เส้นที่ห้ามใครก้าวข้ามเด็ดขาด

กวินก้าวลงจากรถด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เสียงส้นรองเท้าหนังกระทบพื้นหินอ่อนดังก้องในโรงแรมหรูใจกลางเกาะฮ่องกง คีย์ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางเฉียบขาด ก้าวเข้ามารายงานทันที

"พวกมันทิ้งร่องรอยไว้ ที่ลานจอดรถหลังบ้านเมื่อคืน" กวินพยักหน้า ดวงตาคมกริบประดุจเหยี่ยวที่กำลังจับเหยื่อ

คีย์ยื่นแท็บเลตให้กวิน ภาพจากกล้องวงจรปิดถูกเปิดขึ้น เงาคนสองคนวิ่งหลบซ่อนอย่างว่องไว แต่เพียงชั่ววินาทีเดียว กวินก็สังเกตเห็นสัญลักษณ์บางอย่างที่สักอยู่ข้างคอของคนหนึ่ง

"มันคือคนของหลงเว่ย" กวินกัดฟันกรอด เอ่ยชื่อศัตรูเก่าอย่างเกลียดชัง

หลงเว่ยผู้นำแก๊งมาเฟียสัญชาติจีนที่เคยพ่ายแพ้ให้กับกวินในสงครามธุรกิจเมื่อหลายปีก่อน และสูญเสียพื้นที่ทำเงินสำคัญไปเพราะมือของเขา

"ให้ลูกน้องกระจายข่าว ปิดล้อมทางหนีทั้งหมด" กวินออกคำสั่งเสียงกร้าว "ฉันไม่สนว่าต้องจ่ายเท่าไร ฉันต้องได้ตัวมันมา!"

คีย์รับคำสั่งอย่างแข็งขัน ก่อนแยกตัวไปทันที ทิ้งให้กวินยืนกำมือแน่นอย่างเดือดดาล

ครั้งนี้พวกมันไม่ได้แค่เล่นงานเขา แต่กล้ามายุ่งกับวันสุข และสำหรับกวิน นั่นคือเส้นที่ห้ามใครก้าวข้ามเด็ดขาด

วันสุขนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก พลางเปิดโทรทัศน์ดูข่าวฆ่าเวลาไปเรื่อย ๆ แต่เธอรู้สึกแปลกเหมือนมีสายตาจ้องมองอยู่ตลอดเวลา เธอหันขวับไปมองนอกหน้าต่าง แต่ไม่พบอะไร นอกจากต้นไม้ไหวเอนตามแรงลม

“คิดมากไปเองแล้วมั้งเรา”  เธอพยายามบอกตัวเอง แต่ขนแขนกลับลุกซู่ไม่หยุด

ในความมืดไกลออกไป ชายคนหนึ่งในชุดดำสนิทกำลังจับตามองวันสุขผ่านกล้องส่องทางไกล เขากดวิทยุสื่อสารรายงานเบื้องบน

"เป้าหมายอยู่ในคฤหาสน์ ไม่มีการ์ดติดตัว แต่รอบบ้านมีคนเฝ้าหนาแน่น ใจเย็น ๆ...รอจังหวะ"

จากนั้นเสียงตอบรับเบา ๆ จากอีกฝั่งก็ตามมา

"ถ้ามีโอกาส จัดการได้เลย...อย่าให้มันรู้ตัวเด็ดขาด" ชายชุดดำยิ้มเหี้ยมในมุมมืด สัญญาณเริ่มต้นของแผนล่อลวงได้ถูกปล่อยออกมาแล้ว

กวินกลับมาที่คฤหาสน์ในสภาพอารมณ์คุกรุ่น เขาเดินตรงไปยังห้องรับแขก เจอวันสุขนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา ดวงตาเธอมีแววไม่สบายใจชัดเจน

"มีอะไร?" เขาถามทันทีที่เห็นสีหน้าเธอผิดปกติ

"ฉันรู้สึกเหมือนมีคนแอบมอง" วันสุขเอ่ยเบา ๆ

กวินขมวดคิ้วเข้ม หันไปสั่งการ์ดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

"ตรวจสอบทุกตารางนิ้วของคฤหาสน์เดี๋ยวนี้!"

การ์ดหลายคนรีบกระจายกำลังทันที กวินเดินเข้ามาหาเธอ นั่งยองลงตรงหน้า ใช้สองมือจับไหล่เล็กไว้มั่น

"ถ้ามีอะไรผิดปกติแม้แต่นิดเดียว ต้องบอกผมเข้าใจไหม" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยจนวันสุขใจสั่นวูบ

"แต่...ฉันกลัว" เธอสารภาพเสียงแผ่ว

กวินกระชับอ้อมแขน ดึงเธอเข้ามาในอ้อมอกแน่นหนา เป็นการยืนยันว่าเธอจะต้องปลอดภัย

"ผมอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครทำอะไรคุณได้" เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูอย่างหนักแน่น วันสุขหลับตาลงชั่วครู่ ปล่อยให้ตัวเองพิงไหล่เขาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะรีบดันตัวออกห่าง เธอยังคงต่อต้านความรู้สึกวูบวาบในใจของตัวเองอย่างดื้อดึง

อย่าเชื่อเขา...อย่าหวั่นไหวไปกับเขา

กวินลุกขึ้นเต็มความสูง หันไปสั่งคีย์ที่กลับเข้ามาพร้อมรายงาน

"เพิ่มการ์ดอีกสองเท่าโดยรอบคฤหาสน์ และตั้งกล้องตรวจจับความร้อนทันที"

