่เคยเห็นความอบอุ่นบนใบหน้าที่เธอเคยหวาดกลัว

หรือว่า...เขารู้แล้ว?

ไม่สิ...เขาไม่น่าจะรู้ ถ้าเขารู้จริง ป่านนี้คงไม่ยอมเงียบง่ายๆ แบบนี้

แต่แล้ว...เธอก็ลอบชำเลืองมองเขาอีกครั้ง

คีรินทร์นั่งนิ่ง มองภาพวาดจากมือน้อยๆ อย่างเงียบงัน ก่อนจะลูบเส้นผมนุ่มของน้องน๊อตอย่างอ่อนโยน ท่าทางของเขาไม่ใช่เพียงผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบเด็ก แต่มันคือความผูกพันลึกซึ้งบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้

หัวใจเมลินเต้นแรง ราวกับกลัวว่าหากเขารู้ความจริง แล้วสุดท้ายเธอจะสูญเสียทุกอย่างไป

ภายในห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาที่แทบจะไม่กล้าดังเกินไปกว่านั้น

เมลินสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงประตูถูกผลักเข้ามาจากด้านหลังโดยไม่เคาะก่อน

“คีรินทร์...” เธอเรียกชื่อเขาอย่างตกใจ หัวใจเต้นกระหน่ำยิ่งกว่าทุกคืนที่ผ่านมา

ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของอาณาจักรคาสิโนระดับโลกยืนพิงขอบประตู ใบหน้าเงียบขรึม ไม่เอ่ยคำใด มีเพียงดวงตาคมเข้มที่กำลังมองเธอราวกับจะกลืนกินทุกอย่างที่เธอเป็น

เมลินถอยหลังโดยอัตโนมัติ…ไม่ใช่เพราะกลัวเขา แต่กลัวหัวใจของตัวเองที่กำลังจะเต้นออกจากอก

“คะ...คุณมีอะไรหรือเปล่าค่ะ…” เธอเอ่ยเบา ราวกับอยากซ่อนอะไรไว้ข้างใน

เขาก้าวเข้ามาใกล้ช้า ๆ จนเธอต้องเงยหน้าขึ้นสบตา แล้วเพียงเสี้ยววินาที ร่างของเธอก็ถูกดึงเข้าสู่อ้อมแขนแน่นหนานั้น

“ฉันมาเพราะฉัน...คิดถึงเธอ”

เสียงของเขาทุ้มลึก แหบพร่า และอันตราย — อันตรายต่อหัวใจที่เธอเก็บไว้มาหลายปี

ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยปฏิเสธอะไร ริมฝีปากร้อนจัดของเขาก็กดลงมาแนบแน่น รุนแรง เถื่อน และหิวกระหายราวกับชายที่อดกลั้นมาตลอดทั้งชีวิต

เธอควรจะผลักเขาออก ควรจะด่าเขา—แต่ร่างกายกลับทรยศ หัวใจกลับยอมแพ้ให้ริมฝีปากนั้นตั้งแต่สัมผัสแรก

“อื้อ...คีรินทร์!” เสียงเธอครางประท้วงเบา ๆ เมื่อเขาจูบลึกขึ้น กัดเบา ๆ ที่กลีบริมฝีปากเธอ แล้วดูดแรงจนรอยจาง ๆ เริ่มปรากฏ

“อย่าผลักฉัน...คืนนี้ฉันไม่ใช่มาเพื่อหาคำตอบ” เขาพูดราวกับรู้ทัน ขณะที่ฝ่ามือใหญ่ดันแผ่นหลังเธอแนบอกเขาแน่นขึ้น

“ฉันมาเพื่อ ‘รัก’ เธอ”

เสียงหัวใจเมลินเต้นสับสนระคนหวั่นไหว ร่างของเธอแข็งค้างอยู่ในอ้อมแขนของเขา มือที่ควรจะผลักไส กลับกำแน่นที่แผ่นอกเขาแทนอย่างไม่รู้ตัว

“คะ...คุณรู้อะไรมาหรือเปล่าค่ะ...หรือคุณลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าจับฉันมาทำไม” เสียงเธอเบาราวเสียงกระซิบ ราวกับพยายามย้ำเตือนเขา—หรือย้ำเตือนหัวใจตัวเอง

“ฉันรู้ความจริงแล้ว...” เขาตอบ ขณะริมฝีปากลากลงมาจูบที่แนวกราม ไล้ไล่ไปจนถึงซอกคอขาว

โลกทั้งใบของเธอเหมือนหยุดหมุน หัวใจหล่นวูบลงในวินาทีเดียว ริมฝีปากเธอสั่น...และลมหายใจก็ขาดห้วงทันที

“ขอบคุณที่เธอเลี้ยงเขา...มาอย่างดี” เสียงกระซิบแหบพร่าติดริมผิว ก่อนจะเม้มเบา ๆ ที่จุดชีพจร ทำให้เมลินสะท้านไหวจนต้องจับแขนเขาแน่น

“ฉันอดกลั้นมาตลอด...แต่คืนนี้ฉันจะไม่ทนอีก”