"ได้!" คีย์ตอบรับเสียงดัง

กวินหันกลับมามองวันสุขอีกครั้ง ดวงตาคมเข้มสื่อความหมายเพียงหนึ่งเดียว ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร เขาจะปกป้องเธอไว้ให้ได้

อีกด้านหนึ่งของเมือง หลงเว่ยนั่งจิบไวน์ช้า ๆ มองแผนผังคฤหาสน์ของกวินด้วยแววตาเย็นชา

"ในเมื่อแย่งชีวิตมันไม่ได้ง่าย ๆ..." เขาพึมพำยิ้มเหี้ยม "งั้นก็เอาผู้หญิงคนนั้นล่อมันออกมาเอง"

เสียงหัวเราะต่ำดังก้องในความมืด...เกมล่าการเอาคืนเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น

กลางดึกท่ามกลางแสงไฟสลัวและความเงียบสงัดในคฤหาสน์ วันสุขเดินลงมาชั้นล่างเพื่อหาน้ำดื่ม ทันใดนั้น

เสียงหน้าต่างแง้มเบา ๆ ดังขึ้นที่ปลายทางเดิน เธอหันขวับไปมองด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ

“ใครน่ะ...” เธอพึมพำ ก่อนจะก้าวขาช้า ๆ เข้าไปใกล้ด้วยความระแวง แต่ทันใดนั้นเอง ร่างสูงใหญ่ในชุดดำก็พุ่งเข้ามาคว้าแขนเธออย่างรวดเร็ว!

"กรี๊ด!!" วันสุขร้องออกมาสุดเสียง พยายามดิ้นหนีเต็มแรง เสียงดังพอที่จะปลุกกวินที่อยู่บนห้องให้สะดุ้งตื่นขึ้นทันที

เขากระชากปืนพกจากใต้หมอนแล้วพุ่งตัวออกจากห้องด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

"วันสุข!!" กวินตะโกนเสียงลั่น ร่างสูงพุ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว ทันทีที่กวินมาถึง เขาเห็นร่างวันสุขกำลังโดนลากออกไปทางประตูหลัง ไม่ต้องคิดแม้เสี้ยววินาที กวินเล็งปืนไปที่ขาของคนร้ายแล้วเหนี่ยวไกทันที

ปัง! เสียงปืนดังสนั่นกลางดึก กระสุนเจาะเข้าไปที่น่องของชายชุดดำ ทำให้คนร้ายร้องลั่นก่อนจะปล่อยมือจากวันสุข

"วิ่งไป!" กวินตะโกนสั่ง พลางกระโจนเข้าใส่ศัตรูอีกสองคนที่โผล่มาจากความมืด

วันสุขพยายามวิ่งหนีสุดแรง แต่ยังไม่ทันถึงประตู

มือหยาบกร้านอีกข้างก็คว้าคอเสื้อเธอจากด้านหลัง

"ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนังหนู!" คนร้ายแสยะยิ้มเหี้ยม

กวินหันมาในวินาทีสุดท้าย เขาตะโกนจนแทบสุดเสียง

"ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!!!" กวินยกปืนขึ้นเล็ง แต่ก่อนที่นิ้วจะกดไก กระสุนจากคนร้ายอีกคนก็กระแทกเข้าใส่ไหล่ของเขาอย่างจัง

ปัง!

"อึ่ก..." กวินทรุดฮวบลงกับพื้น เลือดไหลซึมจากแผลกระสุน

วันสุขเห็นภาพนั้นแล้วใจแทบสะบั้น เธอกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

"กวิน!!!" คนร้ายใช้โอกาสชุลมุนนี้ ลากตัววันสุขออกไปได้สำเร็จ ทั้งที่วันสุขดิ้นรนสุดแรง แต่แรงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เช่นเธอ ไม่อาจสู้แรงผู้ชายชาตรีกำยำได้

เวลาต่อมากวินถูกคีย์และลูกน้องอีกชุดที่เพิ่งมาถึงพยุงตัวขึ้น

"มึงบ้าไปแล้วเหรอกวิน วิ่งชนกระสุนแบบนั้น!!" คีย์ตวาดเสียงดังก้อง แต่กวินไม่ตอบ เขาเพียงกัดฟันแน่น ฝืนลุกขึ้นทั้งเลือดโชกด้วยแรงโทสะ

"พวกมันจับตัววันสุขไป" สายตาของกวินแดงก่ำด้วยความโกรธและห่วงหา

"ฉันจะพาเธอกลับมา...ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม"

คีย์สบตาเพื่อนรักอย่างเข้าใจ เขาพยักหน้าอย่างหนักแน่น

"งั้นเราไปด้วยกัน" คีย์ให้คำมั่น

"ทุกคนเตรียมอาวุธ เป้าหมายเดียว ช่วยนายหญิงคืนมา!!"

ลูกน้องของกวินทุกคนต่างขานรับเสียงดังลั่น เสียงโห่ร้องดังสนั่นคฤหาสน์ที่กลายเป็นสนามรบ

ในอีกฟากหนึ่งของเมือง วันสุขถูกจับขังในโกดังร้าง ร่างกายทั้งตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว เสียงฝีเท้าหนักเดินวนไปมาไม่ไกลนัก

"หึหึ นังหนูนี่สินะ จุดอ่อนของไอ้กวิน" เสียงเย็นเฉียบของหลงเว่ยดังขึ้นในความมืดสลัว

"คราวนี้แหละ ไอ้กวิน...มันจะต้องมาคุกเข่ากราบกรานต่อหน้าฉัน"