มือใหญ่คว้ารั้งร่างของเธอขึ้นอุ้มโดยไม่มีการเตือน ร่างบางปลิวขึ้นก่อนจะถูกวางบนเตียงอย่างนุ่มนวลแต่แน่นหนา แผ่นอกเขาคร่อมอยู่เหนือร่างเธอ กลิ่นหอมอ่อนจากเรือนกายของเขาปะทะปลายจมูกเธออย่างน่าหลงใหล

“หยุดไม่ได้แล้วเมลิน...อย่าขอให้ฉันหยุด เพราะฉันไม่เคยคลั่งใคร...เท่าเธอ...ไม่เคย”

เพียงวินาทีนั้น เสื้อของเธอก็ถูกปลดออกจากไหล่ด้วยฝีมือที่ชำนาญอย่างนุ่มนวลแต่ไร้ความลังเล ริมฝีปากเขากดลงที่ไหล่บาง ขบกัดเบา ๆ สลับกับดูดดุนจนเกิดรอยจาง ร่างเธอสั่นไหวไปตามแรงสัมผัส

“อ่ะ...คุณ...”

เสียงเธอแผ่วเบา ร่างกายร้อนจัดจนแทบละลายอยู่ใต้สัมผัสดิบของชายที่เธอรัก และเกลียดในเวลาเดียวกัน

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก นอกจากปล่อยให้อารมณ์และมือที่ร้อนระอุ ลากไล้ลงต่ำ ลูบผ่านเนินอกที่สั่นสะท้าน ก่อนจะจับบีบเบา ๆ ด้วยความหิวกระหาย ดวงตาสีเข้มนั้นแทบกลืนกินทุกอณูของเธอด้วยสายตา

“เมลิน...” เขาเอ่ยชื่อเธออย่างแน่น แหบพร่า พร้อมโน้มใบหน้าลงไปครอบครองยอดอกเธอทันที

ริมฝีปากเขาครอบดูดยอดอกสีอ่อนที่สะท้านไหว ก่อนจะขบเบา ๆ แล้วดุนดันด้วยปลายลิ้นร้อนผ่าว สลับกับใช้นิ้วอีกข้างบีบคลึงอกอีกข้างอย่างหิวกระหาย ทว่า...ยังคงอ่อนโยนจนน่าทรมาน

“อืมม...” เสียงครางหลุดออกจากลำคอเมลินอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างกายที่พยายามต่อต้านกลับสั่นไหวราวกับโต้กลับด้วยความปรารถนา

เธอไม่รู้เลยว่า...ทุกสัมผัสของเขา ไม่ได้เกิดจากความต้องการเพียงเนื้อหนัง แต่มาจากการ คลั่งไคล้ อย่างลุ่มลึก

“บอกฉันสิ...” เขากระซิบเสียงพร่าเมื่อถอนริมฝีปากออกมา ดวงตาสีเข้มคู่นั้นจ้องลึกอย่างแน่วแน่

“ว่าน็อต...คือลูกของเรา”

เมลินเบิกตากว้าง น้ำตาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัว

“ฉันถามว่า...ลูกของเราใช่ไหม เมลิน?”

เธอสั่นไหวทั้งร่าง—ไม่ใช่เพราะความปรารถนา—แต่เพราะ ความกลัว และ ความรัก ที่อัดแน่นเกินต้าน

“ทำไมคุณถึง...” เสียงเธอขาดห้วง

เขาโน้มตัวลงมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่แค่จูบ แต่เป็นการ กลืนกิน ริมฝีปากของเธออย่างหิวโหย รุนแรง และไม่อาจควบคุมได้ ราวกับต้องการถอนคำโกหกทั้งหมดผ่านริมฝีปากนั้น

ลิ้นของเขาสอดลึก กวาดชิมทุกซอกทุกมุมอย่างเร่าร้อน ฝ่ามือหนาบีบสะโพกเธอแน่น ขณะที่สะโพกเขาเสียดสีกับหน้าท้องเธออย่างจงใจ

เสียงครางสลับหอบหายใจหนักดังคลอในห้องเงียบ เมลินจิกเล็บลงที่หลังเขา พยายามควบคุมอารมณ์ที่ปะทุขึ้นทุกขณะ แต่เขาไม่เปิดช่องให้เธอหนี

เมื่อเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายถูกเขาถอดออกจากร่างบางจนหมด เขาชะงักเล็กน้อย—ไม่ใช่เพราะลังเล แต่เพราะ “รัก” ที่รุนแรงจุกแน่นอยู่ในอก

ในขณะที่ความต้องการกำลังท่วมท้น เขากลับจ้องเธอนิ่ง ดวงตานั้นไม่ใช่แค่ปรารถนา แต่มีบางสิ่งที่ลึกกว่า—เจ็บลึก กังวล... และรัก”

“ให้ฉัน...ขอโทษเธอ ด้วยทั้งตัวฉัน”

เขากระซิบ ก่อนจะโน้มตัวลงมาอีกครั้ง คราวนี้ริมฝีปากเขาลากไล้ลงต่ำเรื่อย ๆ จนถึงต้นขาอ่อนที่สั่นระริกของหญิงสาว...